Kan je alleen mijn eigen ervaring vertellen. Mijn moeder is begin dit jaar overleden, mijn dochter was toen 3 jaar en 2 mnd. We hebben haar overal bij betrokken. Alleen toen mijn moeder echt heel ziek was in haar laatste dagen en steeds magerder werd, hebben we haar niet meer meegenomen. Ze heeft wel in de kist gekeken en is bij de crematiedienst geweest. In de kist kijken was op haar eigen verzoek overigens, dat vond ik zelf wel spannend..... Mijn neefje van toen bijna 3 is ook overal bij geweest. Wel zijn ze allebei alleen bij het begin van de crematiedienst geweest, toen hebben ze een kaarsje aangestoken en een bloem op de kist gelegd. Daarna zijn ze allebei met mijn schoonzusje (van de 'andere' kant) de zaal uitgegaan. Bij de koffietafel kwamen ze er weer bij. Dat was wel fijn, zo konden we ons zelf concentreren op het afscheid. Ik was er zelf wel bang voor, maar ze heeft hier absoluut geen trauma aan overgehouden. Mijn hart breekt als ze andere kindjes vertelt dat ze geen opa's meer heeft en maar 1 oma. Maar voor haar is het gewoon een gegeven, ze lijkt er totaal geen last van te hebben. Er bestaat ook een boekje ' lieve oma pluis', waarin de oma van nijntje overlijdt. Deze hebben we haar toen ook een aantal keren voorgelezen. Veel sterkte de komende tijd!
Mijn moeder is in november overleden. Onze dochter is wel al 4, maar we hebben haar meegenomen. Ze was dikke vrienden met oma en ik wilde haar zoveel mogelijk laten delen in het afscheid. Ik heb haar op haar niveau uitgelegd wat er allemaal ging gebeuren en met min schoonmoeder afgesproken dat zij met onze dochter naar buiten zou gaan als ze weg wilde. Maar onze dochter heeft de hele ceremonie bij me op schoot gezeten en met dr koppie tegen me aan door m'n haar geaaid. Voor mij was ze een enorme steun op dat moment. Voor haar was het duidelijk wat er allemaal met oma gebeurde. Ze hoefde er zelf niets bij te fantaseren. Maar het is heel persoonlijk. Als het voor jou alleen extra stress oplevert, snap ik ook als je kiest haar niet mee te laten gaan. Doe wat voor jou goed voelt, het is allemaal al vreselijk genoeg. Wat anderen ervan denken als ze wel of niet mee is, zou ik lekker naast me neerleggen. Sterkte met alles meid. Moeders kunnen eigenlijk niet gemist worden....
Ligt aan je kindje vindt ik,...maar als het om je eigen moeder gaat zou ik het zeker weten doen Sterkte trouwens met deze moeilijke tijd....
Allereerst heel veel sterkte de komende tijd, wens je heel veel kracht toe! Nee ik zou het niet doen, ze is nog zo jong!
Ik heb zoiets een tijdje terug bij de hand gehad en we hebben onze dochter van 1,5 wel meegenomen. Ik vond dat ze erbij moest zijn. Ze hoorde erbij, laat ik het zo zeggen. Een goede vriendin heeft zich over haar ontfermd en heeft haar mee naar buiten genomen toen ze te moe werd. Het was goed zo, ik had haar die dag niet willen missen en de rest van de familie ook niet. Onze dochter zal er zeker niets aan over houden en was ook niet van slag. Ik kan haar later wel vertellen dat ze erbij was. Dat vond ik ook belangrijk. Heel veel sterkte. Het is vreselijk om een ouder te moeten missen.
Dan zou ik het niet doen. je hebt je aandacht voor jezelf, het afscheid van je moeder, het steunen van je broertje, zusje en vader nodig. Je dochter zal zich niet herinneren dus in die zin "niks missen". Als ze wat ouder was, zou dit anders zijn natuurlijk. Je kunt haar wel een keer meenemen naar condoleance-moment, zodat afscheid van kan nemen. Ik heb daar persoonlijk wel goede ervaringen met kleine kinderen mee, is ook informeler en biedt meer ruimte. heel veel sterkte gewenst, het is ontzettend verdrietig voor je!
Dit was waar ik aan dacht. Hoe zijn de andere opa en oma? Hier zou het niet compleet zijn zonder dl denk ik maar als je je handen ook vrij wilt hebben (begrijpelijk!) moet je haar aan iemand anders over kunnen laten denk ik. Sterkte!
