Heey allemaal, Ik ben MissMiep, 22 jaar, single, zonder werk en alleen wonend. Ik ben er vorige week donderdag achtergekomen dat ik zwanger ben (nu 6 weken). Leuk zou je denken, maar het is een moeilijk verhaal. Ik ben zwanger van een one-night-stand, was wel aan de pil (die blijkbaar niet heeft gewerkt), we waren dronken en ik KEN hem niet eens goed! Vanaf het eerste moment heb ik gezegt dat ik abortus wou. Ik zag alleen maar nadelen. Dit weekend is er iets geknapt in mijn mind. Er is een knopje omgegaan. Voor het eerst in 2 weken heb ik gehuild. Al mijn emoties komen eruit. Ik begin te twijfelen. MOET ik het wel echt weg laten halen? Dinsdag aanstaande heb ik een afspraak staan bij de abortus kliniek. Maar ik heb nu heel sterk het gevoel om die af te zeggen. Het is een gevoel wat ik niet echt kan omschrijven. Ik denk dat alleen moeders dat gevoel kennen. Ik heb het aan hem uit proberen te leggen, maar hij wil absolut dat ik het weg laat halen. Hij is er niet klaar voor en niet in deze situatie. En dan loop ik met deze gevoelens. IK WIL DIT KINDJE HOUDEN! Ook al is het een kind dat geen vader heeft en niet echt uit liefde is verwekt, maar dit voelt gewoon goed. Ik vind dat HIJ mijn keuze moet accepteren. Iedereen staat achter mij. Mijn familie en vrienden willen dat ik het hou en steun heb ik genoeg. Alleen hij zit nog dwars. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik zeg dat ik twijfel heb, maar in mijn gevoel heb ik al lang een keuze gemaakt. En ik laat me niet ompraten door hem, hoe verschrikkelijk het voor hem is. Toch is dit heel moeilijk. Zo wou ik niet dat contact beginnen met hem. Ik wou dat ik een kind NAM vanauit een perfecte relatie. Maar dit is een heel ander verhaal. OK, het verhaal blijft het zelfde, ik ben zwanger en ik wil dit kindje houden en groot brengen. Misschien moet ik toch die abortus doen, maar ik weet zeker dat ik er dan spijt van krijg. 'Het kan nu nog' zei hij.. Ja, maar ik kan het niet. Dit is tegen mijn gevoel in. "En mijn gevoel dan?" Vroeg hij... Tja wat moet ik daar op zeggen.. Dit is een moeilijke keuze.. Ik ben bang.. Ik weet niet hoe het verder moet.. Wat moet ik doen? Ik wil zoveel mogelijk meningen horen. Liefs een bedroefde MissMiep...
meis wat zit je in een moeilijke situatie...je moet echt je eigen gevoel volgen...als je er niet achter staat achter de abortus dan moet je het niet doen...en zeker niet doen alleen omdat hij het zegt..je zegt dat je familie en vrienden achter je staan...dan kom je er vast wel! nogmaals ga je eigen gevoel achterna het is jouw lichaam en jouw kindje... sterkte met je beslissing!
