Man heeft het steeds over nog een kind

Wij kunnen denk ik nog zoveel tips geven maar het belangrijkste is toch om hierover gewoon goed in gesprek te gaan samen. Jouw redenen noemen, hij zijn redenen. En dan tot een besluit te komen.

 

Heb jij hem al uitgelegd waarom jij afwijzend reageert en hoe reageert hij daarop?

 

Oh meid,

Wees voorzichtig hier in. Ik ken dit met alles alleen zijn mijn partner en ik zo goed als uit elkaar al een tijdje heb het echt pittig op dit moment en ben nog opzoek naar een woning maar daar is moeilijk aan te krijgen en de spanning loopt hier nog aardig op.

Ik gun je dit allemaal niet, goed nadenken en kijken of je het aan kan zo niet optijd aan de bel trekken ik merk dat je er nu al een beetje door heen zit, goed bij je gevoel blijven en daarnaast hoort hij ook je lichaam te respecteren. Hij hoeft immers geen keizersnee te doorstaan, de misselijk of HCG (ik weet hoe dat is ik heb het ook gehad dat hcg) of borstvoeding te geven etc. Als hij het echt zo graag wilt zal die er alles aan moeten doen om te laten zien dat ie ook voor zijn kinderen kan zorgen.

Ik wens jullie heel veel geluk samen hoop dat jullie er snel uit komen.

Liefs! X

 

Nee is nee heb ik geleerd en daar zou hij zich bij moeten neerleggen. Ik vind het niet fair naar jou dat hij boos wordt, want wat is de reden daartoe? Weet hij ook van jouw waarom je het niet wilt?

 

Misschien is dit een beetje kort door de bocht maar wat in mijn gedachten opkomt bij het lezen van jouw verhaal is: is je man misschien autistisch? Het plaatje in zijn hoofd is gewoon minimaal vier kinderen, geen uitleg maar dat is gewoon zo? En lukt het hem daarom niet om zich te verplaatsen in jouw redenen om niet nog een kindje te willen?
Veel sterkte!

 

Jouw partner klinkt helemaal niet leuk. Lekker makkelijk om zoveel kinderen te willen als je er zelf niet voor hoeft te zorgen. Hij laat de zorg volledig aan jou en de grootouders over. En dat terwijl jullie een zorgintensief kind hebben en jij zware zwangerschappen had. Daar heeft hij op geen enkele manier oog voor. Sterker nog jij mag nog een tandje harder je best doen. Dat jouw lichaam en gezondheid (mentaal en lichamelijk) schade oploopt is verder niet zijn probleem.

Zoals ik het lees doe jij alles. De volledige huishouding, de planning van jullie gezin, de kinderen en misschien werk je nog. Wat doet hij precies naast zijn baan? Hij komt lui en onaangenaam over met zijn gedrag (over jouw grenzen gaan, boos worden, zeuren). Is hij misschien beperkt? Want dit is geen acceptabel gedrag. Is hij wel eens echt alleen met de kinderen? Zorgt hij wel eens zelfstandig voor huis en kids. Of alleen onder jouw regie en op verzoek van jou?

Tijd om sterker in je schoenen te gaan staan.

 

Jullie mogen hier allebei een individuele wens in hebben. Je man mag best nog een kindje willen én jij mag vinden dat jullie compleet zijn. Beide dingen kunnen naast elkaar bestaan, ook binnen een relatie.

Maar er moet wel een knoop doorgehakt worden. We hebben het over een gigantische keus, die enorme impact heeft op je leven. Dat je een compromis sluit over welke film je bezoekt in de bios, dat snap ik. Ook als je de film niet zo leuk vind, na anderhalf uur is het klaar en kan je door met je leven.
Bij kinderen ben ik van mening dat je 2 enthousiaste partijen nodig hebt. Als de ander twijfelt, het niet zeker weet, of zeker weet dat ze niet wil... Dan is dat deel van het gesprek klaar. Natuurlijk mag je periodiek checken of iemand er nog het zelfde instaat.

