Ik herken dit van mijn traumatische bevalling. 2 kinderen dicht op elkaar. Bij de tweede bevalling 3 liter bloed verloren en een lang herstel gehad. Ik sloot me ook heel erg af voor mijn man. Had genoeg aan mezelf en de zorg voor 2 kleine kinderen. Waarvan de 2e ook veel gehuild heeft door reflux. Nu vele jaren laten gaat het goed tussen ons en zijn we er sterker uit gekomen. Ik zou het echt nog een kans geven en pas een keuze maken als je zelf weer helemaal goed in je vel zit! Sterkte!
Ik heb vanochtend nog even met mijn man gepraat. Ik heb aangegeven dat ik de relatietherapie misschien tijdelijk on hold wilde zetten. Dat ik denk dat het belangrijk is dat ik mezelf eerst op weer op de rit krijg. Man gaf aan dat de instantie waar ik nu in behandeling ben mij niet gaat helpen. Daar ben ik het mee eens. Morgen bel ik de huisarts voor een doorverwijzing naar een andere psycholoog. Man gaf aan dat hij wel veel inzichten heeft gekregen door onze relatietherapeut waar hij echt wel wat mee kan. Dat vond ik fijn om te horen. Want hoewel ik nu veel issues heb, heeft man ook wel een behoorlijke rugzak die voor mijn gedoe ook voor veel frictie heeft gezorgd. Eerder stond hij nooit open voor enige vorm van therapie. Dus dit is al een hele winst
Wauw, wat goed! Dit klinkt echt als een positieve stap vooruit. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen!
Het klinkt alsof je man echt geen kwaaie pier is Ik vind persoonlijk dat mensen met heel jonge kinderen niet uit elkaar moeten gaan. Jonge kinderen zijn nou eenmaal een enorme belasting op je relatie en zeker als je er meerdere in korte tijd hebt gekregen. Dat gegeven moet je echt in ogenschouw nemen, want de kans is namelijk heel groot dat met de tijd de wonden worden geheeld en je relatie weer sterker wordt. Daarbij denk ik dat het juist met kleine kinderen fijner is om samen te zijn dan apart omdat het nou eenmaal zwaar is en het fijner is om die last te delen. Als de kinderen iets groter zijn dan komt vanzelf wel weer wat meer rust en kun je werkelijk een goede beslissing maken over wel of niet samen blijven.
Maar ook als je besluit voor de kinderen samen te blijven, kan het goed uitpakken. Er zijn genoeg stellen die een fase hebben meegemaakt waarbij ze uit elkaar zouden gaan als er geen kinderen waren. Ook dan kun je elkaar weer terug vinden en oprecht gelukkig zijn samen.
Herkenbaar! Dan wordt ik al boos als hij alleen maar ademhaling Oplossing hier is dat ik me dan terugtrek (als het kan), wat tegenwoordig eigenlijk elke avond na het eten is. Tot bedtijd jongste. @Leesteken Wat een heftig verhaal. Je hebt het op alle fronten zwaar (gehad/nog steeds). Als ik het goed lees was het gebrek aan steun vooral doordat hij niet goed begreep/wist wat er bij jou allemaal speelde. En probeert hij dat nu wel goed te doen, maar loopt hij ook tegen zijn grenzen. Dus de wens om er samen uit te komen is er wel. Het is alleen verrekkes moeilijk. Is er externe hulp mogelijk op gebied van huishouden/opvoeding? Zodat de huishoudelijke werkdruk wat verlicht wordt en jullie wat meer tot rust kunnen komen? (Huishoudelijke hulp, oppas, logeeradresje) Heb je voor je diagnoses ook verdere begeleiding/hulp gekregen? Zou het jullie kunnen helpen als je even alleen op vakantie gaat? En dat kan zijn hij een weekje alleen weg of jij. Of allebei om de beurt. Is geen structurele oplossing, maar een week alleen laat je weer even voelen hoe het is jezelf te zijn, en laat je voelen wat je mist. Knuffel en sterkte met alles.
Klopt! Bijna iedereen die ik ken (goed genoeg om zulks met mij te bespreken) met kinderen hebben wel in meer of mindere mate zo'n fase gehad. En bij allemaal is het goed gekomen en zijn ze nog/weer gelukkig samen.
Ahh fijn om te horen blijf in gesprek met elkaar, kleine kids is een aanslag op je relatie en op jezelf. Goed te horen dat je andere hulp zoekt. Ga ervoor samen en met elkaar en wees een beetje lief voor elkaar.
