Ik weet het niet meer

Herkenbaar hoor….

Ik denk niet teveel in meegaan, niet teveel haar zin geven en na een tijdje word het wel (wat) beter

 

Sterkte. Soms is het gewoon ook even niet leuk en heb je het er helemaal mee gehad. Ik zou je adviseren om hulp te vragen bij de gemeente bijv een gezinscoach om eens mee te denken en adviezen op maat te geven. Zeker omdat je zegt dat het inmiddels een jaar duurt.

 

Ik herken het niet helemaal, mijn jongste was eigenlijk alleen heel lastig als we ergens heen gingen, maar dat ging over toen hij een jaar of 4 was.
Ik zou ook hulp vragen denk ik als het zo extreem is en kijken of je ergens een dagje voor heel kunt krijgen. Misschien kan je man een dag minder werken of kunnen de kinderen een dag naar de opvang, zodat jij een dagje voor jezelf hebt.
Ik ben ook jaren lang gewoon maar doorgegaan, maar uiteindelijk loop je dan toch vaak vast.

 

As ik het goed begrijp gaan je kinderen niet naar de opvang, behalve peuterspeelzaal en school, maar werk je wel aardig wat uren in de avond (en 2 ochtenden)? Hierdoor heb je weinig om zelf even op te laden.

Zouden ze overdag meer naar de opvang kunnen, zodat je overdag meer kan werken en dit niet op de avond neer komt? Werkt je man fulltime? Zou hij ouderschapsverlof kunnen opnemen en ook een rol hierin kunnen nemen?

Wat betreft je middelste, hoe ervaart de peuterspeelzaal haar? Ik lees dat dit een half jaar aan de gang is en dat je jongste bijna 1 is. Dit zou met elkaar te maken kunnen hebben. Dat ze op een negatieve manier aandacht zoekt.
Zou het kunnen helpen om met een bord te werken qua verwachtingen? Dus een plaatje en uitleggen, we gaan naar school, maar we blijven buiten, we gaan niet de klas in. En het eten in de ochtend alvast opschrijven en als dat dan goed gaat met stickers werken oid? Ik denk wel dat ik haar bijv tijdens het eten minder aandacht zou geven. Dan gaat ze maar van tafel, dan eet ze maar niets, ik zou het gedrag negeren en haar niet uiteindelijk op schoot nemen. En als ze nog honger krijgt, dan mag ze alsnog eten wat je had gemaakt. En als soep teveel knoeit, zou ik dat voorlopig niet meer maken. Het jezelf niet te moeilijk maken. (Mijn jongste was ook niet altijd even makkelijk en kwam dan een half uur later toch eten en vond koud eten lekkerder: ja tuurlijk…) Ik kan mij voorstellen dat dit impact heeft op je andere kinderen en op je relatie.

 

Wat een herkenning. Mijn jongste was ook zo. Gek werd ik ervan. Wat uiteindelijk hielp, was niet meer meebewegen.. ik vind dat zo moeilijk, wil haar helpen, wil haar troosten.. maar daardoor wordt het, bij haar, alleen maar erger. Toen ik haar wat meer liet begaan, ga dan maar weer brullen kind.. werd het minder. Ik denk zo rond de tijd dat ze naar school ging. Ik denk op onbewust niveau toch een aandachtsding
Nu is ze bijna 10. Nog steeds pittig. Nog steeds in 1 seconde van lachen naar krijsen. Nog steeds de grote voorkeur my way or the high way. Maar beter omdat ze weet wat er wordt verwacht en ik weet beter hoe ik haar kan begeleiden en juist op goede momenten aandacht en een knuffel kan geven.
Sterkte.. die eerste jaren zijn ook gewoon heel pittig.

 

Ik heb niet veel tijd om uitgebreid te reageren, er speelt veel en dat is naar.
Maar als ik alleen lees over je middelste kind dan is het eerste waar ik aan denk: ze wil heel graag grenzen! Ze wil een nee. Ze wil duidelijkheid. En dan wel consequent.
Ben je niet te toegeeflijk? Geen of weinig grenzen stellen of niet consequent zijn voelt heel onveilig voor een kind.

