Ik heb 2 kinderen, een jongen en een meisje, bijna 3 en bijna 2 jaar. Ze schelen net een jaar. Ik twijfel zó over een derde! We hebben het fantastisch zo met 2 kinderen. De rust begint eindelijk een beetje te komen. We kunnen veel leuke dingen ondernemen. Mijn man neemt de één mee en ik de ander als we bijvoorbeeld gaan zwemmen of naar een speelparadijs of naar de efteling gaan of wat dan ook. Het past ook prima in de auto. En in huis. Met oppas is het goed te doen. Ik heb van veel spullen heel cliché een blauwe en een roze variant. We hebben een dubbele kinderwagen waar ze samen in kunnen. Ik kan ze in mijn eentje meenemen op de fiets. Kortom al die praktische dingen gaan nu prima en ik zou niets te wensen meer moeten hebben. Maar dan een derde? Het knaagt soms zo! Natuurlijk is overal en mouw aan te passen maar ik vraag me af of dat is wat ik wil. Kunnen jullie me een eerlijk beeld schetsen van hoe het voor jullie was met een derde erbij? Naar een speelparadijs of de efteling of zwemmen, hoe doe je dat? Je zit altijd met 2 wat grotere en dan nog 'de baby'. De baby vraagt zoveel aandacht. Gaan die andere 2 het dan redden als ze steeds zichzelf moeten zien te vermaken? En hoe doe je dat als je je baby moet voeden of een half uur in slaap moet wandelen (helaas ervaring) als die andere 2 elkaar constant uit lopen te dagen en ruzie maken? En als ze groter worden, dan zit er bij de derde al een stuk meer leeftijdsverschil tussen. Is dat dan nog wel leuk voor hem/haar? Wordt dat geen eenling? Ontneem ik de twee oudste niet teveel aandacht als we er nu nog een baby bij zouden hebben? Ze hebben ons nu al zo veel nodig nog. Moet ik gewoon tevreden zijn? Ik ben ook bang als we het toch doen, het het lot tarten is ofzo. Zul je zien dat er iets gebeurt, dat het kindje niet gezond is of dat het een drieling wordt ofzo! Hoe beslis je nou zoiets?
tsjaa.. het is druk...en ik moet bekennen dat ik veel dingen nu echt onhandig vind... zwemmen met zn allen is bijna niet te doen.. er moet er 1 bij de oudste blijven dus dan blijft de ander over met een peuter die alle kanten op gaat en een baby Het schoolplein over lopen met een loeizware maxi cosi aan je arm en een treuzelende peuter die je weer moet meeslepen enzo.. ik kan zo snel trouwens even niks anders bedenken.. echt stom haha MAar ik denk regelmatig... pff wat onhandig, het zijn de kleine dingetjes die het onhandig maken Ik vind baby's echt heel schattig...maar ik zal blij zijn als ze kan lopen (en tegelijkertijd ook weer niet, 3 is de max hier haha) Gewoon als ze straks groter is en ze een stuk zelfstandiger is, dan vind ik het alweer een stuk beter te doen
Ik lees mee Maar wat ik wel denk is dat je heel wisselende reacties gaat krijgen. Niet alleen omdat iedereen het anders ervaard maar ook omdat sommige kinderen heel rustig zijn en andere veel aandacht opeisen. Dat maakt denk ik ook het verschil.
Herkenbaar verhaal. Wij gaan voor een derde, maar soms slaat de twijfel toe. Ik schrijf mee in het topic, misschien ook iets voor jou http://www.zwangerschapspagina.nl/threads/3e-kindje-wij-gaan-ervoor.665122/page-47#post-21443346
Idd het is druk, maar als ik het over thuis heb heeft voor mij 2 of 3 niets uitgemaakt. Maar nu heb ik ook een voorbeeldige baby! Maat inderdaad voor praktische zaken is het een ander verhaal, fietsen kan niet, zwemmen lastig, maar vooral het brengen en halen van school. Ook boodschappen doe ik niet met 3 kids. Naar verjaardagen ga ik niet alleen heen met 3 (wel als manlief mee gaat) en opa's en omas vraag ik nu minder vaak want 3 is veel. Tja als de oudste ruzie hebben (en dat gebeurd heel vaak) en ik ben aan het voeden is het even pech voor ze. Morten ze het maar ff uitzoeken, ze slaan beide van hun af dus. Ik kan alleen zeggen volg je gevoel, en voor alles is een oplossing.. Maar druk is en blijft het.
