Hey, Ik zal even kort de situatie uitleggen: vorig jaar augustus hebben wij ons huis verkocht, toen ik 6 maanden zwanger was. Aangezien we 'haast' hadden, zijn we gauw op zoek gegaan naar een nieuw huis. Een huis waar we hopelijk de komende jaren willen blijven wonen en een mooie toekomst op mogen bouwen. We wilden heel graag in onze oude buurt blijven wonen, maar helaas stond daar niet iets wat ons aansprak. Daarom zijn we buiten ons dorp gaan zoeken. En ja hoor, daar vonden we ons droomhuis! Het was dan wel wat verder rijden van onze vrienden en familie af, maar ach, die 10 minuten langer met de auto, overleven we ook wel weer. Begin november zijn we verhuisd en eind november is ons tweede kindje geboren. Alles goed en wel, we hadden het erg erg naar onze zin. Maar naarmate de maanden verstreken, begon ik steeds meer te twijfelen over de locatie. Elke keer als ik bij mijn familie en vrienden in ons oude buurtje op bezoek kwam, kreeg ik een heel zwaar 'onderbuik' gevoel. Ik hoefde het dorp maar in te rijden en ik had al buikpijn. Oh wat ik mis ik mijn oude buurtje, ik wil weer terug! Ik vind dit echt heel erg, want er is niks mis met ons nieuwe huis, leuke buren, ik woon er supergraag, maar ik mis mijn oude plekje zo! We wonen nu ruim 8 maanden in ons nieuwe huis, maar mijn gevoel om terug te willen, wordt alleen maar erger. Ik heb er al een paar nachten heel slecht van geslapen, want wat moet ik hier nu mee? Ik heb het er ook al met mijn man over gehad en die heeft dat gevoel ook een beetje gehad, maar zegt er nu wel overheen te zijn. Misschien moeten we gewoon nog 'wennen'. Hij ziet het graag nog een half jaartje af. Pffff... Hebben we toen toch een te snelle beslissing genomen?? Ik nog volop zwanger met gierende hormonen door mijn lijf... Want toen met 'verstand' gekozen, hadden we toch maar 'gevoel' gedaan... Wie van jullie heeft dit ook gehad en wat heb je toen gedaan? Of wat zouden jullie doen in mijn situatie? Het huis weer te koop zetten???? Alvast heel erg bedankt voor jullie reacties en fijn dat ik het even kwijt kon...
Wat een lastige situatie zeg. Zou het zelf geschreven kunnen hebben, mijn verstand en gevoel voeren een soort van eeuwige strijd Als je gevoel zo sterk is dat je lichaam er op reageert, volg dat gevoel dan Een half jaartje aankijken kan altijd natuurlijk, het is ook geen kleinigheidje. Maar als ik jouw verhaal zo lees doet dat half jaar er ook niet meer toe
Ik heb dit ook...en nog steeds een beetje. Ik had veel liever aan de andere kant van de stad gewoond... waar ik zelf ben opgegroeid... Nu 4 jaar later is het gevoel wel minder sterk als in het begin...maar nog steeds blijft het voor mij wel jammer. Ik wil over 10 jaar zeker weer verhuizen. Liefst iets eerder.
Ik herken het wel, toen ik net zwanger was en net na de bevalling, miste ik het dat mijn vriendinnen niet snel even konden komen. Soms denk ik nog wel eens dat ik graag terug zou willen, maar mijn man had het daar absoluut niet naar zijn zin en inmiddels ben ik hier ook aardig gewend. We wonen nu bijna 3 jaar in dit huis. Het huis is ook prima, zou absoluut ons vorige huis niet meer terug willen, maar vrienden en familie redelijk in de buurt, dat lijkt me heel fijn.
Hier kan ik me helemaal in vinden. Wij wonen nu zes jaar in het zuiden, ik kom uit het oosten van NL. Naar vier jaar heb ik eindelijk dat ik me thuis voel en niet meer terug wil naar het oosten. Daarvoor heb ik zovaak geroepen; ik wil terug. Geef het tijd.
