Zwanger van de eerste. Vriend weet niet of hij het wilt.

Meid toch!! Een dikke knuffel!
Als ik het goed begrijp hebben jullie samen gekozen voor een baby?
Eerlijk? Ik was gegaan
1. Een partner hoort je te steunen hiermee en je niet in een hoek te duwen.
Het lijkt wel een kind! Emotionele chantage op een vieze manier.
Als het kind komt en er gebeurt iets zal hij altijd refereren aan deze gebeurtenis.
2. Je bent continu misselijk, waar is de steun?
3. Je geeft het al aan.Nu geen steun? Hoe gaat dat in een verder stadium?
4. Zonder hem niets meer? Jawel,je kind! Qua werk en inkomen is er wel een oplossing en toeslag krijg je ook. Je kunt dit.
Ik vind het erg dat je dit doormaakt zonder hulp of ondersteuning van hem.

Veel rode vlaggen!

 

Ik zou een gewenst kindje nooit maar dan ook nooit weg laten halen omdat mijn partner ineens twijfels kreeg.
Sowieso vind ik het erg laf dat hij jou niet steunt en geen duidelijkheid geeft.

En wat ik wil opmerken bij je opties: optie 2 klinkt nu misschien als een goede oplossing omdat je dan bij elkaar kunt blijven als je het kindje weg laat halen, maar wie zegt dat het dan niet enorm tussen jullie in blijft staan? De kans lijkt mij best groot dat je dan uiteindelijk alsnog uit elkaar gaat, zeker als jij een kinderwens hebt.

Ik zou zeker voor jezelf en je kindje kiezen. Veel sterkte in ieder geval!

 

Hij was er zelf bij toch? Hij wilde zelf nog een kind? En dan nu het zover is gaan terug krabbelen? Had hij eerder moeten bedenken. Wat wil jij zelf? Luister naar je eigen gevoel.

 

Ik had mijn koffers gepakt en was naar mijn ouders vertrokken. Ik weet dat is makkelijk praten vanaf de zijlijn maar laat hem maar moeite doen als hij je niet kwijt wil want het klinkt niet alsof hij veel moeite doet hier samen uit te komen.
Als het een ongelukje was had ik me zijn reactie nog enigszins kunnen voorstellen, maar nu moet hij zijn verantwoordelijkheid nemen en er in ieder geval samen over praten.

Als het kindje voor jou gewenst is zou ik het niet weg laten halen om bij hem te kunnen blijven, dat zal altijd tussen jullie in blijven staan.

Ik zou voor jezelf de keuze maken of je het kindje wilt houden. Heb je een sociaal vangnet waar je op terug kunt vallen?
Heb je een baan en dus inkomen?
Daarna kun je altijd nog kijken of je de relatie met je vriend een kans wilt geven of dat je het alleen gaat doen.

 

Lastige situatie. Ik heb ook een man die in dit soort situaties echt een hork is. Van te voren spreken we er samen over is hij het ook eens met de zwangerschap. Als ik zwanger ben zegt hij; ja hallo jouw eigen keus. Ik weet inmiddels dat dit klaar is als de baby geboren is. Voor hem is de periode van zwanger zijn gewoon echt te ongrijpbaar zeg maar. Namen bedenken bijvoorbeeld kan hij ook pas als ik 37 weken zwanger ben eerder hoef ik hem er eigenlijk niet naar vragen (probeer ik uiteraard wel tot frustratie van ons allebei)

ik herken je situatie dus wel en zou als ik jou was nu geen overhaaste beslissingen nog nemen. Geef je man ook de tijd. Vraag ook waarom hij er nu ineens anders over lijkt te denken. Misschien zit hij net zo in elkaar als mijn kerel en vind hij de hele zwangerschap gewoon te abstract en weet hij niet wat hij er mee moet wat dus iets anders is als het kindje niet willen.

 

Als jullie er samen voor gekozen hebben om zwanger te worden en het kindje voor jou iig wel heel gewenst is dan zou ik het echt niet weg laten halen. Maar ik snap sws niet goed (uitzonderingen daar gelaten) dat iemand een abortus laat doen als er bewust voor is gekozen om zwanger proberen te worden (en dat bedoel ik echt niet gemeen naar jou toe!).

Je vriend heeft er bewust voor gekozen dus zal hij nu zijn verantwoordelijkheid moeten nemen. Aangezien hij aangeeft dat hij niet eens meer weet of ie überhaupt nog wel bij jou wil zijn zou ik mijn spullen pakken en weggaan. Sorry maar wat een eikel

Enorm klote voor jou. Veel sterkte ❤️

 

Geen enkel probleem! Ik vindt het vervelend voor je.
Misselijk? Wat hij eraan zou kunnen doen is op zich niet veel maar inleven is al een optie. Bijvoorbeeld bekijken hoeveel je moet spugen en wat jou kan helpen.
De mijne gaf me een knuffelbeer, het ging om het idee. Ik hing boven de pot. Hij reed extra niet over hobbels etc! Het gaat om het idee!
Ik reageer zo op je omdat je in een vreselijk lastige situatie zit. Je bent helaas zelf verantwoordelijk voor de keus in dit verhaal. Hij ,Meneer de kleuter had van mij een dikke lul kunnen krijgen! Ps, laat je niet dwingen!! Het klinkt met of zonder zwangerschap al niet goed.

Hoe is hij als vader voor de andere 3?

Sterkte!!