Ja ik ga er maar even vanuit dat het geen voorbeeldige baby zal worden. De eerste twee waren ook drama met slapen en dergelijke. Anders had ik er misschien al wel 3 gehad, maar omdat ze zo pittig waren zijn we maar even gestopt . Ik vind het gewoon zo jammer dat ze nu alweer zo groot worden. Nog maar een jaartje en dan zit mijn eerste al op school! Ik mis het baby gebeuren en ik wil zo graag nog eens het eerste lachje, de eerste stapjes enz. meemaken. Maar het is natuurlijk wel een heel mensje erbij. Ik weet niet of dat tegen elkaar opweegt. Je houdt er onvoorwaardelijk van en je kunt vast ook niet echt 'spijt' hebben, maar ik zou eigenlijk gewoon eens willen weten hoe het is om te vergelijken.
Hier veranderde een hele hoop en wel van de ene op de andere dag. Maar onze derde is als pleegkind bij ons komen wonen en was al 2,5 jaar oud. We werden op de eerste dinsdag van de zomervakantie gebeld dat er een meisje was die een gezin nodig had en op de vrijdag daarop werd ze al gebracht. Ons ‘postpakketje’ zeg ik altijd. En van de ene op de andere dag moest er een kamertje klaargemaakt worden, zaten we weer in de luiers, hadden een kinderstoel nodig en ook de kinderwagen kwam van pas. En dat was toch best een heftige gebeurtenis, om zo van 2 naar 3 kinderen te gaan. Maar waarschijnlijk heb je helemaal niks aan dit antwoord Van 3 naar 4 kinderen was dan weer veel relaxter. Wel ook weer terug naar af, maar nu met maanden aan (mentale) voorbereidiging. En soms is het wel druk (vooral met sporten van de oidsten of afspraken oid), maar meestal is het zeer goed te doen. Dat komt waarschijnlijk wel door het grote leeftijdsverschil met de oudste drie. Die meiden kunnen nl. al heel goed mee helpen.
Eerlijk gezegd veranderde alles met de komst van onze 3e. Hij was ontzettend pittig en de eerste jaren vond ik echt alles behalve makkelijk. Maar kleine kindjes worden groot en we zijn nog steeds elke dag blij met hem, ondanks dat het wel een tijd heel moeilijk is geweest. Wij hebben destijds vanuit gevoel de beslissing genomen om er nog een keer voor te gaan. Het voelde nog niet "af".
De dingen die jij noemt zijn wel tijdelijke dingen. Die duowagen bijvoorbeeld kun keer prima gebruiken voor de 2 jongsten, de oudste kan prima lopen. Mijn 4 jarige loopt overal mee naar toe. En leeftijds verschil zegt ook niet alles. Mijn vriend en zijn broertje schelen 8 jaar en zijn beste vrienden. Mijn zusje en ik schelen 2 jaar en het klikt gewoon niet...