Aan de andere kant betekent het wellicht ook iets voor jullie relatie. Als je man nog een diepgewortelde kinderwens heeft, en jij niet meer... Dat betekent nogal wat. Blijf je bij elkaar, omdat je al kinderen hebt? In dat geval zal je man wellicht een rouwproces door moeten, om zijn niet vervulde kinderwens een plek te geven. Wellicht ook samen in therapie, om te zorgen dat het niet tussen jullie in komt te staan. Of ga je uit elkaar omdat zijn wens zo groot is, dat jullie relatie er aan ondergeschikt is? Of omdat jij niet constant geconfronteerd wil worden met eventuele verwijten?

In ons geval zou het als volgt zijn:
Als ik hééél graag nog een kindje zou willen, zou dat betekenen dat ik mijn huidige relatie moet beëindigen. Want mijn man gaat mij niet nogmaals bezwangeren (ook extreme misselijkheid, tweemaal door het oog van de naald gekropen). Dus als ik heel graag nog een baby wil, zal ik een andere man moeten zoeken.

Andersom, is het voor mij fysiek niet meer op te brengen om nogmaals zwanger te worden. Als mijn man nog een baby zou willen, betekent dat waarschijnlijk einde relatie (draagmoeder is uitgesloten, adoptie is omstreden, een buitenechtelijk kind is voor mij reden om de stekker er uit te trekken).

Mijn wens was 3 of 4 kinderen wil. Bij ons is de discussie beëindigd door de arts: de kans dat ik tijdens een volgende zwangerschap of bevalling kom te overlijden is zo significant groot, dat ik het niet aandurf (en mijn man ook niet). Mijn man heeft tijdens de 2e zwangerschap al aangegeven dat een 3e zwangerschap geen optie was, doordat ik zo ziek en hulpbehoevend was. Nog voor dat we wisten dat het risico op overlijden zo groot was. Als ik zeker zou weten dat ik het zou overleven, had ik het nog een 3e keer willen doen. Maar die discussie hoeven we nu niet meer te voeren.

 

1e gedachte: Neem anders een puppy waar hij volledig de zorg op zich moet nemen.

En wellicht moet je zelf af en toe een mij-dag nemen. Ga uit het huis uit en doe lekker wat voor jezelf en laat je man voor de kids zorgen.
En alles wat erbij komt kijken. Tja, als hij nog een 3e wilt, dan mag hij wat meer voor de huidige 2 zorgen. Sterker nog, je bent straks een jaar uitgeschakeld. Dus alles rondom het huis en kids.
Ga desnoods een paar dagen of zelfs een weekje lekker weg. Incl wat doordeweekse dagen tijdens een schoolvakantie. En nee, je ouders mogen niet bijspringen. De ervaring leert dat ze daarna heel anders gaan denken.

 

Even een vraag. Heeft jouw man ook autisme?
Want de oudste heeft het (vaak is het erfelijk) en je man lijkt zich niet goed in jou te kunnen verplaatsen.
Hoeft natuurlijk helemaal niet he, ik weet verder niks over jullie.
Maar kwam wel meteen in mij op.

 

Helemaal hiermee eens.

 

Ik vind persoonlijk dat binnen een relatie een kind door beide ouders gewenst moet zijn, dat is hier niet het geval.

Natuurlijk mag één van de twee best af en toe polsen als er twijfels zijn, maar als de ander echt niet wil, is het wel klaar en zal hij/zij dat moeten accepteren. Hoe moeilijk dat ook kan zijn.

Het is nogal een iets he, geen ding waar je weer afscheid van kunt nemen. Er wordt een persoon op de wereld gezet.

 

Hier dacht ik ook meteen aan toen ik de openingsfase las.

