Heel teleurgesteld was ik... Zaterdagmorgen zou ik weer mijn 1e zwangerschapstest doen na de geboorte van Gijs*. Ik was 4 dagen overtijd alweer.. Maar ik werd vrijdagavond laat ongesteld. Tsja, de eerste cyclussen na een bevalling lopen niet zo soepeltjes als voorheen helaas.. Tranen, teleurstelling en wanhoop heb ik gevoeld en voel ik nog steeds. Zoals de meesten hier ben ik mama geworden, maar heb ik mijn kindje niet bij me mogen houden.. Moedergevoelens zijn geboren, maar ik mag mijn kindje niet verzorgen... Deze gevoelens zorgen ervoor dat ik zo graag weer opnieuw zwanger zou willen worden! Ik wil zo graag een kindje krijgen welke ik vast mag houden, mag knuffelen en mag verzorgen! Ik start dit nieuwe onderwerp omdat ik erg benieuwd ben of er meer meiden zijn die na de geboorte van hun sterretje proberen opnieuw zwanger te worden. Ook ben ik benieuwd hoe jullie omgeving hierop reageert!
Hoi Ssannie, ja moeilijk is dat he? Hier is de wens ook enorm aanwezig en na 4 rondes nog niks helaas. Onze dochter heeft ook anderhalf jaar geduurd, dus hopelijk gaat het dit keer niet zo lang duren. De omgeving gunt het ook van harte. Hoewel er ook mensen zijn die zeggen dat het goed is om het eerst goed te verwerken. Maar wie bepaald dat? We moeten het zelf doen en wij voelen dat we gelijk wel weer klaar zijn voor een nieuwe zwangerschap, omdat die wens gewoon blijft en enorm aanwezig is. Lastig he, en het hele zwanger worden - gebeuren begint weer van voren af aan.
Hey l4ever, Ik hoop met je mee dat het dit keer niet zo lang hoeft te duren! Elke maand weer de spanning en teleurstelling wil ik jullie nog een keer besparen! Ik vind het nu al zo lang duren! De wens is zo groot! De vorige keer duurde bij ons 4 maanden, dus ik heb stiekem de hoop dat het dot keer niet langer gaat duren. Vandaag heb ik trouwens een beetje as van Gijs naar de edelsmid gebracht, hij heeft een enorm mooie ring voor mij ontworpen! Nog een weekje en dan is hij klaar! Ben jij nog bezig met ovu testen of temperaturen ofzo om de kans te vergroten? Lfs sannie
Lieve Ssannie, Elke maand is er 1 te veel, helaas weet ook ik hiervan... Bij mij duurde het 2 maanden voor ik niet meer vloeide en een cyclus had. Ik heb door het gebruik van ovulatietesten mijn eisprong gevonden en ook ontdekt dat deze later was dan ik dacht. In die maand ben ik gelukkig ook zwanger geraakt. Ik heb mezelf voor ogen gehouden dat ik weer zwanger zou zijn wanneer mijn lichaam er klaar voor was. Je bent tenslotte nog wel herstellende van een zwangerschap en bevallig. Is er een oorzaak gevonden waardoor jullie Gijs is overleden? nogmaals meid, ik begrijp je.....
