Ik vindt het heel moeilijk heel dubbel eigenlijk.....neem je een 2 jarige mee naar een begrafenis of niet? Het gaat heel slecht met mijn moeder (maagkanker, tumor bij alvleesklier, galblaas verstopt, meerdere drains, vochtophoping in buik, veel pijn en onder de morfine) en ze zal niet lang meer te leven hebben. Mijn man vroeg toevallig vanmiddag als het zover is nemen we onze kleine meid dan mee.....en eigenlijk weet ik het niet. Ja: ze hoord erbij en is toch haar oma. Nee: blijft niet rustig zitten....zit in Nee en Gil fase......zal rond rennen. Zal ik die dag rustig afscheid kunnen nemen zonder achter mijn dochtertje aan te moeten rennen en corrigeren, tuurlijk papa gaat ook mee maar is toch altijd mama waar ze alles van aanneemt en haar stil krijgt. Zal ze het begrijpen en alle emotionele mensen is dat wel goed voor een kleintje? zal het niet te veel prikkels geven? Wat zouden jullie doen? meenemen of niet? Ik weet het echt niet, hoop op jullie meningen/ervaringen en misschien wel tips?
Nee, ik zou denk ik op de dag van of voor het afscheid met je kindje afscheid nemen en ze bij de dienst naar een oppas brengen. Eigenlijk vooral voor jezelf, maar ik denk dat een dienst voor zo'n uk ook veel te lang duurt. Veel sterkte gewenst.
Allereerst: heel veel sterkte voor jou en je familie! Lijkt me enorm heftig om mee te maken! Waarom overleg je niet met je moeder zelf nog, wat zij zou willen.. Haar uitvaart dus kan ze vast ook aangeven wat ze wil. En dit dan in gedachte houden met je uiteindelijke keuze? Eventueel ook nog neerleggen bij broers/zussen en je vader dan? Uit eigen ervaring kan ik alleen vertellen hoe het ging toen mijn oma overleed afgelopen juli. Middelste was toen nog geen 1,5 en is eigenlijk bij alles geweest. Ging heel erg goed! Was ook wat mijn oma gewild zou hebben en wat opa heel graag zag dus maakte het daarmee ook gewoon goed. Ze heeft tijdens de dienst deels gezeten en toen er muziek gespeeld werd wilde ze graag dansen. Hebben dat laten gaan en ookal was het misschien niet gepast in de 'context': het toverde bij iedereen een lach op zijn gezicht (naast de dikke tranen die er al waren). Was heel bijzonder en mijn oma had er vast heel hard om moeten lachen (was altijd het type 'als ik dood ben mag je huilen, maar vier vooral het leven zelf'). Wij en ook de andere aanwezig vonden het ook totaal niet storend. Ik met zwangere buik, jonge peuter aan het dansen, mijn overleden oma en oude opa.. Liet mooi zien hoe het leven is. MAAR in jullie situatie zal dat ook weer anders zijn aangezien je moeder niet haar leven geleefd heeft en overlijdt aan een rotziekte Ze had nog vele jaren moeten hebben. En dit zorgt er natuurlijk ook voor dat het voor jouzelf en naaste familie nog moeilijker en verdrietiger is. Maar nogmaals.. Overleg met je moeder in eerste instantie als je zelf gewoon niet goed weet hoe en wat. Dan weet je in ieder geval wat zij zou willen en kan je zelf ook makkelijker een keuze maken denk ik. Heel veel sterkte de komende tijd!
Oh nee, ik zou er niet eens aan denken! Buiten dat het helemaal niet prettig is voor jou en je man dat je steeds op jullie dochter moeten letten (want tweejarigen zitten over het algemeen niet graag stil en dat zorgt hoe langer het duurt voor steeds meer frustraties) denk ik dat het voor haar ook geen goed idee is. Kinderen voelen stemmingen haarfijn aan en de stemming die er dan heerst lijkt me juist geen een waar aan ik mijn kind graag bloot zou stellen. Ik begrijp dat je haar er graag bij wilt betrekken en ze zal ook vast wel wat mee krijgen van de situatie nu en merken dat oma straks weg is, maar ik zou ook op een eerder tijdstip afscheid van haar nemen en misschien eens gaan inlezen op wat voor manier je het beste er mee om kan gaan (ik heb er gelukkig nog geen ervaring mee). Tot slot veel sterkte!