 

Als er niks mis is met die kleine zou ik t niet beeindigen omdat hij ineens koudwater vrees lijkt te hebben. Als t al niet tussen je in blijft staan (als je relatie t overleeft) blijft dat je geheid achtervolgen. Dat hebben wij met M* al waar zo vreselijk veel mis aan was. Blijft toch een gezin van 3 kinderen waarvan 2 om op te voeden.

Wel een beetje een hork hoor, jemig.

Nu had ik ook niet heel veel aan mn man in de zwangerschap maar die speelde zn sidekick rol nog wel, voornamelijk toen ik in de situatie zat dat mn bekken t niet zo denderend meer vonden en hij concreet dingen kon doen (was ophangen, een stofzuiger gebruiken etc). Met misselijkheid oid kon hij ook geen bal, dat is niet concreet genoeg. Hem moet je echt taakjes geven en dat gaat prima.

 

Jeetje meid wat een vervelende situatie zeg nou het is altijd heel makkelijk als buitenstaander dingen te zeggen, maar als je er middenin zit dan zijn keuzes maken zo moeilijk! Heb je jezelf al eens afgevraagd wat je een dierbare vriendin zou adviseren als die dat zou overkomen? Soms helpt het om het even vanuit een ander perspectief te zien.

Als buitenstaander zou ik in ieder geval jouw gewenste kind niet weghalen en dan wel bij hem blijven. Dat klinkt als een recept voor nog meer ongelukkigheid… dus voor die optie zou ik niet gaan. misschien lukt het je om hem uit te spreken wat je nodig hebt en dat je dit nu even bij iemand anders (bv je ouders of iemand anders die dit kan) gaat zoeken totdat hij het jou weer kan geven. Zorg, liefde, etc. Er is dan een kans dat het helemaal over is, maar hé het gaat nu ook om jou en je kind en niet om zijn onvolwassenheid. Er is ook een zeer aanwezige kans dat hij op korte of langere termijn achter zijn oren krabt en denkt oh hee ik moet aan de bak om mijn vriendin en kind te houden! In beide gevallen stel jij je krachtig op, en is dat ook niet precies wat je je kind straks wil meegeven?

Ik wens je ontzettend veel sterkte toe in deze lastige tijd<3.

 

Verschil is wel dat hij het kind wenst. Volgens mij is de partner van TO in twijfel en steunt niet.

 

Ik sluit me bij de dames aan die al gereageerd hebben.
Het is niet fair van je vriend om zich nu terug te trekken. Hij wilde het ook heel graag en vervolgens zijn jullie er bewust voor gegaan. Dat hij het nu ineens niet meer wil en jou zo aan je lot over laat, is echt een big red flag.
Wat een klote situatie… en het is voor ons als buitenstaander zo makkelijk om te zeggen wat je moet doen, maar dat is het natuurlijk helemaal niet.
Persoonlijk zou ik tijdelijk naar mijn ouders gaan en hem een ultimatum stellen over wat hij precies wil. En hoe moeilijk het ook is, als hij dan nog steeds zo naar doet en zich als een hork gedraagt, koos ik voor mezelf en de baby.

 

ik snap dat ik daarin het voordeel heb dat wij vier kids samen hebben. Maar de zwangerschap moet ik echt alleen doen. Mijn man stemt in, doet dan de hele zwangerschap moeilijk (gaat nooit mee naar echos, leeft niet mee in kwaaltjes en steekt geen poot meer uit dan anders, voorbereiden voor de bevalling hoef ik ook niet mee aankomen gewoon alles in mijn eentje doen. En voor mij is dat nu prima, kan me voorstellen dat dit voor anderen anders ligt)en inmiddels weet ik dat het daarna goed komt. Ik wilde dat ook belichten dat het voor mannen soms gewoon ongrijpbaar kan zijn en dat dit een verklaring voor bepaald gedrag KAN zijn. Ik weet natuurlijk niet of dat in dit geval zo is maar wilde daarin wel mijn ervaring delen omdat weggaan bij hem in dat geval meer kapot maakt dan iemand wil.

 

De "ver van mn bed show" type...jup herkenbaar.

Maar als hij serieus twijfels had over de komst van de kleine, had ik t rotter gevonden. En dan bedoel ik echt "de kleine als toevoeging" als punt van twijfel. Niet de afdeling zenuwen (ben ik wel geschikt als papa) of evt. stress ellende van eerdere zwangerschappen etc.

Dat is wat lastig achterhalen als elk gesprek kennelijk op een ruzie uitmondt.

Voor mij voelt dit "Eerst grote praat en dan de keutel intrekken". Al is dat uiteraard een aanname.

Als dat de trend is bij hem (van TO), zij is de enige die dat kan beoordelen, dan zou ik zelf daar vrij weinig vertrouwen meer in hebben.

Een kind is geen fiets of een halfje brood.

Als hij daarvoor al een keutel moet intrekken dan vraag ik me af waar hij wel goed over nagedacht heeft en standvastig in zn besluit is.

 

Zijn jullie al lang samen?
Ik vermoed dat je partner last heeft van koud watervrees
En in paniek is momenteel
Niet dat ik zijn gedrag wil goed praten

hopelijk komt hij snel weer tot zijn positieven en beseft hij dat hij goud aan het weggooien is.

ik zou voorlopig niets ondernemen, zeker geen abortus
(Tenzij je het kindje zelf ook echt niet meer wil , maar dat maak ik niet op uit jou bericht)