Helaas hebben wij ook mee moeten maken hoe het is als het fout zit.. Bij eerste echo conclusie dat het zo'n 5 en een halve week zou zijn.. Week later de tweede echo laten maken en weer geen groei en ook geen hartje.. Dit was voor mij een teken dat het toch niet goed zat.. Weer een onzekere week later terecht gekomen bij de gynaecoloog.. Ook daar werden onze vermoedens bevestigd het vruchtje was al door mijn lichaam afgebroken.. Heb de dag erna medicijnen moeten nemen om een curretage voor de dag daarna wat makkelijker te maken.. Spontaan kwam daarmee alles op gang en was ik s'avonds zo goed als alles kwijt... Woensdag bij gynaecoloog geweest en inderdaad alles was eruit gekomen dus ik hoefde niet meer gecurreteerd te worden.. Dat is dan toch wel een soort opluchting maar ook ik kamp met veel verdriet... Blij dat bijna alles achter de rug is en dat we weer voor een volgende kunnen gaan met meer vertrouwen maar ook veel verdriet van wat het had moeten zijn en dat het er gewoon niet meer is echt definitief weg... Elke dag gaat voorbij met eventuele ups en downs... Het ene moment gaat het goed en het andere moment schiet ik weer vol met tranen en verdriet.. Niet alles gaat zoals het moet gaan heb ik inmiddels wel begrepen en ik weet dat dit ook over gaat maar ik moet het nog even zien te verwerken..
Ik weet hoe je je voelt. Tis nu voor mij een 2 wkn geleden dat ik te horen kreeg dat ik een MK zou krijgen, en vorige week woensdag is het er spontaan uitgekomen. Ik heb denk ik (dat zeg ik nu natuurlijk) het ergste verdriet gehad. Maar ik was vandaag weer begonnen met werken (wel ff halve dagen~alleen vandaag en vrijdag~) Maar ik merk wel dat ik snel moe ben en al snel geen zin meer heb. De meeste collega's dachten dat ik nog ziek was van de oor-en voorhoofdholte ontsteking en dan komen ze allemaal...."gaat het weer een beetje met je bla bla bla" Allemaal lief bedoelt maar daar heb ik geen zin in. Laat me gewoon. De gene die het wel weten geven mij de "vrijheid" om erover te praten, ik geef zelf wel aan of ik er over wil praten enzo, da's wel fijn. Het verdriet moet idd "slijten" echter heb ik ook nog wel es dat ik denk, hoe lang moet dit duren, dat verdoofde gevoel....ik ben wel blij dat ik niet meer vloei dit was gelukkig vrijdag na de miskraam weer voorbij maar goed het verdriet helaas (maar ook begrijpelijk) nog niet... Veel sterkte en hier kun je altijd lekker je verhaal kwijt... Liefs Silla
Het is moeilijk en het is nog vrij kort geleden.. Zeg maar maandag naar de gynaecoloog dinsdag alles kwijt en nu twee dagen verder.. Ik heb nog geen controle over mijn emoties en mijn lichaam is ook nog genezende.. Bij elke kramp die ik na wat inspanning voel wordt ik weer even wakker geschud.. Ik loop nu thuis in de ziektewet en heb niet echt veel begrip gekregen van degene die boven mij zit waar ik mij moet verantwoorden..( mijn baas is niet erg bgrijpend)
Wat verschikkelijk. Helaas ook ik weet hoe het is. En die ups en downs zul je nog wel een tijdje houden. Maar het goed om je verdriet te uiten. Jammer dat je baas niet zo begripvol is, Hij/zij zou eens moeten weten hoe je je nu voelt. Echt leeg van binnen, toch? Heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies. Was dit jullie 1e?
Dit was inderdaad onze eerste keer dat we zwanger waren.. Ik moet zeggen dat ik heel veel steun krijg van mijn partner die soms best zijn handen vol heeft en veel moeite moet doen om mij weer een beetje op te beuren.. Mijn hele omgeving van familie leeft met ons mee en we krijgen zelfs bloemen en een kaartje van zijn baas om ons een hart onder de riem te steken.. Ook jullie bedankt voor deze fijne reacties al schiet ik er nog steeds vol van..
Heel veel sterkte meid, ik weet helaas uit ervaring hoe naar en ingrijpend een miskraam uit. Wel een 'geluk bij een ongeluk' dat je niet gecuretteerd hoefde te worden, maar dat doet niets af aan het grote verdriet. Neem vooral je tijd om het te verwerken, en als je behoefte hebt om tegen ons aan te praten, doe dat dan vooral. Mij heeft het goed geholpen, dus als ik iets voor jou kan betekenen... Liefs, Wendy
Hoi Wendy Het was inderdaad een opluchting dat ik niet gecurreteerd hoefde te worden... Ik hoop dat mijn lichaam dit snel laat genezen dat we weer gewoon verder kunnen voor een evt volgende zwangerschap.. Soms heb ik het gevoel dat ik er weer aardig bovenop ben en ineens stort ik weer terug dat dal in.. Het zijn de kleine dingen die dat doen een lief woord een kaartje etc.. Gewoon ontroerend..
Ik dacht ook dat ik er snel weer bovenop was, maar daar heb ik me ernstig op verkeken. Hoe pril het ook was, het was wel jouw kindje, het gebeurde in jouw lichaam, en dat heeft toch een hele grote impact. Niet alleen lichamelijk maar vooral ook emotioneel. Bij mij was mijn missed abortion eind oktober/begin november, en ik heb het half mei weer ontzettend moeilijk gehad. Dat was immers de periode dat ik anders uitgerekend zou zijn geweest. Liefs, Wendy
Het spijt me voor je, HenA, dat je dit mee moet maken! Ik leef met je mee, ik heb het net ook gehad. Ik herken zo wat je schrijft, van het ene moment denken dat het wel gaat en dan toch merken van niet... Het schijnt er wel bij te horen. Je hele lichaam en geest en je hele wezen moet toch weer herstellen na een verlies en ingrijpende verandering, dat zal toch tijd nodig hebben... Balen dat je baas je zo weinig steunt, dat is niet goed, dat geeft je extra spanning wat je net niet kan gebruiken. Gelukkig heb je een lieve partner bij je. Sterkte meid!