Man op zakenreis, alleen thuis met ziek kind :(

Jeetje wat naar. Ik kan mij voorstellen dat je je heel alleen voelt. Het is ook zo spannend als je kleintje ziek is. Daar nog een conflict met je partner bij maakt het zeker niet beter.


Is hij misschien gespannen door zijn werk? Misschien dat hij daarom boos reageert? Dat hij behoefte had aan steun/erkenning in plaats van verwijten? Of is hij altijd zo lomp?

Begrijp mij niet verkeerd. Ik zou ook boos/verdrietig zijn en precies hetzelfde reageren maar misschien is er een reden dat hij niet zo lief reageert.

 

Wat vervelend dat je kleintje ziek is, vooral als je het de eerste keer mee maakt weet je niet wat je moet doen,
Voor de volgende keer dat je man weggaat op zakenreis zou je afspraken kunnen maken, ik snap best dat jou man eerst de werk voorbereidingen doet zeker als hij niet snapt hoe zeer jij hem nodig hebt, ik heb met mijn man de afspraak dat ik hem sms met bel me wanneer je dit leest of wanneer je tijd hebt, dan maakt hij af waar hij mee bezig was en heeft het niet veel haast
Maar als ik sms help weet niet wat te doen word gek van mezelf bel me even dan maakt hij een paar minuten vrij om mij gerust te stellen, je zou bepaalde Zinnen of woorden kunnen gebruiken die voor hem duidelijk maken oké nu wil ze me alleen iets Laten weten en het heeft geen haast om terug te bellen of oké nu moet ik haar even terug bellen.

Ik hoop dat je kleintje snel weer helemaal is opgeknapt

 

Vervelend dat je je zo voelt en jammer dat je man dat niet helemaal goed begrijpt.

Maar ik vind je reactie wat overtrokken. Het is bijzonder dat ze nu pas een keer ziek is, erg fijn trouwens maar het is niet echt een noodgeval toch?

Beterschap en je kunt het echt wel aan. Bedoelt je man het bewust verkeerd en ongeïnteresseerd? Is hij een slechte vader? Ik zou niet zo'n drama ervan maken en het weer rechtzetten, dan zit je zelf niet zo in negatieve gedachten en kan je je focussen op je dochter.

 

Vervelend dat je dochter ziek is en je man niet even een appje terug gestuurd heeft, maar ik vind je reactie wel heel overdreven. Ook dat je de hele namiddag en avond gaat appen. Huilen en boos worden lijkt me niet nodig. Hij belde je toch in de avond.. Waarom dan zo'n drama maken?

 

Logisch dat je je zo voelt, maar ik snap je man zeker ook.

Denk dat het handig is om even afspraken hierover te maken. Zodat als er echt nood aan de man is, hij direct contact op neemt en andersom natuurlijk.

Het is natuurlijk spannend, maar gelukkig is het niets ernstigs. Wanneer ik middenin mijn werk zit dan besteed ik ook geen aandacht aan mijn telefoon.

 

Ik begrijp dat je bezorgd ben maar ik begrijp je man ook heel goed.
Hij zit in het buitenland en is druk met zijn werk en het is geen levensbedreigende situatie.
Wel heel vervelend.
Toen ons jongste kind 10 mnd was moest ik met haar naar de SEH omdat ze onder de puntbloedingen zat en ze wilden onderzoeken of het geen leukemie of een andere aandoening was.
Mijn man zat toen uitgerekend in het buitenland.
Ik heb hem gebeld om het verhaal te vertellen en hij stelde mij gerust dat het wel goed zou komen en zogauw ik iets wist moest ik maar een berichtje sturen of bellen.
Was gelukkig alleen maar een virus en is allemaal goedgekomen.
Ik begrijp eerlijk gezegd ook niet waarom je appjes gaat sturen als het je zo hoog zit en dan had je beter kunnen bellen.
Ik kijk wanneer ik aan het werk ben alleen in mijn pauzes naar mijn berichten en als ze me echt nodig hebben dan bellen ze wel.

 

Nou, ik zou het ook niet kunnen waarderen om eerlijk te zijn. Je hebt toch samen een kind? Waarom is het werk zoveel belangrijker dan de gezondheid van je kind? Ik begrijp heus wel dat je niet alles stand pede kunt laten vallen en terug naar huis kunt rennen wanneer je kind ziek is, maar wat je wel kunt doen is even 5 minuten pauze nemen en je vrouw opbellen en even met haar praten over het welzijn van je kind.

