Misschien staat hij hier niet goed, maar wist niet waar ik dit topic moest plaatsen. Net hadden wij het erover, wanneer is er nou sprake van shaken baby syndroom? Onze uk zit heerlijk in de wipper te bouncen, kan dit dan ook dit veroorzaken? Of is dit echt wanneer je een baby door elkaar schud, zonder zijn hoofd te ondersteunen? Misschien een hele stomme vraag hoor, maar kan het antwoord ook niet duidelijk op internet vinden En nee, wij schudden uk niet door elkaar, voordat mensen rare ideeën gaan krijgen
Dat krijgen ze niet van een wippertje hoor! Is als je ze echt flink!!!! Door elkaar rammelt m.n. Edit: ook ik rammel ze niet door elkaar hoor dat ik dit weet is omdat ik hier in ziekenhuisdossiers wel eens het 1 en ander over gezien heb
Ik heb het me ook wel eens afgevraagd. In hoeverre 'paardje rijden' op de knie van opa dan kwaad kan.
Ik kan me ook niet voorstellen dat je zoiets met zo'n kleintje doet Als een van ons eventjes gek wordt van meneer zijn huiluurtje, neemt de ander hem over. Bah, naar als je zoiets in een dossier ziet staan!
Paartje rijden normaal kan geen kwaad. Moet je echt hele rare dingen doen net je baby. Ze kunnen veel hebben maar ja. Als je ze flink door elkaar schudt. Dan wel maar moet he echt gek doen.
Ik had ook eens gelezen dat je het kan veroorzaken als je een baby op zo'n verend matras voor de lol even snel op en neer wipt. Tenminste... dat was een amerikaans bericht.
Als je het maar zwaar en erg genoeg hebt...... Gelukkig hier nooit gebeurd hoor. Maar ik weet dat als de paniek en de wanhoop nabij is, dat je verrast kunt zijn door je eigen gevoel. Maar goed, dan nog is dit wel enorme mishandeling waa je erg je best voor moet doen. Maar van zelf met een wipper wippen krijg je dat echt niet. Hop paardje op schoot vast ook niet, als je niet te hysterisch doet hahaha!
Bij het Shaken Baby Syndroom wordt een kindje dusdanig hard door elkaar geschud dat zijn/haar hersenen als het ware achter blijven in de beweging van de schedel en dus als het hoofdje naar achteren beweegt, de hersenen aan de voorkant tegen de schedel aan botsen. Om zoiets te veroorzaken moet je je kind flink door elkaar schudden. Van paardje rijden op de knie zal zoiets echt niet gebeuren.
Hier ook een huilbaby gehad (gaat nu beter), als hij sliep dan was het goed, als hij wakker is huilde hij ALLEEN maar.. Dan geen 15 uur per dag want hij sliep gewoon goed maar toch zeker een goede 6-7 uur per dag. Je word er echt gewoon gek van hoor. Mijn man heeft ook hier meerdere keren gezegt dat hij het gewoon simpelweg niet aan kan, dan ik NU de baby moest overnemen, anders zou hij hem gewoon 3-4 uur laten huilen tot hij van vermoeidheid zou slapen en een uur later weer een paar uur zou huilen... Nee, ik weet ook goed wat een pittige baby kan doen met je hoofd. Iedereen denkt wie doet dat nou, een klein babytje pijn. Nou als je de hele dag in en door gehuil hebt dan kan ik goed geloven dat niet alle ouders dat aankunnen. Daarom zit mijn man nu na een half jaar tegen een burn out, en ben ik ook gewoon emotioneel op.
Hier geen huilbaby, maar wel een burnout gehad (gelukkig hersteld). Ik kon nergens tegen! Alles was te veel! Ik was gewoon mezelf niet meer. Eén tip voor je man: Je zit niet 'tegen een burnout aan'. Als je daar zit, dan zit je er al in, maar ben je nog aan het tegenstribbelen Goed bedoeld advies: Als hij al niet hulp heeft, ga dat dan meteen regelen. Via de huisarts naar een psycholoog. En reken op een jaar voor je weer 'de oude' bent (voor zover je dat weer wordt, maar laat zeggen dat je weer op je normale niveau kunt functioneren en omgaan met stress en tegenslagen). Sterkte!