meid volg je gevoel hierin! dat is het enige advies wat ik je kan geven. je al hier ooit heel veel spijt van krijgen als je het laat weghalen! als je voor jou gevoel al een beslissing hebt gemaakt, waarom laat jeje dan aan het twijfelen brengen door hem? het is jou lichaam hoor! denk er goed overna wat je doet. succes meid
Hoi mup, Jeetje wat moet dit rot zijn voor je, maar je hebt iig. iets dat al heel belangrijk is: je familie en vrienden die achter je staan. Ik denk altijd dat dingen gebeuren met een rede. Soms gebeurd er iets ingrijpends, en vaak jaren later kom je er achter dat het toch wel goed voor je is geweest. Je zegt zelf dat je de keuze eigenlijk al hebt gemaakt om het kindje te houden. Mijn advies is dit ook te doen. De vader van je kindje zal gewoon doorgaan met leven als het kindje weg is, maar hij is niet degene uit wie het zal komen. Het kindje is in jou! Hij zal onmogelijk dat gene voelen wat jij nu voelt met het kleine wezentje in jou. Wat je nu voelt zijn denk ik die oerinstinkten die bijna iedere moeder heeft meegekregen. Zodra je weet dat je een kindje in je hebt, ga je ervan houden! Dat hebben vaders niet, ja tuurlijk hebben vaders dat wel, maar op een andere manier denk ik altijd. En als je iemand hebt die emotioneel zo ver van je af staat (dus ook van het kindje), die zal niet zo gauw die gevoelens erbij hebben. Mijn advies: volg je eigen oergevoel! Het is dan wel zijn kindje, maar het is ook JOUW vlees en bloed! Ben je bereid dit te verliezen voor iemand die je nauwelijks kent? Als hij er niks mee te maken wilt hebben, dat is dan pech hebben (of niet natuurlijk). Maar een mams alleen, ook zonder vetpot, is en blijft een mams. En dat is alles wat die kleintjes écht nodig hebben! sterkte ermee! En bedenk: zonder hem kom je er ook wel, ook al zal het niet makkelijk worden. Mensen die het nooit moelijk hebben gehad, kunnen niet genieten van de fijne dingen in het leven! Maw.: Wie nooit gehuild heeft, zal ook niet lachen... Doe niks waar je spijt van krijgt! En zolang je twijfelt zal je nog even na moeten denken!
Oh meid, moeilijk hoor. Maar luister vooral naar je hart! Als jij het kindje wel graag wilt, ga er dan voor! Zelf ben ik ook zwanger geraakt na een korte relatie, en alleen vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Heb zelf wel gekozen voor de kleine, en ben daar heel gelukkig mee! De vader heeft geen intresse getoont in zijn dochter, niet tijdens de zwanger schap. Maar ook niet na dat ze geboren was. In 19 maanden is hij wel geteld 5 keer geweest! Zonder hem red je het ook meid. Abortus is misschien de oplossing, maar hier kan je ook heel veel spijt van krijgen. Dus nog een keertje... Luister naar je eigen gevoel... Kindje komt ook zonder hem groot!
hoi hoi ook ik kom met hetzelfde advies volg je eigen gevoel en niet vergeten hij is geen vader alleen de verwekker een vader ben je pas als je dat kan aantonen door er te zijn voor je kindje door dik en dun als je nu al weet dat je spijt krijgt zou ik als ik jou was niet doorgaan met die abortus dat kan je nooit meer terug draaien sterker nog wie zegt dat je ooit weer gezegend zal zijn met een kindje als je het wel wilt dat heb je niet voor het zeggen ik zou zeggen geniet van je zwangerschap laat je lijden door je eigen gevoel en steun op je familie en vrienden dan kom je er wel en mocht je in de toekomst je ware jacob tegenkomen zal hij je ook met kindje accepteren veel succes en hoop dat je voor jou zelf en je kindje de juiste keuze maakt groetjes nathalie
Hey meis, Ik heb in dezelfde situatie gezeten als jij , ik had ook al een afspraak gemaakt bij de abortuskliniek maar ik heb het niet gedaan en ik heb er nog geen minuut spijt van gehad , ben dolgelukkig met mn meisje ... En om jou de waarheid te zeggen ook al laat je het kind weghalen voor hem het is toch geen blijvertje want dan zou hij wel meer begrip opbrengen dus het komt allemaal op jou neer ... want ik durf te wedden dat als je de abortus hebt gepleegd je toch nooit meer wat hoort .. Dus meis als je familie en vrienden erachter staan zou ik zeggen ga ervoor als je je er goed bij voelt en de rest komt allemaal in orde , echt waar ... succes ermee ...
