Over 3,5 week zou ik uitgerekend zijn... ik sta er normaal niet zo bij stil maar de laatste dagen zit het steeds in mijn hoofd. Ik had zo verwacht tegen deze tijd weer zwanger te zijn. En nu zit ik hier, wetend dat ik nu waarschijnlijk verlof had gehad, 15 kg was aangekomen, kamertje klaar, koffer voor het ziekenhuis klaar... Bah! Weet ook echt niet of ik na 6 september nou opgelucht ben of nog verdrietiger. Zou je zo'n datum ooit nog echt vergeten? Weet nog precies op welke datum we het kindje verwerkt hadden, een test deden, dat het fout ging. Hoop dat die data ooit uit mijn hoofd zijn! He, voel me zo niet happy vandaag! Gr. Cindy
Hier nog één, waar de uitgerekende datum er bijna aankomt. Bij mij is het 'pas' 17 september, maar zie er al als een berg tegenop. Kan er ook niet zo goed tegen om banners van septembermama's zien . Ik weet ook nog alle data, zelfs op welke dagen we de bewuste week geklusd hadden enzo. Mijn eisprong was op tweede kerstdag. Ik vond het een hele bijzondere datum, vooral omdat het de geboortedatum van mijn opa was die een aantal jaar geleden overleden is. Ik had een hele goede band met hem en vond het symbool dat zijn eerste achterkleinkind ontstaan zou zijn op zijn dag zo bijzonder idee. Met de twee zwangerschappen die hierna kwamen heb ik het helemaal niet zo. Toen had ik al helemaal niet meer zo veel verwachtingen bij het zien van een positieve test. Ga jij iets speciaals doen op die dag? Ik wil wel wat doen, maar weet niet wat. Het voelt zo raar om die dag gewoon te gaan werken en het voorbij te laten gaan alsof het een normale dag is. Verdorie dat is het helemaal niet, het had de geboortedag van ons eerste kind moeten worden!
Cjpt, allereerst een hele dikke knuffel. Rond elke uitgerekende datum denk ik even aan mijn vlindertjes terug maar het wordt wel makkelijker. Heb ook met dezelfde gedachtes als jou rondgelopen, na 5 miskramen hadden we besloten om rust te nemen (even niet voor een kleintje te gaan en lichaam rust te geven) en opeens was ik toch zwanger. Deze 2e keer is het zelfs erg snel gegaan, binnen 7 maanden! Hoop voor jullie dat het snel weer raak is en dat het deze keer allemaal goed verloopt. Probeer dan zoveel mogelijk ervan te genieten, door de miskramen durfde ik elke keer pas ver na de 20ste week langzaam van mijn zwangerschap te gaan genieten. Zo bang dat het weer fout zou gaan.
Haha geen probleem hoor. Ik kan hier het komische ook wel weer van inzien. Ik ben mijn humor gelukkig niet verloren
Tis inderdaad wel heel toevallig dat jullie rond dezelfde tijd zouden zijn uitgerekend. Is bij jullie bekend waarom jullie miskramen hebben gekregen? Of kregen jullie ok te horen dat het gewoon pech was? (mijn gyn vergeleek het met russisch roulette)
Ik had dat gevoel toen ik eigenlijk 12 weken zwanger zou zijn (en het dus aan de hele wereld zou gaan vertellen). Ik kan me dus enigszins voorstellen hoe het is om de uitgerekende datum in de buurt te zien komen. Een vriendin van mij is 15 sept uitgerekend (was een erg vruchtbare periode overigens, januari dit jar) en ik hoop zooooo om weer zwanger te zijn voor die datum. Ik zie er nu nl al tegen op om blij voor haar te zijn als ik zelf niet zwanger ben. Voel me echt schuldig vanwege die jaloerse gevoelens. Heel veel sterkte toegewenst meiden!
Wij zijn nog bezig met onderzoek, maar ga er toch vanuit dat het gewoon pech is. Bij jullie is er ook nooit een oorzaak gevonden? Wel goed om te lezen dat jullie tweede kindje alweer op komst is. Geeft mij weer goede moed!
Volgens de gyn is er maar iets van 17% kans dat ze een oorzaak kunnen vinden. Misschien was bij mij de truuk wel om er minder bewust mee bezig te zijn. Want zodra we weer voor de lol seks hadden en ik ervan uit ging toch weer ongesteld te worden was het namelijk snel blijvend raak (of we hebben gewoon hard genoeg geoefend ) Ik weet zeker dat er nog een kindje wacht om bij jouw in de buik te komen. Want je lichaam weet wel hoe het moet anders was je niet zwanger geweest.
Ik ga die dag zelf inpakken en de dag erna gaan we ons "babykamergeld" 3 weken lang in Amerika en Hawaii uitgeven haha. De laatste 2 jaar waren niet bepaald leuk dus we hebben het verdiend! Bij mij ook gewoon dikke pech dat het misging (voor zover we weten) want na 1 onderzoeken ze niets natuurlijk. Wow Trees, die datum... kan me voorstellen dat dat symbolisch voelde! Ik had het (in mindere mate) ook. Ik heb onwijs examenvrees en ben dus pas de 6e keer geslaagd voor mijn rij-examen, en dat was op 6 september een aantal jaren geleden. Dus die 6 september werd ineens een nog mooiere datum... Het grappige is wel dat deze maand mijn NOD ook weer 6 september is. Ik ben zo bang dat het een mega teleurstelling gaat zijn als ik die dag ongesteld wordt... Pff, zal blij zijn als het achter me ligt!
