Welkom! Wat spannend allemaal. Je moet maar afwachten wat er allemaal in je buik gebeurt. Het liefst zou je af en toe even naar binnen kijken hoe het er allemaal voor staat. Wanneer is je volgende echo? Heb je tijdens de IUI geen last gehad van vermoeidheid? Wat goed dat je gelijk eerlijk bent geweest naar je collega's, dat maakt het allemaal wel makkelijker. Die eenzaamheid herken ik wel, ook al probeert iedereen je te steunen, niemand maakt het zo mee als jij. En klagen is af en toe toch best lekker! Het is niet niks allemaal. Soms is het lastig om dan toch mild voor jezelf te zijn.
Hij is niet heel onregelmatig hoor! Hij komt sinds mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap in december vaak wat eerder (past ook bij laag amh volgens de arts). Maar ergens begin april zal het wel zover zijn hoor Joh, wist niet dat ze dat ergens in Nederland deden! Wat fijn dat die mogelijkheid er is. Zeker als je zo veel follikels hebt denk ik. Wat voor pijnstilling krijg je nu? Ik begrijp dat je, als het aangeboden wordt, je dan het best voor morfine kunt gaan. Snap heel goed dat je dan niet durft te hopen … Vervelend eigenlijk, dat zo’n geslaagde stimulatie eigenlijk je dan nog niet alvast een soort geruststelling kan geven. Ga heeeeeeel hard voor je duimen dat het nu helemaal anders (beter) loopt!
Spannend is het allemaal he?! Hadden we maar een luikje in onze buik, dat we even konden kijken hoe het daar gaat … Denk wel dat ze daar heel strak op zitten hoor. Fijn dat ze op je werk zo goed meedenken en lief zijn. Dat is al wel een belangrijke. Maar een beetje eenzaam zal het vaak wel voelen vrees ik, het is toch iets wat vooral jou aangaat. Mijn persoonlijke ervaring is ook wel dat hoe lief mensen ook zijn en hoe goed/veel je er ook over praat, dat zware gevoel blijft. Dat is blijkbaar onze last om te dragen, iets wat niets of niemand van je over kan nemen … Maar voel je nooit schuldig! Die vermoeidheid is maar tijdelijk en je doet alles wat je kunt. Meer dan dit kun je niet doen, je geeft het je alles en dat is (goed) genoeg.
Ja, het is zeker verdrietig. Denk vaak: hoe ben ik in deze situatie beland joh?! Maar goed, voorwaarts is de enige weg die (nog) te bewandelen is! En heb alvast een heel leuk, lief peutertje hier rondlopen, besef wel meer en meer wat een wonder en zegen dat is.
Ik vind het maar een vrouwonvriendelijk iets, dit hele traject. Maar ook nog niet klaar om de wens van een kindje van ons samen op te geven. Dus we zetten door. Morgenvroeg weer een echo om te kijken hoe de groei gaat. Nee bij IUI had ik gonal F en was ik totaal niet vermoeid, alleen toen veel meer last van moodswings. Bij Rekovelle ken ik maar 1 mood, die is ook niet best, maar beter dan poppetje huilt poppetje lacht. Een camera in je buik zou soms welkom zijn, net zoals weten dat je het niet voor niks doet. Maar dat zijn dingen die helaas niet gaan. Vriendinnen zijn ook super lief en vragen telkens of ze iets kunnen doen, het huis poetsen, op mijn dochter passen. Maar ik vind het lastig om hulp te vragen, ik heb er lang met haar alleen voorgestaan. Mijn vriend zei gister heel lief, je bent een vrouw en soms mag je die emancipatie van je wel even laten varen. Ik zorg wel voor je, en daar hoef je je geen moment schuldig over te voelen.
De spanning en onzekerheid is vreselijk! Maar ook daar moeten we dan maar weer doorheen. Vooral dat zware gevoel, gister toch maar besloten om dan maar iets meer toe te geven aan alles en er niet tegen te vechten. Laat het maar gebeuren, er zijn genoeg mensen die mij opvangen en weten in welk schuitje we zitten.
Zwaar mentaal bedoel je? Ik denk eigenlijk dat als je er niet tegen vecht (heel moeilijk!), je er juist ook minder last van hebt.
Ja wij zijn ook nieuw. Heel spannend allemaal maar ben ook blij dat er iets in gang wordt gezet om het zo maar te zeggen. Wij krijgen wel fysiek instructie. Ik hoop op een goed resultaat voor ons allemaal
Ja, het gevoel van “actie in de taxi” is ook wel fijn he?! Dan kun je iets dóen en kun je ook weer hoop hebben om het zo maar te zeggen …
Gisteren de punctie gehad, het viel echt alles mee. Ik ging er ontspannen in en had oortjes in met mn Spotify playlist. Het aanprikken van de follikels voelde ik wel (als een soort menstruatiekrampjes) maar de pijn viel heel erg mee. Zou het zo weer doen (al hoop ik dat het niet nodig is). Ik kreeg morfine, paracetamol, diazepam en via het infuus een NSAID. Ze hebben 60 follikels aangeprikt en 41 eicellen gevonden. Als het resultaat hetzelfde is als de vorige keer zouden er 4 embryos over zijn en dan nog de genetische test waarbij 50% afvalt. Maar ik heb nu echt goede hoop dat er een cryo overblijft! Vrijdag hoor ik hoeveel embryo's er zijn.
Ja je moet hier veel voor over hebben he! En hoe was je echo vandaag? Ik hoop dat het er goed uit zag! Wat vervelend dat de hormonen zoveel met je stemming kunnen doen. Fijn dat je gesteund word door lieve vrienden en je lieve vriend!
Echo was beter als vrijdag, er zijn er nu 5 die 16,15 en 14 zijn. En er zijn er 7 die zitten op 12/13. Dus dit is goed, dinsdag nog een echo en dan hebben we donderdag/vrijdag de punctie. Ja zonder steun had ik dit niet volgehouden.
Wat fijn dat alles goed doorgegroeid is! Ik ga duimen voor je dat het er dinsdag allemaal goed uitziet! En het klinkt als een mooi aantal. Hoe voel je je verder?