Na 9 maanden te hebben moeten wachten op een positieve test, was het dan in februari eindelijk zover. Ik was zwanger! Helaas is het niet gegaan zoals verwacht. Morgen 4 weken geleden hoorden wij dat op de echo een sterk verdikte nekplooi zichtbaar was en andere afwijkingen bij ons kindje. Een aantal dagen later tijdens een uitgebreide echo bij de afdeling prenatale diagnostiek van het AMC bleek het hartje van ons kindje te zijn gestopt. Uit de vlokkentest blijkt dat ik zwanger was van een meisje met trisomie 18. Na 2 keer geprobeerd te hebben de miskraam op te wekken met cytotec ben ik vorige week woensdag alsnog gecurreteerd om het restweefsel weg te halen. En nu is het echt over..... Ons kindje is er niet meer. De wereld gaat door maar die van mij lijkt nog steeds stil te staan. Van de gynaecoloog hoeven we niet te wachten voordat we weer kunnen proberen om zwanger te worden. Maar toch, kan ik dat wel? Ik ben zo bang dat het weer fout gaat, kan ik dat wel aan? Ik zou graag in contact willen komen met andere vrouwen die dit hebben meegemaakt. Ella
Lieve Ella, Wat een verschrikkelijk verhaal. Ik heb hier helaas geen ervaring mee, maar ik wil je wel heel veel sterkte toewensen. Liefs, Sharon
Hier ook 19-3 gecuretteerd. Ons vruchtje was gestopt met groeien meteen met +-4wk. We kwamen er pas achter met 9wk,waarschijnlijk ook een chromosoom afwijking. Hier bleven de testen ook knallen en de cb gaf 2-3wk aan en kwam toen ook overeen met 5wk. Eenmaal gecuretteerd had ik ook het idee dat de wereld stil bleef staan. Voelde me verdrietig en bang tegelijk. Gelukkig hebben we al een knap ventje van 6jaar rond rennen en dat hield me wel op de been. Ons werd wel aangeraden 1maand over te slaan,dit hebben we niet gedaan maar mocht die ronde ook niet lukken. Nu zitten we in ronde 2 na curretage en vind het weer even spannend als voor de mk. Ik zou er gewoon weer gaan meid,mij geeft het rust als ik straks weer zwanger blijk. Heb het idee dat ik het dan pas ECHT achter me kan laten. Sterkte en succes!
heel veel sterkte meid!! 1 zin heb ik even dikgemaakt omdat ik deze zin zo letterlijk in mn boekje geschreven heb wat ik bijhoudt sinds de miskraam. En nu 3 maanden later voel ik het nog steeds zo. De wereld gaat echt door, mensen denken zelfs dat ze al weer leuk over zwangere mensen kunnen praten waar ik bij ben... Ik snap je angst heel goed, die heb ik ook. Maar toch wil ik niets liever dan zwanger worden. Wij hebben niet gewacht, maar de eerste ronde was helaas ook niet raak (heeft zelfs 70 dagen geduurd). Ik weet voor mijzelf zeker dat ik het niet eerder kan verwerken dan wanneer ik terug zwanger ben.
Ik was 13 weken zwanger toen we erachter kwamen dat het niet goed was. Met 13+1 weken is het hartje gestopt. Ella
Beste Ella, hier een verhaal waar je misschien wat aan hebt. Ik 2008 was ik zwanger en heb ik een ma gehad met 11 weken, er was een duideliujk verdikte nekplooi te zien. In 2009 was ik weer zwanger, helaas met 17 weken moeten bevallen, ons meisje had trisomie 13 , de schrik zit er goed in want wie weet gat het elke keer mis. Maar zoals je in mijn onderschrift ziet; Ik ben daarna bevallen van een gezonde zoon in 2010. Nu weer zwanger en ja,,,het is niet onbevangen en ben ook best regelmatig bang voor alles wat er mis kan gaan , en ik heb ervaren dat er veel mis kan gaan , maar de kasn dat het goed gaat is nog altijd vele malen groter....
Ella heel veel sterkte. Hier was het precies het zelfde iedereen ging door en ik had zo verschrikkelijk veel verdriet overal zag ik vrouwen die zwanger waren en vooral bleven hoe vaak ik me niet af heb gevraagd waarom dat lichaam van mij dat niet kon zeker ontelbaar. En wat tulip zegt iedereen praat maar gezellig over zijn zwangerschap net alsof je er geen verdriet over heb. Ik weet uit ervaring dat praten help en het zeker niet opkroppen een ander mag zien dat je verdriet heb. wij hebben negen miskramen gehad gelukkig komt dit niet zo heel vaak voor en zijn er 2jaar geleden ook mee gestopt we konden de teleurstellingen en het verdriet niet meer aan we wilden verder met ons leven. Maar zoals wel vaker in het leven loopt niet alles zoals gepland en ik raakte weer zwanger na 2jaar en het gaat nu goed alleen de angst is erg groot tot nu toe kan ik helaas nog steeds niet genieten ben verschrikkelijk bang om het weer af te moeten staan. Ik denk dat als je 1maal een miskraam heb gehad de angst dat het mis gaat blijft. Ik kan alleen maar zeggen volg je hart geef je verdriet de ruimte dan zal je merken dat je er op een dag weer aan toe ben. Iedereen doe dit in zijn eigen tempo en de ene wil gelijk weer zwanger zijn en de ander wil het liefst nog even wachten. Heel veel sterkte met het verwerken van je verdriet en om het een plaatsje te geven.
Fijn om jullie reacties te lezen. Ook de uiteindelijke ' succes' verhalen doen goed. Gelukkig gaat het elke dag wat beter en lijkt het alsof er rust komt. Gelukkig. Ella
Hoi Ella Ik heb dan niet precies hetzelfde meegemaakt maar mijn dochter is geboren na 22 weken en 6 dagen, na een slechte 20 weken echo. Ik heb ook meerdere miskramen gehad. De eerste tijd is gewoon heel zwaar na het verlies. Jouw wereld stopt voor een tijdje, je leven is plots niets meer waard lijkt wel. Ik vroeg me af of ik ooit wel weer zou kunnen lachen. Vooral na het overlijden van mijn dochter* dacht ik echt dood te gaan van verdriet.. dag in, dag uit was hetzelfde, ik was kapót, ik was niets meer. Op een gegeven moment merk je toch dat je het leven beetje bij beetje weer oppakt en het verder gaat. Met het verlies en gemis in je hart. Ik durfde wel weer een nieuwe zwangerschap aan, ging uit van het positieve, het is vaak gewoon ontzettende pech dat er iets niet goed is. Trisomie 18 komt bijna altijd gewoon door een fout bij de celdeling, helemaal bij het begin van de zwangerschap. Je hebt nu dus geen verhoogde kans. Maar de angst dat het mis gaat blijft wel aanwezig hoor, ook al heb ik altijd geprobeerd het vertrouwen te houden. Geef het verdriet de ruimte en denk er goed over na, als het nog niet goed voelt is het beter om nog een maandje te wachten en dan verder te kijken. Op een gegeven moment gaat het beter aanvoelen zeg maar. Sterkte met alles