Voor aanstaande vaders !

ik geloof het niet man ... ik heb er af en toe wel een keer een gespot maar .. vrij weinig jammer he?!
succes met alles

 

@daddy: ik ben dan wel geen aanstaande vader, maar ik weet wel van mn vriend dat hij bij de eerste het ook heel eng vond. Hoe gaat het allemaal straks, en de bevalling dan heeft ze zoveel pijn etc. NU voor de tweede vindt hij het ook weer erg spannend, maar ik nu eigenlijk ook wel. we zijn nu zo gewend aan het leventje met 1 kindje, hoe gaat het straks met twee. Is meer geregel en geplan enzo, en kan ik het wel aan....
Kortom, je gevoel herken ik zeker, en ik denk dat heel veel mensen herkenning vinden in je verhaal. Laat het gewoon op je afkomen, doe wat je denk wat goed is, en praat er over met je vriendin/vrouw, dat helpt ook vaak wel!
Sterkte, en succes! En voor straks natuurlijk, lekker genieten van jullie wondertje!

 

Je bent hier de enige papa die ik ken (blijf vooral rondhangen, leuk!! ). Ik ga dus maar even vrijelijk voor mijn man spreken. Allereerst, toen ik op jullie termijn was (17 weken nogwat), was de zwangerschap nog een stuk abstracter voor mijn man. Voor mij ook, want je voelt het pas net een beetje bewegen, bij de eerste echo is het nog een boontje, etc.

In de loop van de periode tussen 20 en 30 weken, werd het steeds tastbaarder. Je gaat dan aan de kinderkamer klussen, namen bespreken, je kindje is van buiten 'voelbaar' in de buik, en op de 20 weken echo ziet het er al echt als een mensje uit.

Je vriendin zal zeker vanaf 30 weken ook een stuk meer bezig zijn met de bevalling. Misschien volgt ze een cursus waarbij jij mee kan met een partneravond, en dan kan je samen een beetje voorbereiden op de bevalling.

Alles is een proces van groei! Als ik mezelf vraag, ben ik er klaar voor? Ehhh... nou vast niet, ik heb geen ervaring en ben nog nooit iemands ouder geweest! Ik zit wel eens te piekeren, van 'o jee, straks moet dat kind naar school, wordt het een pubermeid,... etc.' Echt zinloos, daar gaan jaren overheen en gaandeweg leer je.

Zorg gewoon goed voor haar, je bent vanaf nu niet alleen een stelletje, maar ook een 'team' (zo ervaar ik het althans nu al wel, met de laatste loodjes doet mijn man heelveel voor mij zodat ik het nog een beetje trek). Dat is straks niet anders. Je bent een goede vader door goed voor haar te zorgen nu, meer dan dat kan je nu niet doen. Daarna moet je samen een nieuwe balans gaan vinden met zijn drietjes, dat komt vast helemaal goed

 

ook hier geen papa, maar een mama. herken je verhaal wel in de reacties van mijn vriend op beide zwangerschappen!

als jullie kleintje er is vallen alle twijfels en angsten weg hoor, je doet gewoon wat je gevoel zegt, omdat je geen keus hebt, en geen tijd om stil te staan en bang te zijn.

neemt niet weg dat ik af en toe nog steeds zoiets heb van: jezus, we hebben een kind: how the hell did that happen? help!

die angst is heel normaal, heb ooit een uitspraak gehoord, weet m niet precies meer, maar het kwam op het volgende neer:

als je als aanstaande ouder niet een bepaalde angst/spanning hebt, geef je niet genoeg om je kindje.

ouder zijn, of dat nou papa of mama is, brengt altijd een zekere vorm van angst en spanning mee, of dat nu tijdens de zwangerschap, babytijd of pubertijd is, als ouder ben je altijd ongerust!

voor de mannen die het nu nog niet hebben, wacht maar, jullie tijd komt nog wel!

 

dan houd ik toch wel heel veel van mijn vriend

ik vind je leuk, daddy J! erg leuk om een papa-to-be hier op het forum te hebben, en als ik je berichten lees vind ik het erg leuk hoe betrokken je bent bij de zwangerschap!

volgens mij word jij een hele lieve papa, en hoef je echt nergens bang voor te zijn! (buiten de gezonde spanning dus!)

 

hoi daddy hier ook een aanstaande vader wat jij zegt over dat je eng vind heb ik eigenlijk nog geen last van, mijn vriendin moet nog 5 maanden dus ik heb nog even de tijd en erg veel pijn heb ze niet en misselijk is ze ook niet (gelukkig).

of ik er klaar voor ben!! ik wel alleen de kinderkamer nog niet hahaha.

wel wil ze thuis bevallen en daar ben ik het niet mee eens, omdat het ziekenhuis hier zon 20 minuten vandaan is en als er dan iets niet goed is met de baby of natuurlijk met de moeder is dat erg ver weg

groeten andre

 

helemaal niks mis met rechtvaardigheid in de opvoeding hoor!
ik ben ook thuisblijfmama, maar ik weet dat de meningen daarover verdeeld liggen en voor iedereen persoonlijk zijn. iedereen kiest wat hij/zij het beste vind voor zijn kind toch?
waarschijnlijk ga ik over een paar maanden wel weer parttime werken, maar dan proberen we het wel zo te regelen dat mijn vriend dan thuis is met de kleintjes.
wat wij aan oppas hebben zijn toch mijn schoonouders, en de peetoom van mijn dochtertje, in geval van nood. zou er ook moeite mee hebben haar naar een vreemde te brengen.
maar zoals ik al zei, dit is voor iedereen persoonlijk, en ik veroordeel niemand hierin hoor!

misschien ben ik ook gewoon ouderwets hierin..