Wat een goeie om héérlijk op vakantie te gaan. Hebben jullie ookw el verdiend na twee jaar wachten en dan ook nog eens een miskraam Vind het trouwens wel weer heel bizar dat je een nod op 6 september hebt. Ik ga keihard voor je duimen dat dit een hele symbolische dag gaat worden [-o<
Ja dat zou wel erg mooi zijn... maar goed, ik probeer daar niet te veel op te hopen want dan valt het zo tegen straks.
Hallo Dames, ben tevreden (als je het al tevreden kan noemen) dat ik niet alleen sta met deze gevoelens ... ik was uitgerekend voor 5 juli laatst, dit was onze eerste zwangerschap. Op 18 december vorig jaar kregen we te horen op de 12de week dat het vruchtje niet meer leefde en op 21 december onderging ik een curretage. Iedereen dacht dat ik er onderdoor zou gaan maar nee, ik hield me sterk, alleen al om iedereen het tegendeel te bewijzen. Zelfs de datum van 5 juli hebben wij goed doorgemaakt, er niet te veel bij stilgestaan. Door verschillende redenen (uitblijven menstruatie voor een 6-tal maand na de curretage, veranderen van gyne, ...) bleef heel deze situatie constant rond ons hangen en was het moeilijk om "er niet zoveel mee bezig te zijn", zoals veel mensen dan zeggen. Vandaag vertelt een goeie vriendin mij dat zij, na 3 maand proberen, zwanger is ... Moest ze me dit natuurlijk vertellen terwijl ik alleen was, mijn man stond er niet bij, ik was mijn back-up kwijt ! Ik kon niet meer reageren, stond aan de grond genageld maar probeerde mij goed te houden en wenste haar opgewekt een gemeende proficiat. Ik hoop dat ze het niet gemerkt heeft. Nu heb ik het gevoel dat alle emoties van het afgelopen half jaar bovenkomen, moet constant huilen, kan niet slapen en voel me barslecht. Ik raak er wel weer bovenop, net zoals altijd, maar ik moest mijn gevoelens eens kwijt, het lucht op eens tegen lotgenoten je hart te kunnen luchten. Groetjes
Ik was 1 juli uitgerekend geweest begin december te horen gekregen dat bij echo met 10 weken het hartje niet meer klopte. Toen 24dec ben ik gecurreteerd. Toen 1 juli dichterbij kwam moest ik er wel weer meer aan denken en gewoon zo van nou anders waren we nu ouders geworden en nu ga je gewoon verder als waar je was...
Hey Fietje, ik kan me voorstellen dat dit erg moeilijk voor je is. Mijn beste vriendin is ook hoog zwanger en we waren helemaal blij dat we samen zwanger waren. Alleen bij mij ging het fout, zijn is over 2 mnd uitgerekend... Ik vind het dus erg moeilijk om blij voor hun te zijn en aan de horen hoe iedereen allemaal met hun mee leeft. Maar als ik dat denk, en nu ik dit schrijf, denk ik: wat ben ik toch een slecht mens. Inderdaad, je bent niet de enige Fietje. Ik zie dat je banner een beetje 'achterloopt', zoals deze dat zelf zegt. Wat is de status nu bij jou? Ben je nog steeds niet ongesteld geweest? En wat zegt de gynaecoloog er van? Kreeg je er meteen eentje toegewezen na je miskraam of is dat nu juist omdat je cyclus niet op gang komt? Succes en sterkte!
DrewB je bent helemaal geen slecht mens. Ik was ook gelijk met eenvriendin zwanger toen ik na 14 weken een miskraam had. In begin had ik ook moeite om enthousiast voor haar te zijn en haar buikje wel te zien groeien. En nogsteeds denk ik elke keer als ik haar zoontje zie dat die kleine van mij ook zo oud had kunnen zijn. Maar ben hardstikke blij voor haar dat het wel goed is gegaan. Hoe gaat het nou met jullie?
Beste DrewB, Gelukkig ben ik nu reeds 2 x ongesteld geweest, ik kon mijn geluk niet op (raar é) dat ik uiteindelijk na 6 maand voor de 1ste maal weer ongesteld werd. Nu was het even van "laat maar, voorlopig geen zwangerschap meer" want die verbindt ik onbewust met de curretage. Maar toen ik het hoorde van mijn vriendin ... alles kwam terug. Nu is mijn probleem niet zozeer van "nu moet ik zeker ook een baby" maar ik zou zo graag eens een periode in mijn leven kunnen gerust zijn en niet constant moeten denken "ben ik nu zwanger, wordt ik wel ongesteld, zij is zwanger en ik niet". Ik zou zo graag hebben dat mensen mij nu eens gerust laten maar ik heb ondertussen al ondervonden dat dit ijdele hoop is, mensen zijn zoiezo bezorgd maar zeggen tevens ook de verkeerde dingen terwijl ze het wel goed bedoelen. Daarom ben je echt geen slecht mens maar de anderen begrijpen niet dat je eens alleen wil gelaten worden en niet constant hoeft herinnerd te worden aan die miskraam. Mijn vorige gyne zei dat ik maar moest afwachten tot ik weer ongesteld werd, dat alles wel weer ging in orde komen maar achter wat er gebeurd was, geloofde ik haar niet meer. Mijn nieuwe gyne heeft mij goed geholpen en na 2 hormonenkuren werd ik eindelijk ongesteld. EINDELIJK Ik gun het mijn vriendin wel maar als ik dan zie dat ze toch nog blijft roken want volgens haar moet je het afbouwen en niet onmiddellijk stoppen met roken. Dan denk ik, meisje, je beseft niet wat er je overkomt en in plaats van er zo lichtzinnig mee om te gaan, koester het ! Groetjes