Trouwring verloren

Mijn man is hem ook kwijt, hij legt hem op het werk altijd in zijn kluisje en die doen ze niet op slot op 't werk omdat ze elke pauze om moeten kleden. Zijn ring is er vermoedelijk uit gestolen want nooit meer terug gevonden. Hij wilt geen nieuwe want dat is toch niet hetzelfde. Jammer is dat dan he?

 

Wat onwijs rot!! Echt heel erg om die te verliezen!

Misschien kun je een andere mooie ring laten maken. Een replica van degene die je had zal namelijk nooit de echte zijn. Dan zou ik liever een hele andere willen.

 

Oh balen zeg! Ja de emotionele waarde kun je niet vervangen...

 

Echt balen is dat!
Misschien kun je een oproepje plaatsen op fb?

 

Naar zeg!

De emotionele waarde van dat moment, het trouwen zelf, kun je niet terugkrijgen. Wèl kun je samen een ander moment creëren. Niet te snel, maar pas als de 'rouw' om het verlies van deze ring wat is gesleten.

Ik ben mijn geel-gouden trouwring niet kwijt, maar draag regelmatig ook zilverkleurige sieraden als ik meer koele kleuren draag (dat combineert beter). En ik draag geel-goud en zilver niet tegelijk. Vorig jaar heb ik om die reden een zilveren ring gevraagd aan mijn man, die leek op mijn gouden verlovingsring destijds.
De lieverd met een gat in zijn hand heeft er een peperdure diamanten en wit-gouden ring van gemaakt van een flinke slag groter dan origineel mijn geel-gouden verlovingsring, maar wel bijna een (grotere) replica. Die vinden of namaken was wat!
2 Maanden na mijn verjaardag kreeg ik deze pas, maar als ik eerlijk ben: deze ring heeft nog meer waarde doordat ik weet hoe en wat er aan vooraf ging.

Probeer over een tijdje ook samen zoiets te doen.
Uiteindelijk telt de liefde en moeite die er vanuit ging!

 

mijn ex was ook zijn trouwring verloren toen hij een sneeuwbal gooide.. ook nog uren lopen zoeken met een metaal detector niks kunnen vinden ik baalde ook zo. hij heeft toen wel weer dezelfde gekocht omdat we toen pas een half jaar getrouwd waren en ik er zo van baalde. een jaar later wilde hij scheiden zonde van de 2e ring

 

Eh ja lijkt me wel dat dat gevoel ooit weg gaat, je gaat toch niet je leven lang ontzettend naar en verdrietig zijn omdat je een ring kwijt bent
Maar klote joh, niet leuk om te verliezen

 

He wat rot zeg.

 

Wat erg dat je er zo mee zit!

Zelf heb ik mijn trouwring nooit om, als ik hem kwijt zou raken zou dat balen zijn vooral omdat hij zo duur was niet omdat ik er nu zo aan gehecht ben . In mijn ogen zijn het "maar" spullen. Ik kan me daar niet zo druk om maken. Laatst ging bijv de laptop kapot, terwijl ik natuurlijk al een tijd geen backup had gemaakt. De foto's van de bevalling en kraamtijd vd eerste weg (gelukkig wel een selectie al geprint...). Ik vind dat dan even shit maar dat is zo weer over. Het zijn maar foto's tenslotte, die paar keer dat ik er dan naar had willen kijken overleef ik dan ook wel weer. Er zijn wel ergere dingen in het leven/in de wereld.

 

haha nou ik kan anders nogsteeds ervan balen dat ik mijn gouden ringetje was verloren met roze steentje. We hoopte dat hij op zou duiken toen we mijn kamertje gingen veranderen en alles eruit ging maar helaas... denk dat ie ooit in de stofzuiger is beland en kan het nog steeds heel erg vinden als ik daaraan denk. Ik had hem van mijn oma gehad toen ik 12 was ofzo. Heb hem verloren rond mn 14e waarvan ik dacht in huis.