Idd. Ik heb momenten gehad dat ik dacht: NU kan ik me voorstellen dat ouders hun kind mishandelen, (beide meiden huilden hier op hun piek zo'n 12-16 uur per dag). Die gedachte was op zichzelf voor mij dan weer heftig genoeg om mezelf onder controle te houden, maar als je minder stabiel bent, minder hulpbronnen hebt, enz enz, dan begrijp ik waarom ouders doorslaan en er hele heftige dingen gebeuren...
Ik heb ook twee huilbaby's gehad en waarschijnlijk is de derde dit ook ( huilt ook ongeveer 16 uur per dag.) Ik heb er eigenlijk nooit aan gedacht om de baby iets aan te doen, maar er is regelmatig in me op gekomen om mezelf iets aan te doen. Vooral omdat mensen me niet begrepen, zij hadden immers ook kinderen maar zij konden nog normaal functioneren. Ik zat daar met een kapotte rug van het dragen, wallen van te Weinig slaap, hoofdpijn van al gehuil, maar niemand die t begreep.
Jeetje, wat heftig als je baby zoveel huilt! M'n moeder heeft wel eens verteld dat mijn zus ook ontzettend veel huilde de eerste twee maanden, bleek achteraf door de borstvoeding te komen, en zij hield er een postnatale depressie aan over. Dus ik kan me voorstellen dat het zo veel impact op je leven kan hebben, zeker als je omgeving het niet kan begrijpen (ja maar wees blij je hebt een kindje, het hoort erbij, het gaat vanzelf wel beter en dat soort goed bedoelde adviezen). Toch lijkt het mij, dat je dan altijd wel bewust bent van wat je baby kwaad kan doen en dat je misschien beter even weg kan lopen? Kan me niet voorstellen dat een baby door elkaar schudden, het gehuil nou echt minder zal maken Lastig onderwerp!
Voorlichtingsfilm tegen baby-schudden - Nieuwsuur.nl Pas op! Niet schudden | Uitzending NPO Gezond | De gezondheidsportal van de NPO Vanaf 2011 laten ze elke ouder in de kraamweek deze dvd zien. Zelf heb ik hem niet gezien, kraamzorg vroeg wat ik wilde. Ik was zelf heel rustig en ontspannen, en vond het dus niet nodig. En gelukkig is het ook niet nodig geweest. (Ik had ook geen huilbaby) Belangrijk is dat we als ouders hulp durven vragen en gehoord worden door onze familie/vrienden. Dus zorg ervoor dat je bij een huilbaby hulp vraagt zodat je even bij kan komen. En vraag bij vrienden en familie hoe het gaat en als ze vertellen dat hun baby veel huilt, bied dan hulp aan en wuif het niet weg met dat elke baby huilt..... Goed dat je je erin verdiept! Een wipstoel is trouwens voor hele kleintjes ook niet erg comfortabel en goed voor het ruggetje. Ik zou ze dan eerder in een voedingskussen leggen of lekker in de box.
Op het moment dat het echt te veel wordt, denk je niet meer rationeel na. Dus als je omgeving niet te hulp schiet en je draaglast echt ver boven je draagkracht komt, ga je rare dingen doen. De een zal zichzelf iets aandoen, de ander zal een postnatale depressie krijgen en weer een ander begint z'n baby te schudden... De dingen die je doet op het moment dat je draagkracht boven vermogen belast wordt, dragen zelden bij tot een oplossing van het probleem. Dat is ook niet waarom mensen op dat moment doen wat ze doen. Ze doen wat ze dan doen, omdat ze zwaar overbelast zijn. En zoals het spreekwoord zegt: een kat in het nauw maakt rare sprongen Daarom is het dus ook heel belangrijk dat de omgeving hulp biedt. Heb je iemand in je omgeving die aangeeft dat het te zwaar is, dan vind ik dus dat je moreel verplicht bent om iets te doen. Al was het maar zorgen dat iemand anders praktisch de handen uit de mouwen steekt in een dergelijk huishouden, want je bent niet altijd bij machte om een paar uur te gaan helpen ergens.