vraagje, Zoon is net drie jaar. Alles is op het moment aanleiding voor gillen, krijsen en boos worden. Het hele dag is het nee. Hier hanteren we de regel drie keer waarschuwen en dan gaat hij naar de gang. Alleen spelen doet/wil hij niet. Maar ik ga echt niet de hele dag spelen. Zeg ik, ga maar ff alleen spelen. Reden voor ontploffing. Negeer ik dat dan gaat die net zolang door dat hij toch op de gang beland. [mij slaan, spullen gooien, zijn broertje slaan]. Het ombuigen lukt me bijna niet meer. Alles is strijd. Iemand nog tips en ik hoop dat iemand kan zeggen dat het een fase is
Ik kan je alleen maar zeggen zo ontzettend herkenbaar (zie mijn topic) hier dan vooral in de namiddag maar inderdaad ook smorgens is het vaak raak. En wat sloopt het je he! En wat kost het enorm veel energie! Heel veel sterkte gewenst dit is een behoorlijk pittige fase (hopelijk is het een fase!)
Hi! Wat je misschien kan doen is het erkennen van zijn emotie. Door bijvoorbeeld tijdens zo'n woedeaanval te zeggen: Hee, ik zie dat je boos bent. Je wil graag dit en dit en dit. Als je hem daar in erkent, zal zijn woede zakken. Door het te negeren en hem weg te sturen (naar bv de gang) wordt de frustratie alleen maar groter. Dit betekent natuurlijk niet dat je hem in alles z'n zin moet geven! Maar door het te erkennen zal uiteindelijk die frustratie ook minder worden. En inderdaad, peuters reageren gewoon heel primair. Door te gillen of te slaan. Ze kunnen nog niet altijd onder woorden brengen wat er nou precies aan de hand is en wat ze graag willen. Daar moeten wij ze een beetje bij helpen Succes! Het is pittig, I know!
Ga ik eens proberen, thanks! Doe het wel eens maar niet standaard! En hij is al best lang aan het kwakkelen dus speelt ook mee. Morgen maar weer eens naar buiten met hem, zal iedereen hier wel goed doen!
Mijn dochter van nu 4,5 heeft ook geregeld van deze fases gehad en het begon denk ik zo rond haar derde. Bij haar is het probleem echt het gebrek aan voldoende zelfregulatie in combinatie van het sterk ervaren van haar emoties. Toen ze ongeveer 3,5 was hebben we haar geleerd het aan te geven als ze echt heel boos was. Vervolgens hebben we haar laten uitproberen wat hielp om zich minder boos te voelen (binnen door ons bepaalde grenzen natuurlijk) en nu slaat ze soms op een kussen of komt ze naar ons toen om een knuffel te vragen. Helaas gaat het nog steeds wel regelmatig even wat minder, maar toen ze net 3 was was het véél erger. Bij haar dus grotendeels een fase in combinatie met het leren van manieren om met boosheid om te gaan.
Wat erg schijnt te helpen Is het leren benoemen van emoties, niet direct natuurlijk maar op de lange termijn. Oefen met plaatjes in boeken ; Is hij boos of blij, of je kunt ook zelf gezichten trekken. Verder geeft veel lichaamsbeweging ook nog wel eens verlichting.
Benoemen wat je ziet aan emotie en aangeven dat je snapt dat hij .... wil, maar dat je nu ... Verder vooral de dagen voorspelbaar houden: vaste volgorde aanhouden, dingen aankondigen, evt zelfs met picto's werken, zodat hij weet wat er komen gaat.
Benoemen ga ik idd aandacht aan besteden. En proberen dingen uit te leggen ipv meteen op de gang zetten. Doe ik wel maar meer nadruk op gaan leggen. Het is hier erg voorspelbaar dus daar zie ik het probleem niet in. Moet zeggen dat sinds ik het geschreven heb weer beter gaat. Dus ziek zijn zal behoorlijk dwars hebben gezeten.
Geen echte tips maar vooral herkenning en een hart onder de riem. Onze dochter van ruim 2,5 zit al maanden in deze fase. En het gaat de ene dag beter dan de andere, dat wel. Maar ik ben vaak na een dag met haar gesloopt..Sterkte; het schijnt over te gaan!
Ziek zijn helpt idd niet, vaak echt nog dagen of zelfs weken daarna om niks chagrijnig op die leeftijd. Voorspelbaarheid: kijk kritisch: is het ECHT voorspelbaar, of vind jij het voorspelbaar? Ook al houd je elke dag dezelfde volgorde aan, toch hebben ze het nog heel erg nodig dat je dat wel steeds aankondigt. Ik hanteer hier echt 10-5-2 minuten vooraf aangeven wat de bedoeling is. Alles waar ik een keuze van kan maken, laat ik ze kiezen. Dus: we gaan zo boodschappen doen. Wil je je gewone laarsjes aan of je regenlaarsjes? Of: wil je deze jas aan, of deze? (We hebben er in de winter altijd twee, handig om reserve te hebben voor als er eentje in de was zit ). Dat soort dingen. Dus dat is nog even aanvullend: voorspelbaarheid, maar ook ruimte geven voor eigen regie. Soms gaan ze juist over die eigen keuze weer lekker uit hun dak. Dan is er hagelslag gekozen op brood en moest het toch boterhamworst zijn. Ja, jammer: jij kiest iets, dat kun je veranderen tot het moment dat het op je brood zit, daarna niet meer. Het blijft veel gedoe hoor, deze leeftijd, hier 4 keer gehad, met 2 vrij rustige kids en 2 die er echt een hele heisa van wisten te maken, maar op deze manier kom je er het beste doorheen
Oja, en ik denk dat deze fase er is zodat je het niet zo erg vindt als ze eindelijk naar school mogen