Hoi, Zijn er hier nog meer meiden die een partner met het syndroom van Asperger hebben? Mijn man heeft Asperger en ik ben eigenlijk op zoek naar lotgenoten. Ik ben namelijk heel erg benieuwd hoe andere het leven met een Asperger ervaren. Hoe gaat dat icm de kinderen bijvoorbeeld? Ik wil voorop stellen dat ik geen klaagclub wil opstarten. Ik ben stapelgek op mijn man. Maar merk dat ik wel behoefte heb aan gesprekken met meiden die in hetzelfde schuitje zitten. Ik heb toch het gevoel dat anderen niet begrijpen tegen wat voor dingen in aan kan lopen etc.
Hoi, Vooropgesteld, ik weet niet of ik hier "welkom" ben om te reageren, maar ik probeer het maar gewoon. Hier geen man met asperger maar in onze relatie ben ik juist zelf degene met een ASS. Ik loop zelf ook tegen dingen aan en heb een beetje het tegenovergestelde soms, vanwege het "NT-zijn" van mijn man. Al ben ik er echt van overtuigd dat de combinatie AS-vrouw/NT-man veel makkelijker is dan andersom.
Tuurlijk ben je hier welkom Vind het ook wel interessant om te weten hoe jij vanuit het oogpunt van iemand met ASS de relatie ziet. Dus als je mee wil kletsen graag! Verder niemand anders?
Hier heb ik zelf ASS en is mijn man "NT", blijkbaar net als bij Islah. *zwaait* Hier vinden wij onze verschillen juist heel fijn en het maakt ons rijk. We lopen er wel eens tegenaan, maar het leidt zelden tot problemen. Dit komt ook wel omdat ik heel goed (IRL) mijn beleving van ASS kan verwoorden. Voor mijn man is het gemakkelijker om zich in te leven in mij, dan andersom. Dat vind ik wel eens moeilijk (en ja, ik ben wel empathisch, maar anders dan NT-mensen). Mar gelukkig kunnen we goed praten, kiezen we onvoorwaardelijk voor elkaar en zijn we een echt team. Ik denk ook dat de verdeling vrouw-met-ASS en man-NT gemakkelijker is dan man-met-ASS en vrouw-NT. Maar misschien hangt het ook wel erg van de situatie af.
NT staat voor de uitdrukking neurotypisch, iemand zonder (ASS)diagnose. Het is overigens geen officiële medische term. Iets meer uitleg.
Leuk dat jullie reageren! Zijn er verder geen partners van iemand met Asperger? Mijn man en ik zijn ook echt dol op elkaar. Hij is erg lief voor me. Ons grootste struikelblok is het huishouden. Ik ben al 9 jaar met hem samen en dat blijft op een of andere manier het enige constant terugkerende probleem. Hij is overdag thuis ( heeft een WAJONG) en ik werk. Om die reden hadden wij afgesproken dat hij het meeste in het huishouden zou doen. Dit gebeurd echter niet, Hij zegt dat hij het gewoon steeds vergeet. Na een fikse ruzie een week geleden heb ik via bol.com het boek 'Als je partner Asperger heeft' aangeschaft. En dat heeft me zo veel meer inzicht gegeven. Natuurlijk is iedereen anders maar ik herkende een hoop in mijn man. Nu zijn we samen hard bezig om ervoor te zorgen dat het voor ons allebei makkelijk wordt. Zo hebben we nu duidelijke afspraken in het huishouden gemaakt en die hebben we op papier gezet. Die afspraken zitten nu in een map en die ligt op de salontafel. Ook heb ik door het huis a4tjes opgehangen met kleine herinneringen erop. Ik ben heel erg benieuwd of bovenstaande dingen gaan werken. Verder probeer ik nu ook wat meer vanuit de IK boodschap te praten, aangezien mijn man zich anders best snel aangevallen voelt.
