Onze dochter is inmiddels de 8 maanden gepasseerd maar is eigenlijk al vanaf het begin erg op ons gesteld. De laatste maanden lijkt het wel echt extreem te worden, niemand mag haar vasthouden, aankijken, tegen haar praten.. Alles lijkt te veel en ze begint te schreeuwen alsof er iets vreselijks gebeurt. Ik werk als gastouder aan huis en neem haar mee, ze ziet dus kindjes en dat gaat nu wel prima, ze huilt snel omdat ze van vallend speelgoed schrikt of als een kindje wat te enthousiast rent of gilt dan begint zij al met d'r lipje te trillen. Laatst kwam oma een ochtend oppassen en heeft ze de halve ochtend zitten huilen en weigerde ze fruithap te eten. Ik merk dat ik zelf niet meer zo goed weet hoe ik ermee om moet gaan, ik wil haar troosten omdat ik begrip wil tonen voor hoe ze zich voelt, maar aan de andere kant denk ik dat ik het misschien juist wel niet moet doen om te door breken Vandaag waren we even in een binnenspeeltuin en dan is ze het eerste half uur niet van je schoot af te krijgen en als je haar een ballenbak balletje geeft moet ze al huilen, uiteindelijk lijkt ze iets te ontdooien maar ze is constant op haar 'hoede' ofzo.. Hebben jullie ervaring, tips, vragen.. Heel graag * we gaan aankomende week kennismaken op een kdv op eventueel de optie te overwegen om haar daar 1 halve dag in de week heen te brengen zodat ze wat meer aan andere gezichten leert wennen
Ervaring: dit trekt echt weer bij. Die heeft gewoon wat meer tijd nodig. Zou het niet forceren, komt echt vanzelf.
Dat is de leeftijd, valt niet onder dwang te doorbreken. Dl heeft dat vanaf 8 weken ofzo gehad (idoot vroeg eenkennig). Toen zei iedereen dat we daar iets aan moesten doen, nu zeggen ze op psz dat ze zo opvallend goed gehecht is en zoveel vertrouwen heeft (dl is nu 2,5. Tot die tijd thuisgebleven om stress te voorkomen). Dus vooral kalm blijven, troosten maar niet teveel aandacht aan geven. Komt goed!
Haar voor een halve dag op het kdv brengen zal niet uitmaken. Een goed kdv zal je vertellen dat dit te weinig is om regelmaat op te bouwen, waardoor je elke week een soort van "opnieuw moet wennen". Ik denk zelfs dat t averechts werkt. Waarschijnlijk is het een kwestie van uitzingen. Ene kind is nu eenmaal wat makkelijker/vrijer dan de ander
Ja dat klopt daar is 1 dag te weinig voor dan moet er minstens 3 aaneen zijn de ochtenden ofzo Vaak zie je na het weekeind dat ze ook weer echt moeten wennen Ons zoontje is nu 14 maanden maar moet al vanaf begin niks van vreemde weten hoor het is heel beperkt ik mijn man en oma verder wilt die nergens. Zo en zo gaat die nooit met iemand mee behalve mij of me man ik ben namelijk thuisblijfmoeder tijdelijk Ik zou hem die stress besparen als het maar voor een ochtend is en lekker bij je houden voorvzover dat kan
Ik vind acht maanden ook wel erg jong om iets te 'doorbreken'. Het is inderdaad de leeftijd. Enkele dagen naar een kdv zou wel kunnen helpen, maar je moet er wel rekening mee houden dat het de eerste dagen brullen is. Mijn dochtertje gaat al sinds drie maanden, dus is daar al helemaal gewend nu de verlatingsangst een beetje begint te komen (lang niet zo extreem hoor, misschien ook doordat ze al gewend is om niet altijd thuis bij ons te zijn). Verder vraag ik me af wat een acht maanden oude baby in een binnenspeeltuin moet? Als ze mee moest met de oudere kinderen, snap ik het wel, maar volgens mij kun je van een baby niet verwachten dat ze zichzelf vermaakt in zo'n grote drukke ruimte met zoveel prikkels. Mijn dochtertje is helemaal niet bangig aangelegd, maar vindt het babyzwemmen al best spannend....dan zit ze met ingetrokken lipjes met grote ogen de spreekwoordelijke kat uit de boom te kijken De reactie van jouw dochtertje op de binnenspeeltuin vind ik dus niet heel raar. Mijn tip mbt de verlatingsangst: probeer het rustig op te bouwen. Wat vaker bij mensen op bezoek, rustig, niet te veel prikkels en dan steeds ietsje langer wegblijven. Als ze huilt, troosten en zeggen dat het goed is en dan weer even wat verder weggaan. Dan kan ze er rustig aan wennen.
