Hallo allemaal, weet niet of er hier dames zijn die met (ongeveer) hetzelfde probleem kampen als ik: IK wil heel graag een kleine, maar vriendlief twijfelt nog erg. Nou kent hij zichzelf goed genoeg om te weten dat ie nooit een punt zal bereiken waarop ie het wel zal weten. Zo zit ie namelijk nou eenmaal in elkaar; hij ziet overal beren op de weg, en iedere keuze beschouwt ie (onbewust) als het verlies van alle andere mogelijkheden. Ik ben een paar maanden geleden gestopt met de pil, maar we gebruiken ook geen andere anti-conceptie meer. Hij (en ik) 'laat het aan het lot over' wat er vervolgens gaat gebeuren, en daar ben ik op zich wel heel erg blij mee. Maar nu kreeg ik eergisteren weer de eerste tekenen van mn naderende ongi, en toen voelde ik me opeens zo verdrietig dat ik niet tegen hem kon zeggen: "k*t, ik ga weer ongesteld worden, balen he, lief?" waarna ook hij teleurstelling zou voelen, want ik weet dat hij stiekem een beetje opgelucht is wanneer de OB's weer tevoorschijn komen. Je wil er toch graag met hetzelfde gevoel naar kijken als je partner, dus voelt het soms kl*te als dat niet zo is. Dusss... vroeg me af of er nog anderen zijn in een soortgelijke situatie, waar ik af en toe een luisterend oor aan kan bieden en in kan vinden.
Hey fafa, Wilde al snel reageren, maar geen tijd gehad Ik herken je verhaal heel erg!! Wij hadden een nieuwbouwhuisje gekocht en woonde zolang nog bij mijn ouders in, tot het klaar was... 4 jaar geleden begon het bij mij al te kriebelen, maar wist dat het nog niet kon, want dan zou het huisje nog niet klaar zijn.... 2 jaar geleden gestopt met de pil, omdat ik niet goed op die hormomen reageerde en vanaf toen dus met condoom... tja dat ging ook wel eens stiekem zonder.... en daardoor ging ik soms hopen dat het raak was. Met m'n vriend over gepraat... als het zou gebeuren, zou het gebeuren, maar liever nog niet. In februari 2009 kon ik er niet meer tegen, gezegd dat ik wilde stoppen met condoom te vrijen (in mei 2009 zou het huisje opgeleverd worden) en hij stemde daarmee in. Maar vanaf toen hadden we wel minder sex, hij dacht dat ik alleen maar sex wilde om een kind... niet dus, maar leg dat maar eens uit. Soms echt ruzie over gehad, en dat is natuurlijk helemaal niet de bedoeling. Uit eindelijk gezegd dat we maar weer met condoom moesten gaan vrijen, en dat wilde hij ook niet! Hij wilde wel een kind, maar het moest voor hem allemaal zo perfect zijn... dat er toch druk op komt te staan. Inmiddels gaat het beter... ik weet nu dat hij het wel wilt, maar hij poept gewoon hartstikke in z'n broek! Hij vindt het zo eng!! En natuurlijk is het ook eng, maar mijn wil is sterker. Volgens mij zijn sommige mannen er pas aan toe als ze zo'n kleintje in hun handen hebben... bij ons is dat heel anders. Dat is mijn verhaal in het kort! Natuurlijk is er veel meer gebeurd, maar lastig te vertellen in het kort! Een tip... nooit vertellen wanneer je vruchtbare dagen zijn En zorg dat je veel blijft klussen, ook al zit je niet in je vruchtbare dagen Owja en niet puchen.. haha werkt ook niet, heb ik al geprobeerd En als je ongi bent geworden... alleen je vriend ff mededelen en hier uit komen huilen, want die mannen snappen dat echt niet helaas Succes, hoop dat je snel zwanger bent!
Hey serendipity, bedankt voor je reactie, ik herken inderdaad ook een heleboel in jouw verhaal. Mijn vriend is ook echt een perfectionist: op vakantie gaan is voor hem al een hoop gestress: we moeten wel dit meenemen, en niet dat vergeten, en als er nou zus gebeurt of zo niet goed gaat... dus de verantwoordelijkheid voor een kind voelt voor hem als 1000 dingen die fout kunnen gaan, terwijl ik denk: ja, wat we ook tegen komen, we zijn allebei intelligente, creatieve mensen; voor ieder probleem kunnen we wel een antwoord vinden. En je tips vond ik ook geweldig; dat heb ik inderdaad ook al snel ontdekt: in mijn handtekening staan 2 rondes tussen haakjes: 1 ervan is omdat ik zei dat ik vruchtbaar was en er dus niet gesekst werd... lesje geleerd maar ik begrijp dus dat jij al een hele tijd bezig bent; da's erg vervelend: is dat voornamelijk omdat je niet zo 'gericht' kunt klussen als de meesten die zwanger proberen te worden, of ligt het aan een van jullie vruchtbaarheid?