Nee mijn meisje is net 3 en die zou wel stil zijn en zo maar zo het te beladen voor haar vinden wel zou ze bij het laatste afscheidsmoment mogen zijn. Moet er niet aan denken het is nog al een oma.s kindje maar de uitvaart zelf denk dat ik zelf moeite zou hebben om ook nog op mijn dochter te moeten letten. Wat verschrikkelijk trouwens. Alvast veel sterkte van wat komen gaat. Nee is mijn antwoord dus. Oudste van 12 zou wel mee mogen.
Heel veel sterkte gewenst in deze moeilijke tijd, Mijn antwoord is; Volg je hart, als jij graag je gezin ik elkaar hebt zou ik het doen, iedereen zal begrijpen dat ze niet stil kan zitten de hele tijd. Ook voelen kinderen feilloos het verdriet van jou aan en zal zich hier vanzelf aan aanpassen. Ik zou het inderdaad proberen bespreekbaar te maken met je moeder, kijk wat zij vind. Nogmaals Sterkte!
Ik heb mijn dochtertje ook nooit mee genomen naar het ziekenhuis en dat begreep mijn moeder wel (is geen afdeling voor kleine kinderen, allemaal mensen die ziek zijn door die ellendige ziekte). Ik ga nog wel ff overleggen met mijn zusje (26) of zij haar dochtertje van 1,5 jaar meeneemt. Ik heb ook nog een zusje van 19 en broertje van 16 en dan mijn vader nog die bijna tegen een inzinking zit. Ik wil er namelijk ook graag voor hun zijn en niet dat mijn dochtertje continu om mijn nek hangt en aandacht wil.
wij hebben toevallig vrijdag mijn schoonzusje begraven. Mijn zoontje is eem maamd ouder dan jouw dochter en ik heb hem niet mee genomen ten eerste kan hij niet stilzijn en stilzitten ten tweede wilde ik hem niet confronteren met alle mensen die moesten huilen enzo dus nee ik zou haar niet meenemen
Ik zou het niet doen.. Vorig jaar is mijn zus overleden, en mijn andere zus heeft haar dochter van 6 wel meegenomen omdat zij het wel begrijpt, haar zoon van toen 3½ ook thuis gelaten omdat hij te druk was.. Ik wens je veel sterkte!
Ik denk dat ik het niet zou doen. Ze begrijpen het nog niet, maar zien wel alle verdriet. Ik zou mijn kids daar nog niet mee belasten. Wel zou ik ze bewust afscheid laten nemen maar dan de dag ervoor. Tevens denk ik dat je zelf ook in alle rust afscheid moet kunnen nemen. Heel veel sterkte, erg heftig wat jullie moeten doormaken.
Klopt, mijn moeder is net 57 geworden en had nog heel veel plannen en accepteerd dan ook niet dat ze er zometeen niet meer is.....dat maakt het erg heftig allemaal. Ookal zal mijn moeder zeggen dat ze de kleintjes erbij zou willen (ook mijn nichtje van 1,5) weet ik nog niet of ik dat zou doen. Ik wil er ook zijn voor mijn vader, jongere zusjes en broertje en een kindje van 2 dat om mijn nek hangt wordt me denk ik iets te veel.
