Recent (nov ‘24) heb ik helaas een miskraam gehad. Met de termijnecho (10 weken en 1 dag) kregen wij te horen dat het hartje met 8,5 week gestopt was met kloppen. Met 7 weken zagen wij een mooi klein baby’tje met een kloppend hartje. Dit nieuws kwam dus ontzettend hard aan… Daarna volgde een enorme rollercoaster, wij zijn niet begeleid door het ziekenhuis waar ik liep. Wij werden met de woorden sterkte naar huis gestuurd. Geen idee wat ons te wachten stond, wij hebben allerlei vragen opgezocht op internet.. totaal verslagen en hulpeloos heb ik mij gevoeld. De volgende dag (donderdag) heb ik het ziekenhuis opgebeld om aan te geven dat ik graag de medicatie in huis wilde hebben voor het weekend. Op vrijdag mochten wij de medicatie ophalen, maar ook toen was er geen ruimte om gehoord te worden en vragen te stellen. Zaterdag heb ik uiteindelijk de medicatie gebruikt. Krap 3 uur later kwam ons kleintje ter wereld. Ik heb totaal geen pijn ervaren, daar was ik erg blij mee want ik zag er enorm tegen op! Het kleintje was zo herkenbaar, het kindje was helemaal compleet je kon de vingertjes tellen. Ergens vond ik het enorm confronterend, maar tegelijk stelde het mij gerust dat ik afscheid kon nemen. Ondanks dat het zo’n klein kindje was (2 cm) voelde het echt als ons kindje. En daar merk ik dat het met de rest van de wereld wrijving geeft. Hoevaak ik nu al niet de opmerking heb gehad: Ph voelt het echt al zo, doet het dan echt zo intens veel verdriet? Ik kan de pijn niet beschrijven, mijn hart doet oprecht zoveel pijn. Waar anderen denken ‘je was pas 10 weken’ voelt het voor ons als AL 10 weken. Maar ik wordt hier zo onzeker van, wij hebben het kindje een naam gegeven, hebben een crematie geregeld en wij rouwen intens. Dat ik mij door die opmerkingen ga afvragen is het allemaal te? Gaan wij er dan zo zwaar mee om? De dagen dat ons kleintje nog bij ons was heb ik elke dag even gespiekt door de water methode konden we de kleine goed zien en telde ik elke keer weer alle vingertjes. Mijn man had contact gezocht met mijn uitvaartverzekering. Wij wilde/kunnen het kindje niet zelf begraven o.i.d. Zij hebben ons fantastisch begeleid en wij kozen uiteindelijk voor een crematie. Binnenkort kunnen wij het as ophalen. Onze dochter van 5 jaar krijgt al een hoop mee, zij gaat er zo goed en heerlijk nuchter mee om. Maar ook is er ruimte voor verdriet en beantwoorden wij zoveel mogelijk haar vragen. Daarnaast wordt zij op school erg goed opgevangen door een juf die hetzelfde heeft meegemaakt. Onze andere dochter is 1,5 jaar en heeft nog niet zoveel door. Soms merkt ze het verdriet op en dan komt ze ons heel lief knuffelen. Hoe gingen jullie om met jullie miskraam? Ik hoop dat het verdriet dragelijker wordt, het is recent gebeurt dus ik gun mijzelf de tijd..
Wat verdrietig voor jullie om dit mee te moeten maken. Ik kan mij goed voorstellen dat jullie hierom rouwen en intens verdrietig zijn. Het is altijd lastig als je omgeving het afdoet alsof het amper iets voorstelde, terwijl jullie gevoel daar heel anders bij is. Ik weet nog mijn eerste miskraam met 5 weken zwangerschap, ik wist het slechts een week, maar was intens verdrietig. Ik heb mij zo enorm rot gevoeld en vond het toen ook heel heftig dat mensen het af deden als “je kan het ook zien als een verlate ongesteldheid.” Of “dat noem je geeneens een miskraam..” En toch.. daarna verloor ik een kindje met 16 weken zonder oorzaak (moest ik van bevallen), kreeg ik daarop weer een miskraam met bijna 10 weken en betrapte ik mijzelf erop toen iemand aangaf kapot te gaan van verdriet bij een miskraam met 5 weken dat ik dacht: “pfff, je moest eens weten wat verdriet is.” Ik schrok enorm van die gedachte, want ik voelde mij toen met die miskraam van 5 weken ook zo! En toch kon ik mij ineens niet meer inleven in die persoon omdat ik het “erger” kende. Wat ik je wil meegeven, jullie doen alles zoals jullie het willen en wat voor jullie goed voelt. Daar hebben anderen niets mee te maken. Het verdriet wordt beter, hoewel bij mij het pas echt een plek kreeg toen ik na 3 keer dat het mis ging een gezonde dochter kreeg (ik had er gelukkig al wel eentje waarbij het meteen goed was gegaan). Nu ook weer voor een derde kindje bezig en zwanger en wss wordt dit ook weer een miskraam. Morgen echo in het ziekenhuis en dan krijg ik de pillen mee. Mentaal ga ik beter dan de voorgaande keren, maar dat komt ook door keiharde zelf bescherming door de eerdere ervaringen. Het is heel naar, want als je een miskraam hebt meegemaakt is een volgende zwangerschap nog duizend keer bezorgder en spannender dan eerder. Je durft geeneens meer te genieten omdat je in de steek bent gelaten voor je gevoel door de natuur. En dat is super zonde. Ik ben heel dankbaar dat ik mijn 1e zwangerschap zonder zulke slechte ervaringen eerder op een gezonde manier heb mogen beleven. Het enige wat mij troost geeft na deze ervaringen is dat ik des te meer geniet van de 2 gezonde meiden die ik wel heb en mij veel minder druk maak om kleine dingen. Ik ga een stuk makkelijker daardoor door het leven heen en daar ben ik dan weer heel blij mee. Het gaat een tijd kosten om dit een plek te geven en ik werd compleet geobsedeerd door zo snel mogelijk weer zwanger te raken na een miskraam/doodgeboorte omdat ik aan alles voelde dat dit hielp, maar ik heb daardoor ook mooie jaren van mijn oudste gemist omdat ik alleen nog maar daarmee bezig was. En dat laat ik niet meer gebeuren. Ik wil jullie veel sterkte wensen!