wilde je alleen even een knuffel geven. je zit in een lastige situatie. met zoveel mogelijk mensen erover spreken, helpt misschien. sommige abortusklinieken en stichtingen voor sexuele gezondheid doen ook beslissings/ja-nee abortus gesprekken, misschien is dat iets? met een professional of iemand met ervaring er goed over praten. je hebt je gevoel, maar er is ook de zakelijke kant (inkomen, huis, etc). veel succes
hey hallo zoals de rest zeg ik ook volg je gevoel en waarom zeg ik dat? bij het lezen van jou verhaal heb ik een traantje moeten laten waarom? ik was 15 jaar en werd niet meer ongesteld dus erg bang dat ik zwanger was wat moet je als 15 jarig meisje met een baby? ik was zelf nog een kind.....ik had trouwens al wel een jaar een vriend van 18 uit angst voor reacties heb ik het voor mezelf gehouden en net gedaan alsof er nix aan de hand was(stom natuurlijk) tot op een dag kwam mijn moeder de douche in lopen en zag het gelijk en vroeg wanneer ik voor het laatst ongesteld was geweest en ik had daar geen antwoord op die dag een test gedaan en een brede smile verscheen in het scherm maar niet op mijn gezicht... mijn moeder heeft mijn huisarts gebeld en die vertelde dat we de volgende dat bij een abortuskliniek in rotterdam terecht konden hij schatte me op 2,5 maanden. eenmaal in rotterdam aangekomen tijdens de echo bleek ik al veel verder te zijn maar liefst 5 maanden.dus te laat voor een abortus in rotterdam maar het kon nog wel in amsterdam we zijn die avond naar mijn schoonouders gegaan en naar mijn vriend om het te vertellen die waren erg geschrokken en we moesten maar goed na denken en wat we ook besloten ze stonden achter ons ik zei dat ik niet meer voor 100% achter abortus stond en me vriend ging daar tegenin IK MOEST ABORTUS LATEN DOEN VAN HEM! :x hij heeft me om gepraat en we(meer hij) hebben besloten de dag erna naar amsterdam te gaan en daar is het kindje weg gehaald ik heb daar vanaf die dag gelijk spijt van gehad en heb dat nu nog steeds het idee dat het levende wezentje dat in mij groeide weg was maakte mij 2 jaar daarna nog misselijk en nu tijdens mijn 2e zwangerschap moet ik daar iedere dag nog een traan om laten en is het extra moeilijk met mijn verhaal wil ik niet zeggen dat ik 100%tegen abortus ben want in sommige situaties is het mischien wel het beste maar wil ik alleen maar zeggen laat je niet om praten en volg je hart en niet die van hem het is jou lichaam en jou kindje succes meissie en wees niet zo stom als ik ben geweest door naar hem te luisteren ik blijf je verhaal volgen ben erg benieuwd naar je keuze groetjes
Bedankt voor al jullie super antwoorden en steun! De situatie is nog steeds moeilijk. Iedereen dringt aan dat ik het moet houden als mijn gevoel daarnaar is. Er is nog steeds twijfel, maar ik wijk meer af naar het idee dat ik het toch weg laat halen. Ik zie 2 wegen. De weg dat ik de rest van mijn leven met een kind zit. En de weg dat ik mijn leven nog een paar jaar doorzet zoals het nu is. Ik zie geen nadelen of voordelen meer an zwangerschap of een kind. Ik wil dit leven voorlopig nog ff houden. Ik wil mijn rijbewijs halen, waar ik al tijden voor spaar. Ik wil een autotje, en dan een goeie baan zoeken. Misschien nog een opleiding volgen. Dan een relatie opbouwen met iemand, als mijn ware ooit nog langs komt. En dan trouwen en dan pas gaan nadenken over kinderen krijgen. Ik zou er wel spijt van krijgen, dat weet ik zeker, maar ik moet vooruit kijken. Ik wil leven en ik denk nu dat ik dat alleen kan zonder kind. Hoe anderen ook reageren. Eigenlijk wil ik het niet. Het zijn de hormonen die mijn gevoel opschudden. Het gevoel dat een zwangere vrouw of moeder alleen kent. Toch denk ik aan de toekomst, en die gedachte is nu sterker. Morgen gaat het gebeuren. Met twijfel mischien een overhaaste beslissing. En die zijn altijd verkeerd. Het moet gewoon. Vanavond kom hij lang en gaan we