Hoi hoi, Ik heb een zoontje van 8 en van 5. En die van 8 is altijd al "anders" geweest. Gevoelig, snel onder de indruk, heel claimend en plakkend naar mij. Heel kleintjes en jong qua gedrag en emotie. Er was ook altijd wel wat, dan had hij in groep 2 een jongetje geschopt omdat hij geplaagd werd. Zo beet hij een kindje wat hem opzij duwde in Ballorig. En dat soort dingen gebeurde vaak. Thuis was het een engeltje, tot ik hoogzwanger was van broertje. Hij kreeg driftbuien, hele heftige. Maar kon ook al volmondig zeggen dat ik dom was en dat hij toch niet ging luisteren. Tussen 5 en 6 jaar was het relatief rustig, pittig kind ja...maar niet extreem en niets te gek. In groep 4 ging het mis, en deze keer erger. Hij is zelfs eens een speeltuin uitgesleept door een juf, omdat hij door het dolle heen was. Hartverscheurend vond ik dat. Thuis ging het van kwaad tot erger, ik was soms bang dat hij in een boze bui zijn broertje echt zeer zou doen. Dus ik zat er bovenop, zo bovenop dat ik er zelf aan onderdoor ging. Tijd voor hulp, ib ingeschakeld en een onafhankelijk onderzoek. Daar kwam uit dat hij bijzonder intelligent is, tegen het hoogbegaafde aan. Maar net niet. Hij heeft een langzame verwerkingstijd (van de ene naar de andere opdracht) en hij liep emotioneel achter. Het gaf ons niet veel houvast maar wel begrip. Dus we hebben duidelijke grenzen gezet thuis, en veel beloning, uitdaging en ruimte voor zijn wie hij was. Zo ging hij naar scouting, mocht hij buiten spelen in de straat etc. Dat ging goed, tot een week of 8 geleden. En tuurlijk, het was een pittig kind. Deed soms dingen die stout waren, maar alles was zoals we konden handelen. Nu nemen de incidenten in rap tempo weer toe. Kindje gebeten op school, hij is ondertussen 8!! Grote mond tegen juf, geen respect voor volwassenen, niet luisteren, weglopen etc. Hij zal wel moe zijn, het zijn de feestdagen. Alles hebben we bedacht en ondertussen bleven we de rust thuis bewaren. Duidelijke grenzen, respect voor elkaar. Ruimte voor houden van en knuffels. Zelfs een weekendje weg in de natuur, alles om maar te blijven aarden. Maar helaas, wat we doen lijkt niet te werken. Hij blijft de sfeer bepalen, en helaas in negatieve zin. Hele uitjes kan hij vergiepen, dagjes thuis verzieken. Gisteren bleef hij samen met zijn neefje en broertje bij opa en oma slapen. 1 groot feest, want neefje durfde tot nu toe niet en het zijn beste vrienden. Savonds bij het slapen al een grote mond tegen oma, omdat hij zelf wilde bepalen dat hij geluid maakte. En smiddags ruzie onderling, schopt zijn neefje in zijn zak en heeft daarna 1 grote scene gemaakt. Daarbij roept hij dat hij weg wil, niemand nodig heeft, dat ze niks voorstellen, dat hij het beter weet, dat ze hem niks kunnen maken etc. Het gedrag wat veel voorkomt: *In boosheid geen angst, is hondsbrutaal tegen volwassenen (opa, oma, mam, pap), kan je op het bot toe afbranden. Je doet zelf niks goed, je stelt niks voor, ik kan het zonder jou, ik hou niet van je. *Constant geluid maken en bewegen *Geen rem hebben, zegt en doet impulsief wat hij wilt en wat in hem op komt * Moet de klassenclown uithangen, altijd uitsloven, altijd een stap verder gaan, altijd olie op het vuur *Meerdere keren waarschuwen, pas bij hevige dreigen en boos worden nog 1 keer doorgaan en dan stoppen *Liegen! Hij liegt om alles, zelfs dingen wat geen probleem zijn. Nou goed, nou vraag ik niet om wat er is ofzo. Maar wat kan ik nu nog doen? Heeft het zin om naar de huisarts te gaan, of is cjg een betere stap? Ik wil op dit moment wel actie ondernemen, ik zie het weer verergeren en ik weet niet wat de triggers zijn. Of ik zie ze, maar zie ook in dat het niet altijd te voorkomen is bijv. Welke weg kan ik bewandelen om advies te krijgen zodat hij beter kan gedijen?