Gewoon absurd dat de appjes wel gelezen worden maar pas rond 'bedtijd' er een telefoontje van af kan - terwijl je dus al heeeeel de dag gewerkt hebt - dat je nog steeds werk moet voorbereiden voor morgen. Wat heb je de rest van de dag dan gedaan?

Nou ja, ik zou niet huilen of er een ruzie om maken; ik zou hem verder alleen niet meer op de hoogte brengen. Als je doet alsof het je niks kan schelen, wees dan ook maar niet verbaasd dat mijn leven doorgaat zonder jou. Ik zie wel wanneer je terug bent en OF je dan misschien nog een prioriteit in mijn leven bent of niet. Misschien kan ik dan wel geen tijd voor je vrijmaken Ik moet namelijk ook nog het werk van morgen voorbereiden. En het werk van overmorgen en overovermorgen en dat van Pasen 2018; alles om maar niet 5 minuten de tijd te nemen voor jou. Taaddaaaa.

Zelfs al ben je 's werelds grootste workaholic, dan heb je nog steeds wel even een paar minuten tijd per dag over voor een beetje aandacht. Zo niet, is die persoon voor jou geen prioriteit. Wanneer je een kind hebt, vind ik dat dat je nummer één prioriteit hoort te zijn.

Je moet eten, drinken, plassen, poepen, kopje koffie drinken - etc. Dan kun je ook tijd vrijmaken om even een kort telefoontje te plegen gedurende de dag. Het is niet alsof je werkgever je 24-7 nodig heeft voor elke seconde van de dag.

 

vervelend dat je kindje ziek is, hoe gaat het nu, is de koorts al wat meer gezakt?

het is erg rot dat je je niet begrepen voelt in je situatie, en je het idee hebt dat hij je niet steunt of helpt.
Maar ik snap je man ook wel hoor, hij is ergens voor zijn werk, kan niet zomaar even terug, is druk bezig met allerlei dingen, ziet misschien wel appjes voorbij komen, en denkt ow, nou vanavond ff terug bellen. belt hij vervolgens (oke wel wat laat) en krijgt hij ook nog verwijten, terwijl hij al een hele lange en drukke dag achter de rug heeft.

als hij vaker weg gaat voor zijn werk weg moet, zul je er vaker alleen voor staan. misschien kun je dan als hij terug is eens bespreken wat jij van hem verwacht als hij weg is, en of dat voor hem wel haalbaar is, als hij aan het werk is. Dan weet je beide waar je aan toe bent!

 

Akelig van je kindje dat ze zo ziek is. En natuurlijk is dat even schakelen als je alleen bent.
Maar ik ben ook regelmatig weg vanwege werk en ik kan je vertellen dat afleiding van thuis heel irritant is. Natuurlijk is het goed dat je laat weten dat je kind ziek is, maar je man moet er op kunnen vertrouwen dat jij die situatie ook alleen aan kan. Hij kan niets voor je doen in het buitenland. En hij heeft zijn aandacht echt bij zijn werk nodig.

Wat voor jullie beide handig is, is om samen te praten over verwachtingen. Hij heeft zijn volle concentratie nodig tijdens zijn werk en jij hebt af en toe zijn steun nodig. Praat met elkaar hoe je dit samen kunt oplossen. Maar boos en overstuur worden heeft geen zin. Jij moet dat thuis alleen verwerken en hij zit er weer mee in het buitenland.. niet handig..

Sterkte met je kindje, hopelijk knapt ze snel op.

 

TS, heel vervelend dat je kindje uitgerekend nu voor het eerst ziek is en snap dat je hulp/steun nodig hebt, maar snap je man ook.

Noem mij raar, maar als ik weg ben voor mijn werk, dan hoef ik niet eens te weten dat mijn kind ziek is (extreme situaties uitgezonderd, natuurlijk). Maar als ze koorts hebben of hoesten of huilen of niet kunnen slapen...ik wil het niet weten. Ik kan toch niets aan doen, maar word wel onrustig van. Dus heb je niets aan.

Andersom ook: ik nooit mijn man geappt met dit soort informatie tijdens zijn werk, lijkt me niet relevant. Ik zie een collega aan onderdoor gaan, zijn vrouw appt 100x per dag over een huilend kind (hebben een huilbaby), hij kan zich niet concentreren omdat hij mee zit en zijn werk lijkt eronder.

 

Het is wat anders als je 500x een appje stuurt over alles of niks... Maar bij een echt ziek kind of staat van paniek is het toch wel anders.

