Hallo allemaal, Vandaag voor het eerst een bezoek gezocht in deze forums. Op zoek naar antwoorden/steun/herkenning. Maar eigenlijk voel ik me alleen maar naarder omdat ik me schuldig voel na het lezen van een aantal verhalen. Het gevoel van het kan altijd slechter en waarom voel je je dan niet beter met alles wat je hebt, komt bij mij op. Ik ben iemand die altijd door kan gaan. Ziektes van mijn familie naast werk en studie. Maar sinds de bevalling voel ik mij niet goed. Ik dacht eerst dat ik moest wennen aan alles. Er kwam zoveel op me af, maar op een gegeven moment ging het licht opeens bij mij uit. Ik kon alleen maar huilen. Mijn zoontje is 5,5 maand, ik heb een goede zwangerschap gehad. Ik ben wel in een jaar tijd, verhuisd, nieuwe baan, ik werd heel snel zwanger. Ik ben hier heel dankbaar voor, maar het was wel even schakelen in mijn hoofd. Tijdens mijn zwangerschap is mijn moeder aan haar hypofysetumor geopereerd, is er longkanker bij haar geconstateerd, hieraan is zij geopereerd. En heb ik paar weken voor de bevalling nog een pittige longontsteking gehad. Ik wist eerst niet hoe ik uberhaupt moest gaan bevallen omdat ik nog geen eens stappen kon zetten. Gelukkig ging dit allemaal soepel. Dus ja waarom voel ik me zo? Borstvoeding ging in het begin heel goed, maar mijn zoontje spuugde op een gegeven moment alles weer uit en had heel veel last van eczeem. Door Johannes broodpitmeel blijft het nu gelukkig wel binnen, maar dit zorgt er wel voor dat ik fulltime moet kolven. Mijn man werkt veel in het weekend, dus ik ben soms niet anders bezig dan kolven, voeden, verschonen etc. Ik heb het gevoel dat ik mezelf kwijt ben, wisselende stemmingen, down, weinig geduld, weinig energie. Ik sta momenteel ook ziekgemeld. Bij de bedrijfsarts viel het woord overspannen. Ik heb de opdracht gekregen leuke dingen te doen, maar nooit gedacht dat dit nog best een lastige opdracht is. Ik voel me schuldig, gevoel alsof ik andere teleurstel en voel me soms doods in dingen waar ik voorheen van genoot. Geen idee waarom ik deze post schrijf, misschien lucht het iets op of zijn er mensen die mijn verhaal herkennen?
Welkom hier! Ten eerste: voel je niet schuldig of naar omdat het altijd erger kan. Dit is jouw leven en zo te lezen is het zeker niet makkelijk! Ik herken veel in je verhaal en wat mij geholpen heeft is therapie icm medicatie. Niet te zeggen dat jij dit ook moet doen, maar misschien kun je eens met je huisarts praten over de mogelijkheden. Verder: op zoek gaan naar dingen die je blij maken, hoeft niet meteen iets groots te zijn. Ik word al heel blij van een mooie verse op tafel, een kopje koffie met een vriendin of uitgebreid in bad zonder gestoord te worden. Wees lief voor jezelf, alles wat jij doet en meemaakt is echt heel erg veel en dan ook nog zoveel kolven bovenop! Sterkte!
Als ik jou verhaal zo lees lijk je het inderdaad met veel druk te hebben en kun je nou nog niet echt genieten van je kindje... van het kolven, daar had ik ook last van ik vond de borstvoeding etc zo vermoeiend dat het voor mij erg hielp dat ik over ging op flesvoeding... voor veel mensen een onbegrijpelijke keus maar ik heb er toch voor gekozen omdat mij dit rust gaf en ik mijn dochter op die manier ook meer rust kan geven! Misschien kun je ook nog langs de dokter gaan voor een goed gesprek? Misschien dat hij nog goede tips ofzo heeft... sterkte en probeer leuke dingen te doen en te genieten van je zoontje!
Ik denk ook dat het verstandig is om bij de huisarts langs te gaan en misschien een verwijzing te vragen voor een psycholoog? Het kan zo goed helpen je verhaal te doen bij iemand die je niet kent. Het zou zonde zijn als deze gevoelens de eerste tijd van jullie kindje overschaduwd, ervaring mee helaas..