Hey Sannie, Tja van mij weet je het al he! We lopen een beetje gelijk wat betreft cyclus, mijn 1e ronde zit er ook op. Ik ben een aantal negatieve testen rijker en uiteindelijk werd ik donderdag ongesteld.... De teleurstelling ias hier groot, groter dan ik verwacht had, baal er ook nog steeds dagelijks van en merk ook dat ik de laatste dagen helemaal uit mijn hum ben . Het verlangen is zo groot, we hebben er even aan mogen ruiken, even van mogen genieten, maar het is ons daarna keihard afgenomen. Nog steeds doet dit mij pijn. En wat betreft het advies van het ziekenhuis, mij hebben ze geadviseerd om minimaal 3 maanden te wachten, liever een half jaar. Maar dit doen wij niet, het verlangen is te groot! Daarbij geeft mijn lichaam zelf aan wat ik wel of niet kan. Maar ik moet wel zeggen dat de teleurstelling van het uitblijven van een nieuwe zwangerschap ook erg groot is :x! En mijn hoop wordt met de dag steeds weer kleiner, terwijl ik de eerste ronde dacht dit doen we even! Ik gebruik trouwens ovulatietesten, ook omdat ik zeker wil weten of mijn lichaam naar behoren werkt (al kan je da nog niet 100% uitsluiten). Temperaturen lijkt mij ook wel wat, alleen ben ik bang dat ik daar niet consequent genoeg in ben..... Meid! Ik duim voor jou, keihard, keihard, keihard dat het snel raak mag zijn! Als jij dit dan ook voor mij doet! En ik geloof dat onze knullen Gijs* en Loek* boven ook een brusje willen, alleen moet de tijd rijp zijn!!!!
@Moettie30; het geeft wel moed om te lezen dat het bij jou zo snel weer gelukt is! Ook ik had de instelling "als mijn lichaam eraan toe is, dan lukt het vanzelf.." Maar mijn verlangen is zo groot dat ik er toch elke dag mee bezig bent. Verschrikkelijk vind ik dit zelf, zeker omdat ik 'normaal' gesproken niet zo wanhopig ben.. @Frenzy; Stomme negatieve testen!! Ik was vrijdag ook erg bedroefd, ik wil zo graag! Maar je zei het al; nieuwe ronde, nieuwe kansen! Zo wil ik het ook graag zien, dus ben ik alweer aan het aftellen . Welke ovulatietesten gebruiken jullie? Ik heb dit nog nooit gebruikt, dus ken het verder niet. Dit laat toch zien wanneer je je eisprong hebt? Een piek in je hormonen ofzo? Temperaturen laat je alleen maar zien wanneer je eisprong is geweest, dus geeft je geen timing om te 'klussen'. Dit geeft mij alleen een beetje inzich óf er een ei is geweest. Een ovulatietest zou daarom wellicht een betere optie zijn. En duimen doe ik zeker! Voor iedere mama met een klein lief sterretje!!
Hoi Sannie, verrot he dat alles weer van voren af aan begint. Eerst weer die spanning van het zwanger worden, vervolgens weer die hele zwangerschap die waarschijnlijk dit keer enorm spannend zal worden. Ik doe niet aan temperaturen of ovulatietesten. Maar als het langer duurt kan ik er wel mee beginnen, met ovulatietesten. Maar ik ben wel aan de Femara, dat zorgt dat mijn cyclus mooi regelmatig blijft (ivm pcos) zodat ik ongeveer mijn ovulatiedagen uit kan rekenen. Maar het ligt niet alleen aan mij dat het moeilijk gaat, ook het zaad van mijn man is niet geweldig. Dus als het in een maand goed gaat met mijn eitjes, kan het met het zaad van mijn man weer minder zijn, of andersom. Volgens mij moeten wij net geluk hebben met het goede eitje met zaadje. Maar mooi zeg, die ring. Hebben ze het as er dan echt verwerkt zeg maar, in een steentje of zo? Liefs L4ever!
Ik ben erg benieuwd hoe de volgende zwangerschap gaat zijn.. Volgens mij hang ik voor elke scheet die dwars zit aan de telefoon bij de gyneacoloog! Dat zal echt spannend worden, maar tegelijkertijd ook wel erg fijn om een nieuwe kans te krijgen. Wat spannend voor je L4ever! Het kost misschien moeite, maar ik weet zeker dat het voor jullie ook goed gaat komen. Zijn er nog extra opties zoals hormonen ofzo? Of heb je heel de molen al gehad? De ring is aan twee kanten open gefreesd, hierin komt de as en dan solderen ze dit weer dicht. De as zit dan bijna rondom in de ring verwerkt. Ik vind het wel een fijn idee om Gijs dichtbij te hebben !