Een paar weken geleden had ik dezelfde discussie hier thuis. Mijn partner was op zijn werk, ik zat thuis met ons zieke kind (ik heb overigens ook gewoon een plek waar ik moet zijn - maar hij was te ziek voor de kinderopvang, dus mijn leven stond al 'on hold'). Elke keer als hij naar buiten moest, begon hij benauwder en benauwder te worden. Hij sliep vrijwel alleen maar of lag op mij en er zat geen enkel sprankeltje leven in. Hij was zwak, hoestte zich de longen uit zijn lijf, at en dronk niet meer en had na 4 dagen nog steeds torenhoge koorts.

Ik had een afspraak gemaakt bij de dokter en had mezelf al voorbereid op het ergste (ziekenhuisopname). Ik ken mijn kind als hij een griepje heeft - en dit was geen 'griepje'. Ik heb een typische man gebaard die al zeurt als er een beetje wind staat op zijn zieke bolletje en de hele dag kreunt van zwaarheid van de 'mannengriep'. Hij gaf geen sjoeg maar zat zielig doods voor zich uit te staren. Ik had hem de dag daarvoor meegenomen op de fiets en hij moest zo erg hoesten dat hij er 2x van heeft moeten overgeven. Voor een kind dat al 4 dagen niet meer eet is dat ook niet gunstig.

Nou sorry hoor, maar als mijn partner (die op 15 minuten rijden hier vandaan zit) niet gauw thuis kwam om ons met de auto naar de dokter te brengen hoefde hij niet meer thuis te komen. Je kind is ziek. Jouw prioriteit ligt bij mij. Vooral als medewerker administratie op een kantoor. Beste baas als hij je nu niet laat gaan. Als ik zeg dat het dringend is, is het dringend en dien je hier te zijn. Ik zeg het echt niet voor niets.

Hier was het trouwens een longontsteking en waren we er net op tijd bij om een ziekenhuisopname te voorkomen. De antibiotica sloeg uiteindelijk aan. Een dag later begon hij bloed op te hoesten en dergelijke - niet bepaald prettig. Dan maakt hij zijn dossiers later wel af ofzo Zijn baas zei ook iets in de trant van: mijn vrouw had mij hier nooit voor gebeld. Lekker makkelijk voor hem - maar mijn man had een uur pauze en die komt dan verdorie wel. Als ik alleenstaande moeder had willen zijn, had ik dat wel geworden.

Verder heb ik hem ook een keertje geappt rond kwart voor vijf: ben naar de huisarts; tjoepie 911. Toen ons kind door het stunten met een loopwagen een dikke faceplant had gemaakt (ik was aan het koken). Lichte hersenschudding, paar blauwe plekken en een bloedneus uit twee neusgaten. Helemaal prima dat je op je werk bent en bezig bent, maar als je na afloop niet bij de huisarts staat ben ik er al heel gauw klaar mee. Het is je kind. Dus ook jouw verantwoording.

Het minste wat je kunt doen is even bellen. Ook al is dat 5 minuten.

 

Poe, je klinkt best streng Joyce

 

Ja, maar dat lijkt maar zo. Ik ben eigenlijk best wel easy-going in de omgang. Ik heb gewoon wel een bepaalde standaard of 'eisenpakket', zeg maar. Als er iets is met ons kind waarvan ik vind dat het belangrijk is (en ik ben écht zeker geen mieperd, juist integendeel) dan vind ik dat papa daar bij hoort te zijn. Ik zeg het niet voor niks. Ik bel niet voor niks.

Als je een vrouw hebt die 700 appjes per dag stuurt en van een schaafwondje een complete driedubbele botbreuk maakt, zou ik zeggen: ja, joh, relativeer wat, doe rustig en laat je man met rust. Maar wanneer ik zeg dat ik wil dat hij thuis komt, dan kan hij maar beter gelijk komen, want dan is er echt wat aan de hand.

Ik snap ook serieus echt niet waarom je als man zijnde niet overdag even in je pauze een telefoontje kan plegen als je vrouw zegt dat je kind ziek is. Als je het berichtje kan lezen, kun je ook (binnen een redelijke tijd) echt wel even 5 minuutjes de tijd nemen. Ik vind dat gewoon echt niet teveel gevraagd.

