Ouder overlijdt, langdurig geen contact

allereerst toch gecondoleerd.

Ik heb gelukkig met beide (nog) geen ervaring. Maar ik denk dat je dit soort dingen gewoon heel erg op je eigen manier moet doen. Wil je gaan dan ga je, wil je niet ook prima toch? Gewoon dicht bij je eigen gevoel en behoeftes blijven.

 

Lijkt me ook afhankelijk van de reden van het verbreken van het contact en de eventuele relatie die er nog is met de andere nabestaanden.
Als het bijv. allemaal om ruzie en conflicten gaat. Zou ik een andere manier zoeken om afscheid te nemen.

 

Niet helemaal het zelfde maar met een familielid. Als mijn zus gaat dan kom ik niet en andersom. Als ik niet ga dan verwerk ik dat op mijn manier.

 

Zou gewoon je gevoel volgen. Ik heb t afgelopen jaar meegemaakt, mijn vader was ernstig ziek, en zwaar alcoholist zolang ik me herinner, hij was al heel lang opgegeven, maar hij bleef maar leven, hoorde ik vooral achteraf. Ik heb nog enige tijd getwijfeld of ik m nog wou/kon opzoeken, maar had er geen behoefte aan, en dat was voor mij de juiste keuze. Ben ook niet naar zijn uitvaart gegaan.

 

Oh jeetje, dat is ook wel heel heftig.
Ik ben onlangs mijn vader verloren en het idee dat ik dan niet naar de uitvaart zou kunnen omdat X er is, lijkt me heel pijnlijk.

@TS, zelf geen ervaring mee, maar mijn vader heeft/had nog een zoon waarmee er al heel lang geen contact meer mee was. Niet echt een duidelijke ruzie, dat maakt denk ik ook nog het verschil. Hij is niet naar de uitvaart gekomen, maar ik weet van mijn tante dat hij wel naar de condoleance is gegaan een dag eerder, die mogelijkheid was er omdat mijn vader graag in betrokken kring begraven wilde worden.

Ik zou alleen gaan als het voor jou toegevoegde waarde heeft. Niet omdat anderen het van je verwachten ofzo.

 

Nog geen ervaring mee, maar ik zou niet naar de begrafenis van mijn moeder gaan mocht het zo ver zijn.
Succes met de keuze, ik voel je vraag helaas.

 

Mijn broer is wel naar de crematie van mijn moeder geweest.

Er was jarenlang geen contact tussen hem en mijn ouders. De avond voor haar overlijden is hij geweest, nadat er contact met hem was geweest (weet niet meer wie contact met hem heeft opgenomen, in ieder geval niet mijn ouders). En op de dag van haar overlijden is hij gekomen toen duidelijk werd dat het niet lang meer zou duren.
Met het regelen van de crematie heeft hij zich verder niet bezig gehouden.

 

Hier ervaring mee met het overlijden van mijn moeder. Ik wist dat ze ziek was en heb de keuze gemaakt om niet naar haar sterfbed te gaan. Had daar ook geen behoefte aan en voelde ook niet goed om te doen. Uiteindelijk wel op de uitvaart geweest maar dit was meer ter ondersteuning van mijn zus voor mijzelf had het absoluut niet gehoeven. Nu 7 jaar later nog steeds geen spijt van mijn keuzes.

 

Gecondoleerd. Als je denkt dat er een kans is dat je spijt krijgt dat je niet bent gegaan zou ik wel gaan. Een begrafenis is er voor de verwerking. Dat hoeft niet enkel het verwerken van iets moois dat ten einde is gekomen te zijn. Het verwerken kan heel breed zijn.

 

Ik zou naar de uitvaart van mijn vader gaan als mijn broer daar steun door ervaart. Voor mezelf heb ik alles gezegd wat ik wou zeggen. Dus als hij nu op zijn sterfbed zou liggen, weet ik niet of ik daar naar toe zou gaan. Dat zou meer voor zijn gemoedsrust zijn, dan voor die van mij. Voor mijn gevoel is hij er al lang niet meer. Door het niet aangeboren hersenletsel heeft hij het jasje van mijn vader aan en loopt daar in rond. Maar mijn echte vader is een jaar of 3 geleden al verdwenen.

Zelfde geldt voor de moeder van mijn vader. Als mijn broer het fijn vindt dat ik mee ga, maar voor mij is dat boek al lang dicht.

 

Ik zou gaan. Je kan het nooit meer overdoen.

Ik heb geen contact met mijn zus maar heb wel bepaald dat ik haar een rouwkaart zou sturen mocht het zover zijn. De keuze ligt bij haar.

 

Gecondoleerd!