 

Ik denk ook dat het enorm pittig is hoe je nu alles geregeld heb. Je werkt veel, de kids hele dagen om je heen. Dat is ook gewoon pittig. Kunnen de 2 jongste niet naar het kdv of gastouder ipv naar de psz? Zodat jij zelf wat meer ruimte krijgt om te werken en misschien daardoor ook minder in de avond hoeft te werken? Of je man een dag minder werken of ‘s middags eerder thuis als die ruimte er is?
Wat betreft de middelste en wat hierboven is gezegd ben ik het wel mee eens. Kinderen hebben echt grenzen nodig. Onze jongste van net 4 kan er ook wat van, maar als ze blijft gillen of lelijk doen gaat ze toch echt even de gang op tot ze weer rustig is.

Onze kinderen schelen ongv net zoveel als dat jullie kinderen met elkaar in leeftijd schelen. Alleen zijn onze kids dan alweer iets ouder. Die eerste jaren vragen ook gewoon veel van je. Zoals ik het lees verwachten jullie ook teveel van jou. Ik ben hele dagen met de kids thuis, werk er niet naast. S avonds heb ik echt geen puf meer om ook nog is aan werk te moeten denken..

Succes, hopelijk krijg je snel wat meer rust.

 

2 van de 3 zijn ook zo bij mij. Wat hiervoor al gezegd werd: grenzen stellen. Niet eten is prima, dan krijg je morgen weer wat. Gillen en krijsen doe je maar op je kamer.

En heb je al tegen je man gezegd dat je wat steun nodig hebt omdat je overloopt?

 

Herkenbaar helaas. Grenzen stellen en haar laten doen werkt hier het beste. Naar de gang of naar haar kamer sturen werkt hier niet want dan gaat ze met spullen gooien of tegen de deur/ spullen aan trappen.
Wij hebben wel laagdrempelig hulp ingeschakeld omdat ons vermoeden is dat er meer achter zit. Sterkte en succes! Heel pittig inderdaad wanneer elke dag als een strijd voelt.

 

Misschien met het eten haar gewoon eens niet aan tafel zetten? En lekker gezellig met de rest wel gaan eten?
Dat werkte vroeger met mijn zoontje wel. Als hij weer eens totaal niet mee wilde werken ( natuurlijk in een veilige omgeving dus niet midden op straat ) dan liet ik hem gewoon staan en zei: zoek het maar uit. Dit was deels ook omdat ik natuurlijk zelf ook al op ontploffen stond en een potje gaan staan schreeuwen of een tik uitdelen natuurlijk ook niet kan.

 

Sterkte

Heb je al op de peuterspeelzaal gevraagd of zij denken dat er meer aan de hand is dan alleen maar een 'fase'?

Ik zou nu eerst ruimte voor jezelf proberen te creëren door haar meer naar de peuterspeelzaal te laten gaan. En de jongste kan dan misschien dezelfde tijd naar een kdv/gastouder (moet er natuurlijk wel plek zijn).

En voor de rest om hulp vragen, consultatiebureau of huisarts, en aangeven dat je voor haar meer handvatten nodig hebt. Jullie zitten nu met je gezin in een patroon wat jullie niet gaan volhouden. Om hulp vragen is dan niet zwak, maar juist erg sterk.

 

Je neemt zelf veel te veel hooi op je vork. Als ik dat doe merken mijn kinderen dat onbewust en die worden daar ook niet gezelliger van. Wat weer extra weerslag heeft op mij en zo gaat het cirkeltje verder. Als ik namelijk te moe ben, kan ik niet zo concequent meer zijn richting de kinderen. Kun je geen opvang regelen en overdag gaan werken?

Zelf run ik ook een eigen bedrijf. Dat doe ik onder schooltijd. De andere 60 tot 80 uur draait mijn man. Daardoor komen de kinderen en het huishouden volledig op mijn schouders. En dat is echt al pittig genoeg. Na 21:00 a 21:30 als de kinderen op bed liggen doe ik in principe dus ook niets meer. Anders loop ik mezelf compleet voorbij.