Ik herken ook veel in jou verhaal... mijn vriend is niet echt perfectionistisch, maar volgens mij wel iets van faalangst ofzo. Wat jij hebt met vakantie, had ik met het kopen van meubels! Hadden we eindelijk een keuze gemaakt, ging hij weer twijfelen en kosten het toch te veel enz. en dan is kinderen ook echt een grote stap en verantwoordelijkheid... hij heeft niet echt een goed voorbeeld gehad van z'n ouders, en naar mijn mening, een voorbeeld zoals het echt never nooit zou moeten! En volgens hem moet het bij zijn kind anders, maar dan ook echt perfect anders. En over de tips... is jou vriend wel te verleiden?? Die van mij echt zelden, hoe meer moeite ik doe... hoe meer hij door heeft dat het mijn vruchtbare dagen zijn Misschien werkt het bij jou om te zeggen voor je vruchtbare dagen... dat het de vruchtbare dagen zijn... zodat hij daarna denkt dat het geen "kwaad" meer kan of ben ik nu heel slecht?? Tegenwoordig doen wij het nu bijna alleen op zijn initiatief en soms als ik geluk heb op het mijne... en waarom het zo lang duurt geen idee, we hebben wel genoeg kansen gehad, er was maar 1 maand waarin we zeker weten geen kans hadden. Daarbij heb ik in ronde 3 een vmk gehad, we hadden toen zelfs maar 1 x sex gehad, 2,5 dag voor m'n ei... dus dacht toen dat ik geen kans maakte!! Wel dus... Daarna dacht ik dat als we eenmaal op het goede moment zouden sexen, dat het dan snel raak zou zijn, maar ook dat is gebleken dat het niet zo is Nu maken we deze ronde weer een aardige kans... dus duim je voor me? Ik duim voor jou op een goeie klus ronde!!
over dat verleiden: ik laat de natuur nu voor me werken: tijdens je vruchtbare dagen scheidt je bepaalde geurstoffen af (feromonen), die mannen onbewust kunnen ruiken, en waar ze zin van krijgen in seks. Dus zolang ik het dan niet 'verpest' door te zeggen dat ik vruchtbaar ben, komt het initiatief van hém op de juiste dag, zonder dat hij bewust weet dat het de 'juiste' dag is. Tenminste... tot zover de theorie, vorige maand werkte het zo, hoop dat vol te kunnen houden. Maar je zegt dat je vriend zelden te verleiden is, maar ook dat je van de 12 rondes op 11 wel op tijd seks hebt gehad? Dat vind ik dan nog een hele goeie score. En ik zie in je handtekening dat je wel bezig bent met vruchtbaarheidsonderzoek. Hoe vond hij het dan om dat te doen? Want dan moet hij er toch ook heel bewust mee bezig gaan? En ik hoop heel erg voor je dat je deze maand zwanger bent, zou fantastisch zijn! Nog 5 spannende dagen: altijd vervelend he, dat wachtbankje... Trouwens, als ik deze verhalen als buitenstaander zou lezen, zou ik mij voor gek verklaren... een kind te willen met iemand die er niet volledig achterstaat! Maar ik weet gewoon diep in mn hart dat hij inderdaad, zoals jij ook al zei, als ie zo'n wurm eenmaal in zn armen heeft, er zielsgelukkig mee zal zijn. En weet ook dat hij een fantastische vader kan zijn. Vandaar dat ik dit aandurf, en ik denk dat dat voor jou ook zo geldt?
hoi dames.. Jullie verhalen zijn erg herkenbaar, ik heb in het zelfde schuitje gezeten. Ook hier minder "gemeenschap", maar dan na de geboorte van ons 1e kindje. Mijn man heeft toen nl een hele zware tijd doorgemaakt. nu, 2,5 jr later, geeft hij aan graag een broertje/zusje te willen voor onze dochter. Ik merk aan hem dat hij het wel heel erg spannend vindt, misschien zelfs wel eng. Ik hoop dat jullie partners er wel echt aan toe zijn, ik gun niemand de periode die wij hebben doorgemaakt... Veel succes!!
Ik begrijp het ook als je er helemaal niet verder over wil uitweiden, maar ik ben wel heel erg benieuwd naar je verhaal. (wat je dan precies hebt meegemaakt) Niet in de laatste plaats ook eventueel van jouw geschiedenis te leren.