Aller eerst petje af. Wat je kan doen is huisarts informeren of er ergens een organisatie is die je hier in kan begeleiden. En een diagnose is nu wel wenselijk wie heeft hem toen getest? En wat hebben ze er mee gedaan binnen school. School kan nog zo goed iets testen maar als er verder niet mee gedaan is kan hij zich vervelen en dus de clown zijn. Ik lees nergens dat er voor jullie ook hulp is geweest met handvaten.
Even nog, we hebben ons leven altijd op hem aangepast. Altijd rust, regelmaat, geen gekke veranderingen, altijd verder gekeken dan nee is nee opvoeding. Maar toen zijn broertje de wereld in kwam, zagen we pas dat zijn gedrag afwijkend was. Broertje luistert wel in 1 a 2 keer, vraagt niet honderduit 40 dingen door elkaar, is niet constant geluid aan het maken. Is ook echt heel slim, maar anders. De oudste heeft een fotografisch geheugen, analyseert, denkt en piekert. Heel bijzonder mooi brein, maar goed. Dat wilde ik nog even kwijt haha, ik zag pas dat het anders was. Toen de jongste er was. Die overigens wel last van heeft dat de oudste altijd alle aandacht nodig heeft
Wij hebben geen hulp gekregen, wel het aanbod om hem bij jeugdzorg aan te melden. Maar dat vind ik niet voor hem, dat is voor ons als gezin. En we hebben het goed en zijn in balans, er wordt niet geslagen enzo. Ik wilde iets wat echt voor hem was, dus ik denk dat ik maandag de huisarts bel. Bedankt daarvoor! School heeft een onafhankelijke instelling ingeschakeld, die kinderen helpt met bepaald gedrag. Het was 2 x in de klas obseren, praten met mij en praten met hem. En daar kwam een uitspraak uit, geen diagnose. Had hij hb, dan had hij hulp gekregen. En het gedrag wordt steeds erger in bepaalde opzichten. Dat constant geluidjes maken en je volledig overvragen, soms lijkt het wel een interview. Dat wordt steeds sterker en aanweziger. Soms zie ik ook niet dat het apart is bijv. Hij is extreem knuffelig en aanhankelijk, lijkt wel een peutertje daarin. Maar ik dacht dat wel meer jongens van 8 zo waren, niet dus. Al die jongens zijn zo zelfstandig, hij wilt constant knuffelen, plakken, claimen.
Hebben ze ook naar dingen als autisme of adhd gekeken met dat onderzoek? Wordt hij voldoende uitgedaagd op school qua niveau? Klinkt alsof hij toch een soort problemen heeft met emotieregulatie. Misschien extra snel overprikkeld etc. Ik zeg niet dat dit bij jouw zoontje het geval is, maar het klinkt denk ik wel herkenbaar. https://248media.nl/toxische-stress-en-traumagerelateerd-gedrag/
Ik lees dit net pas. Daar gaan ze dus de mist mee in. Dat IQ van 130 is geen magische grens om aangepast werk en hulp te krijgen. Natuurlijk heeft een kind met een IQ van bijvoorbeeld 125 cognitief wat andere behoeften dan een kind met een IQ van 85, die dus prima bij elkaar in dezelfde klas kunnen zitten, die kans is aanzienlijk op de basisschool. Beide kinderen zul je passend moeten begeleiden en cognitief passend werk geven, met ze communiceren enz. Dan nog, het komt regelmatig voor dat kinderen met een hoge intelligentie zich gewoon al lange tijd aanpassen, weinig echte aansluiting hebben, andere interesses enz. Soms komt dat echt pas op een school waarbij ze daar op gericht zijn en geen uitzondering meer zijn.
