Miskraam

De eerste trimester waren we er op voorbereid dat dat kon gebeuren en dat er dan toch iets in de aanleg niet lekker zat en dat de natuur daar zelf een oplossing voor heeft.

Maakt t niet minder verdrietig overigens, je hebt toch hoop en na een paar keer wordt je wel wat ongerust. Elke volgende zwangerschap is t weer "een mijlpaal" die je voorbij moet al zit je gevoelsmatig op hete kolen terwijl je geen enkele invloed hier op hebt.

Medicatie ging hier heel goed, weinig bijwerkingen gehad maar ik had ze met 15 wkn vanwege afbreking zwangerschap van M. Technisch ook een mk aangezien zn hartje uiteindelijk al bleek gestopt te zijn voordat wij in t ziekenhuis zaten voor de intake. Vanwege de termijn werd dat dan wel een opgewekte bevalling in t ziekenhuis.

Voor de andere mk heb ik geen medicatie hoeven te hebben. Dat kwam zelf op gang.

Sterkte in elk geval, dit soort dingen gaan je niet in je koude kleren zitten. Ookal cijfer je t weg als "klein verdriet" het is wel een deksel op je neus waar je vreugde had gehoopt.

 

Sterkte..een mk blijft heftig om mee te maken, ook al is het het eerste trimester. Je leeft toe naar je kind en die komt dan niet..

Ik heb geen ervaring met medicatie om op te wekken. Hier kwam het spontaan. Ik begon te bloeden. Twee dagen later bevestigde een echo een mk in werking. En de volgende dag kwam het eruit. Heel snel dus en toch merkte ik die dagen wat jij zegt, dat ik het wegstopte en bedacht dat het ook erger kon.
Voor mij was dat een stukje zelfbescherming om er mee om te gaan op dat moment. In de weken erna heb ik het verwerkt door er veel over te praten. Dat had ik echt nodig. Ik durfde bijna niet weer zwanger te worden bang om het weer meer te maken.

Hopelijk komt het allemaal voorspoedig op gang en herstel je goed♡

 

Het is ook zwaar. Ik zit op dit moment midden in een miskraam maar heb geen ervaring met medikamenten. Ben al 10 dagen aan het bloeden en net op de echo was het vruchtzakje nog te zien. Vk en ik heb nog goede hoop dat mijn lichaam het zelf gaat oplossen. Ik krijg volgende week nog een echo en als het vruchtzakje nog steeds daar is gaan we het eerst op natuurlijke manieren proberen (homeopathie, eventueel accupunctuur en ondersteunende kruiden) en daarna wil ik pas regulier verderkijken.

Maar een miskraam is echt zwaar. Ook een 'vroege' miskraam. Ik dacht ook steeds, het kan erger, liever nu dan na 12-13-14-15 weken, er zijn ergere dingen etc. Maar ik ben/was er heel verdrietig om. De eerste dagen verdrietig vanwege het vruchtje, daarna had ik veel zelfmedelijden en voelde ik me vooral in de steek gelaten en nu ben ik een soort van verdrietig vanwege de 'verloren tijd'. Heb maar geaccepteerd dat het oke is om verdrietig te zijn en dat ik niet overdrijf en het niet aleen lichamelijk maar ook geestelijk super moeilijk kan zijn/is.

Heel veel sterkte. ❤

 

Wat een verdrietig bericht. Kan me niet voorstellen hoe je je nu moet voelen, maar wil je wel heel veel sterkte wensen!
En probeer niet zo hard voor jezelf te zijn…wat je nu meemaakt is al moeilijk genoeg. Je zegt dat het nergens op slaat, maar ik denk dat die gedachten zelfbescherming zijn en volkomen normaal. Praat erover wanneer je daar de behoefte aan hebt, niks forceren. Je voelt zelf wel aan wanneer dat goed voelt. Verdriet mag er zeker zijn, wanneer jij daar klaar voor bent. Sterkte!

 

Mijn vk was echt heel fijn in de begeleiding voor mijn verwerking.
Ik heb geleerd dat het heel erg is wat er gebeurd ongeacht de termijn. Ik mocht blij zijn dat het met een vroege termijn gebeurde ipv weken later. Maar ik mocht nog net zo verdrietig zijn omdat het gebeurde.

Laat het verdriet er zijn. Het is goed. Dit kindje was zo geliefd, daar mag je om rouwen ook al was het nog niet volgroeid of misschien lichamelijk nog niet eens compleet.

Het meest heftige vond ik het als mensen er makkelijk overheen stapten of zeiden dat het beter was zo.
Je leert kennen aan wie je wat hebt in deze periode. Maar ook of iemand het meegemaakt heeft of niet.

 

Veel sterkte.

Mijn MK van vorig jaar april trof mij ook heel erg zwaar, meer dan wat ik verwacht had. Op een gegeven moment moest het echt eruit en dat heb ik ook gedaan. Ik heb echt uitbundig gehuild totdat het voor mij gevoel genoeg was.

Neem je tijd om het te verwerken en doe het op jouw manier. De meeste dames op het forum hier weten als geen ander hoe het voelt.

Wees lief voor jezelf en geloof dat het goed zal komen.

 

Een miskraam, bij welke termijn ook, is niet niks en zoals al aangegeven iets wat je niet moet onderschatten. Ja, het kan altijd erger, maar dat maakt het feit dat het toekomstbeeld dat door je hoofd schiet op het moment dat je een positieve test in je handen hebt, opeens in duigen ligt niet minder pijnlijk. Het is geen wedstrijd.

Ik heb met 15 weken een bevalling opgewekt met medicatie (Mifegyne en Misoprostol) en daarna ook bij een MA. Bij de miskraam begon het bloedverlies net voor de echo bij de gynaecoloog toen ik daar de afspraak had voor de medicatie en heb ik alleen de mifegyne hoeven nemen en toen kwam het op gang. Had een ochtend lang flinke krampen en bloedverlies en toen kwam het vruchtje eruit. Gelukkig werd het daarna snel minder en was alles eruit toen.
Hoop voor jou ook dat het dan maar snel doorzet en je gauw weer 'schoon' bent.

Mij heeft het geholpen om erover te praten. Ja, er is ook onbegrip van sommigen, maar vooral bij de dames/moeders van mijn leeftijd of iets ouder kwamen er ook veel ervaringsverhalen boven - er zijn zo veel vrouwen die dit meegemaakt hebben en ik vond die gesprekken heel fijn.

Sterkte in ieder geval ❤️

 

Wat is sterk zijn? Je kwetsbaar opstellen en je emoties erkennen en de ruimte geven is juist heel sterk. Hopelijk voel je die ruimte hier en straks in je naaste omgeving. Je verdriet mag er echt zijn…

 

Hoe is het nu heb je de medicatie al genomen?
Welke termijn een miskraam blijft gewoon moeilijk hier ook opgewekt met medicatie was 10 weken en 2 dagen ervoor leefde het kindje nog. Ik heb halverwege de dag de medicatie genomen en savonds begon het. Enige vervelende is dat ik nog heel lang gebloed heb een paar weken. En we deden ivf dat ik 6mnd geen terugplaatsing mocht omdat er elke keer nog wat vocht/restje zat.
Knuffel in deze zware tijd!