Hallo allemaal, Ik lees veel mee maar nu hier ook een berichtje van mij. Na een jaar proberen helaas nog geen spoor van zwangerschap, daarom in september naar de huisarts gegaan en wij zijn direct doorverwezen naar de fertiliteitspoli. Daar afgelopen maandag voor het eerst op intake geweest. Waar we van geschrokken zijn is de uitslag van het eerst sperma onderzoek. Dit moet opnieuw morgen, omdat ze aangaf dat dit nog wel eens kon verschillen. De uitslag was dat het volume en hoeveelheid zaadcellen prima was, maar de beweeglijkheid niet. De fertiliteitsarts vertelde dat 89 procent vrijwel niet / alleen op de plaats beweegt. Zijn er hier ervaringsverhalen met een dergelijke uitslag (en liefst ook met goede afloop?)? Hoe zag jullie traject er uit? En kan het bij het tweede onderzoek (veel) verschillen? De fertiliteitsarts kon niet veel zeggen over de oorzaak, daar zijn wij ook benieuwd naar. Ze gaf aan dat vaak geen oorzaak gevonden wordt. Mijn man is op 13 jarige leeftijd geopereerd aan een niet ingedaalde bal, volgens de arts hoeft dit niet direct effect te hebben maar als ik Google dan zie ik wel dat het de kwaliteit kan beïnvloeden. Zou zijn leeftijd (hij is 48 jr) ook een rol kunnen spelen? Zelf ben ik trouwens 33. Bij mij is tot nu toe alles goed ook inwendige echo etc gehad. Ik heb ook een vrij regelmatige cyclus en geen klachten. Ik moet nog wel bloed prikken als een soort standaard procedure op diverse hormonen en schildklier. Ik heb eigenlijk nergens klachten van, als er bvb iets met de schildklier is zou ik daar dan wat van merken? Merk dat ik toch spanning heb dat er nog meer niet goed is. Iig zinkt de moed me af en toe wat in de schoenen, zie erg op tegen een lang traject en we waren best verdrietig van de uitslag van het eerste onderzoek. Wie weet zijn er hier wat bemoedigende verhalen in soortgelijke situaties? Alvast erg bedankt voor jullie reacties!
Hoi! Wij zijn 2 jaar geleden begonnen met zwanger worden en ik had direct al een gevoel dat dit niet zomaar langs de ‘normale’ weg zou gaan. Helaas had ik gelijk. Na 1 jaar ongeveer hebben we aan de bel getrokken om eens wat uit te zoeken. Onze focus lag vooral op mij, omdat er een vermoeden was van endometriose, maar nader onderzoek wees uit dat het bij mijn man lag. Ik herken jouw schrik, wij dachten echt: “huh??” Eerste uitslag (bij saltro) was: azoöspermie, dus het was echt een enorme schrik. De tweede test hetzelfde, toen doorverwezen. Het volgende onderzoek (in het ziekenhuis, hier doen ze gedetailleerder onderzoek) wees gelukkig uit dat er toch wel leven was alleen heel traag. Bij ons is toen IVF/ICSI aangeraden. Na alle bloedtesten die jij ook noemt en nog veel meer zijn we uiteindelijk op de wachtlijst geplaatst om te starten. Wij hadden onze eerste afspraak in Januari en moesten toen 3 maanden wachten op een eerste test bij saltro. Vanaf Maart hebben we steeds afspraken gehad met tussenpozen en uiteindelijk met wachttijd nu in oktober gestart met ons traject. Bij mijn man werd geen oorzaak gevonden, er is naar erfelijkheid gekeken d.m.v. bloedtest en ze hebben nog wat lichamelijk onderzoek verricht maar alles zag er verder normaal uit zeg maar. Dus een oorzaak is niet gevonden, dat maakt het gek om te bevatten maar wij denken zelf dat de oorzaak dan dieper ligt (iets energetisch) en hij heeft wel wat heling gedaan qua patronen etc. Is zijn levensstijl gaan veranderen en gezonder gaan leven. Mijn man is 28 dus of leeftijd een rol speelt kan natuurlijk maar hoeft niet. Zelf proberen we weg te blijven van het overdenken (gaat soms makkelijker dan anders) maar vooral te accepteren wat is. En alles echt stap voor stap bekijken. Uiteindelijk kunnen ze zulke mooie dingen nu in het ziekenhuis en zijn wij altijd heel goed ondersteunt. Het belangrijkste is geen conclusies trekken voor er echt meer feiten op tafel liggen en geen horror verhalen opzoeken op internet! Het is een heel leerzaam proces en niet altijd makkelijk maar ik haal er ook wel heel veel uit. Ik hoop enorm met je mee dat er een prachtige zwangerschap uitkomt, wat jullie weg ook zal zijn. Wij hebben steeds de tijd genomen om ieder nieuws een plekje te geven en dat was ook fijn!
Hoi, Ook wij zijn al een lange tijd bezig, vanaf vorig jaar april. Door korte cyclussen hebben we er al 24 rondes op zitten. Wat Lis444 aangaf, ik had eigenlijk hetzelfde gevoel, dat dit inderdaad niet langs de normale weg zou gaan. Bij mijn man is het eigenlijk allemaal in orde, dus hier kan ik niet over meepraten. Je vraag of je het zou merken of er iets mis is met de schildklier, dat verschilt per persoon, althans dat heb ik begrepen van de endocrinoloog waar ik loop. Ik heb dus blijkbaar Hashimoto en ik had wel al jaren klachten. Maar er schijnen ook mensen rond te lopen zonder klachten. Gelukkig heb je wel regelmatige cyclussen, dit zou namelijk een symptoom kunnen zijn. Maar mocht er iets mis mee zijn is dit gelukkig goed te behandelen. Het duurt alleen even een tijdje voordat je op de juiste dosering medicatie ingesteld staat. Wij hadden gehoopt dat zodra de schildklier op orde was dat het zou lukken, maar helaas. Wij gaan door voor ovulatie inductie en hopelijk gaat dit ons helpen. Ik snap goed wat je zegt dat de moed je in de schoenen zakt. Ook dat herken ik als geen ander. Maar daarnaast ervaar ik het ook als een leerzame weg en hierdoor juist ook veel verbinding met mijn man. Ik hoop dat je snel zwanger mag worden zonder lange trajecten. Succes!
Dank je wel voor je lieve berichtje! Een moeilijke weg ook voor jullie @Lis444 eeen @Kikii88 . Het is jullie ook zo gegund, ik hoop dat het snel mag lukken! Inspirerend hoe jullie er in staan, dat hoop ik zelf ook zo te kunnen. Ik doe mijn best Vanochtend heeft mijn man opnieuw zijn zaad ingeleverd, nu eerst in afwachten van hoe dat zal zijn. Maandag een afspraak met de fertiliteitsarts om dat te bespreken.