Ok, ik loop misschien wat op de zaken vooruit, maar het is toch iets wat me bezighoudt. Toen ik jong was, fantaseerde ik er namelijk op los. Dat ik de loterij zou winnen en een heel groot huis zou kopen, met een grote tuin. En ergens achter in die grote tuin zou ik een klein huisje laten bouwen, waar mijn ouders dan hun oude dag zouden kunnen doorbrengen. Natuurlijk is dat allemaal (tot op heden) niet uitgekomen. Mijn ouders plagen mij hier nog wel eens mee. Dat ik ze dat beloofd heb vroeger, dus dat ze zich nooit zorgen hoeven maken. (Zij snappen natuurlijk ook wel dat de kans daarop zeer klein is.) Maar om eerlijk te zijn vind ik het nog steeds geen slecht idee. Mits ik het geld heb, zolang ze maar niet in mijn huis wonen, vind ik het absoluut niet erg om ze dichtbij me in de buurt te hebben. Zij hebben immers ook mijn hele leven lang voor mij gezorgd... Maar nu heeft mijn vriend natuurlijk ook een vader, die onlangs met pensioen is gegaan. En hij is er blijkbaar ook heel erg mee bezig, nog een tandje erger dan ik. Hij maakt weleens tussen neus en lippen door opmerkingen dat het zo jammer is dat we geen extra slaapkamer hebben in ons appartement, omdat zijn vader daar dan had kunnen verblijven. (Eerst alleen voor korte verblijven en later misschien wel permanent?) Alleen word ik van dat soort opmerkingen extreem nerveus. (Ja lekker hypocriet, ik weet het.) Ik heb namelijk helemaal geen band met mijn schoonvader. Opzich is het een hele vriendelijke man, maar in al die jaren dat ik bij hem in de buurt heb gewoond (ik ben naar het buitenland verhuisd voor mijn vriend), heb ik hem misschien twee of drie keer gezien. En dat lag echt niet alleen aan mij, ik heb hem vaak genoeg uitgenodigd bij ons thuis en dan zei hij vaak dat hij zou komen, om op het laatste moment toch af te zeggen met één of ander flauw excuus. Daarnaast zijn er nog een aantal andere dingen waardoor ik het niet zozeer mijn verantwoordelijkheid vind om later voor deze man te zorgen. Hij heeft bijvoorbeeld een tijdlang heel veel geld gehad, zodat hij als jongvolwassene 20 jaar lang niet heeft hoeven werken. Maar in al die tijd heeft hij dat geld blijkbaar nooit goed geïnvesteerd, waardoor hij zich nu constant zorgen moet maken over zijn pensioen. Maar hij leeft nog steeds op grote voet en ik zie dat ook niet zo één, twee, drie veranderen. Ik zie eigenlijk niet in waarom wij krom zouden moeten liggen, zowel financieel als emotioneel, voor een man die altijd maar volgens het principe 'lang leve de lol' heeft geleefd en voor de rest absoluut geen rekening heeft gehouden met zijn oudedagsvoorziening. Uiteindelijk zou ik het waarschijnlijk niet zo erg vinden als ook hij in een huisje in de achtertuin zou wonen, maar ik wil hem later dus absoluut niet in huis hebben (en ook mijn eigen ouders niet overigens). Ik vind dat zo funest voor je privacy en ik weet nu al dat ik gillend gek zal worden. Maar ik merk ook dat mijn vriend hem eigenlijk koste wat het kost wil verzorgen met zijn oude dag. En ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Wat zijn jullie ideeën met betrekking tot ouders en schoonouders en hoe ze hun laatste dagen doorbrengen? Zelf verzorgen of stop je ze in een verzorgingstehuis? En als je ervoor kiest om ze zelf te verzorgen, wat zijn dan de minimale voorwaarden waar je huis/leven aan moet voldoen? Zitten je man/vriend en jij wat betreft op één lijn?