Om te beginnen heel veel sterkte! Erg heftig allemaal Wij hadden afgelopen vrijdag de crematie van mijn zus en mijn dochter van 4 jaar heb ik bewust niet meegenomen, Ten eerste zou het te heftig voor haar zijn. Mn zus was jong en er was dus sowieso heel veel verdriet wat voor haar niet te begrijpen was en ook een trauma zou kunnen veroorzaken. Ook kan je maar een keer afscheid nemen. Dit gaat lastig als je ook nog op je kindje moet letten. Wij hebben haar op dr eigen manier afscheid laten nemen van haar tante, thuis hebben we ballonnen opgelaten met hartjes eraan. Afgelopen zomer was ze wel bij de crematie van ons zoontje die is overleden tijdens de zwangerschap. Maar dit was in besloten kring en totaal niet te vergelijken met afgelopen vrijdag zeg maar. Al met al duurde dat nog geen kwartier en na een liedje en een laatste knuffel zijn we naar buiten gelopen en hebben we ook ballonnen opgelaten. Nogmaals sterkte!
Bedankt allemaal voor jullie reactie´s. Fijn om te lezen dat het dus niet raar zou zijn als ik haar niet mee zou nemen. ik neig namelijk naar het niet meenemen maar ergens leek me dat ook weer raar, maar inderdaad al die emotie´s lijken mij niet goed voor haar en hoe leg je een 2 jarige uit wat er gebeurd en waarom oma in een kist ligt en onder de grond gaat.....ben bang dat ze er wat aan over gaat houden. Ik heb haar bewust ook nooit mee naar het ziekenhuis genomen aangezien daar allemaal mensen met die vreselijke ziekte liggen. dit begreep mijn moeder ook wel want zodra ze thuis was kwamen we naar haar toe.
Nog gecondoleerd wat een vreselijke tijd heb je zeg eerst je zoontje en dan nu ook nog je zus....vreselijk, veel sterkte!!!
Ik denk dat je daarmee al het antwoord geeft: het wordt voor jou te veel. Dan zou ik het niet doen. Mijn zoon heeft mij wel eens zien huilen en was ongeveer 5 tellen onder de indruk. Maar ik weet niet hoe hij zou reageren in een ruimte vol huilende mensen. Ik denk dat hij daar wel 'last' van zou krijgen. In de eerste plaats op het moment zelf: niet weten hoe ermee om te gaan. Wat dus kan resulteren in òf heel rustig, maar wel bij mama wegkruipen, òf juist heel druk worden. Beide niet handig of prettig op dat moment. Verder denk ik dat hij die indrukken ook wel zak meenemen in de periode erna. Het lijkt me dus voor jou en hem allebei niet verstandig als hij meegaat. Misschien iets bedenken waarbij hij op een ander, rustiger moment op zijn manier toch afscheid kan nemen van oma. En verder wil ik jou eje familie erg veel sterkte wensen. Wat ontzettend heftig. Ik kan me voorstellen dat je moeder moeite heeft om dit te accepteren, dat ze haar kinderen en kleinkinderen op zo'n jonge leeftijd moet achterlaten. Veel kracht toegewenst.
Tja, je zal die beslissing inderdaad voor jezelf moeten nemen....je kindje zal er waarschijnlijk niet veel van herinneren als je haar meeneemt... Mijn vader is begin maart heel onverwacht overleden, we hebben nog wel met z'n allen afscheid kunnen nemen gelukkig, dat zal bij jou hopelijk ook zo zijn. Ik heb nog een dochtertje van 4 en die wilde ik er zowiezo wel bij hebben, voor haar maar ook voor mezelf en mijn moeder. Soort van automatisch ging mijn zoontje van bijna 2 ook mee, heb er niet aan gedacht hem niet mee te nemen. Eigenlijk ging het heel goed, was genoeg te kijken en had veel snoepjes en koekjes mee, waren eigenlijk tijdens de plechtigheid heel rustig...daarna bij condoleren wel heeeel druk maar dat maakte me niet uit. Ik had wel mijn schoonouders erbij en achter de hand voor het geval hij heel druk zou zijn of huilerig maar dat was gelukkig niet nodig. Heel veel sterkte gewenst en doe wat jou goed lijkt...