Oei dit vind ik wel herkenbaar, maar ik zie ook hier niet duidelijk in waar ik moet zijn voor hulp. Of ik lees er overheen haha
Er is verder nergens op getest. Ib dacht hb te herkennen, daar is hij op getest, dat was het niet en dus hield het op. Ik heb zelf heel lang getwijfeld, maar omdat het zo af en aan is qua klachten (met een constante ondertoon) en veel weerstand vanuit mijn prive (er is al benoemd dat ik graag een label wil, en niet op aardige manier)dat ik de stap niet durfde te maken. Het is heel moeilijk om toe te geven dat het niet goed gaat met je kind!
Ja, dat is ook rot! Via de huisarts kun je een verwijzing vragen voor breed onderzoek als je dat wil. Dat wordt gewoon vergoed of een doorverwijzing voor bijvoorbeeld een kinderpsycholoog, ook dat wordt vergoed, dat kan dus gewoon al zijn om mee te praten en voor begeleiding. Daarnaast kan een psycholoog je doorsturen voor testen als er bijvoorbeeld sterke vermoedens zijn van autisme enzo.
Ik zou wel in de tussentijd bedenken of je niet toch ook open staat voor hulp. Want ondanks dat je voor een gemiddeld kind alles goed kan doen, kan een kind dat niet gemiddeld is, net wat anders nodig hebben of kan een buitenstaander helpen meer inzicht te geven in waarom een kind zich gedraagt zoals hij zich gedraagt. Hier al heel wat trajecten doorlopen, zowel via het CJG als de huisarts. Soms leverde het niets op, maar een enkele keer zat er een goede tussen die verder kon kijken dan haar neus lang was en die af kon stemmen op onze dochter, wat mij ook weer hielp (ik heb zelf een opleiding in de jeugdzorg en daar ook jaren gewerkt, qua kennis weet ik dus vrij veel, wat soms wel eens ‘jammer’ is, omdat hulpverlening dan weinig nieuws biedt). Daarnaast was het ook fijn om er niet altijd alleen voor te staan.
Ik ga maandag de huisarts bellen, dat is voor nu het enige wat ik kan doen toch? Of bedoel je dat ik tot day gaat rollen iets anders moet doen? Zoja, wat kan ik nog doen?
Wil je ook meegeven dat zorg voor kinderen, zoals een psycholoog maar ook andere ondersteuning, via de gemeente gaat. Hier is de wachttijd op een intake (dus nog geen hulp of iets dergelijks) ruim 7 maanden! Bereid je ook hierop voor dat zo'n hulpvraag lang kan liggen voor het opgepakt kan worden. Wij gaan nu voor onze zoon particulier kijken naar speltherapie. Dat wordt deels in onze aanvullende verzekering vergoed, en heeft significant lagere wachttijden..
Goede tip, bedankt! Ik bel de huisarts, zij kan volgens mij de wachtlijsten in zien. Als dat drama is, zal ik even kijken naar particulier. Maar is er dan nog een speciale richting, is het behandeling of ook diagnose?
Allereerst even hele dikke knuffel! Onze oudste is ook vast gelopen in groep 4, bleek een hoog iq te hebben en een niet nader te specificeren neurologische afwijking.... anderhalf jaar later wilde iemand het wel specificeren...autisme en adhd. Tel daarbij de leeftijd, want 8 is ook een lastige leeftijd hoor...merk dat aan onze middelste nu ook...gaat ook een grote mond geven en grenzen opzoeken, bij op. Dat helpt allemaal echt niet! Wij hebben via CJG onze problemen aangekaart en zijn zo bij een hulpverleningsinstantie gespecialiseerd in autisme gekomen... Ok hier zijn m'n schoonouders het er volgens mij nog steeds niet mee eens dat hij autisme heeft....maar boeiend... onze zoon en ons gezin had last van zijn gedrag en samen werken we nu aan een betere toekomst!
Wat pittig voor jullie zeg! Hier wel wat andere problematiek of uitte zich anders... Maar wij zijn doorgestuurd via de huisarts naar de ggz en daar is een diagnose en tot 2maal toe een behandeling ingezet door een orthopedagoog. Je hebt dan inderdaad wel te maken met wachtlijsten. Al vond ik het meevallen, was hier 2x zo'n 3 maanden voor we de 1e afspraak kregen. Voor de ggz vlot, maar je hebt dan dus niet direct hulp. Ter overbrugging heeft de IB-er destijds wel schoolmaatschappelijk werk ingeschakeld. Daar ging zoon dan elke week een uurtje heen onder schooltijd en zij communiceerde weer met ons als ouders en IB-er. Sterkte hoor!