Het volgende is aardig bedoeld, ik zeg het maar even; maar hoor je jezelf wel praten? Je somt eerst een hele lijst stressvolle gebeurtenissen op en je vraagt je vervolgens af waarom je je zo ellendig voelt. Want het valt toch allemaal wel mee want het is weer goedgekomen, en andere mensen hebben het nog moeilijker?! Je hebt meer dan genoeg redenen om je overspannen te voelen, en er is altijd wel ergens iemand te vinden die er nog beroerder aan toe is maar dat doet niks af aan jouw problemen. Wat de anderen ook al hebben gezegd, zoek hulp, die is er en waarom zou je in je eentje blijven tobben. En overweeg flesvoeding, dat scheelt ook een hoop stress en het kan je zelfs wat meer energie geven als je geen melk meer hoeft te produceren. Leuke dingen doen op commando valt nog niet mee, begin klein en ga elke dag een stukje wandelen met je zoontje. Dan ben je even het huis uit en frisse lucht en beweging is altijd goed. Veel sterkte!
Sterkte meid! Zou echt aan de bel trekken en naar de huisarts gaan. En misschien overgaan op flesvoeding? Ik weet dat ik dan alle borstvoedingmaffias tegen me krijg maar misschien geeft dat je wel wat meer rust.. Ik heb bij m'n tweede besloten om direct Fv te geven ipv bv. Ik had geen betere keuze kunnen maken; ik ben zoveel relaxter en kan zo een betere moeder zijn voor mijn zoontjes
Hoi Myme, helaas herken ik het feit dat het allemaal te veel is. (Zelf ook nieuwe baan, in ene zwanger, toen een stuitligging en spoedkeizersnede) Het is ook nog niet wat, dat wat je hierboven beschrijft, veel meegemaakt in een jaar. Onderken dat niet! Zelf heb ik hulp moeten zoeken omdat ik tegen elke dag op zag, geen energie meer had, geen trek, alleen maar huilde, er niet uit wilde met de kleine omdat ik bang ben dat hij dan alleen maar meer ging huilen, want hij slaapt nergens anders dan in zijn bedje. Ik heb aan de bel getrokken, de huisarts ingeschakeld en heb vandaag mijn eerste gesprek (na intake) met een ggz psycholoog gespecialiseerd in natale psychische problematiek. Mocht je behoefte hebben om een keer te willen praten of spuien, let me know. Ik weet hoe moeilijk het is. Sterkte en succes. Ik sluit me trouwens ook aan mbt tot flesvoeding, maar ik snap ook dat afbouwen bv moeilijk kan zijn.
Allereerst: Het is niet gek dat je je zo voelt hoor! Je hebt veel te verduren gehad en dat gaat je niet in de koude kleren zitten. En de situatie nu, als jonge moeder... natuurlijk is dat druk/zwaar! Voor de een meer dan voor de ander, daarom moet je jezelf ook niet vergelijken met anderen, in andere situaties. Stap 1 is onderkennen dat je nu in de 'tropenjaren' bent beland. Wat dat betreft zit je hier goed, want bijna iedereen hier herkent dit. Even mijn verhaal in het kort: Veel shit tijdens de zwangerschap van #2. Moeder borstkanker (en ik enig kind), werk deed moeilijk, ik in een burnout. Ook bij een psychool geweest. Die zei niet zozeer van: "Ga leuke dingen doen", maar "Maak een lijstje van dingen, die je energie kosten en dingen, waar je energie van krijgt." Voel aan wanneer je laag in je energie zit en stop dan eens met dat dóórgaan. Bedenk wat er écht moet. En wat kan best wel eens wachten. Op die manier heb ik een streep gezet door o.a. een boel huishoudelijke taken (een huis met kinderen hoeft niet glanzend schoon! En waarom eigenlijk de bedden opmaken, als je er 's avonds toch weer in kruipt?) Op dagen met lage energie, deed ik alleen de broodnodige dingen. Zoals er voor zorgen dat we wat te eten hadden. En luiers verschonen. Verder de boel de boel laten. Dat moet je wel leren, hoor! Mijn man pakte gelukkig ook e.e.a. op. En sociale verplichtingen? Die bestonden niet meer. Wat nou verplichting. Niet ten koste van mijn gezondheid dus. Uiteindelijk komt het er op neer, dat je een nieuwe balans moet zien te vinden tussen al jouw rollen. Moeder, dochter, partner, vriendin, collega, huisvrouw, maar de belangrijkste rol moet je niet vergeten: Dat ben jij gewoon zelf, als persoon.