ff praten. Hij zou me overhalen het weg te laten halen. Dat weet ik wel zeker. Kan hij mijn gevoel zo omspelen dat ik de nadelen zie en de kracht vind? Die spijt en dat schuldgevoel wil ik niet. Misschien kan hij mij helpen. Toch is het moeilijk. Dit kleine wezentjes (of mijn hormonen) zegt dat ik nu moet doorzetten. Dan ik een nieuw leven op de wereld moet zetten, ook al is dit een verrotte situatie. En de spijt? Ik heb nog nooit zo'n heftige beslissing moeten maken, en ik heb geen idee wat echt spijt of schuld gevoel is. Misschien moet ik daar achter komen. In ieder geval bedankt voor jullie geweldige steun. Ik zou het zeker meenemen in mijn beslissing. Liefs Miss Miep
hoi hoi mag ik vragen hoe je tegenover een adoptie staat er zijn namelijk genoeg mensen die géén kinderen kunnen krijgen en zo met jou zouden willen ruilen het is een optie op die manier hoef je geen abortus te plegen je geeft je kindje het leven en een echtpaar dat al jaren droomt om een kindje waarvan je weet dat het kindje alles krijgt wat hij/zij nodig heeft en met een adoptie heb je zelf de keuze of je wel of niet wilt dat je kindje later weet wie je bent denk er even over na groetjes en succes nathalie
ik zou het zelf nooit kunnen, ookal zou ik 16 zijn geweest dan nog.. en je zegt dat je nog zoveel wilt, maar tis niet zo dat t allemaal niet zou kunnen als je n kindje hebt! ik denk altijd, stel je laat t nu weghalen en wanneer je er wel aan toe bent, het niet lukt! of als dan je eigelijk 2e kindje geboren wordt, zou ik me altijd afvragen of hij/zij nu misschien n broertje of zusje gehad zou hebben. Ik zou t niet kunnen, mn eigen kindje weglaten halen das mijn mening, je moet doen wat je gevoel zegt! maar als je twijfelt zou ik het zeker houden.. sterkte
MissMiep, doe alsjeblieft waar jij je het beste bij denkt te voelen. als dat abortus is, laat dat doen en voel je niet schuldig! ongetwijfeld zul je daarna verdrietig zijn, geef je zelf daar ook tijd voor. en als je je het beste voelt bij het uitdragen van deze zwangerschap, dan doe je dat. ongetwijfeld zul je je in de toekomst nog eens afvragen of je er nu eigenlijk goed aan hebt gedaan, maar dat zal ik beide gevallen zo zijn. volg je hart, wees eerlijk tegen jezelf en praat erover bij de kliniek. ze zullen je daar heus de tijd geven om een goede beslissing te nemen. en waarin ik het helemaal eens ben met alle andere dames: laat je niet overhalen tot het een of tot het ander. jij moet ermee verder leven, dus jij mag de keuze maken. natuurlijk heeft de verwekker ook gevoelens hierbij, maar ja, dat is dan het 'voorrecht' van de vrouw, om die van haar zwaarder te laten wegen. heeeeel veel sterkte!
als je gevoel zegt " niet doen " dan moet je het niet doen Miep. Daar krijg je dan achteraf spijt van.
Pfff, wat moeilijk voor je missmiep. Let wel, je eerste gedachte is vaak de beste! En tuurlijk kun je later alsnog een gezinnetje stichten maar houdt er rekening mee, je neemt geen kind je moet het krijgen. En wie weet of dat over een paar jaar alsnog zo vanzelfsprekend bij je is. Sterkte meid met deze loodzware beslissing. Silly
Ik heb het vandaag toch weg laten halen. Het belangrijkste is dat ik 100 % achter mijn beslissing stond. 2 weken heb ik rondgelopen wetende dat ik zwanger was. De eerste week hield ik vol dat ik het echt weg zou laten halen, maar de 2de week heb ik er moeite mee gehad. Een dipje, emoties, gevoelens, hormonen, enz. Ik wou het wel houden, maar ik wist in mijn achterhoofd dat ik er nog niet klaar voor was. Ik heb heel veel gepraat met iedereen die dicht naast me staat. Verschillende meningen. Best wel moeilijk, maar toch heb ik besloten voor abortus. Ik sta stevig in mijn schoenen en ben zelfverzekerd. Deze beslissing kan ik best spijt van gaan krijgen, maar toch ben ik opgelucht. Ik wil jullie de details besparen, maar de kliniek was echt SUPER! Prima begeleiding, het personeel