Hey browneyes! Wat goed dat jullie samen afspraken hebben gemaakt. Krijgt je man nog (professionele) hulp of begeleiding? Het is voor mij heel herkenbaar. Als ik de hele dagen aan mezelf heb dan kom ik ook echt nergens meer toe. Het kost mij soms ongelofelijke moeite om in actie te komen. Als de situatie te lang duurt/ ik krijg de grip niet terug dan word ik er depressief van (mensen met ASS hebben een verhoogde kans op depressie, ongeveer 50% meer kans dan een NT-mens volgens mij). Hoeveel te meer structuur ik heb, hoeveel te gemakkelijker ik in beweging kom en blijf. Ik heb heel lang gedacht dat het me op een dag "gewoon" zou lukken. Maar ik besef me inmiddels dat ik daarvoor heel hard moet blijven werken. Het moeilijk kunnen krijgen van overzicht (ik denk minder logisch en meer door associatie) en het moeilijk scheiden van hoofd- en bijzaken (prioriteiten stellen) zorgt er bij mij voor dat ik gemakkelijk blijf hangen in "denken" en "beslissen" en heel moeilijk tot actie kom. Ik kan dus ook aan het eind van de dag tot de conclusie komen dat ik allerlei super logische dingen ben vergeten. Dan heb ik bijvoorbeeld alle keukenkastjes van binnen schoongemaakt, maar niet heb gestofzuigd (terwijl dat met 2 katten en een baby wel moet) en de vaatwasser niet heb uitgepakt/ ingepakt... Dat ben ik dan echt vergeten. Soms zou ik heel graag "gewoon" dit soort dingen kunnen, maar aan de andere kant ben ik hier ook aan gewend... Ik ben zo... En ondanks dat het soms lastig is ben ik dolgelukkig met mijn leven. Ik werk er hard aan, maar wordt dubbel en dwars "uitbetaald" in geluk. Afspraken maken en op papier zetten is heel behulpzaam. Ik doe het ook eens in de zoveel tijd met mijn man. Zo hebben we de verwachtingen over en weer duidelijk. (Waar vind ik dat mijn man mij wat mag coachen, waar moet hij mij in mijn waarde laten, waar kan ik hem mee helpen?) Ik vind de A4's met reminders ook een heel goed idee. Zo heb ik mezelf ook wel eens "aangepakt" . Ik hoop dat het verbetering geeft, echt goed dat jullie er zo met z'n tweeën aan werken! Dat is echt fijn (ik denk voor jullie beiden)!
Hoi Blondie, ik heb mijn man ook jouw reactie laten lezen en hij herkent een heleboel van wat jij zegt Hij heeft wel bij meerdere psychologen gelopen maar eigenlijk nooit echt voor z'n asperger. We dachten altijd dat hij te druk in zijn hoofd was, of dat hem iets dwarszat maar wisten dan niet wat. We hebben er wel eens aan gedacht om samen in therapie te gaan. Geen relatietherapie want zoals aangegeven zijn mijn man en ik echt gek op elkaar. Maar echt bij iemand die bekend is met het ondersteunen van koppels waarvan 1 partner Asperger heeft. Op die manier hoopten we dan dat ik meer inzicht zou krijgen in de manier van denken van mijn partner en hij op zijn beurt meer in die van mij. We zijn nu een week bezig met het huishoudboekje en de reminder a4tjes en het brengt me echt enorm veel rust. Mijn man geeft aan dat dit voor hem ook heel fijn werkt. Voor nu hebben we dus besloten dat het in onze ogen nog niet nodig is om samen in therapie te gaan. Ik hoop alleen echt dat dit blijft werken. Ik zou het heel erg jammer vinden als het weer hetzelfde zou worden als eerst. Ik merk dat dat veel irritatie opwekt. Ik voel mezelf soms een enorme zeikerd omdat ik voor mijn gevoel alles 10x moet zeggen. Het feit dat mijn man in de verdediging schiet en de schuld op mij probeert te schuiven helpt dan natuurlijk ook niet mee. Zoals de sfeer de afgelopen week in huis is, is het veel fijner, Ik merk dat er deze week voor mij geen enkel gevoel van irritatie is geweest. Ik begin nu ook in te zien dat het vanuit zijn kan echt geen onwil is maar eerder onmacht. Jullie gaven eerder aan dat het volgens jullie makkelijk is om een vrouw met asperger en een man zonder asperger te hebben dan andersom. Mag ik weten waarom jullie dat denken? ( ben gewoon benieuwd hoor geen verwijt oid )