Wij wonen met mijn schoonmoeder in het ouderlijk huis van mijn man. Zij heeft op de eerste verdieping een eigen woonkamer en een slaapkamer. Sanitair en keuken delen we. Het bevalt ons allemaal eigenlijk uitstekend. Maar daarbij moet ik wel aantekenen dat mijn schoonmoeder een van de weinige types is met wie ik dit zou kunnen. Met mijn eigen moeder zou het bijvoorbeeld niet gaan..
Daar hebben wij het nog nooit over gehad Mijn man heeft nog een broer en zus...en die zullen dan ook wel input hebben. Mijn moeder zou ik wel dichtbij willen hebben als ze echt heel oud is. Maar we schelen maar net 20 jaar...dus ik ben dan ook niet meer piep Maar dat ligt aan de situatie. Mijn oma gaat nu naar een verzorgingshuis. Ze is nu 87. Ze wil het zelf. Ze komt bij mij om de hoek..zodat we nog af en toe samen met de hond kunnen wandelen ( ook makkelijk als er iets is) Mijn ervaring met ouderen ( heb een tijdje ook gewerkt als activiteitenbegeleider) is dat ze heel graag heel lang zelfstandig willen blijven en ook niet zitten te wachten om bij een kind in te trekken.
Oei lastig Ik vind dat ook lastig. Ergens vind ik het ook zo sneu, al die bejaarden in tehuizen.. Of alleen en eenzaam. Maar privacy vind ik ook belangrijK Mijn vriend en ik zijn het er allebei sowieso over eens dat als het slecht gaat met een van de ouders dat ons huis altijd (tijdelijk!!) open staat voor ze! Het leek er een tijdje naar uit te zien dat zijn ouders zouden gaan scheiden en zijn moeder mocht toen ook bij ons komen tot dat ze zelf iets had gevonden. Ik heb in alle ouders het grootste vertrouwen dat, wanneer ze weer een beetje bij zijn gekomen of lichamelijk ok zijn, dat ze hun verantwoordelijkheid nemen en een eigen woning gaan zoeken. Dat van dat huisje in de tuin laten bouwen heb ik ook altijd gezegd.. haha Of een grote woonboerderij met zn alle. Heerlijk! Maar ik ben nu toch wel van mening dat ik idd niet permanent in 1 huis zou willen wonen. Op onze grond daar zou ik denk ik weinig moeite mee hebben. Mijn vriend is daar eigenlijk hetzelfde in als ik. We vinden het prima om onze ouders op te vangen en vinden het ook geen probleem om dicht/naast elkaar te wonen maar liever niet in huis... En ergens vind ik het heel erg om dat uit te spreken haha
Ik begrijp je wel, hier eenzelfde situatie. Mijn ouders heb ik ook altijd gezegd in huis te zullen nemen mocht dit nodig zijn. Als deze situatie zich zou voordoen met mijn schoonvader zou dit voor mij anders zijn. Heb niks met hem en kan de keuzes die hij in het verleden heeft gemaakt absoluut niet begrijpen of waarderen. Maar wel oneerlijk natuurlijk. Als je dit doet, moet dit voor beiden hetzelfde zijn, vind ik eigenlijk, hoewel ik het eigenlijk ook niet zou willen. Scheelt hier wel dat mijn man er ook niet op zit te wachten en met mijn ouders een betere band heeft. Wij wonen niet in Nederland en hebben hier een huis waar op de zolder een appartement is van ongeveer 100m2 met 2 balkons, eigen badkamer en mogelijkheid voor een keuken. Mocht het ooit zover komen dan zou ik mijn ouders direct in huis nemen, hoef ik niet eens over na te denken. Mijn oma overigens ook en eigenlijk iedereen van mijn familie zou als het zou moeten bij ons terecht kunnen. Ik vind bejaardentehuizen vreselijk en zou er alles aan doen om zelf voor ze te kunnen zorgen, ze hebben immers ook voor mij gezorgd. Maar schoonvader, tja, haha. Ik hoop maar dat een ander familielid zich over hem ontfermt.