Wat mooi zeg, die ring. Dat is zeker een mooi idee. Ik heb een medaillon in hartvorm, met aan de ene kant een fotootje van ons meisje, en aan de andere kant haarplukjes. Op de voorkant van het medaillon staat haar naam, en aan de andere kant haar geboortedatum. Misschien kan ik, als ik er aan denk, straks even een foto plaatsen van hoe dat er uit ziet. Dat je zult bellen om elk wissewasje, daar moeten ze maar begrip voor hebben, en lijkt me sowieso erg logisch. Ik ga dat denk ik ook hebben. Er mag gewoon niks meer fout gaan de volgende zwangerschap. We willen dit toch niet voor een tweede keer meemaken. Misschien kun je het daar gelijk aan het begin van je zwangerschap over hebben met je gyn/ vk, dat je waarschijnlijk een enorme 'zeur' gaat worden, dat je om elk dingetje gaat bellen om gerustgesteld te worden. Dan weten ze er alvast van. Het enige hormoon die ik slik is dus Femara, dat is denk ik vergelijkbaar met Clomid, maar met Clomid heb ik dan weer geen ervaring. En we wachten nog even met naar het ziekenhuis te gaan. We hebben daar wel vruchtbaarheidsbehandelingen gehad toen (IUI) maar uiteindelijk heeft het ziekenhuis niks voor ons kunnen doen, want het is toen ineens spontaan gelukt, zonder IUI. Dus ik hoop dat het nu ook zo gaat. Bovendien hebben we toen het zkh zo vaak van binnen gezien, dat we daar even zat van zijn, toch dus eerst maar zelf proberen en vertrouwen en hoop houden. Ik hoop dat er voor ons allemaal gauw weer babytjes mogen komen! Het is ons allemaal enorm gegunt. Dit verdriet gun je eigenlijk niemand! Die lege handen!
Bekijk bijlage 149995 Dit is de medaillon die ik om mijn nek draag. Zo heb ik ons meisje altijd een beetje bij me.
Echt een hele mooie hanger!! Ik hoop dat mijn ring net zo mooi wordt! Ik zie trouwens dat je avatar een soortgelijke foto is als ik heb! Mooi van 3 handen bij elkaar! Deze heb ik met een gedicht erop ook tijdens de crematie uit laten delen. Het toont een beetje de verbondenheid tussen ons/jullie drieen! Ik kan me voorstellen dat je eerst de conventionele manier van zwanger worden probeert alvorens je weer het ziekenhuis in duikt. Dat is voor altijd een plek met vervelende herinneringen! In verband met kwaadaardige cellen in mijn baarmoederhals heb ik het ziekenhuis vorige week ook weer bezocht voor een controle (18 mei uitslag). Gelukkig zijn er veel lieve mensen daar die weten wat we meegemaakt hebben. Hoe lang wil je wachten voor je weer evt met IUI aan de slag gaat?
Lieve meiden, ik wens jullie t allerbeste toe en bovenal een gezond en levend kindje. Ik hoop dat jullie wens snel in vervulling mag gaan. Ssannie heel mooi hoe je het omschrijft, moedergevoelens zijn geboren. Zo helemaal waar!
@ Lobi, hartelijk dank! Voor jou geld natuurlijk hetzelfde. Ik zie ook jouw onderschrift. @ Ssannie, dankjewel. Heb hem wel weer even weggehaald, die foto. Ja mooi he, die foto. Heb jij die foto ook laten maken door stichting "Make a memory" ? Wij wel. Was mooi dat dat zo kon. Een mooie stichting. Dat vond ik ook het mooie aan de foto, inderdaad die verbondenheid. De éénheid met elkaar. Wat naar zeg dat je kwaadaardige cellen hebt. Ik hoop en duim op een goede uitslag. Maar daardoor ondervind je geen problemen met zwanger worden? Ik heb nog geen idee wanneer we weer het ziekenhuis ingaan. Ik denk als ik binnen een jaar nog niet zwanger ben. Maar misschien ook wel eerder of later. Maar ergens heb ik een goed vertrouwen dat het gauw wel weer zal komen. Maar zeker weten doe ik het nooit natuurlijk.