Hey mijn ex (vader van mijn kinderen) heeft asperger.. Ik heb er na een relatie van 7 jaar een punt achter gezet omdat ik het simpelweg niet meer trok. De kilte die hij uitstraalde, de troost en het veilige gevoel dat hij me niet kon bieden, het gebrek aan empathie en zijn ontbrekende libido. Wij leefden als huisgenoten naast elkaar... Misschien kan ik je toch ergens mee helpen? Wij hebben veel tips gekregen voor onze relatie, veel werkten, andere niet. Ik begrijp in ieder geval heel goed wat je zegt.. Het is gewoon ontzettend moeilijk! Vooral omdat je omgeving deze mannen vaak ziet als rustige denkers en je 'klachten' absoluut niet kunnen plaatsen
Ja precies dat Luja! Mensen in mijn omgeving snappen gewoon niet tegen welke dingen ik aan loop. Mijn man komt voor de omgeving vaak over als een hele spontane jongen. Hij heeft een vlotte babbel ( tenminste als het over zijn interessegebied gaat zoals computers over andere soorten techniek). Als hij het niet over zijn interesses kan hebben dan trekt hij zich vaak terug door op zijn mobiel te gaan spelen. Mijn man straalt gelukkig geen kilte uit. Wel vinden mensen vaak dat hij er moe en grauw uitziet. Ik merk dat mijn man heel erg zijn best doet om emphatisch te zijn en mij te troosten op momenten dat het nodig is. Ik vind ook vaak wel troost bij hem ( Soms zegt ie alleen wel eens de verkeerde dingen maar ach ) Als ik bijvoorbeeld aan mensen verteld over het huishouden en de problemen die ik daar mee ervaar krijg ik altijd doodleuk te horen 'Ach dat is man eigen'. Vanuit familie krijg ik vaak te horen dat ik gewoon te hoge eisen stel. Dat frustreert mij soms enorm. Gelukkig is mijn man zich wel degelijk bewust van zijn 'beperkingen'. Door veel te praten komen we er met z'n 2en wel uit. Hebben jij en je ex kinderen? Hoe ging dat bij jullie? Ik heb een zoontje van 2,5 en terwijl ik werk is hij bij mijn partner thuis. Ik merk dat mijn partner gek op onze zoon is en ik vind hem een hele goede vader. Maar soms merk ik wel eens aan mezelf dat ik me zorgen maak. Dingen in de trant van 'ruimt ie wel alle gevaarlijke spullen op zodat mijn zoontje niks overkomt ( messen, kaasschaaf, schoonmaakmiddelen etc ). En waar ik me soms wel eens zorgen over maak is het emotionele gedeelte. Is het voor mijn niet moeilijk om zich in mijn zoontje in te leven. Bijvoorbeeld als mijn zoontje later op school gepest worst of ergens anders mee zit. Kan mijn man daar dan goed op reageren?
Jaaa herkenbaar dat van het communiceren. Mijn ex kon ook heel vlot vertellen over zijn interesses oorlog en motoren. Maar als het ergens anders over ging hield hij zijn mond en droop hij af. Vooral als mensen over hun emoties spraken maakte hij dat hij subtiel wegkwam. In mijn ogen kan een relatie met een man met asperger prima werken mits; - je je eigen wensen opzij wil schuiven - je zielsveel van diegene houdt - je continu in hem kan verplaatsen, ook (juist!!) op de momenten dat hij jou kwetst en het zelf niet doorheeft. - je continu bereid bent om het voor hem op te nemen in situaties waarin hij de controle verloren is. Als je daartoe bereid bent kan een relatie denk ik prima werken want partners met asperger hebben ook absoluut voordelen! ze zullen nooit onverwachts handelen bijvoorbeeld, ze zullen niet vreemdgaan of dingen voor je achterhouden of liegen. Het is maar net waar jij het meeste waarde aan hecht.. Ik zat op een gegeven moment heel slecht in mijn vel en heb moeten smeken om een arm om me heen omdat ik continu moest huilen. Hij zei dan gewoon nee ik zit liever (hier op de poef een meter verderop). Met de kinderen ging het opzich de eerste tijd heel goed. Vooral met onze meiden, hij had een hele routine uitgeschreven van hoelaat flesjes geven, hoeveel schepjes en hoeveel water enzovoort. Maar toen mijn zoontje geboren was en hij 3 kinderen had kreeg hij vaak kortsluiting. Bijvoorbeeld om 08:15 als hij de meiden moest wegbrengen begon mijn zoontje te huilen, dan bleef hij stokstijf in de kamer staan omdat er geen handleiding voor deze situatie was. Hij kreeg storing in zijn hoofd en beval de