 

Die gevoelens die jij als papa hebt, heb ik als mama. Echt. En mijn vent vindt het allemaal geweldig, ook al vindt hij het soms wel eng. We moesten allebei aan het idee wenne, maar ik het meeste... Ik heb nog hooguit 2 weken te gaan maar het lijkt wel of ik met de dag zenuwachtiger word of ik er wel écht klaar voor ben.
Net wat jij zegt: dat ik de kleine ga liefhebben is een feit, maar toch.... kan ik het wel???
De tijd zal het leren en waarschijnlijk wordt het een 'ja'.
Succes, daddy!

 

Ik ben ook mama in spe en voor ons is het allemaal pril (9,5 week) maar niet minder spannend en nieuw!

Mijn mannetje vindt het allemaal geweldig, (maar stiekem misschien ook wel spannend en eng...?) maar ik moet zeggen dat we 5 jaar op een zwangerschap hebben moeten wachten en daardoor hebben we erg veel tijd gehad om ons voor te bereiden...dat scheelt misschien!

Ik vind t geweldig dat je gewoon toegeeft dat je het allemaal ook erg eng vindt en wat dat betreft heb je zo'n beetje de gevoelens die vrouwen ook kunnen hebben...maar vertrouw op je instinct: vader wordt je ook samen met je kind...het is volgens mij een wisselwerking! Ik heb vaders van 20 gezien die meteen bij de geboorte een transformatie doormaakten en zo VADER waren! Dus wees niet bang, dat komt echt wel.

en hou vast aan het idee dat je doet wat je kan, goede bedoelingen hebt en de wil is er. een kind (en de vrouw) heeft liefde en respect nodig naast veiligheid en zoals ik je verhaaltje lees, moet dat lukken bij jou!voel je niet machteloos: mijn mannetje steunt me al in mijn prille zwangerschapsellende door er te zijn, ff de afwas te doen en de kattenbak is geheel voor zijn rekening, hij haalt en tilt de boodschappen en die praktische dingen doen mij al goed! verder helpt hij me erg door begrip te hebben voor het feit dat ik ff in m'n eigen wereldje leef soms en geen zin en fut heb in/voor seks...stand by your woman is echt vaak al zoveel! en dat je de buien van je vrouw/vriendin kan trotseren, wat wil een vrouw nog meer? haha! gaat goed komen hoor en praat vooral samen over je angsten en onzekerheden en droom samen weg over de mooie momenten die jullie gaan beleven...

veel succes en genietplezier!

 

Ik denk dat dit vooral een automatisme is wat in de kinderen zeggen. Mijn neefje en nichtje (en mijn neefje af en toe nog steeds, is nu 8 jaar) zeggen ook wel is mama tegen mij. Maar dat is vooral als we een dagje uit zijn met ze en dan zijn ze zo dolenthousiast dat ze niet door hebben wat ze zeggen.
Ik zeg dan: wat zei je net? En dan zie je die koppies: ojaa...en dan weten ze het weer.
Maar dat is echt niet omdat ze denken dat ik hun moeder ben.

Onze kleine gaat straks ook naar de kinderopvang. Zodra mijn verlof erop zit. 3 dagen per week van half 8 tot 17.30. Het kan gewoon niet anders. Maar ik vind het wel veel hoor. Voel me er best schuldig over, maar ja...wat moeten we anders. Het inkomen hebben we nu eenmaal nodig, want het mondje moet ook gevoed worden. Daarnaast wil ik ook graag blijven werken naast het moederschap, omdat ik mezelf graag wil blijven ontwikkelen in mijn vak. Ik vind het nu eenmaal leuk.

Overigens denk ik niet dat het ontbreken van normen en waarden aan kinderen ligt aan het feit dat kindjes al op jonge leeftijd naar kinderopvang oid gaan. Naar mijn idee ligt dit gewoon bij de ouders en zal het bij deze kinderen ook ontbreken aan normen en waarden als ze alle dagen van de week gewoon thuis zijn.

Maar om weer even op je vraag terug te komen: mijn vriend denkt er ook wel eens over na over hoe het zometeen zal gaan na de geboorte. Maar heel erg ermee bezig zijn is hij niet. Hij laat het vooral over zich heen komen en is vrij relaxed daarin. Hij is wel zorgelijker naar mij toe. Vooral nu met gladheid rijdt hij de auto even voor, zodat ik niet over de sneeuw hoef te lopen. En ik hoef maar iets te vragen en hij doet het. Krijg regelmatig een kopje thee op bed en zonder te mokken maakt hij altijd de kattebak schoon.
Door zijn relaxte houding kan ik gelukkig ook wat relaxter zijn, want ik kan er wel goed over piekeren. Gaan we goede ouders zijn, komt ons kind later goed terecht, hoe gaat het financieel edcetcetc...