Als ik jouw stukje zo lees, klinkt het net alsof het over een gebruiksvoorwerp gaat oid. In elk geval iets zonder eigen mening. Ik vind het in de eerste plaats iets voor mijn ouders om zelf te bepalen hoe zij hun oude dag willen slijten. Ik vermoed dat zij zo lang mogelijk zelfstandig willen wonen. Ik denk ook dat niemand er gelukkig van zou worden (zowel zij als wij niet) als ze bij ons in huis zouden komen wonen. Nog afgezien van het feit dat dat niet kan, qua ruimte. Uiteraard zou ik wel helpen (of hulp helpen zoeken) als dat nodig is, maar we wonen niet bepaald naast de deur dus makkelijk is dat niet.
Mijn ouders en schoonouders zouden niet bij ons willen wonen. In een grote boerderij met 2aparte ingangen zouden we met mijn ouders wel kunnen wonen. . Maar verder zou geen van ons dat willen en we hebben een hele goede band met elkaar.
Nee daar begin ik niet aan, en dat verwachten mijn ouders schoonouders ook niet van ons. Zij hebben op hun beurt dat ook niet zo bij hun ouders/schoonouders gedaan. En als je het voor de één doet, wat dan voor de ander? Waar laat je 4 mensen die ook nog hun privacy willen? Weg stoppen in een verzorging huis oid klinkt ook meteen naarder dan dat het is. Mijn beide oma's hadden het prima naar hun zin op hun oude dag in het verzorgingshuis. Voor ze daar woonden hebben ze in een zogenaamde aanleunwoning gewoont. Lekker op hun zelf, maar wel hulp in huis, wijkzuster die de kousen aandoet etc. Maar toch nog hun eigen kleine huisje. Eerst zouden wij naar hulp aan huis kijken, en als ze om welke reden dan ook niet meer zelfstandig kunnen wonen dan zoeken wij daar een oplossing voor. Natuurlijk wil ik helpen waar ik kan, maar ik heb niet geleerd voor verpleegster, dus laat dat dan ook aan de vakvrouw over Zelf hebben wij ook kinderen, ik kan en wil er geen 4 personen bij nemen. Er zijn echt genoeg oplossingen waarbij iedereen min of meer zijn eigen leven houdt. En je kunt elkaar altijd helpen natuurlijk, maar specifieke zorg laat ik zeker aan een ander over.
Wij zijn bezig om te kijken of we een generatiehuis kunnen realiseren Dit houdt voor ons in dat er een groot gebouw komt met voor mijn ouders een eigen huis en tuin, voor ons een eigen huis en tuin en voor mijn zus en zwager een eigen huis en tuin, maar wel met een extra gezamenlijke woonkeuken. Dit dan zegmaar allemaal bij elkaar. Zoiets in ieder geval allemaal vinden we eigen privacy en leven belangrijk, maar we zouden het ook heel erg leuk vinden om veel meer bij elkaars levens betrokken te kunnen zijn. Mijn eigen ouders zou ik prima mee kunnen samenleven, mits je ook je eigen privacy houdt. Mijn schoonouders echter niet zo makkelijk ... maar dat hebben mijn man en ik gelukkig allebei maar mocht het nodig zijn en kunnen zouden ze van harte welkom zijn.