meiden om hun jas en schoenen weer uit te doen en op de bank te gaan zitten omdat ze een dagje thuisbleven. En dat ging van kwaad tot erger, toen mijn zoontje net kroop viel hij vaak in slaap terwijl mijn zoontje op de vloer zat. Levensgevaarlijk, enorme ruzies hebben we erover gehad, maar in zijn wereld had hij het recht om een ' dutje te doen' want hij was moe. En ik kon hem dan niet wijsmaken dat hij dat dan onder zoonliefs slaapje moest doen, of anders niet. Ik zat toen alles behalve lekker op het werk, mijn buurvrouw hield een oogje in het zeil en klopte keihard op het raam als hij weer lag te slapen. Een paar weken daarna barstte ook echt de bom bij ons.
Wat bij ons trouwens heel goed hielp is lijstjes maken Bijvoorbeeld als hij vanaf smiddags tot halverwege de avond alleen was maakten wij sochtends samen een lijstje. 15:00 zoon uit bed halen en aankleden 15:15 vertrek richting basisschool en dochters ophalen 15:30 tussenstop bij supermarkt, koop avondeten en een toetje Dan naar huis, zoon in de box en meiden achter het huis laten spelen. 16:30 gaan koken, 17:00 aan tafel, dan afruimen. 18;00 kinderen in bad/douche 18:45-19:00 kinderen naar bed Zodra je beneden komt stofzuigen en de vaatwasser inpakken. Daarná doen wat je wil. Kleine moeite om het op te schrijven en als ik dan thuiskwam om 23:00 was alles voor elkaar Ik vond het persoonlijk alleen te ver gaan dat intimiteit ook gepland moest worden. Hij hield er niet van en ik hou er enorm van, dus we 'moesten' 1x per week op zondagavond wat doen. Hij vond het fijn dat hij wist dat het ging komen dus douchte hij dan en wees me niet af. Maar het was wel altijd vreselijk voorspelbaar Maar lijstjes helpen echt!
Hoi! Hier niet een een partner maar een kind van een vader met Asperger. Als ik zie wat dit met mijn moeder doe wil ik je eerst een groot compliment geven voor wat je doet! Je moet veel ballen hooghouden en er rust veel op jouw schouders. Ik herken veel in wat je vertelt. Voor de buitenwereld is mijn vader een enorm charismatische man en er is geen begrip voor onze problemen met hem. Hij kan heel goed voor een paar uur een 'masker' opzetten, maar thuis lukt dit niet. Hij is enorm gevoelig voor de geluiden en in zijn ogen 'overlast'. Dit uit hij heel erg in mimiek en houding. Ik heb altijd het gevoel dat we om mijn vader heen moeten leven om zijn bubbel heel te laten. Ik wil je toch ook vertellen wat dit met mij als kind heeft gedaan. Mijn vader was en is er altijd voor mij op praktisch gebied. Vroeger zorgde hij dat ik aangekleed was, haren gekamd en op tijd eten. Tegenwoordig haalt hij me op bij de trein, brengt me ergens heen. Op emotioneel gebied was hij er niet. Ik werd niet geknuffeld, er werd niks met mij ondernomen en genegenheid werd niet geuit. Mijn moeder voelde al vroeg aan dat er iets niet helemaal goed zat en liet ons dan verplicht samen praten. Asperger is bij mijn vader pas geconstateerd dat ik 15 was. Ik heb gesprekken met mijn vader gevoerd en we zijn bij kinderpsychologen geweest. Hij kwam in deze gesprekken welwillend over maar thuis gebeurde er niets. Hij stelt zich op als slachtoffer en verweet mij vooral heel veel. Alles wat in het verleden ooit was misgelopen was niet meer te vergeven of vergeten. Dit gaat dan over dingen die ik heb gezegd op 6 jarige leeftijd. Knuffels die er wel waren, waren puur fysieke handelingen zonder emotie, robotachtig. Inmiddels ben ik al een paar jaar uit huis en ben ik voor mijn vader omgedoopt tot volwassenen waardoor er iets beter met hem valt te praten over koetjes en kalfjes. Ik ben iemand geworden waarvoor hij zijn masker even opzet. Ik weet dat dit niet oprecht is, maar ik vind het heerlijk. Ik zie hoe zwaar dit is voor mijn moeder en ik heb enorm veel respect voor haar hoe ze dit altijd heeft opgevangen. Waar ik alles van mijn vader gemist heb, heeft zij dit voor 100% goedgemaakt aan betrokkenheid en genegenheid. Heel veel sterkte en succes! Het vraagt veel om met iemand met Asperger te leven.