stelde me echt goed gerust en ik kreeg alles uitgelegt wat er ging gebeuren en wat ik zou voelen. Met een zucht van verlichting stapte ik de deur uit. Opgelucht en blij. En het belangrijkste, ik heb geen spijt gevoeld tewijl ik er vol bij was. Nu heb ik een toekomst voor me die ik ga invullen, maar ook ga afwachten wat er op me pad komt. Ik heb nog zoveel plannen en doelen te behalen. Altijd heb ik gezegt dat abortus niet de oplossing is, maar ik weet nu wel beter. Als je een keuze kan maken denk er dan goed over na. Ga wel op je gevoel af, en laat je niet misleiden door anderen. Ik heb heel veel geleerd de laatste tijd. Ik heb vrienden verloren, ik ben er achter gekomen wie ECHT dierbaar zijn, keuzes maken zijn moeilijk, volg je eigen weg ook al weet je wat de gevolgen zijn, kijk in de toekomst, ga je doel achterna, af en toe een flink potje janken of een goed gesprek doen je goed. Zo heb ik nog veel meer geleerd. En over een paar jaar, als ik mijn ware heb gevonden, een goeie relatie heb, een gezellig huisje, een goeie baan, DAN wil ik graag een gezinnetje stichten. Zodat ik mijn kinderen alles kan bieden in een fijne leefsituatie. Een goeie jeugd, die ik nooit heb gehad, is zo belangrijk. Velen zouden denken dat ik een domme beslissing heb gemaakt en dat ik spijt zou krijgen, maar ik heb nog nooit zo'n gevoel van opluchting en verlichting gevoeld. Dit voeld echt goed, wat anderen ook over abortus denken. Ook al moest ik vandaag een rustdag houden, ik ben lekker wezen shoppen bij de Ikea, ben gaan informeren naar autorijlessen, en ben gelijk achter vele doelen aangegaan. Life goes on. En nu kan het. Ik heb deze 2 weken een dagboek bijgehouden die ik online ga zetten. Al mijn gevoelens, alles wat ik heb meegemaakt, reacties van anderen en nog veel meer. Ik zou er wel een boek van kunnen maken. Ik hoop dat er meiden zijn die wat hebben aan mijn verhaal. Of aan de manier hoe ik er over denk. Ik wil iedereen bedanken voor de reacties en steun. En ik zie het niet als een levend wezentje van deze wereld af halen, maar ik ben juist blij dat ik deze beslissing heb gemaakt. Ik heb geen rouw, of het gevoel dat er iemand dood is. Dus heb geen medelijden met me Toch wil ik moeders en kids en mensen die al jaren kinderen proberen te krijgen alle succes wensen. Respect. Liefs MissMiep
Oh meis, wat een moeilijke situatie zeg! Als je hart echt zegt "NEE, IK WIL GÉÉN ABORTUS!" moet je het NIET doen, echt absoluut niet. Mijn zus zat ooit in een soortgelijke situatie, vriend had het net uitgemaakt, ze woont alleen, ze had een heel verantwoordelijke en drukke baan, dus heeft ze besloten het weg te laten halen. Ze heeft er tot op de dag van vandaag (het is nu 4 jaar geleden) nog steeds verschrikkelijke spijt van. Ze heeft nu al 3 jaar een leuke vriend en zwanger worden gaat niet meer zo makkelijk, mede door de abortus, ze gaan het nu middels vruchtbaarheidsbehandelingen proberen. Misschien is jouw situatie er ook niet naar en lijkt abortus de oplossing, maar nogmaals, als je gevoel echt zegt van niet, doe het dan ook niet. Ik ben zelf voor abortus in bepaalde gevallen, bijv. als je bent verkracht, of het is medisch een te groot risico voor jou om zwanger te raken, of je bent aan de drugs...maar ik ga ervan uit dat dit bij jou allemaal niet het geval is. Dus ga ervoor!
MissMiep, Zo te lezen heb je de juiste beslissing genomen en vooral: heb je zelf een beslissing genomen, waar je zelf achterstaat. Goed gedaan, denk ik dan. Leer van deze heftige ervaring, pak je leven weer op en geniet van het moois dat je nog gaat tegenkomen!
Fijn dat je je gelukkig voelt met je keuze en dat jij weet dat je de juiste hebt gemaakt. Hoop dat al je dromen uitkomen en de toekomst je alsnog het geluk voor een tweede wondertje brengt. Silly
handig toch die abortus he. geen zin in een kind laat je het toch gewoon weg halen... sorry ik wordt hier enorm boos om.