Ik vond de derde erbij heerlijk! Het was even wennen dat je niet meer allebei maar 1 kind had, maar verder liep het als een trein. Op dat moment deed ik veel lopend of met de auto. Nu hebben we een bakfiets, dat is wel een uitkomst met kleine kinderen!! Zwemmen doe ik idd niet in mijn eentje. Maar je kan zoveel andere dingen doen! Naar de speeltuin, kinderboerderij, bibliotheek etc. Ook boodschappen doe ik rustig met 3 kinderen. Met het voeden heb je altijd nog een hand over en de baby in slaap wiegen kan ook in een draagzak/-doek. Dan heb je je handen vrij Nu kan ik niet zeggen dat ik hele moeilijke kinderen heb Maar de oudste was nog net 2 toen nummer 3 werd geboren, dus hulp hadden ze echt nog wel nodig. Succes met de beslissing
Oh ja dat weet ik wel natuurlijk, die van mij lopen ook allebei prima. Maar mijn oudste zit bijvoorbeeld ook nog zo graag voorop de fiets en in de wagen enzo. Hij is ook nog zo klein eigenlijk. Vind het ook sneu als hij daardoor al sneller groot moet worden zeg maar. Zwemmen doen we iedere week en ook op de efteling hebben we een abonnement (daar redden ze het echt niet om de hele dag te lopen). Zijn dus geen dingen die we heel af en toe doen, maar best vaak. Vind het niet leuk als dat niet meer kan. Ik wil eigenlijk mijn leven niet kwijt zoals het is maar wel een baby erbij haha. Beetje onmogelijk natuurlijk.
Nummer 5 nu al bij jullie op komst zie ik? Wauw! Dan heb je inderdaad vast geen kinderen zoals ik ze had haha!
Haha, ze zijn idd best makkelijk. En we hebben geen huilbabies gehad, dus dat scheelt een hoop! Er zaten wel plakbabies tussen en het doorslapen varieerde van 4 maanden tot ruim 1 jaar. Als we idd draken van nachten hadden, had het wel wat anders gelopen denk ik
Hier 3 kort op elkaar. Het gaat hier eigenlijk prima. Zwemmen hebben we pas 1x gedaan en toen zaten we alleen in het peuterbad (Geen kinderen die weglopen). Naar een pretpark gaan we 15 mei voor het eerst. We hebben een duowagen + meerijdplankje. Dus de dreumes en baby zitten in de wagen en de peuter zit op het plankje of loopt zelf. Het enige wat ik lastig vind is dat ik niet kan fietsen met 3 kinderen (ook al mag de jongste nog niet op de fiets), maar hier komt binnenkort een bakfiets. Boodschappen doe ik elke woensdag samen met mijn ouders. In het begin vond ik het wel lastiger (met de fles geven enzo), maar nu ze ouder wordt, gaat het steeds makkelijker.
Hier is imo weinig veranderd. Er is er één meer en we zijn allemaal verliefd . In praktisch opzicht is het alleen met de auto even lastig. Maar goed, ik ben altijd thuis dat is misschien anders en onze baby is super makkelijk na twee huilbaby's. En last but not least het is zoooo intens vertederend om de andere twee met de baby te zien omgaan.
Hier ook zeker geen makkelijke baby's, en onze derde is nu 6 maanden. De oudste 2 slapen nog steeds vaak niet door . Mijn man gaat naar hun en ik zorg voor de baby s nachts (ligt naast me). Overdag vind ik een draagdoek echt heel ideaal, hij slaapt of aan de borst of in de doek! En we hebben een bakfiets, wel heel praktisch. Ik vind deze tijd wel super pittig hoor, met de derde is het opeens zo chaotisch geworden.