Ik zal proberen om het kort uit te leggen.. Mijn man is geen prater, twijfelde of hij wel kinderen wilde. Hij zag hoe graag ik wilde en heeft toen toegegeven. De bevalling viel erg tegen, Hij heeft gezien hoe de gynaecoloog reageerde en hoe de navelstreng om het nekje zat (en nog enkele dingen). Door zijn drukke baan, slapeloze nachten en het feit dat hij een binnenvetter is, is hij overspannen geraakt. Hierdoor kwam hij thuis te zitten, zat echt met zichzelf en de verantwoordelijkheden in de knoop. Onze relatie had het erg zwaar te verduren. Gelukkig heeft hij nu een goede baan, kan hij weer intens genieten van onze dochter en heeft hij een hobby waarbij hij zijn hoofd helemaal leeg kan maken. (Dat laatste heeft hij heel hard nodig) Onze dochter is nu 2,5 jr en we zijn samen door een heel diep dal gegaan. Nu gaat het weer goed met ons. Ik wil al heel lang een 2e kindje, maar ik heb deze keer gewacht tot hij zelf heeft aangegeven een broertje of zusje er bij te willen. Ook al tikt mijn bio.klok ontzettend hard...dit alles wil ik nooit meer. Het is voor ons erg spannend hoe het zal gaan wanneer ik daadwerkelijk zwanger zal zijn. Ik wil jullie niet overhalen om te wachten, ik ken immers jullie situatie niet.
Hi Meiden Ik ken het ook hoor. Ik wil al 3 jaar, maar mijn vriend vond het te vroeg. Hij wilde op zijn 30ste, maar een compromis gemaakt zo tussen 26/27. Nu het zover is, wil hij ook het liefst terugkrabbelen. Ik vind het ook moeilijk om hem mijn teleurstelling te laten merken of met hem erover te praten, omdat ik weet dat hij het eng vindt en stiekem een opluchting dat we weer een maand verder zijn. Het doet mij wel zeer, maar ik begrijp hem ook wel. Nu weet hij wel dat ik het super graag wil en weet hij ook dat we meer ons best moeten doen dan aan het lot overlaten, want ik word nu ongeduldig! Gelukkig gaat hij er nu wel steeds beter over praten, maar goed hij zegt zelf mannen zijn er bijna nooit aan toe en er is nooit een goed moment voor een kind. @ Sjantelle wat vervelend dat jullie zo'n vervelend periode hebben gehad, maar ik hoop wel dat je man in ziet dat jullie nu weer iets moois bereikt hebben op eigen kracht @ Fafa en Serendipity het klopt idd dat het raar is om een kind te nemen als je er niet beiden achter staat, maar het is ook niet eerlijk dat 1 iemand dan kan bepalen wanneer het wel gaat gebeuren en of het wel gaat gebeuren. Ik heb tegen de mijne gezegd toen hij zei je maakt die keuze samen...idd we maken die keuze SAMEN, dus dat betekend niet dat jij bepaald dat het niet gebeurd. Eigenlijk heb ik het balletje terug gekaatst.
Genoeg relaties die er natuurlijk ook door uit gaan, door dit soort situaties... maar idd zolang we samen er over blijven praten, komt dat wel goed hoop ik! Inmiddels wordt m'n vriend er steeds opener over en zegt hij steeds vaker dat hij het wilt. En maakt plannen enzo... Hier gaat m'n ongi beginnen, heb al voorbloedingen en verwacht m'n ongi vrijdag! Deze week zei m'n vriend voor het eerst dat hij baalde en dat hij nog steeds dat sperma onderzoek moest doen! Ik blij dat ik er niet zelf over hoefde te beginnen!! Denk dat m'n vriend het afgelopen jaar ook echt nodig had om aan het idee te wennen... en tja als het eenmaal zover is en ze kunnen niet meer terug, hebben ze nog steeds 9 maanden om aan het idee te wennen! Denk dat ze er vanzelf ook een beetje naar toe groeien... tenminste dat hopen we dan maar Maar als ik m'n vriend met kinderen om zie gaan, zie ik hoe een geweldige vader hij zal zijn, dus dat moet goed komen!
@ladylola Goed van je om je standpunt duidelijk te maken. Ik heb dat ook gedaan, inmiddels 1,5 jaar geleden. Fijn dat je samen met je vriend er over praat...
Ja, we hebben ook al meer dan eens op het punt gestaan uit elkaar te gaan, maar dan was er toch telkens weer een strohalm om aan vast te grijpen. Want wat jij zegt, ladylola, is natuurlijk deels waar: één iemand kan niet voor jou beslissen of en wanneer jij een kind 'mag'. Maar als één van beiden echt niet wil, kun je er ook voor kiezen uit elkaar te gaan. Denk dat het voor jullie dan ook meer een kwestie was van 'wanneer' jullie aan kinderen wilden beginnen dan 'of' je aan kinderen wilden beginnen. En ik hoop ook heel erg dat vriendlief er een beetje aan gaat wennen. Vooralsnog maakt ie er wel een soort grapjes over; zo zat ik laatst op de armleuning van de bank (mocht vroeger thuis ook nooit) en hij zegt: "ja, dat kan dan straks ook niet meer he, als we kinderen hebben, dan moet je zelf het goede voorbeeld geven, hihihi" Denk dat dat zijn manier is om stapje voor stapje aan het idee te wennen: hoe alle kleine dingetjes gaan, als er hier een kind rond zou lopen... dus ik houd ook moed.
en @sjantelle: heftig verhaal.. maar goed te horen dat je man nu zover is dat ie weer aan een tweede kleine wil. Respect voor je dat je hem die tijd hebt gegeven.