Wat hierboven ook al staat, een halve dag is echt wel heel weinig hoor, je kindje zal steeds opnieuw moeten wennen. Maar dat zullen ze op het kdv ook wel zeggen, voorheen mocht je vaak niet eens 1 dag afnemen. Ik zou haar echt minstens 2 ochtenden brengen. Je hart breekt hè? Bij zo'n intens verdrietig moppie.
Lekker thuis houden. Een halve dag doorbreekt niets en ze is daarvoor dan echt veel te jong nog. Op deze leeftijd speelt verlatingsangst ook gewoon heel erg. Is ze verder goed gezond? Bij kindjes die vaak ziek zijn/pijn hebben, zie je vaak dat verlatingsangst extra heftig is. Dan nog eens te meer is het belangrijk de veiligheid te bieden die je kind vraagt en bereik je niets met doorbreken. Werkt juist vaak alleen maar averechts. Omdat ze zo schrikkerig is voor geluid: is ze vaak verkouden? Zoja, dan even oortjes laten checken. Zoniet, dan kan je kindje gewoon wat gevoelig zijn. Het ene kind heeft sneller last van prikkels dan het andere kind. Gaat vanzelf wel beter dan.
Klinkt als een gevoelig kindje, dat wellicht de wereld intens beleeft. Ik lees helemaal niets vreemds, zeker voor deze leeftijd niet. Mijn middelste was (en is...) erg gevoelig en heeft altijd veel tijd nodig gehad om te ontdooien. Logeren als baby/dreumes/peuter ging niet, huilde dan heel veel. Erg eenkennig geweest. Je schrijft een half uur op schoot, nou, mijn meisje heeft tot ruim 2 jaar soms wel uren op mijn schoot gezeten . Binnenspeeltuin werd pas leuk vanaf 2,5-3 jaar. Veel behoefte aan veiligheid, rust, structuur, duurt lang voordat ze vertrouwen heeft. Ze ging 3 dagen per week naar KDV, maar ze begon iedere ochtend daar steevast op schoot van vaste leidster, soms zelfs helemaal weggedoken, voordat ze na een tijdje los kwam. Vanaf kleutertijd is ze steeds meer los gekomen, maar ze blijft een afwachtend, bedachtzaam en gevoelig kind. Mijn jongste had dit allemaal een stuk minder, die komt veel makkelijker los, maar ook zij zat als baby veel op schoot en is ook duidelijk eenkennig geweest. Is ook afwachtend en duikt meestal weg als mensen tegen haar praten of haar aankijken, moet ontdooien. Aard van beestje. Sluit me aan bij voorgaande dames.
Super normaal gedrag bij die leeftijd. Doorbreken moet je niet forceren, dan duurt het waarschijnlijk juist langer. Ik heb in die fase mijn aanwezigheid zoveel mogelijk bevestigd, zodat ze daarop leert vertrouwen.
Eenkennig, verlatingsangst e.d. is op die leeftijd heel normaal. Zeker rond de 8/9 maanden wordt dit erger. Mijn zoontje heeft ook heel lang moeten wennen aan harde geluiden enz. De eerste maanden was hij elke 1e maandag van de maand weer overstuur door het luchtalarm (stond boven op ons dak van het appartement ongeveer). Plotseling de stofzuiger aan of een ander hard geluid was huilen. Bij de gastouder kindjes die gilde of hard riepen was huilen. Maar naar mate hij ouder werd ging het beter en wende hij eraan. Inmiddels is hij bijna 2 en gilt zelf net zo hard mee. Alleen het geluid van een harde boor (klussende buren) laat hem nog wel eens schrikken, maar in plaats van dat hij op schoot klimt en zich aan me vast klampt gaat hij nu toch gewoon door met spelen. Een halve dag naar het KDV zou ik ook niet doen, daar heeft ze echt helemaal niks aan, je bouwt er niks mee op. Dan zou ik haar eerder (als oma dat ook wil) wat vaker naar oma brengen, bv. standaard 1 dag per week. Oma ziet ze vaker en is bekender, dan kan je op die manier eens een dagje werken zonder haar om je heen. Het zijn fases en die fases blijf je houden, hier ook soms weken dat hij me prima kan missen en dan opeens is het weer even moeilijk. Dat komt en gaat... gewoon geven waar ze op dat moment behoefte aan hebben.
Kdv gaat hem niet meer worden, zijn wezen kijken maar geen prettig gevoel erbij, überhaupt niet denk ik. Ze is verder niet vaak ziek, verkouden oid, dus het schrikken heeft daar niks mee te maken. Over de binnenspeeltuin wat we daar te zoeken hadden, het leek ons leuk om haar daar eens te laten spelen en te ontdekken wat ze allemaal kan doen door dat ze nu kan kruipen, ze heeft samen met ons leuk gespeeld in de ballenbak. Ook vind ik het belangrijk dat we haar wel onder de mensen blijven houden en ze went aan andere mensen en kinderen. Verder is het denk ik inderdaad een leeftijd waar het bij hoort, het komt vast wel weer goed