Handelingen die niet prettig zijn nodig bij pleegkinderen, maar geen mishandeling zijn? Zoals? M’n buik trekt samen terwijl ik dit lees. Ik vind dat je pleegkinderen vrij negatief weg zet. Ik werk met uit huis geplaatste jongeren en mijn ervaring is dat als je echt een luisterend oor biedt en er echt voor deze kinderen bent, ze juist heel open en eerlijk zijn. Dat ze niet geloofd en gehoord worden, is overigens wel een vrij groot probleem. En wat vaak gezien wordt als niet spreken van de waarheid, is dat ze soms dingen uitspreken die ze met hun hart heel graag willen, maar het ze niet lukt om zich ernaar te gedragen.
Ik heb al aangegeven dat ik ivm herkenbaarheid er verder niets over ga zeggen. Maar het is zeker geen mishandeling. Vergelijk het met een kind in de houdgreep nemen om bloed te prikken. Ik zet pleegkinderen helemaal niet negatief weg, enige wat ik zeg is dat je ze niet altijd op hun woord kan geloven. Ik zeg ook helemaal niet dat ze nooit open of eerlijk zijn. Er worden dingen ingevuld die ik nooit heb gezegd.
Ik vind dat je altijd naar het kind zelf moet kijken en geen dingen moet aannemen omdat het pleegkinderen zijn, het kan wel helpen om te bedenken dat hechtingsproblematiek wel echt vaak voorkomt.
Ik ben het met jou eens dat je niet alles direct moet geloven. Maar dat vind ik in elke situatie. Wat ik bedoel is dat hechtingsproblematiek misschien versterkt wordt door hoe ingewikkeld het kan zijn. Maar ook door gebrek aan tijd/bereidheid/mogelijkheden om te blijven kijken of iets waarheid is of niet. Hiermee wil ik niet zeggen dus dat het niet bestaat of dat alles te repareren is.
Maar dat geldt dan voor een niet pleegkind net zo? Mensen liegen als het idee hebben dat ze de waarheid niet kunnen spreken of als ze het idee hebben dat de waarheid niet geaccepteerd wordt. Het is áltijd belangrijk om te luisteren naar wat er bedoeld wordt. In plaats van wat er gezegd wordt. En het lijkt me ook dat je bij een pleegkind geen extra handelingen hoeft uit te voeren ten opzichte van een niet pleegkind? Een houdgreep voor een prik… Ik hoop dat je dan praat over een leeftijd waarbij een gesprek nog niet mogelijk is? Want anders lijkt een houdgreep mij echt not done! Motiverende gespreksvoering lijkt me anders op zijn plaats. Icm met knijp maar in m’n hand als het nodig is. Net zoals bij biologische kinderen
Je kan in veel gevallen pleegkinderen niet vergelijken met eigen kinderen. Wat je hierboven schrijft gaat dus absoluut niet op. Vaak is een andere benadering echt nodig of zijn er gewoonweg geen andere opties ivm de veiligheid van het pleegkind, en die van de pleegouders en andere aanwezige kinderen. Je hebt duidelijk geen idee van de problematiek die er bij pleegkinderen kan spelen en hoe dat te benaderen. Zeker na jouw berichten in het topic van Adje destijds ga ik hierover niet meer met jou in discussie.
een pleegkind is net zo goed een kind! En juist door ze anders te behandelen en dit in het beginsel te doen zal je ze het gevoel geven dat ze er niet toe doen. Mijn man zat als zelf mishandeld kind in de pleeg maar ook jeugdzorg te huilen toen hij vanochtend het nieuws keek! Want hoe kan zo iets gebeuren? Maar ook zijn eigen trauma komt naar boven. Het is niet oke om zo met kinderen om te gaan pleegkind of eigen kind. In het beginsel moet je ze niet al anders gaan behandelen want..... Mijn man werd in zijn ondergoed snachts op het dek gezet als er iemand naar 20.00 uur perongelijk geluid maakte. Met zn alle, durfde ze iets te zeggen of te lachen werden ze op de grond gedrukt. En nee mijn man had geen gedrags problemen en in zijn dossier word juist gesproken over een kind die juist liefde en veiligheid nodig had. Niet, angst dwang en drang!