Wat fijn dat iedereen zo uitgebreid reageert Heel interessant om ook te zien hoe het is als kind van een ouder met Asperger. Super fijn dat je wilt delen. Mijn man is wel erg lief voor mijn zoontje. Hij knuffelt wel veel en zegt ook regelmatig 'ik hou van jou' tegen hem. Ik vraag me soms wel eens af hoe dat gaat als mijn zoontje zometeen ouder is en dus met meer emotionele dingen gaat komen. Ik hoop dat het dan voor mijn man niet te moeilijk wordt. Ik ga binnenkort over op 32 uur werken. Ik hoop op die manier er meer voor mijn zoontje te kunnen zijn als hij dat nodig heeft. Op die manier compenseer ik de boel hopelijk een beetje. @ Luja, Wat jij nu beschrijft over je kids en dat het teveel werd voor je ex, dat is precies de reden waarom wij hebben besloten dat het bij 1 kindje blijft. Ik ben namelijk ook wel bang dat het anders teveel voor hem word. Ik wil niet het risico lopen dat 2 kids teveel is en dat het hele gezin daar vervolgens onder lijd.
Waarom is het moeilijker om met een ASS-te leven dan met een ASS-vrouw als NT-persoon? Hele moeilijke vraag. Omdat autistische mensen onderling ook heel veel verschillen. Vaak zie je dat mannen met ASS meer hinder ondervinden van ASS in contact met anderen. Ook is het planvermogen van ASS-mannen vaak minder goed dan dat van ASS vrouwen. ASS uit zich bij vrouwen, vaak (heel) anders dan bij mannen. Hierdoor lopen vaak pas later in hun leven echt vast. Ze draaien dus langer in de "NT-wereld" mee voordat ze een diagnose krijgen. Vrouwen vertonen vaak ook geen klassieke autistische kenmerken, zoals kil zijn, blokkeren bij teveel prikkels, geen empathie (kunnen) tonen enzovoorts. Dat is waarom leven met een ASS-man mij lastiger lijkt dan met een ASS-vrouw. Over de hulpverlening... Ik ga nog steeds naar gespecialiseerde hulpverlening om vastlopen van mijn leven te voorkomen. Ik heb veel ballen omhoog te houden: huis, studie, kind(eren), relatie, sociaal leven en dit is echt een mega operatie. Dit lukt mij doordat ik door een hulpverlener bij wordt gestuurd. Voor mijn partner is het ook fijn. Die gaat wel eens mee en leert zo ook dingen over mij en mijn handicap. Het kan echt heel fijn werken. Vooral als je graag wilt weten wat nu precies onderdeel van autisme kan zijn, maar of het ook "iets anders" kan zijn... Zoals karakter, onverwerkt trauma van iets, depressie enzovoort. Heel fijn dat de afspraken en reminders voor dit moment werken. Echt fijn dat jullie zo'n leuk team zijn en er zo voor kunnen knokken! En als je hulp nodig hebt/ het fijn vind om te hebben... Ga dan wel naar specialistische zorg. Een hulpverlener met verstand van autisme is echt een zegen... Na 12 jaar regulier hulpverlening heb ik nu eindelijk ook specialistische zorg en dat bevalt zóveel beter!