Hmm wij namen onze dochter wel mee.... Maar die was wel van het stilzitten en rustig blijven en misschien niet onbelangrijk... Het was niet mijn moeder maar mans opa. (Dus dat ik me evt bezig moest houden met haar was geen punt) Even oude neefje echter.... Was wat minder "geschikt" om mee te nemen. (Plus... De overledene was de vader van zijn moeder... Die had wel genoeg aan zichzelf zonder puberende peuter) Dus ze heeft iemand gevraagd om samen met haar zoontje later naar de begraafplaats te komen. Kon hij het officiële deel overslaan maar er toch ook bij zijn op de momenten dat het geen probleem was als hij even wilde bewegen of wat doen. Op deze manier werkte het voor beide kinderen Je moet zelf kijken wat voor jullie werkt maar ik denk dat jijzelf wel genoeg aan jezelf hebt zonder dat je zelf nog op je peutertje moet letten. Zou dat sowieso proberen zo regelen dat er iemand mee gaat die even met d'r weg kan lopen indien nodig. Sterkte komende tijd in ieder geval! Niet niks
Ik zou het ook niet doen. Laatst hebben wij mijn opa begraven en mijn dochter van 3,5 heb ik thuis gelaten. Zij kan er niet tegen als ik begin te huilen en van mezelf wist ik dat ik het niet bij een traantje wegpinken kan houden. Hoe dol mijn opa op zijn achterkleinkinderen was, hebben we er voor gekozen om de kinderen thuis te laten. Ook omdat ik er voor mijn vader wilde zijn, omdat het zijn vader was. Toen mijn opa erg slecht was, heb ik wel mijn dochter meegenomen zodat hij afscheid kon nemen. Dit fleurde hem een klein beetje op. Verder wil ik je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke periode! Voor jou en de familie.
Heb een tijdje geleden hier een stuk over gelezen in de kinderen of ouders van nu. Dat het voor kinderen juist goed is om ze mee te nemen om echt afscheid te kunnen nemen. Vanaf welke leeftijd dit geld weet ik zo niet meer. Denk dat het ook echt aan je kind ligt. Ik zou Emma sowieso wel meenemen als ik het gevoel heb dat ze daar baat bij heeft. Heel veel sterkte! Ik zou sowieso naar mijn hart luisteren en naar mijn kind kijken.
meid, wat een verdriet, wat een verschrikkelijke tijd maak je nu mee.. mijn opa is pas overleden en ook al was mijn mannetje bijna 3, ik vind niet dat ik hem moet confronteren met het verdriet van heel veel volwassenen. wel zou ik hem bv naar de koffietafel meenemen, mijn zoontje werd daar door de oppas afgezet. en misschien kun je daarna met hem naar het graf van je moeder gaan? zodat het voor hem wel concreter wordt, maar hij niet geconfronteerd wordt met het directe verdriet van iedereen. misschien kun je dat ook zo met je moeder afspreken, zodat ze weet dat jullie na haar begrafenis samen bij haar graf een liedje ofzo gaan zingen mbt haar afscheid? of bijvoorbeeld een simpel gedichtje opleest samen met hem? dan heeft hij zo toch zijn eigen afscheid van zijn oma. heel veel sterkte te komende tijd..
Mijn moeder is overleden toen mijn dochter bijna 2 was. We hebben haar niet meegenomen, omdat ik me wilde concentreren op mijn verdriet en afscheid. Ik had het ook niet fijn gevonden als ze 'onhandelbaar' was geworden en mijn man had moeten weggaan met haar. Ik had hem hard nodig. Daarbij is het geen plek voor een kind, allemaal vreemde, verdrietige mensen. De aandacht is er niet voor haar. Het duurt al gauw 45 minuten en zolang had mijn dochter niet stil kunnen zijn/zitten. Erna heb ik het regelmatig over mijn moeder, zodat ze haar leert kennen. Aan afscheidnemen heeft je dochter niets. Hoe spijtig ook: ze kent haar straks waarschijnlijk toch niet meer... Mijn zoontje van 10 dagen was wel mee ivm borstvoeding. Gelukkig was hij steeds stil. Heel veel sterkte met het afscheid nemen van je moeder. Het zal straks een groot gemis zijn. Maak je foto's van je moeder en je dochter? Ik deed dit steeds niet omdat ik mijn moeder niet het gevoel wilde geven dat ik al afscheid aan het nemen was. Nu heb ik daar erg veel spijt van. Nogmaals: sterkte!