 

Pfoe, ik vind dat best heftig om te lezen. Ik wil voorzichtig in mn woorden zijn, maar bij ruzie ‘begrijp’ ik het nog. Maar jouw vader heeft hier toch niet zelf voor gekozen om nu in deze situatie te zitten?

 

Als je geen rouwkaart krijgt, zou ik dit opvatten dat je niet hoeft te komen. Krijg je er wel een, dan is het aan jou.

 

We weten toch allebei niet wat de vader van @Oilell heeft. Als het hersenletsel door een ongeluk is, is het emotioneel vaak een heel ander verhaal voor familie dan hersenschade door overmatig drugs en alcohol gebruik. Dan is er vast een periode aan vooraf gegaan, waarin een hoop ellende is geweest.

 

De vader van mijn man is afgelopen jaar gestorven (in het buitenland) wij hebben jaren geen contact meer met hem gehad om verschillende redenen. Toen hij op sterven lag heeft man hem nog 1 keer gezien dmv videobellen, vader kreeg hier al niks meer van mee. Toen de begrafenis geregeld werd (wel in nl) is mijn man er niet naar toe geweest. Wel uitgenodigd, wel gevraagd het ‘mee te regelen’ maar mijn man had voor zijn gevoel al afscheid genomen, en wou er verder liever niks meer mee van doen hebben. In zo’n situatie altijd doen wat je gevoel je zegt.

 

Gecondoleerd!

Mijn schoonmoeder is niet naar de uitvaart van haar broer geweest. Ze kreeg geen kaart, dus ging ze ook niet.

Mijn schoonzus verloor haar moeder op een akelige manier (zat dood op t balkon) en haar zus had geen contact met haar moeder meer. Ze is niet gekomen op de uitvaart. Ze is wel uitgenodigd.

Heel eerlijk? Mijn schoonmoeder gaf aan dat ze er oke mee was. Ze was er verdrietig om maar dat was meer omdat het contact nooit hersteld is en nooit meer hersteld kon worden. Definitief. Geen hoop meer etc. Gewoon echt klaar. Dat was heftig. Maar niet dat ze de uitvaart had gemist.

Persoonlijk ben ik wel van als je uitgenodigd wordt, dat je dan kan gaan: maar dat hoeft niet perse de uitvaart te zijn. Ik zou eerder nog ff dan even alleen willen zijn met hem in de kist nog zeg maar om nog 1x wat te zeggen.

Krijg je geen uitnodiging dan is het duidelijk denk ik....

 

Uiteindelijk bepaal jij zelf of je wel of niet gaat. Daar is natuurlijk geen uitnodiging voor nodig. Tenzij je een enorme ruzie zou veroorzaken.

Maar als jij bij leven al jarenlang geen contact hebt zijn daar goede redenen voor. Ik neem aan dat je daar bewust voor kiest. Ik zou dan ook geen reden zien om bij overlijden nog wel langs te komen. Het contact was immers afgesloten.

De enige uitzondering zou voor mij zijn als iemand stervende is en nog contact wil. En het voor beide partijen goed voelt.

Maar stel iemand is (met reden) al jaren uit mijn leven. Dan hoeft hii of zij op het laatste moment ook niet meer te komen.

 

Ik had voordat mijn vader overleed sinds 4 maanden geen contact meer met hem. Met mijn middelste zus die bij hem woonde al langer niet meer. De avond voordat hij overleed werden mijn oudste zus en ik gebeld dat het einde nu echt in zicht was (vader was al heel lang ziek; copd). We zijn die avond naar het zkh gegaan waar de boel nogal geëscaleerd is tot beveiliging erbij aan toe (lang verhaal, ging tussen mijn zwager en zijn familie en mijn familie). De dag erop is hij 's middags in coma geraakt en begin van de avond overleden. Mijn middelste zus wou de dag erna niet eens vertellen wanneer zijn lichaam naar Turkije werd gebracht en wanneer de begrafenis was. Mijn moeder (ouders waren al lang uit elkaar), oudste zus en ik hadden toen zoiets van nou dan gaan wij hier in Nl iets doen als afscheid. Uiteindelijk heeft een nicht kunnen achterhalen wanneer alles zou gebeuren en zijn we alsnog naar Turkije gegaan. De dag na zijn overlijden heeft mijn moeder nog kunnen regelen dat we hem nog konden zien in het uitvaartcentrum voordat hij ritueel gewassen werd en in zijn doek werd gewikkeld. Ik ben achteraf blij dat ik dat nog heb gehad en dat ik naar de begrafenis ben geweest. Helpt denk ik toch een stuk in de verwerking. Aan de andere kant kan ik het in sommige situaties ook heel goed begrijpen als je ervoor kiest om niet te gaan. Mijn directe omgeving had het ook helemaal begrepen als ik niet was gegaan door alles wat er is gebeurd.

Sterkte ❤️