Mijn vriend komt uit een dorpje waar hij altijd heeft gewoond. Zijn hele fam kent elkaar echt ons kent ons zegmaar. Ik heb daar ook gewoond maar ik had nix met dat dorp. Nu kreeg ik dus de mogelijkheid om ergens anders een huis te huren en ik heb die aanbieding gepakt! Hij had er het er in het begin moeilijk mee. Vanuit dat huis zijn we verhuisd naar het andere deel waar we nu een eigen woning hebben. Ook hij zegt het nog steeds moeilijk te vinden en zn oude dorp mist ondanks dat we het hier super hebben en mooi wonen had hij liever daar een huis gehad omdat dat zijn thuis is. Maar nu is hij wel al meer gewend en is het hier ook ons thuis. (hij woont nu 2 jaar in dit nieuwe dorp) Maar uiteindelijk wen jij vast ook wel gewoon kwestie van tijd. En 10 min valt reuze mee! Bij ons is het zown 30 min rijden naar onze familie daar.
Ik zou je huidige huis een kans geven, geef jezelf 2 jaar en kijk dan wat je dan wilt. Mijn oude buren zijn ooit om die reden weer verhuisd. Zij kwam uit een hele hechte familie en iedereen woonde bij elkaar om de hoek. Toen is ze verhuisd naar het huis naast ons (nieuwbouw), maar haar heimwee was zo groot dat ze na een paar jaar het huis weer verkocht hebben en terug gegaan zijn.
Ik kan het gevoel ik ben van een dorp naar een atad verhuisd. Mijn familie woont allemaal in het dorp (1uur hier vandaan) . Woon al 11 jaar hier maar zou met alle plezier terug gaan , maar de prijzen zijn daar zo hoog voor een huis dat ik dan liever hier blijf
Wij hebben ook snel een huis moeten kopen en ons huis was echt last minute. We gingen eigenlijk voor een ander huis, maar op de dag van het eindbod kwamen we deze tegen. We zijn er vol voor gegaan. Achteraf had ik liever langer gekeken. Maar we moesten echt snel weg uit het andere huis. Nu hebben we geen geld voor een verhuizing, want de restschuld is niet mild. Maar nu hebben we de perfecte school gevonden voor onze zoon. En van dit type onderwijs zijn er niet zoveel in de regio, dus zoeken naar een droomhuis wordt nu nog lastiger. Ik zal er aan moeten wennen, hoewel ik ook wel buikpijn heb gehad en nog steeds vaak droom over een andere stad of ander dorp. Het zal vast nog meer slijten, hoewel we hier alweer 5 jaar wonen.
Ik woonde eerst in Groningen en ben vlak voor onze oudste geboren werd, verhuisd naar Assen. Eerst twijfelde ik af en toe om uiteindelijk terug te verhuizen en dan samen met mijn gezin. Inmiddels zijn we bijna 4 jaar verder en sinds een jaar wil ik absoluut niet meer terug. Het is dat we nu het, voor ons, perfecte huis hebben, maar zelfs toen we dit huis nog niet hadden wilde ik niet meer terug. Geef het wat tijd! 8 maanden is echt heel kort, toen kon ik de verf ng bijna ruiken in m'n nieuwe huis (bij wijze van).
Wij vonden ons droomhuis ook buiten ons dorp, maar nog voordat we tot aankoop over gingen begon het onderbuik gevoel. Uiteindelijk toch besloten niet te vertrekken. Kan me je gevoel dus heel goed voorstellen. Onder invloed van hormonen zou ik nog even niks beslissen en lekker blijven zitten.
Dit is precies hoe ik zelf ook heb ervaren. Ik heb mijn huidige woonplaats regelmatig vervloekt, maar nu, na bijna 5 jaar, voelt het eindelijk als thuis.