Hey Ssannie, Het is inderdaad heel mooi omschreven zoals je het zegt...moedergevoelens zijn geboren, dit voelt bij mijn net zo! En de kinderwens wordt bij mij nu ook alleen maar sterker! Ik heb eind juni eerst nog een uitgebreid bloedonderzoek en de gyn raadde ook aan om deze uitslag eerst af te wachten voordat we weer voor een volgende zwangerschap gaan. En aangezien mijn lichaam door het hellp-syndroom ook een flinke opdonder heeft gehad is het ook niet verstandig om nu weer zwanger te worden. Dit is soms wel wat tegenschrijdig met mijn gevoel... Nou moet ik ook zeggen dat mijn man het nu ook nog niet ziet zitten..dus we moeten eerst maar een tijdje verder zijn.
@iradersma, dat is zeker mooi gezegd! Wat lijkt me dat moeilijk zeg, als ze je afraden om opnieuw zwanger te worden de eerste tijd. Maar ik lees dat je man ook nog niet wil. Sterkte!
@Lobi, dank je! Ik hoop dat jij ook snel goed nieuws hebt (zie je onderschrift ) @L4ever; een goede vriendin van mij is fotograaf. Zij was er op het moment dat Gijs geboren was en heeft alle mooie momenten vastgelegd. In totaal heeft ze bijna 270 foto's gemaakt! Echt super! Uiteindelijk heb ik een geprinte album van haar gehad met een paar mooie foto's van de geboorte/ziekenhuis, crematie en andere momenten. Echt heel bijzonder! Vandaag heb ik ovulatietesten gekocht. Geen idee of ik ze ga gebruiken, maar het lijkt wel alsof mijn leven alleen nog maar om mijn cyclus draait.. Maar goed dat we thuis aan het verbouwen zijn, zodat ik ook nog eens aan andere dingen denk .
@iradersma; heb je obductie uit laten voeren? Zijn daar de uitslagen nog niet van bekend? Mijn gyneacoloog heeft vanaf het begin aangegeven dat we zelf moeten bekijken wanneer we weer zwanger proberen te worden. Maar in jouw situatie, met het Hellp syndroom, kan ik me voorstellen dat je lichaam eerst moet herstellen. Waarom ziet je man het niet zitten? Vanwege jouw herstel of vanwege het verwerken van het verlies van jullie sterretje Roan? Mijn vriend had er de eerste maand ook erg veel moeite mee om evt opnieuw te proberen, maar die heeft inmiddels ook weer zin om weer zwanger te worden.
Zoooo herkenbaar! Heel frustrerend, elke maand opnieuw weer die teleurstelling! Ook wij alweer een jaar bezig... Ik heb na de bevalling steeds gezegd: mijn lijf voelt niet hetzelfde en inderdaad! Na aandringen in het ziekenhuis en wat onderzoekjes verder blijkt er toch het een en ander aan de hand te zijn bij mij.... Dus als je het niet vertrouwt: naar het ziekenhuis en laat ze maar onderzoeken doen (ookal is het ziekenhuis een plek waar ik ook niet graag kom vanwege de herinneringen!) En het klopt: de geboorte van een kind werkt ook de geboorte van moedergevoelens in de hand.... Ik heb geleerd om er vooral niet tegen te vechten, want dat gaat gewoon echt niet! En uiteraard wordt je zwanger als je lijf er klaar voor is, maar dat loopt niet altijd gelijk met wat je in je hoofd vindt..... Veel sterkte voor iedereen! Mooi trouwens om te lezen dat meerdere moeders een sieraad hebben om zo hun kindje dichtbij te dragen! Ik heb een medaillon met het voetafdrukje van onze Luuk, zo kostbaar en dierbaar!
