Hoi! Een vriend van ons is overleden. Onze dochter kent hem redelijk goed. We zagen hem wel wekelijks of 1 x in de twee weken. Wij willen zelf bij hem gaan kijken. Is het verstandig om dochtertje mee te nemen? Of even oppas zoeken?
Persoonlijk vind ik ze daar te jong voor. Rond die leeftijd stierf de opa van mijn man. Dochter is niet bij de kist geweest met condoleren.
Oppas zoeken, op deze leeftijd snappen ze het proces van dood nog niet dat onomkeerbaar is. Als het om een direct gezinslid ging is het anders. Is voor jezelf ook fijner om gewoon rustig afscheid te nemen en daar alle aandacht en ruimte voor te hebben. Gecondoleerd!
Hangt er denk ik ook vanaf hoe degene er uit ziet, en miss is de kist wel gesloten dat kan ook. Ik zou wel meenemen, en dan kan je altijd besluiten als je gaat kijken (en zelf ziet hoe degene eruit ziet ) of je de kleine wel of niet laat kijken.
Gecondoleerd. Ik zou het vooral af laten hangen van hoe je jezelf erbij voelt en hoe makkelijk je oppas kunt vinden. Hier is ook kortgeleden iemand in onze directe omgeving overleden. Op mijn jongste dochter na (die heeft aangegeven echt niet te willen - wat ook prima is), is iedereen langs geweest, ook de jongste van de familie (hij is net drie).
Kijk naar je kind en beslis. Ik denk dat ze te jong is om te begrijpen wat er gebeurd en hierdoor wellicht geen ruimte is voor jullie verdriet. Ik zou een oppas zoeken.
Gecondoleerd met jullie verlies. Mijn dochter is wel meegeweest toen ze 2.5 was. Ze heeft daar erg veel last van gehad. Wilde diegenen aanraken, bleef zeggen dat hij naar niet wakker werdt. Heel naar om te zien en voor haar om te ervaren. Afgezien van dat was er op dat moment geen ruimte om te rouwen, we waren zó met mijn dochter bezig. Ik zou een oppas regelen.
Oppas regelen. Je dochter heeft er niets aan en zelf kan je je niet concentreren. Er hangt een verdrietige en zware sfeer, kleine kinderen begrijpen het niet maar voelen het wel. Ook kan ze anderen storen in hun afscheid.
Even bij de kist kijken en samen afscheid nemen: ja ik zou haar meenemen. Plechtigheid: zou ik niet doen. Mijn dochtertje was bijna 1 toen mijn vader overleed: wel bij de kist gekeken, niet bij de uitvaart geweest. Ze was net 3 toen mijn moeder overleed: gekeken toen ze echt net was overleden (kwartier later ofzo, het liep nu eenmaal zo), bijna dagelijks oma in de kist gezien en bij de uitvaart geweest. Ze was 6 toen mijn schoonvader overleed en mijn zoontje was toen 3,5: allebei in de kist gekeken, kusje gegeven en bij de plechtigheid geweest. Het begrip dood werd veel concreter toen ze hun oma/opa gezien hadden. Dat vond ik positief, zo konden we er makkelijker samen over praten. Ze hebben er geen nachtmerries oid van gehad. Bij de plechtigheid vond ik het wel een dingetje dat ze erbij waren. Ik vond zeker dat ze erbij hoorden maar zelf heb ik het niet heel bewust meegekregen. Ook al had ik iemand die op ze lette en ze mee de ruimte uit zouden nemen als het niet ging, mijn aandacht was toch bij de kinderen (ook omdat ze de aandacht trokken door te dansen bijvoorbeeld, en dit was voor ons helemaal oké maar de uitvaart van mijn vader heb ik bewuster meegemaakt omdat zij er niet was en ik heb het idee dat dit heeft geholpen in de verwerking)
Leeftijd zegt niet alles. Toen met mijn dochter zo oud was overleed mijn schoonmoeder. Haar oudere broers en mijn dochter zelf hebben haar alle drie in de kist gezien en zijn mee geweest naar de crematie. Ook hebben we nog 'Dag lieve oma Pluis' voorgelezen. Twee maanden later wist mijn dochter te vertellen dat oma weg was, terwijl haar broer van 5 het nog niet leek te bevatten waarom we nooit meer naar oma gingen. Maar als je besluit haar mee te nemen zou ik van te voren wel bespreken wat ze kan verwachten. Eventueel met een boekje erbij.