Vandaar ook het idee voor een huisje/bungalow in de tuin, of een appartement dichtbij. Dan zijn ze toch nog op zichzelf, maar wel in de buurt. Maar volgens mij zou mijn schoonvader er absoluut geen problemen mee hebben om lekker bij ons in één huis te zitten... Daar wordt namelijk nu al over gesproken. Hij woont nu niet meer in dezelfde stad, omdat hij dat met zijn pensioen niet meer kon betalen en hij graag op grote voet wil leven. Maar hij wil wel vaak op bezoek komen. (Niet zozeer bij ons, maar gewoon zijn oude woonplaats en vrienden bezoeken.) Hij heeft wel een vriendin, die hier een huis bezit, maar dat is echt zo'n knipperlicht relatie en die twee gaan vaak niet door één deur. Dus zou hij volgens mij het liefste hier af en toe een paar weekjes verblijven. Dat zie ik dus echt niet zitten... Haha, ik vind het wel meevallen hoor. Als ik nu in Nederland op bezoek ga, verblijf ik vaak ook bij mijn ouders. En dan merk je toch dat na ongeveer een week de spanningen beginnen op te lopen, terwijl ze toch best een groot huis hebben. (En met mijn beste vriendin heb ik het ook.) Je bent het simpelweg niet gewend om, als volwassenen, zo op elkaars lip te zitten. Daar is niets geks aan, vind ik. Volgens mij werkt het alleen goed in uitzonderlijke gevallen, zoals bij Hilly en haar schoonmoeder.
Met mijn moeder in een huis wonen, zal leuk zijn maar erg vermoeiend zowel voor ons zelf als voor haar, ik denk ook niet dat ze dat zou willen voor mijn zus en broers geldt dezelfde, wat ik weet is dat mij moeder zelfstandig wil blijven wonen, met hulp van haar kinderen en instanties en dergelijke, over een ouderenhuis hebben we het eigenlijk nog nooit echt gehad, Mijn schoonfamilie ? daar hebben we geen contact mee, wil ze dan ook niet in mijn huis hebben
Een grote woning met aparte woonruimten lijkt me ideaal. Natuurlijk zijn eigen ouders anders dan schoonouders voor je gevoel. Maar ondanks mijn niet optimale band met mijn schoonmoeder zou ze wel bij ons mogen wonen als we een kangoeroewoning oid zouden hebben. Maar wat als ze allemaal hulp nodig hebben? Mijn ouders zijn samen, maar schoonouders gescheiden.
Ja bij ons ook... zou vast heeeel gezellig worden met mijn schoonmoeder en stiefschoonmoeder in 1 huis hihi
Natuurlijk is het aan hen om te bepalen. Maar ik denk niet dat mijn ouders graag in een verzorgingstehuis zouden zitten. Ik weet niet of ze tegen die tijd graag bij mij in huis zouden trekken, ik vermoed dat het een hele drempel voor ze zou zijn. Maar mijn schoonvader daarentegen... (Komt uit een andere cultuur.) Grappig, ik wist niet eens dat zoiets bestond.
Haha, ja dat is ook een goeie... Nee over mijn schoonmoeder hoef ik me geen zorgen te maken. Die woont helemaal aan de andere kant van de oceaan en heeft ondertussen alweer een tweede leg, dus die mogen zich over haar ontfermen. Mijn vriend heeft ook vrijwel geen band met haar...
Ik zou eens met je vriend praten over hoe hij dat ziet, laat het hem maar eens invullen en wat zou dat kosten etc. Ik zou nu maar eens duidelijk aan gaan geven dat je eerst je eigen leven wilt opbouwen en dat nu geen ruimte is voor inwonende ouders, daarnaast heb je het geld ook hard nodig, want ik neem aan dat je niet altijd in een app wilt wonen, maar straks met je gezin ook een tuin wilt hebben etc Dat soort wensen zijn leuk, maar ik zou ook eerlijk zijn, dat je dat gewoon nu niet ziet zitten, misschien als ze echt vanalles zouden mankeren dat het dan een ander verhaal is!