Bedankt voor al jullie reacties! En fijn om te horen dat ik niet de enige ben ... Inderdaad 8 maanden lijkt niet zo lang, maar het is pas sinds een maand of 2 dat ik echt heel erg aan het twijfelen ben over de locatie. Bij de aankoop van het nieuwe huis had ik me er bij neergelegd dat we in een ander dorp gingen wonen, ons droomhuis gevonden, wat willen we nog meer! Maar nu lijkt er ineens wat te gaan knagen. En dat zit me een beetje dwars. En 5 jaar wennen? Vind ik erg lang. Toen wij ons eerste huisje samen kochten (in mijn geliefde dorpje...), voelde dat meteen super goed.ik heb geen dag hoeven wennen. Maar nu ontbreekt dat dus, de klik met de locatie is er nog niet. Zou dit ooit nog komen? Of is het een voorgevoel dat we toch de verkeerde keuze gemaakt hebben? Lastig hoor....
Maar bij je eerste huisje hoefde je niet aan de locatie te wennen, alleen aan het huis zelf. Dus dat is toch een andere situatie. Ik vind zelf 5 jaar wennen ook wel erg lang, maar minstens een jaar zou ik het toch zeker wel geven, ik denk misschien wel 2 jaar. Het duurt gewoon een tijd voor je je ergens je draai hebt gevonden. Je moet jezelf misschien gewoon wat tijd gunnen.
Moeilijk. Ik herken het wel hoor. Ik ben al best vaak verhuisd in mijn leven en dat gevoel wat je in sommige huizen en op sommige plekken bij de een meteen hebt, komt bij de ander soms later...of helemaal niet. Wij wonen in een nieuwbouwhuis. Ik woon hier nu bijna 2 jaar. Had liever aan de andere kant van dit stadje gewoond, waar we eerder ook woonden, maar daar was destijds niets geschikts te vinden. Het huis is mooi, de wijk is mooi, maar ik heb er niets mee en baal regelmatig dat ik toch hier ben gaan wonen. Weer verhuizen wordt nu een dure grap en mijn man wordt volgend jaar weg gereorganiseerd bij zijn werk, dus missen we beiden een vast contract en krijgen we waarschijnlijk niet eens een hypotheek. Kortom, ik zit hier nog wel even en probeer er maar het beste van te maken.
Ik ben zo vaak verhuisd. En dan ook nog naar verschillende plaatsen. Dus nee, geen last van heimwee. Maar we wonen nu al 7 jaar in Zeeland en nog steeds als ik Rotterdam/Schiedam binnen rij, voelt het wel vertrouwd, maar sinds een paar jaar hoef ik niet meer terug. Wat mis je aan je nw locatie? Misschien moet je daar op zoek naar gaan. En straks als de kinderen naar school gaan.. Krijg je automatisch meer klik met de buurt. Of alvast wat meer actief in het dorp zijn.. Probeer de positieve van je nw locatie en de negatieve dingen van je oude locatie te benoemen. Dat helpt je al een stukje
Wat vervelend zeg...! Ik snap goed dat je man het nog een half jaar wil aankijken. Misschien kun je je er die periode even aan overgeven en kijken wat er gebeurd met je gevoel. Niet meer te veel aan denken en leven. Wie weet komt het wel goed! Ik herken het wel een beetje. Ik heb consessies gedaan qua huis en na heel veel jaren zie ik de voordelen er pas van in..! Maar de locatie begint me ook wel eens tegen te staan op sommige vlakken. Maar wij kunnen het huis nu alleen met flink verlies verkopen, dus tja niets aan te doen en aan overgeven!
Volgens mij ben je niet zo avontuurlijk ingesteld? Ik zou het zien als een nieuw " avontuur". Nieuwe mensen leren kennen de buurt leren kennen. Juist heel leuk toch! Zeker als je maar 10 minuten rijden van je familie en vrienden woont.