Ik ben niet verliefd op een ander. Het gaat er om dat ik me nu afvraag wat ik met mijn leven wil. Heb altijd alleen in t belang van de kinderen gedacht, maar dat breekt me alleen maar op.
Ik vind dat als je kinderen hebt samen, je alles moet proberen om je relatie te redden, dus therapie, praten met iemand en wat er nog meer mogelijk is. En als het dan echt niet gaat dan gaat het niet, maar dat het wel noodzaak is beide gericht te zijn op het redden van de relatie en niet op iemand van vroeger die toch wel erg leuk en gezellig is. Een relatie heeft nu eenmaal moeilijke periodes en in mijn ogen ben je dan aan je kinderen verplicht alles te proberen en ik heb het gevoel dat dat nu nog niet het geval is en een beetje het idee heb dat je denkt dat het gras bij de buren groener is, aan de hand van je andere topics de laatste tijd, Dus ik zeg vergeet anderen en werk aan en vecht voor je relatie zodat je later weet dat het echt niet mogelijk was of juist wel
Zijn je kinderen nu in deze situatie gelukkig? Ik ken helaas ook kinderen die erg ongelukkig werden van een scheiding en zelfs ouders die het initiatief tot een scheiding hebben genomen en achteraf zeggen: als ik geweten had wat voor pijn mijn kinderen er van gehad hadden, was ik niet gescheiden. Of in ieder geval later. Wat ik er mee wil zeggen: je weet nu hoe gelukkig je kinderen wel of niet zijn en je kunt niet in de toekomst kijken. Als ze nu doodongelukkig zijn in de huidige situtatie is het al een stuk makkelijker. Wil je veel sterkte wensen!
Nee ik wil geen kinderen meer. Ja t kriebelt weleens maar dat zal t altijd wel blijven. En ik geef niet zomaar op. We hebben al vele pogingen gedaan die steeds weer op niks uitlopen. Ik word er niet vrolijker van. De band die we hadden is al lang niet meer goed. Ik ga nier alles op tafel gooien maar geloof me ik vecht al heel lang maar t doet niks. Ik ben niet iemand die zonaar ergens uit stapt. We hebben al 2x eerder op t punt gestaan maar elke keer deed ik weer een poging. Maar ik hou echt niet meer van hem, ik ben ongelukkigik wil gewon een keuze gaan maken. Want ik vreet me helemaal op van binnen.
Als ik de laatste zin lees denk ik dat je maar beter kunt gaan scheiden. Als je niet meer van hem houd dan is er niets meer te redden denk ik
Hij weet hoe ik me voel en wat ik denk. Hij wil dat ik blijf ook al ben ik ongelukkig. Hij houd wel van mij en vind dat dat genoeg is. Maar t draait niet alleen om hem. Het gaat om ons gezin. Hoe kan je bij iemand blijven als je niet gelukkig bent en niet meer van diegene houdt. We horen toch beide gelukkig te zijn....
Mijn wereld stortte in toen mijn ouders uit elkaar gingen. Mijn ouders hadden iedere dag ruzie voor de scheiding, maar na de scheiding ook en toen de scheiding rond was en de advocaten uit beeld waren, werd ik een soort via-via om dingen uit te vechten. Dus welke keuze je ook maakt, ik wil je wel meegeven dat het als kind vooral naar is om in de ellende tussen je ouders te blijven hangen - in beide situaties -, als je kiest om uit elkaar te gaan, zorg dan alsjeblieft dat het contact tussen jullie goed blijft en jullie kinderen niet tussen jullie in hoeven staan.
ik heb voor mijn eigen geluk gekozen! samen is het hier misschien nog 3 jaar vol te houden en dan? dan word de keuze scheiden toch wel gemaakt. wij wonen nog wel in een huis maar zijn beide opzoek naar wat anders
Als t aan mij ligt gaan we ook goed uitelkaar als t echt gaat gebeuren. De kinderen wil ik zoveel mogelijk er buiten laten. Ik zou ze nooit bij de vader weghouden en dat weet hij ook. Ik zou alles doen om te zorgen dat de kinderen er het minst last van hebben. En t zo goed mogelijk zullen hebben...
Mee eens! Uit onderzoek is toch gebleken dat een scheiding een hele heftige en bepalende ervaring voor kinderen is! Een huwelijk vol geweld en agressie is nog schadelijker voor kinderen, maar als je als broer en zus leeft is hoeft dit absoluut schadelijk te zijn, een scheiding is dan dus "erger". Dus tja, mijn antwoord is dat ik dan toch bij mijn man zou blijven en als de kinderen groot en stabiel zijn, dan komt mijn tijd wel weer! Tja, en dan kies je voor die andere partner: na verloop van tijd is daar ook de spanning af en de vlinders weg, en zul je misschien wel in de dezelfde situatie komen als waar je nu zit. Dus wat schieten je kinderen hier dan mee op, behalve veel onrust en vraagtekens? Zal nu misschien wel veel forummers over me heen krijgen, maar ik ben hiervan overtuigd ( ook gebaseerd op veel onderzoek)!
Hier net zo kan wel blijven, maar ik weet datde keuze toch wel komt. Het komt steeds weer terug tis een kwestie van tijd...
als jij niet gelukkig bent voelen jou kinderen dat heel goed aan. ik zou voor mijn zelf kiezen. meestal komen de kinderen er wel overheen. gewoon een goeie afspraken maken zodat er geen getouw trek komt.
En realiseer je ook dat het percentage echtscheidingen bij samengestelde gezinnen nog veel hoger is dan bij niet samengestelde gezinnen! Je moet wel heeeeeel zeker van je zaak zijn om te kiezen voor een andere partner want het is echt funest voor kinderen om op een later moment weer een scheiding mee te moeten maken!
Dus je hele leven maar lekker ongelukkig leven. Nee dat is normaal. Er is geen andere partner. Als ik wegga ga ik alleen verder met de kinderen. Dus spanni.g of wat ook maar is er niet. Het gaat nu om mijn leven en geluk en die van de kinderen....
ik ben ook wel eens dat je eerst erg je best moet doen en alles proberen. maar aangezien dat ts schrijft dat ze al tijden al ongelukkig is en al tijden probeert om gelukkig te worden maar niet lukt denk ik dat ze vast al haar best heeft gedaan maar het dus niet lukt.