Praktisch is het inderdaad niet nee, en een nr 4 is dan helemaal niet aan te raden. Maar wil je alles nog een keer meemaken, of wil je nog een kind? Vind ik wel een verschil om over na te denken. Praktisch is het onhandig, grotere auto, je brengt ze niet meer zo makkelijk bij de oppas, weer een berg aan spullen mee als je eropuit gaat, rekening houden met slaapjes etc..En ja, de oudsten moeten hun aandacht delen met nog een extra kind, dus minder aandacht voor hen. Oh en nu de jongste 2 al weer een paar weken ziek zijn, zitten dus ook de oudste kinderen wat meer aan huis gekluisterd. Ten minste ik ga niet een dag naar de Efteling met een peuter met 39 graden koorts. Dus die moeten zich dan maar in en om huis vermaken. Maar ik (wij) hadden een grote wens voor nog een kindje, en dat vaagde alle praktische bezwaren weg eigenlijk, of tenminste die werden acceptabel Mijn eerste 2 waren/zijn ook echt pittig, nu heb ik nog steeds meer werk aan hen dan aan de jongste 2, die vergeleken met hen heel makkelijk zijn. Maar ik ben heel blij met mijn onpraktische gezin en zou er zeker weer opnieuw voor kiezen
Ik heb 3 kindjes van nu 3, 2 en 1. De oudste twee schelen 12 maanden en de middelste en de jongste schelen 15 maanden. Ik durf niet te zeggen of de jongste een eenling word. De oudste twee zijn meiden en dat is twee handen op één buik, de jongste is een jongen maar de meiden zijn echt zo gek met hem (behalve als hij hun speelgoedcreaties sloopt ). Het kan natuurlijk best dat hij minder aansluiting heeft later bij zijn zussen maar dat hoeft niet en kan volgens mij evengoed ook bij twee kinderen. Denk ook geen garantie dat onze meiden het goed blijven vinden samen ... Je angst vwb een kindje dat niet gezond is of dat het ineens een drieling is begrijp ik wel. Onze derde was niet gepland, we hadden eigenlijk besloten het bij twee te houden. Het was en is al heel bijzonder dat zij kwamen, dus wij wilden het lot ook niet tarten. Wat ik lastig vind is aandacht verdelen. Toen de jongste echt nog een baby was ging dat wel want hij sliep nog veel en goed, maar nu vind ik dat wel een dingetje en voel ik me met regelmaat tekort schieten tov een van de drie. Dat gezegd hebbende ... ik zou de kleine man niet meer willen missen uiteraard en vind het naast best fysiek zwaar (heb chronische ziekte) en mentaal uitputtend soms, echt heel gezellig met 3 kids. De beslissing nemen is lastig lijkt me, voor ons is hij genomen ... Maar als jullie gevoel zegt nog een kindje te willen en het kan/past met jullie situatie dan zou ik dat gevoel niet negeren. Garantie op een gezond kindje of een eenling is er nooit. Ik zou het hier niet meer anders willen in ieder geval.
Wij hebben 3 meiden van 6, 3,5 en 9 maanden. Ik vond de overgang best pittig maar had me daarop ingesteld en langer verlof (ouderschapsverlof) opgenomen. Onze jongste gaat nu pas een maand naar de creche en ik ben zelf sinds 2 maanden weer aan het werk. Dat heeft het wat relaxter gemaakt, maar ik voel me op werkdagen ook vaak als een kip zonder kop. Dat gevlieg overal heen en weer, pff.. zal blij zijn als dat straks een beetje voorbij is. De jongste is een vrij tevreden meisje. Wat me wel opvalt, is dat haar stem (al vanaf het begin) veel luider is dan die van de oudste en middelste. Alsof ze weet dat ze 'erbovenuit' moet schreeuwen. Ik kan haar dus niet lang negeren Waar ik nu tegenaan loop, is ruimtegebrek! Maar dat is hopelijk over een jaar ook opgelost dmv verbouwing... Verder ben ik heel gelukkig met de derde erbij, we zijn allemaal meer 'in balans'.
Het is druk, echt een kind erbij. Dus ook meer afspraken, meer was, meer troep, meer geluid, meer winkelen, meer gehuil, meer geruzie, meer mamamamama, meer, meer... En minder tijd voor mezelf en huishouden. Ik heb achteraf moeten concluderen dat ik hier wellicht wat minder geschikt voor ben , ik hou toch best wel van rust en ruimte. En ben heel veel ogen en handen te kort gekomen ... Maar ja. Geen spijt. Ze hebben hun momentjes samen en in ons geval hebben de jongste 2 veel aan elkaar ondanks 4 jaar leeftijdsverschil. (en ik besef dat mijn ervaring erg gekleurd is door de oudste die veel tijd en energie vreet omdat hij veel zorg en aandacht nodig heeft en dit ook nooit zal veranderen...)