Dus met mijn trouwring zou ik het helemaal hebben. Tuurlijk het is maar materie en er zijn belangrijkere dingen (wees blij dat je je partner nog hebt ipv wel ring en geen partner meer...) maar toch kan ik dr lang mee zitten. Zelf zou ik gaan kijken of ik diezelfde ring weer zou kunnen bestellen. Tuurlijk is dan wel niet hetzelfde maar ik zou als ik precies dezelfde had wel weer het gevoel hebben dat het mijn trouwring is.

 

Helaas herken ik dat. Paar jaar geleden was ik op mijn werk een cliënt aan het helpen. Er was een ongelukje gebeurd en ik pakte handschoenen daarvoor. Schijnbaar met ring en al weggegooid. Hele woning van cliënt op de kop gehad, prullenbak zak doorzocht maar de ring was foetsie. Was een erfstuk welke ik al jaaaaren had van de oma van mijn moeder (overgegaan van dochter op dochter). Uitgerekend ik moet de ring kwijtraken.. met lood in mijn schoenen opgebiecht aan mijn moeder, welke het nou ook weer niet zo erg vond maar ik vind het nog steeds erg naar.

Dat zou ik ook met mijn trouwring hebben, af en toe. Anderzijds, t'is maar materie, daar komen we ook wel overheen.

@ TS: fijn dat het alweer wat beter gaat en je je wat minder rot voelt. Hopelijk geniet je nog volop van je vakantie.

 

Haha zonde van de ring

 

Ik ken het gevoel... Toen wij trouwden hebben we heel lang gezocht naar een edelsmid die het soort ringen maakten die wij mooi vonden, en dat was niet gemakkelijk. Er zat er een in Antwerpen en heel toevallig een in de stad waar wij wonen. Hij heeft deze ringen toen speciaal naar onze wensen gemaakt, en toen ik in het ziekenhuis lag na de geboorte van onze jongste ben ik hem kwijt geraakt, ofwel zo bang zijn om hem kwijt te raken dat ik hem zo goed had weg gestopt dat ik niet meer wist waar.... Samen met een ketting met hanger die ik 15 jaar geleden van mijn moeder kreeg. Heel gek, maar ik vond het bijna erger dat die hanger kwijt was dan mijn ring, want mijn moeder was al overleden.
Ik wilde best een nieuwe ring laten maken, maar de edelsmid was weg, en met pensioen. Na lang zoeken vond ik hem en hij wilde nog wel een nieuwe ring voor me maken. Ik zou foto's en gegevens mailen, maar ik schoof het op de lange baan omdat ik de dikte en de maat niet precies wist, en er waren simpelweg belangrijkere dingen.

Maar goed, na ruim een jaar zoeken tovert mijn man ineens die ring mét hanger tevoorschijn uit een heel diep vakje van de rugzak die ik toen bij me had. Het vakje was zo diep dat ik met mijn vingers niet tot de bodem kwam. Ik had er al een paar keer eerder in gekeken en niets gevonden.
Uiteindelijk had ik dus geen nieuwe ring nodig, maar als dat wel zo was dan had ik wel een nieuwe ring gekocht, en dan op een andere manier speciaal gemaakt.

 

Ik ben hem ook verloren op vakantie in Engeland. Alleen ik kwam er pas achter in Nederland. Ik miste hem 7 jaar lang want het merk wat ik heb is bijna nergens te vinden. Uit eindelijk vond ik precies dezelfde net voor mijn verjaardag het leek wel ment to be. Nu gaat hij echt nooit meer mijn vinger af. Maar ondanks dat het niet de echte is gaat het mij niet zo zeer om mijn de ring maar om de betekenis er achter. Wij hebben ze samen uitgezocht en zijn samen gelukkig de juwelier uitgelopen met de ringen van onze dromen. Dat hij nu weer aan mijn vinger prijkt maakt me dol gelukkig.