Ts, heel veel sterkte in deze verschrikkelijk moeilijke tijd. Ik denk dat deze keuze afhangt van jouw kind, wensen, en welke waarde je hecht aan de begrafenis zelf. Voor mijzelf (ik ben al jaren afscheid aan het nemen van mijn moeder die op de jonge leeftijd van 53 de diagnose Alzheimer kreeg) is de begrafenis niet de plaats van afscheid. Dat is een proces waar ik geen 'buitenstaanders' bij nodig heb. Bij het echte afscheid wil ik die buurman die niet echt van mijn moeder hield er niet bij, of die aangetrouwde tante aan wie mijn moeder stiekem een hekel had. Of die collega die er alleen bij is om netjes sociaal acceptabel te zijn en daarna per ongeluk net iets te hard lacht bij de lunch/event na de begrafenis zelf. Velen kijken stiekem op hun horloge tijdens de dienst, wat het duurt zo lang en ze vervelen zich. Die mensen zijn er bij, maar die zie ìk liever niet bij een echt afscheid. Voor mij is de begrafenis niet de echte plek of tijd van afscheid, wèl een emotionele bijeenkomst. En bij die emoties heb ik juist behoefte aan diegenen die het dichtste bij me staan. Ik wil mijn kinderen knuffelen en ruiken in hun nekjes. Ik wil -juist dan- hen niet ook nog moeten missen. Hoe 'vervelend' ze dan ook zijn. Uiteraard in samenspraak met mijn vader. Die zal ze er overigens wel bij willen hebben dan. Dit uiteraard alleen als ik de indruk heb dat ik hen geen emotionele schade aan doe door erbij te zijn. Maar daar geloof ik juist niet in, zeker niet aangezien ze beiden niet snel onder de indruk zijn of schrikken. Beter openheid en 'snappen' wat er gaande is, dan merken dat mama/papa intens verdrietig zijn, maar er wordt verborgen waarom. Nogmaals, het hangt af van je eigen wensen en waarden. En die van je ouders. Veel sterkte!
Ja ik zou het wel doen.. Ik vind het belangrijk dat de kids ook afscheid kunnen nemen. Maar luister naar je eigen hart jij kent je kind het best!!! Heel veel sterkte
Hier gingen ze wel mee naar de crematie van mijn vader. Mijn dochter was toen net 3 en middelste net 1. Ze hebben ze eerst vermaakt met mijn neefjes, hebben tijdens de dienst even bij mijn tante gezeten verder achterin en halverwege kwam mijn dochter lekker bij mijn moeder op schoot zitten (die dus net weduwe was geworden), ik zag dat mijn moeder het ook fijn vond om haar kleindochter bij zich te hebben. Zo zaten we met mijn zus, ik zelf, mijn moeder en dus mijn dochter vooraan saampjes en dat was wel erg fijn. Nadien kregen ze lolly's bij de koffietafel en nog wat gespeeld met mijn neefjes en wat getekend etc zodat wij ons verder met de bezoekers konden bezig houden.
Ik vind dit een beetje een rare redenering. Vooropgesteld: ieder moet voor zich de keuze maken, wat voelt wel goed en wat niet. Als jij je niet goed voelt bij het meenemen van je (jonge) kind, dan moet je dat ook niet doen. Dat voelt je kind ook aan en da's denk ik vragen om een kind dat juist gaat 'klieren' op zo'n moment. Dit gezegd hebbende, ben ik dan wel van mening dat "niet confronteren met het verdriet van veel volwassenen" voor mij in elk geval zeker géén reden zou zijn om mijn kinderen thuis te houden. Ook dat verdriet hoort bij het leven. Waarom zou je je kind ervan weghouden? Mag het niet zien dat volwassenen wel degelijk ook emoties hebben? Dat het leven niet alleen maar leuk is? Nogmaals: ieder moet (en mag!) de keuze voor zichzelf maken, maar ik zou mijn kinderen dus wel meenemen, júist als de overledene dicht bij ons staat. Ik vind dat mijn kinderen dan net zo goed recht hebben om afscheid te nemen. En daarbij hoort mijns inziens ook dat ze zien dat anderen er (ook) verdriet om hebben, dat dat dus ook iets normaals is. Ik zou me eerder onprettig voelen als ik mijn kinderen bij zo'n belangrijke gebeurtenis er níet bij heb. Het zou me dan ook echt niet kunnen boeien wat andere mensen daarvan vinden. Maar goed, dit is mijn mening, over mijn situatie en mijn kinderen... Ik kan verder alleen maar zeggen dat ik TS veel sterkte wens in deze moeilijke periode. Ook veel sterkte voor alle anderen die hier recentelijk een naaste hebben moeten begraven, of op het punt staan een naaste te verliezen...
Allereerst sterkte! Toen mijn opa 3 maand geleden overleed hebben we het als volgt gedaan: Kerk en crematorium was ze bij mijn schoonmoeder. Schoonmoeder heeft haar en witte ballon naar crematorium gebracht. Toen de dienst daar afgelopen was stond zei met S. bij de uitgang te wachten. Daar heeft S. voor opa een ballon op gelaten. Koffietafel was ze bij. Heeft iedereen met haar gespeeld en zorgde ze voor de vrolijke noot! Opa zou het niet anders gewild hebben en ook voor mijn oma was het heel belangrijk dat ze er bij was. Oma leefde compleet op!