Mijn vader heeft een vrouw die 17 jonger is dan hij, dat komt in dit geval heel mooi uit . Verder weet ik het nog niet, dat zien we wel als het zover is. Mijn ouders wonen aan de andere kant van het land en ik betwijfel ten zeerste of zij hun vertrouwde leefomgeving zouden willen verlaten. En ik wil niet naar hen toe verhuizen. Wat betreft mijn schoonouders, is het de keus van mijn vriend. En hier heb ik makkelijk praten, want hij wil ze niet bij ons in huis hebben.
ik bedreig mijn moeder altijd dat ik d'r later in een verpleegtehuis stop familie-grapje Ooit willen we graag vrijstaand gaan wonen en dan is een huisje/bungalow in de achtertuin voor mijn ouders zeker bespreekbaar (wel met bepaalde regels enzo). Zij hebben dit zelf ook een tijdlang met opa en oma gedaan en met goede afspraken over privacy enzo kan dit heel goed gaan. Uiteindelijk zijn opa en oma op eigen initiatief als nog naar een aanleunwoning gegaan, waar oma nog steeds met veel plezier woont. Opa is er helaas niet meer. Met mijn schoonouders wordt zo'n regeling echt niets... Helaas. Ook manlief zou dit niet met hen willen, daarvoor zijn ze veel te bemoeizuchtig en ze staan nu al het liefst 2-3 keer per week op de stoep en willen ze alle details over ons leven weten. We vinden ze ontzettend lief, maar van zo'n regeling zou echt ruzie komen en dat is het niet waard. Hun woning is overigens ook volledig aanpasbaar aan een veranderende leefsituatie, dus wanneer een van beiden bijvoorbeeld slecht ter been zou worden. Pas als er écht enorme zorg nodig zou zijn (24/7) zouden ze echt moeten verhuizen... Overigens wonen zowel ouders als schoonouders zeer dichtbij, dus als dat nodig wordt kunnen wij zeker zorgtaken en huishoudelijke taken voor hen oppakken.
Ja dat wil ik ook gaan proberen, maar het ligt bij hem toch allemaal een stuk gevoeliger. Hij wordt ook vaak boos als ik het ter sprake breng, omdat hij weet dat ik er anders tegenaan kijk. Hij komt een Latijns-Amerikaans gezin, dus dan liggen familieverbanden weer heel anders. Voor iedereen die denkt dat het niet in zo'n vaart zal lopen: toen ik net bij hem ingetrokken was, besloot zijn broer van 31 (die hij al in geen jaren had gezien) ineens om zijn leven om te gooien en dat hij zijn geluk wel wilde zoeken in de stad waar wij wonen. Toen dacht ik ook: in zo'n vaart zal het wel niet lopen, want welke volwassen man trekt er nou in godsnaam in bij een stel wat net gaat samenwonen? Nou mooi wel dus... Mijn allerliefste schoonmoeder heeft gewoon zonder pardon een ticket geboekt voor broerlief, want familie is familie en daar zeg je geen nee tegen. Zat ik opeens samen met een wildvreemde volwassen vent in m'n piepkleine appartement... Na twee maanden heb ik mijn vriend een ultimatum gegeven: of hij eruit, of ik ga weer terug naar Nederland. Toen hebben ze uiteindelijk een andere oplossing gevonden voor hem, maar volgens mij word ik daar nog steeds op aangekeken door de schoonfamilie.
Dat mogen ze uiteraard zelf bepalen. Wat ze zelf willen. Het is hun keus. Maar ik vraag ze in ieder geval niet om hier in huis te komen wonen. Tegen die tijd zijn de kinderen de deur uit, en heb je ( HOPELIJK! ) plannen met ze tweetjes. Daarnaast moet je dat ook niet willen denk ik. Mijn schoonouders of mijn vader de hele dag op mijn lip. Lieve mensen hoor, maar nee dankjewel. Wel zal ik ze vaak opzoeken en even een praatje, wandeling met ze maken, een dagje mee nemen, gezellig bij ons thuis laten eten, en eventueel ook een stukje zorg op mij zelf nemen, zodat ik ook een beetje voor ze zorg. Dus waarschijnlijk wordt het een verzorgingshuis, thuis met thuiszorg, of zelfstandig wooncomplex met ouderen en verpleging.