Mishandeling is nooit oké, dat lijkt me duidelijk. Maar een beschadigd kind met bijvoorbeeld verkeerd bijgebrachte normen en waarden, of mishandeling / misbruik door de biologische ouders, heeft in eerste instantie echt een andere benadering nodig. En nee, dat geldt dus niet voor elk pleegkind.
We moeten onze (eigen) dochter soms een lavementje geven omdat ze vaak moeite heeft met haar stoelgang. Dit is dus een handeling die niet prettig is bij een kind maar wel nodig, maar geen mishandeling is want het is voor haar eigen goed. Er zullen zo vast nog voorbeelden zijn. Maar jeetje wat erg wat dat meisje heeft meegemaakt. Jammer ook voor alle betrokkenen die wel melding hebben gedaan en het toch niet konden voorkomen. Ik begrijp ook heel goed wat er gezegd wordt: niet alles wat een kind verteld moet klakkeloos geloofd worden, maar WEL onderzocht. Er zit wel een heel groot verschil tussen niet zomaar geloven wat er verteld wordt én er niets mee doen... Als alle instanties altijd onmiddellijk moeten handelen als een kind verteld dat er iets gebeurde dat kan gewoon niet... Maar elke melding moet wel onderzocht worden!
Nee. Een kind, pleegkind of niet, heeft liefde en veiligheid nodig. Alle andere dingen zijn uiteindelijk bijzaken.
Ik heb het wat vreemd omschreven zie ik, dat 'in eerste instantie' hoort er niet te staan. Dat hebben ze zeker nodig en is de basis om verder te kunnen komen, maar daarmee ben je er vaak echt nog niet en dat zijn zeker geen bijzaken. Maar dan heb ik het wel over kinderen die wat later uit huis zijn geplaatst en vaak geen goede basis hebben.
Van de trap gesprongen Vieze hufters https://www.ad.nl/binnenland/zwaargewond-10-jarig-meisje-was-volgens-pleegouders-van-trap-gesprongen-politie-vertrouwde-het-niet~a8cbdc3d/
Dat heeft een pleegkind zeker nodig, maar deze gedachte zorgt er ook voor dat het pleegouderschap vaak onderschat wordt - er is écht meer nodig dan liefde en veiligheid, zeker als er bv hechtingsproblematiek speelt. Mensen hebben soms een droombeeld; pleegkind komt bij ons, wij geven al onze liefde en aandacht, zorgen voor een veilige omgeving etc, en dan komt alles goed. De kans dat niet alles goed komt is bij pleegzorg gewoon heel groot, en de kans dat die invloed ook verder reikt dan het kind zelf (dus bv de pleegouders en evt andere kinderen in het gezin) is ook enorm. Dat zijn echt geen bijzaken, maar juist zeer fundamentele zaken die vaak over het hoofd worden gezien. Was het uiteindelijk maar zo eenvoudig als ‘kom hier en ik zal van je houden’…
Ik ben zelf jaren pleegmoeder geweest. Mijn pleegkind was 14 toen ze bij mij kwam wonen, dus middenin de puberteit. geloof mij maar op mijn woord dat zij geen goede basis had. En toch ben ik daar begonnen: met liefde, veiligheid bieden, respect naar elkaar en ook duidelijkheid. En nee, natuurlijk ging dat niet zonder strubbelingen. want puberteit, gewend zijn dat alles mocht thuis en dan een “strenge “ pleegmoeder geeft heus wel vonken. Met liefde geven bedoel ik nl niet dat alles mocht natuurlijk. Maar ik blijf erbij dat liefde en veiligheid DE belangrijkste regels zijn binnen de opvoeding van een kind.
Je beschrijft het een stuk beter dan ik Dit is dus precies wat ik bedoel. En soms komt het helaas ook echt niet goed. Liefde en veiligheid is belangrijk, maar niet altijd genoeg.
Nee dat weet ik. En ik ben dus wel degelijk bekend met de problematiek. Echter is dit wel voor mij altijd de basis geweest om pleegouder te zijn. Zonder liefde ga je het nl zeker niet redden! Juist omdat deze kinderen anders/ moeilijker kunnen reageren moet je wel liefde kunnen voelen voor ze.