Hier hetzelfde, maar dan met mijn eigen ouders. Er is dus vanmiddag een escalatie geweest, dan moet mijn moeder huilen en dan zegt ze ja het is tijd voor hulp. Om dan een half uur later te zeggen nee moet je niet doen, je krijgt gelijk zon probleem gezinnen label.
De school hier is mwah, alleen ik woon in een hele drukke dichtbevolkte stad en even een andere school is hier geen doen. Overal staan lange wachtrijen voor en het is eigenlijk overal wel hetzelfde. Daarnaast zit broertje wel helemaal in zijn element en ik zou me qua werk nou eenmaal niet tussen 2 scholen kunnen verdelen. Vind ook wel dat de oudste nu een top juf heeft. Dus dat ik het ergens ook niet wil, zo een grote verandering zal hem niet helpen. Het blijft lastig, ergens praat je gedrag ook snel goed. Maar hij wordt groter, sterker en steeds minder beïnvloedbaar. Wat doet het met zijn zelfbeeld als mensen continue boos en teleurgesteld zijn. Continue horen dat je stout bent, dat anderen wel luisteren. Etc. Dat is waar ik me echt zorgen om maak. Diagnose interesseert me niet. Ik wil dat hij opgroeit tot een gelukkige volwassene en weet dat ik hem hoe dan ook gesteund heb. Gaat dat dmv therapie of pillen, best!
Wat lastig zeg. Je zou hem in ieder geval al kunnen benaderen alsof hij adhd of autisme heeft. Daarmee bedoel ik de duidelijkheid en structuur bieden die nodig is. Ik weet niet of de dagen voorspelbaar zijn voor hem, of dat jullie veel ad hoc beslissen? Krijgt hij (te) veel keuzes of mag hij telkens kiezen uit maar twee opties (geeft hem gevoel van autonomie, maar wel binnen jullie grenzen, dus iedereen tevreden) Zijn verwerkingssnelheid is traag (wat vaker voorkomt bij hb kinderen, omdat ze alle opties afwegen. Maar intussen drukt het hun IQ-uitslag). Stel dat hij taal minder snel verwerkt (hij kan zich ook nog niet goed uitdrukken, vandaar het agressievere gedrag als bijten en schoppen) dan is het belangrijk dat taken één voor één in kleinere opdrachten gegeven worden. Je kunt thuis ook met pictogrammen werken, zodat de ochtendroutine duidelijk is en hij ziet wat hij moet doen en in welke volgorde. Eventueel met een timer als hij het niet red op tijd klaar te zijn. Alles wat hem 's ochtends thuis als veel energie kost, wordt op school alleen maar meer, omdat er simpelweg meer van hem gevraagd wordt. 's Middags komt het er dan uit. Wat ze bij het cjg ook wel doen is werken met een stoplicht om bewust te worden van zijn gevoel. Groen is 'ik ben oké', oranje 'ik begin me onprettig te voelen' en rood 'ik ontplof'. De kunst is dan dat hij leert om, zodra hij in het oranje gebied komt even af te koelen. Hoe?, dat kan je samen vooraf met hem overleggen. Bijv. op zijn kamer in een kussen slaan, rustig even ergens zitten/liggen, even naar buiten om rond te rennen....verzin maar wat. Als het maar werkt. Net zo goed moet hij leren aanvoelen wanneer hij in het oranje gebied komt. Dit zou je met een gesprekje kunnen doen en dit laten opschrijven, zodat iedereen dit weet. Zodra hij in het gebied komt kan hij het codewoord oranje, of iets anders, zeggen, zodat iedereen weet dat hij uit de situatie gehaald moet worden en hij de ruimte krijgt om zich even af te zonderen om bij te komen. Op den duur zal hij dit waarschijnlijk dan al uit zichzelf doen.