Misschien vraag ik wel teveel van een partner; maar gelukkig vinden we dat allebei niet zo erg omdat we wel op één lijn zitten. En zo niet, dan ben ik nog steeds 'de baas' met de eindverantwoording, hahahaha. Dit klinkt nog wel veel strenger, i know

 

Hahaha ja dat is nog strenger

Ik snap je wel hoor. Zelf bel ik nooit als er wat aan de hand is omdat ik weet dat ik het toch zelf moet oplossen. Soms een Apple om te laten weten dat ik naar de ha ga ofzo.

Maar als ik in het buitenland zit heb ik geen 5 "vrije" minuten om even te bellen. Er staan mensen om je heen, er is tijdsdruk, ik moet me focussen op zware trainingen...het is niet even 5 minuten. Als je belt wil de ander ook je absolute aandacht. En die zou ik dan niet kunnen geven tot ik om 23:30 uur op mijn hotelkamer zit.

 

Ook ik vind je overdreven reageren. Maar misschien is jou reactie een opstapeling van meer?

Mijn vriend is veel weg ( militair) ik ga hem ook niet SMSEN hierom. Wat heeft het voor nut? Wat moet hij er aan doen? Hij is daar om te werken, moet zich dus focussen op zijn werk. Niet wat er thuis gebeurd als hij er toch niets aan kan veranderen...

 

Dan zeg je: I'm sorry, i have to step outside for a minute or two because i *have to call my wife/have to use the loo/need to smoke/need some fresh air*. Zelfs op zo'n training is dat op een bepaald punt mogelijk. Het is niet zo dat je na 8 uur fulltime training nog enige hersencel over hebt - dus je moet wel een paar momenten een break hebben. Tenzij je in het leger zit - maar ik neem aan dat je daar sowieso niet je mobiel bij je hebt of in de gelegenheid bent om op je whatsapp te kijken.

Als je tijdens die momenten dan wel de appjes kunt lezen en je weet ervan; kun je 2 dingen doen. 1. een moment pakken om terug te bellen, 2. appen: schat, wat vervelend voor jou en ons kind, sorry dat ik er niet kan zijn voor jullie, ik bel je vanavond.

Er zijn maar heel erg weinig beroepen waar 'kan niet' gelden. En zolang mijn partner geen dubbel-oo-seven is of ergens in een loopgraaf iemands land aan het verdedigen is, wil ik gewoon dat hij er op zulke momenten is.

Stel dat er iemand dood gaat of ernstig gewond raakt, ik lig te bevallen, het huis in brand staat, de halve wereld vergaat etc. Op zulk soort momenten moet je je partner kunnen bereiken. Ik vind een ernstig ziek kind daar ook onder vallen - en zelfs als je baby'tje dus voor het eerst ziek is en je als moeder zijnde al (over)bezorgd en angstig bent. Knappe baas die dan zegt dat je niet weg kan of even geen vijf minuten kunt nemen om je vrouw te kalmeren. Dat gaat er bij mij echt gewoon niet in. Ook onverdeelde aandacht is wat mij betreft beter dan pas ergens rond half twaalf chagrijnig opbellen dat je je werk voor morgen nog moet voorbereiden

 

Sorry, moest een beetje lachen om je verhaal. Omdat het zo herkenbaar is! Na 6 jaar ben ik er aan gewend dat mannen anders denken dan wij vrouwen.

Mijn man leest het berichtje, denkt dan, ach wat sneu, mijn kind is ziek. En dan gebeurd er verder niets. Helemaal niets.
Ik ben jaren boos geworden, teleurgesteld en wat je allemaal nog meer kan voelen. Maar het heeft geen zin. Nu doe ik een appje, zie dat hij het leest, en verwacht dan niets meer. Maar als ik een berichtje stuur met bel me even, dan pakt ie ook zo snel mogelijk de telefoon.

Ik ben bang dat mannen niet met hun hoofs bij hun gezin zijn als ze werken en mama thuis is. Bij ons vrouwen werkt dat wat anders.

 

Ik vind dat je overdreven reageert en ben het volledig eens met je vriend. Een ziek kind is vervelend maar je vriend kan toch niets vanuit het buitenland.

En sta ook echt raar te kijken van de post van Joycey. Mijn vriend kan echt niet weg hoor, als ik hem bel dat dochter is gevallen. Hij is namelijk gewoon aan het werk?! Is ie ook zo z'n baan kwijt als hij wel weggaat.
Vind dat ook niet nodig. Ben een zelfstandige vrouw en kan prima zelf dingen regelen.
Mocht het nou echt ernstig zijn is het een ander verhaal. Maar voor een bloedneus etc hoef ik hem echt niet van z'n werk te bellen. Evenals de longontsteking.