 

Was het anders geweest al je man meer deed.
Ik lees namelijk tussen de regels door dat je erg veel doet.
En als je dan ook een hg zwangerschap hebt is dat een genade slag.
Heb je wel goed laten zien hoeveel een zwangerschap jou kost.
En wat deed hij bij je 2e zwangerschap veel of werd er veel afgeschoven.
Als hij toen al veel afschoof dan snap ik je dikke nee nog meer.

Wel de lusten maar niet de lasten.
En om hem een voor proef te geven.
Zou ik even een weekje weg gaan en de boel de boel laten misschien dat hij dan wakker word.
Of een paar dagen maar hem wel even goed laten zien wat je allemaal al doet en dat een baby hierin niet past.

 

Het is meer dan terecht dat je geen derde wilt! Daar heeft hij zich gewoon bij neer te leggen.
Hij wilde minimaal 4 kinderen… ja hartstikke leuk als je ze zelf niet 9 mnd hoeft te dragen en ze weinig tot niet hoeft te verzorgen
Nee hoor, je staat in je volste recht! (ik weet ook hoe het is om een zorgintensief kind te hebben, dus ik snap je helemaal, alleen delen mijn man en ik dezelfde visie) maar ook al had je hele “makkelijke” kinderen, dan had je ook geen reden hoeven hebben om geen volgend kind te willen.

misschien hem dit topic laten lezen. En als hij er écht niet mee om kan gaan wellicht toch hulp zoeken in de vorm van een psycholoog of praktijkondersteuner.

 

Lastige situatie, beide een andere wens. Ik kan me overigens volledig in jou verplaatsten.
Ik kan me daarnaast ook indenken dat je man nog een kinderwens heeft. Echter voelt dit wel wat vreemd omdat je aangeeft dat de zorgen vooral op jou neerkomen. Het lijkt dus meer een wens te zijn in een bepaald 'plaatje' dan omdat hij het zo leuk vindt. Of hij wil dit juist omdat hij er weinig aan hoeft te doen .

Overigens snap ik niet wat je bedoelt met zijn 'vraag'. Dat je wil weten waarom hij het steeds vraagt. Wat vraagt hij dan precies? Je geeft namelijk aan dat hij het 'steeds over een derde kind heeft'. Vraagt hij aan jou wanneer jullie voor een derde gaan, vraagt hij of jij een derde kind wil? Jij vraagt hem 'waarom hij deze vraag stelt?' , welke vraag?
In gesprek gaan en hem vragen 'wil jij nog een kindje? Wil je dat ik nog een keer zwanger wordt? Dat lijken me vele duidelijkere vragen. De vraag waarom hij dit wil kan zomaar lastig te beantwoorden zijn, soms is dat simpelweg een gevoel. Maar daar kun je best naar vragen, maar dan helpend met of hij dit weet, weet waarom hij dit graag wil. Omdat jij zelf niet het idee krijgt bij zijn rol in het gezin dat hij het nou zo leuk vindt.
Daarnaast mag jij natuurlijk ook aangeven waarom je het niet wil. En dat zijn hele gegronde redenen. Uiteindelijk zal hij dat moeten accepteren. Zijn gevoel mag overigens wel blijven bestaan, hij mag nog steeds graag een derde kindje willen. Helaas kun je niet alles krijgen wat je wil.

 

Ik dacht hetzelfde eigenlijk. Daarom mijn vraag aan to of haar partner ook beperkt is. Zijn gedrag en communicatie is namelijk niet zoals een goede zorgzame partner en vader zich zou moeten gedragen. Hij lijkt geen oog te hebben voor to en haar behoeftes. En wil zijn beeld doordrukken ten koste van to. Ik kan mij niet voorstellen dat to in al die jaren nooit iets gezegd heeft of om hulp gevraagd. Wellicht kan hij dat met zijn beperkingen gewoon niet zien. Dat zou een verklaring zijn. Is er daadwerkelijk niet met hem aan de hand dan is hij een enorme hork met achterhaalde ideeën over vrouwen. Hoe dan ook tijd voor een gesprek to! En dan niet over dat 3e kind. Maar over jullie onderlinge relatieproblemen en zijn gedrag.