Het ligt voor mij aan de band die je kind met oma heeft. Mijn schoonmoeder zal mogelijk op niet al te lange termijn overlijden. MIjn kinderen ( 4 en 2 jaar) hebben er nauwelijks een band mee. Ik denk dat ik ze mogelijk toch zal meenemen. 1) het hoort bij leven, ze zullen toch echt wel mee krijgen dat oma dood is. 2) liever dat ze meekirijgen hoe een begrafenis / crematie gaat, liever dat, dan dat ze er over fantaseren. 3) specifiek in ons geval: er zullen geen hordes mensen komen, mijn man en ik hebben niet zo enorme band met haar. Dus voor een eerste keer best geschikt. MOchten mijn ouders komen te overlijden, zal ik ze op deze leeftijd echter niet meenemen. Mijn ouders betekenen voor mij, maar ook voor mijn kinderen veel meer. Ik denk dat mijn dochter dan geheel overstuur zal raken bij een begrafenis, dan verwacht ik bij mijn schoonmoeders crematie niet.
allereerst wat een rotsituatie, sterkte! Wij hebben onze dochter niet meegenomen naar de uitvaart van mijn schoonmoeder. Ik had echt genoeg aan mijn eigen emoties, en mijn man ook. Als je dan ook je kindje nog bezig moet houden, kom je aan je eigen proces niet toe. Daarnaast snapt een kind van 2 nog helemaal niets van je emoties, maar ziet en voelt ze wel.
Toen mijn dochtertje 2 jaar en 2 maanden was, overleed mijn stiefmoeder aan darmkanker. Wij hebben er wel voor gekozen om haar mee te nemen, omdat mijn stiefmoeder haar en mijn neefje en nichtje er graag bij wilde hebben en om de praktische reden dat iedereen die ik op haar zou laten passen, ook allemaal op de begrafenis waren. Het was misschien wel iets anders omdat het niet mijn moeder was, maar zelfs toen ik wat ging zeggen, bleef mijn dochtertje rustig zitten. Juist omdat ze het verdriet aanvoelde, was ze heel lief en rustig. Ze heeft wel 5 doosjes rozijntjes gegeten . Ik had met mijn vriend afgesproken, dat als ik wat ging zeggen, hij mijn dochtertje niet moest tegenhouden als ze naar mij toe wilde, want dat leek me een hoop gegil en gedoe worden, maar ze bleef gewoon zitten. Alleen op het eind riep ze "mama huilen?", maar dat leverde juist wel een fijne lach op van iedereen. Ik zou het dus wel doen, maar ik lees uit jouw woorden dat het je te veel gaat worden en dan moet je het niet doen. Dan ga je je irriteren en daar schiet niemand wat mee op en je dochtertje helemaal niet, want dat voelt ze aan en dan ben ik bang dat ze juist helemaal aan je gaat hangen. Heel veel sterkte! En inderdaad: vooral naar je eigen gevoel luisteren!
Het is een heel persoonlijke keuze, maar wij hebben er heel duidelijk wel voor gekozen om bij de crematie van opa de kinderen er bij te hebben. Het wat ook echt een onderdeel van de ceremonie. Ze mochten tekeningen leggen bij de kist en bellen blazen (kusjes voor opa). Ik vond het zelf heel prettig om ze er wel bij te hebben en ik heb er me over verbaasd hoe rustig ze zijn gebleven. Normaal gesproken kunnen ze nog geen 5 minuten stil zitten. De jongste heeft de hele tijd bij mij op schoot gezeten (ca 18 maanden toen) en de oudste (toen ruim 3) zat bij papa en oma. Vooral de oudste heeft het heel bewust meegemaakt, maar heeft er zeker geen trauma aan overgehouden. Natuurlijk is het heel emotioneel, maar dat kun je op de leeftijd echt wel begrijpelijk maken. Ze zijn zelfs mee geweest bij de crematie zelf, dus waar de kist de oven in gaat. Niet van tevoren over nagedacht, maar we hebben er geen moment spijt van gehad. Het is voor hem heel duidelijk geweest en een duidelijke afronding. Maar nogmaals, blijft persoonlijk. Hoe denk je zelf bij de begrafenis te zijn en wat wil je kinderen wel of niet meegeven hiermee. Kun of wil je de kinderen er bij betrekken. 2 jaar is nog wel jong hoor, nog wel te jong denk ik om het echt mee te krijgen.