Dan zijn de verhalen uit onze omgeving wss net anders, waardoor we het anders bekijken. Op is op in mijn ogen en dan gaat dat een pak verder dan de periode die velen onder ons wel kennen.
Op is op is zeker zo. Maar de vraag is wel is het op of lijkt dat zo? Zeker als je met jezelf in de knoop zit, een jong gezin hebt of andere omstandigheden die het leven verzwaren kan het lastig zijn om de relatie goed te beoordelen. Is de liefde echt over of maken de omstandigheden dat het lijkt alsof de relatie niet meer te redden is. Dat kan natuurlijk niemand voor een ander bepalen, maar ik denk wel dat het heel belangrijk is om dat mee te nemen in de afweging.
Werk eerst aan jezelf. Heb je de trauma's al verwerkt? Maak pas daarna een keuze. En vanaf januari in relatietherapie, is nog erg kort.
In onze omgeving ook hoor. Veel stellen met jonge kinderen gaan door zo'n fase. En ik zou zeker niet zomaar opgeven. Zoals ik lees doen to en partner er ook alles aan. Maar ook dan hoeft het altijd niet meer goed te komen. Soms is het echt klaar. En daarnaast heb je stellen waarbij het voor de buitenwereld weer "goed" is gekomen. Ze zijn nog of weer bij elkaar. Maar dat zegt niets over hoe het achter de voordeur is. Daar spelen soms echt wel andere zaken. Niet iedereen heeft hetzelfde beeld van wat een goede relatie is. Ik ben dus niet voor het bij elkaar blijven vanwege de kinderen. Wel voor het in therapie gaan en kijken of je tot een oplossing kunt komen. Maar soms is het besluit om te stoppen beter. En dat is ook geen schande.
Ik hoop oprecht dat het goed komt voor TO. Vriendin van mij is een paar jaar geleden gescheiden. Heel verdrietig maar het heeft daar ook veel rust gebracht. Beiden kunnen daar nu hun leven op eigen wijze indelen en vormgegeven. Niet continu rekening houden met een ander. Maar zelf bepalen hoe je het wilt doen. En door het co ouderschap hebben beiden ook dagen voor zichzelf. Om echt bij te komen van het gezinsleven. Goed te slapen en alle tijd voor eigen interesses of het huishouden (op eigen tempo). Hun 2 kinderen doen het eigenlijk heel goed. En zijn eraan gewend dat het er bij Beiden anders aan toe gaat. Ik ben geen voorstander van uit elkaar gaan. Maar de verhalen dat het alleen maar drama is kloppen ook niet altijd.
Ik herken veel, hier hebben we allebei veel meegemaakt de afgelopen jaren en ik was telkens degene die dingen moest opofferen om er voor hem te zijn - voor mijn gevoel. Ik voelde me niet genoeg gesteund, maar hij had tijdens die periode ook steun nodig die ik absoluut niet meer kon bieden. Dus we zitten naast elkaar met onze bagage en kunnen er samen niet goed mee verder. Onze aanpak nu is dus samen naast elkaar, maar ieder voor zich, aan onszelf werken. Hij heeft zijn dingen, ik de mijne. En ondertussen hebben we naar elkaar toe 0 verwachtingen, puur praktische zaken. We hebben heldere afspraken gemaakt over wie wat wanneer doet, wie ook expliciet wanneer rust heeft etc. Dat helpt. Ik voel dat ik mezelf weer meer kan zijn, dat ik ook meer op mezelf kan steunen. En wat dat uiteindelijk voor onze relatie betekent of gaat betekenen, dat weten we simpelweg nog niet en daar gaat het nu dus ook echt niet over.
Aanvulling nog op mijn post; in de basis houden wij gewoon ontzettend veel van elkaar, en hebben we geen ruzie, wel meningsverschillen en in het verleden dus bv botsingen door verschillende behoeften en verwachtingen. Nu soms ook wel, maar dan maken we het meteen weer heel praktisch en concreet zodat het duidelijk is een volgende keer. Maar tussen ons is nu wel een soort kloof ontstaan door alles en die moeten we dichten, overbruggen… of misschien kan dat dus niet meer en dan zien we dat ook wel weer. Bij ruzies zou ik er anders in staan, dan is het gewoon ongezond en moeten er andere beslissingen genomen worden.