Een kind kan anders ook júist veel verlichting brengen op zo'n droevige dag. Grapjes, opmerkingen of gekke bekken van kinderen kunnen de pijn ook verzachten. (bedoel natuurlijk niet dat iemand dáárom zn kind maar mee moet nemen naar een begrafenis/)
De overledene zien vind ik een kind van 2,5 jaar misschien nog net ff te jong voor (maar ligt ook aan het kind zelf). Ik zou je kindje in dit geval wel meenemen naar de plechtigheid, maar op dat moment pas beslissen of het zinvol is om haar de overledene te laten zien (àls de kist al open is). Misschien kun je je kleine meid een mooie tekening laten maken die mee kan de kist in? En evt. boekjes over dit onderwerp lezen (zelf even inschatten of je kindje dit aan kan). Gecondoleerd en veel sterkte de komende tijd.
Op die leeftijd ging mijn oudste mee naar de plechtigheid van mijn opa, maar ze heeft hem niet gezien - dat vond ik zelf geen prettig idee. De plechtigheid ging heel goed, en mijn oma was heel blij dat mijn dochter er bij was.
Zo ervaar ik het ook. En ik vind de opmerkingen van kinderen en de dingen die kinderen doen juist heel mooi en waardevol op zo’n moment.
Wij hebben het wel gedaan. Een naaste familielid is onlangs verongelukt. We hebben alles uitgelegd en hij was ook thuis opgebaard. De kinderen waren daar de hele dag met ons die week. Ze waren er ook heel nuchter in. Het was gewoon zo , een feit. We hebben ze meegenomen in het hele proces van het afscheid nemen. Nu, een maand later begint het pas moeilijk te worden voor de oudste twee omdat ze hem al een tijdje niet hebben gezien natuurlijk. Nu komen de vragen en het besef ook pas dat de dood definitief is. Kinderen gaan over het algemeen makkelijker om met de dood dan wij.
Ons oudste zoontje was bijna 2,5 toen mijn vader overleed. Wij kwamen daar heel veel. Was ook in het ziekenhuis mee geweest op bezoek. Ons zoontje heeft dagelijks in de kist gekeken. En is niet mee geweest naar de rouwdienst, maar wel naar het kerkhof. Kinderen van deze leeftijd kunnen meer aan dan je denkt. Er zijn ook boekjes over om een beetje voor te bereiden. Ons zoontje is nu 5, en weet het nog heel goed. Hij geeft ook altijd aan blij te zijn dat hij mee mocht en dat hij opa nog heeft gezien en dat hij ook weet waar opa is gebleven. Hij gaat nu ook regelmatig mee het graf verzorgen. Wij hebben ook negatieve reacties gehad van mensen die niet begrepen dat wij ons kind meenamen. Maar ik zeg altijd, kijk naar wat je zelf goed vind voor je kind. En ook wat voor relatie had je kind met de overledene. Als het iemand is die ze goed kennen en veel gezien hebben dan zou ik je kind zeker meenemen Sterkte toegewenst!
Ik weet zelf nog wel was ongeveer 4 en mijn opa was overleden. Toen was het niet gebruikelijk dat kinderen mee gingen. Maar wat was ik boos daarover dat ik niet mee mocht. Me ouders hadden achteraf anders willen doen. Ik ben inm op best wel crematie of begravenis geweest, waar best wel jonge kinderen aanwezig waren en die doen het goed. Sterkte met het maken van een keus.
Pas geleden bezoek geweest bij een terminale vriend aan de andere kant van t land. Dochter bewust niet meegenomen, je zit met je eigen verdriet, dochter is super gevoelig en snapt er geen bal van. Zij wordt dwars en naar als ze de situatie niet snapt of kan overzien dus dat is niet echt ideaal. Begin dit jaar ook ons zoontje verloren (in zwangerschap) ookal snapte ze er geen bal van, ze had er flink last van. Mocht je kleintjes wel meenemen, zorg dat je een goede uitleg hebt over wat er is. Er zijn daar ook boekjes over. Tip vanuit mijn kant: begin niet over eeuwige of voor altijd slaap. Na mijn opa overleed (ik was bijna 6) zei mijn moeder dat, zekerheidshalve durfde ik niet meer te gaan slapen, stel je voor dat!