Zou dus toch eens kijken of je het thuis wat anders kan indelen. Voordat je jezelf voorbij denderd.

 

Ze is 2,5 ? Lijkt me heel sterk verbonden met de leeftijd en dus fase. Peuterpubertijd kan een jaar of iets duren, geloof ik.

Hier ook zo'n projectiel hoor! Op dit moment is aaaalles huilen, alles is discussie, ze zit zichzelf ook in de weg. Bij de eerste frustratie is het dikke tranen en boos. Alles voelt als onrecht voor haar, ze wil alles bepalen en alles hebben. Alles voelt ook als afwijzing; een Nee is een dolk in haar hart geloof ik. Gillen doet ze sinds kort ook. (meisjes gillen op een andere frequentie ... mijn god, mijn oren)

Mijn peuter heeft een ander karakter dan haar broers. Daardoor heeft zij een andere aanpak/opvoeding nodig dan haar broers (die beide het karakter hebben van hun vader; in de basis relaxt en geduldig). Dat zij een andere aanpak nodig heeft wordt mij nu duidelijk; door wat zijn communiceert middels gedrag.
Een andere aanpak dus icm de leeftijd.

Hier is het strakkere regels. En dan niet persé de regels strakker, maar de reden daarachter die vast staat waardoor er minder ruimte is voor haar om los te gaan.
Etenstijd: dit is wat we eten. Wil je niet eten? prima. Wil je op schoot eten (ligt aan de emotionele gesteldheid van haar; soms heeft ze nabijheid nodig, troost) dan mag ze eten op schoot. Maar we eten wat de pot schaft. Ik ga geen soep maken met balletjes omdat zij geen kip met rijst wil.
Grenzen stellen brengt veiligheid. Binnen de regels kunnen ze dan losgaan (peuter koppies hebben dat ook nodig) maar het is tegelijkertijd belangrijk dat ze los kunnen gaan binnen die veilige grenzen. Als de mogelijkheden eindeloos zijn (de grenzen niet duidelijk zijn) dan voelt dat heel onveilig. Daardoor wordt de reactie op een instructie die ze krijgen heel erg groot, en kunnen ze ontploffen bij de dagelijkse kleine dingetjes.

Voorbeeld: 'we gaan eten'
Peuter: NEE! ik wil niet eten, het is vies, ik heb geen honger!
--Mijn peuter moet dan toch wel aan tafel zitten.
De reden is niet : ze moet aan tafel.
De reden is: het is 18u, etenstijd, we eten aan tafel. Iedereen zit aan tafel.
Na een periode van schoppen tegen deze regel heeft haar brein vrede gevonden in deze gebeurtenis want het is een gewoonte; het is iets wat altijd hetzelfde is, het is iets wat iedereen doet, het is iets wat niet 'tegen' haar is. Ze hoeft niets te doen wat ze niet wil (bijvoorbeeld iets eten wat ze niet wil).

Daarna zeg ik: 'lekker eten: we hebben rijst met kip'.
Peuter: NEE! ik wil geen kip met rijst ik wil soep met balletjes!
--Toch is dit wat we eten. Ze mag dit niet willen, maar toch eten we rijst met kip. Wil ze geen rijst met kip dan eet ze niet. Er zijn avonden dat ze daarom niet eet. Dat is dan zo. Dat zegt mij vooral dat ze gewoon niet zoveel honger heeft (want heeft ze honger dan gaat ze heus wel eten. rijst met kip is gewoon eetbaar voedsel voor haar) e/o het zegt mij dat haar koppie lerende is mbt de regels hieromtrent. Deze leermomenten zijn niet zozeer gericht op mij, op de relatie tussen mij en haar, het is voornamelijk gericht op haarzelf. Haar brein, haar ontwikkeling, en alles wat daarmee te maken heeft.