@Ssannie: ik kan het bloedonderzoek pas doen 3 mnd na de bevalling (eind juni dus) dus we wachten eerst de uitslag hier van af. Dit is voor een volgende zwangerschap van belang omdat ze dan misschien vanaf het begin met aspirine of anti-stolling willen starten. Dit omdat ik idd hellp en pre-eclampsie heb gehad. Het is inderdaad dus beter voor mijn lichaam om nog even te wachten, erg tegenstrijdig met mijn gevoel. Ja mijn man vind het nog te moeilijk door het verlies van Roan. En ook omdat hij mij zo ziek heeft gezien en zo machteloos stond eigenlijk. Ik heb ook zoiets we wachten eerst de uitslagen wel af en dan zien we wel weer verder. Ik kan me voorstellen dat je leven nu helemaal draait om je cyclus e.d en wat voor teleurstelling het dan weer is als je ongesteld wordt! Heel veel succes!! @L4ever: wij hebben ook door " Make a memory" foto`s laten maken! echt zo waardevol! Echt super dat er zo`n stichting is! Jij ook succes! @evelientje: wat erg voor jullie zeg dat er toch meer aan de hand blijkt te zijn! heel veel sterkte!
Ik heb het gedaan!!!! Vandaag ben ik de Prenatal binnen gegaan voor mijn "BLIJE" doos... De uitnodiging lag al weken bij mij op tafel en ik durfde eigenlijk niet. Toch was er iets in mij wat die doos echt heel graag wilde hebben.. Misschien beetje als verwerking of toch ook wel nieuwsgierigheid wat er allemaal in zit? Vriendje moest overwerken vandaag, dus voor mij een mooie gelegenheid om even de dichtsbijzijnde Prenatal winkel op te zoeken om die doos te gaan halen. Vol goede moed stap ik de auto in en rij ik eigenlijk gedachtenloos naar deze oh zo fijne winkel. Genoeg leuke herinneringen aan tenslotte! Eenmaal aangekomen loop ik direct naar de kassa, maar er zijn nog wat mensen voor mij. Onopvallend kijk ik om me heen en zie massa's blije gezichten, zwangere vrouwen, trotse opa's en oma's en moedertjes. En ik... Ik voel me ineens zo eenzaam, zo alleen... Leegte voel ik.. Net voor ik aan de beurt ben voel ik dan ook de eerste traan naar beneden biggelen, gevolgd door een snelle nummer twee. Wegknipperen lukt niet meer, met als gevolg dat ik door de 2 kassa dames vol medelijden aangekeken wordt. Of het wel goed met me gaat? Uh nee, kijk naar me!!! Maar goed, de dames doen ook hun best. Eigenlijk sta ik nl bij de verkeerde kassa maar ze zijn zo vriendelijk om de doos even voor mij achter te gaan halen. Intussen durft niemand mij rechtstreeks meer aan te kijken, maar voel ik de blikken in mijn rug. Waarom huilt zij, wat heeft ze meegemaakt, of stelt ze zich aan? Blikken die ik ook weleens geef, maar die nu pijn doen. Gelukkig komt mevrouw heel snel met de doos en lacht heel lief (vol medelijden) en overhandigd deze erg officieel.. Snel wegwezen hier! Thuis aangekomen wil ik toch weten wat erin zit! Snel doos open en gelukkig kan ik weer lachen! Er zitten 2 blikjes alcoholvrije bavaria biertjes in!! Geniale stunt al zeg ik het zelf.. Ik krijg weer meer moed en graaf verder in de doos... Daar komen de tranen weer, er zit en speentje in 'I love mama'.. Au....... Dan komt er een rompertje 'Klein wondertje'... Dat is het inderdaad.. Nu zit ik eenzaam op de bank te wachten tot vriendlief weer thuis komt en ik een dikke knuffel krijg. Het gevoel van leegte en eenzaamheid zal nog wel even blijven, maar ik ben ook wel trots op mezelf dat ik deze stap weer heb gezet! En zoals de kassadame zei: "Hopelijk tot snel, met goed nieuws"!