 

Ik vind hier wel heel veel oordelen in zitten.
Als er niks met hem aan de hand is dan is het een enorme hork? Dat vind ik wel erg ver gaan.

 

Lieve help, wat een bericht vol conclusies over iemand die je niet kent, terwijl je maar 1 kant van het verhaal hier leest...
Echt knap hoe mensen hier los kunnen gaan op de partner zonder het verhaal van 2 kanten te kennen.

Volgens mij moet ts vooral een gelijkwaardig gesprek aangaan met haar man over hun wederzijdse verlangens en verwachtingen. En als de rolverdeling scheef ligt in de opvoeding etc, dan is ts daar zelf ook bij geweest en onderdeel van. In een relatie is het altijd een wisselwerking. En je kunt professionele hulp zoeken als patronen ontstaan zijn die je niet zelf doorbroken krijgt.
Wat betreft kinderwens vind ik het echt enorm kort door de bocht en niet kunnen om te zeggen dat je als vrouw het gedoe van zwanger zijn en bevallen niet meer wilt en je man daarom dus geen kind meer mag krijgen. Zijn verlangen mag er toch net zo goed zijn en in een relatie wil je elkaar toch graag geven in plaats van alles om jezelf laten draaien? En als er echt redenen zijn waarom je het niet meer kunt of wilt, dan vraagt dat goede gesprekken met elkaar waarin er ruimte mag zijn voor jullie allebei. Een vraag van 'waarom begin je er steeds over', vind ik dus echt niet oké. Blijkbaar zijn jullie er niet samen naar tevredenheid uitgekomen en is het dus erg goed dat hij erover begint en daarmee aangeeft dat het voor hem nog niet oke is.
En nee, met dit onderwerp is er geen compromis. Maar als jullie beiden jullie gedachten en gevoelens delen en echt naar elkaar luisteren, kunnen jullie naar een besluit toegroeien.

 

Uiteindelijk is het zo dat hij zich zal moeten schikken naar de wens van ts, al begrijp ik ook dat zijn wens naar nog een kind nog niet vervuld is, dat is voor hem jammer, maar naar mijn mening heeft een vrouw hier nu eenmaal een uiteindelijke stem in.

puur omdat zij de zwangerschap zal moeten voldragen en in de meeste gevallen degene is die voor het kindje zal zorgen. Dit is nl in de meeste gezinnen gewoon zo, ook bij de gezinnen waar de vader veel doet. Statistisch gezien doet de vrouw veel meer dan de man in het huishouden en de zorg voor de kinderen.

In het geval van ts is het zelfs zo dat zij gewoon geen derde kind wil en om eerlijk te zijn lijkt me dat heel erg terecht. Alleen al het ziekzijn tijdens de zwangerschap en het feit dat haar man weinig zorg draagt vind ik haar stem doorslaggevend.

wil echter niet zeggen dat haar man daar niet om mag “rouwen”. Ook hij zal zijn ideaalbeeld moeten bijstellen en dit kan alleen maar wanneer ts zijn gevoel serieus neemt en met hem in gesprek gaat over wat de zwangerschap en het nalaten van hulp met haar doet.

schrijf eens op wat jij doet en verdeel de taken eens evenredig, uiteraard rekening houdend met het aantal uren dat jij en hij werkt. Laat hem maar eens wat meer doen, misschien begrijpt hij beter hoeveel tijd en energie in twee kinderen en een huishouden zitten. Dat helpt misschien ook om zijn verlangen naar een derde wat te dempen. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat hij er geen moeite mee mag hebben, hij moet misschien aan het idee wennen dat dit “ het is” .

veel sterkte, want het lijkt mij erg naar om hierin niet op 1 lijn met je partner te zitten