Nu klinkt het misschien alsof ik het allemaal heb uitgevonden en opgelost maar dat is niet zo hoor, haha. Ik heb nog wel moeilijkheden met haar spelen bijvoorbeeld. Dan wil ze samenspelen maar ik heb niet altijd tijd e/o zin e/o mogelijkheid. Dan komen er direct dikke tranen en gillen. Dan is ze boos en verdrietig en daar kan ik dan weer niet tegen. Dat vind ik nog wel momenten waar ik lastig mee om kan gaan. Ik wil niet toegeven, maar ik wil ook haar geen verdriet doen, maar ook weet ik de grenzen lastig te stellen. Enz.

De vaste (makkelijke imo) opvoedingsmomenten zoals eten, slapen, naar buiten, in bad, hoe samen te spelen met andere kindjes; dat vind ik allemaal 'makkelijk'. Maar mijn interactie met haar op grijs gebied. Dat vind ik lastig. Ze lijkt ook zo op mij en dat helpt niet haha

 

Ik zou je jongste kids twee dagen naar de opvang doen. Kun je twee dagen in alle rust je werk doen. Heb je de avonden voor jezelf zodat je wat kan opladen en daardoor waarschijnlijk ook meer ruimte krijgt om met de buien van je peuterpuber om te gaan.

 

Praktische oplossingen;
Zeker een creche / opvang gaan doen. Niet alleen fijn voor de kinderen (andere omgeving met andere regels. Andere activiteiten en ander speelgoed + leeftijdsgenootjes) , maar ook fijn voor jezelf. Even geen kinderen, geen peuterproblemen, kunnen genieten van de stilte en overdag wat werk kunnen doen.

 

Herkenbaar. Mijn middelste was ook zo en mijn jongste (nu 3) misschien nog wel meer zelfs. Bij de oudste hulp gezocht en uiteindelijk tips gekregen en dat zat hem toch in stukje autonomie geven (keuzes waar dat wel kan geven) afleiden/grapje oplossen en voorbereiden. En ook consequent zijn. En ja dat is dood vermoeiend en want ik stond bijv pasgeleden 20 minuten met een keihard krijsende peuter midden in de winkelstraat omdat ze haar zin niet kreeg en iedereen keek me aan en het zweet stond op m’n rug

Ik zou denk ik toch gaan voor wat meer opvang voor je peuter zodat je rustig kan werken en wellicht hulp zoeken maar ook afwisselen met je man. Want alleen elke dag dit is helemaal niet te doen. Tenminste, ik ben dat dus ook na 2 dagen wel zat

 

Ook dat klopt. Onze drama peuters waren en zijn helemaal geen drama peuters op de opvang of school. Want die regels volgen ze feilloos op, groepsvorming, samen delen en spelen, beurt wachten. Doet ze hier heel goed eigenlijk…

 

Ik ben zo blij dat jij dit ook zegt. Mijn jongens gilde echt niet zo hard als L hoor..en als ik boos wordt of nee zeg dan kan ze echt helemaal overstuur gaan…

 

Mijn peuter gaat ook heel goed op de creche! Het doet haar echt veel goed want ze is heel sociaal, wil het allemaal graag weten en goed doen (en dat ook overhandigen aan anderen ('je mag niet aan de deur zitten' , 'kleuren moet op papier, niet op de tafel' )

Thuis toont ze best typisch gedrag waarin ze helemaal los kan gaan, ook omdat ze zich op de creche moet inhouden en aanpassen (wat niet persé iets negatiefs is. Het is belangrijk dat peuters (net als alles en iedereen) zich leren inhouden en aanpassen. Mits gezond en in balans natuurlijk).
Ik schat haar gedrag heel gezond in. Ze is een heftige (voor mijn doen) maar het past haar karakter. Daarnaast is ze overduidelijk aan het leren, balans zoeken, ontwikkelen. Daar heeft zij ruimte en een bepaalde aanpak in nodig. Dat leren duurt nou eenmaal een tijdje bij peuters. Het is niet 2 weken en vrede, zeg maar. Het kan maanden of jaren duren. Dat is normaal.

Daarbij wel de kanttekening: als je als moeder het gevoel hebt dat er meer aan de hand kan zijn dan is hulp inschakelen altijd een goed idee.