Ik moest even lachen want heb zo ongeveer dezelfde gesprekken met mijn zoon maar dan voor zijn doudouke (moet ook in bedje blijven om slapeke te doen, haha). Ben het wel met je opvatting eens: je moet zien waar je kindje op reageert. Afleiden werkt hier het beste of uitleggen waarom iets niet mag. In de gang zetten doe ik niet omdat ik dat eigenlijk nooit gezien heb van thuis uit maar wordt zeker wel boos als het moet. Ben dan ook niet tegen in de gang zetten, absoluut niet. Wie weet ga ik het later ook wel doen. You never know...
Het is trouwens helemaal niet nieuw, het is onderzocht door de psycholoog Kipling D. Williams. Interessant om te lezen.
We hebben er heel uitgebreid over gehad. Bij kleine kinderen (dreumes, jonge peuter) vond hij het beste om geborgenheid en veiligheid te bieden waarin het kind zijn emotie in kwijt kan. Dus erkennen dat het kind boos is en aangeven dat je dat begrijpt, kind bij zich nemen, of juist even met rust laten. Dit is natuurlijk per kind verschillend. Maar wat voor mij een behoorlijke eyeopener was, was het advies om bij kinderen vanaf een jaar of 2,5, zelf als ouder een goede voorbeeld te geven. En veel ouders denken bij een goed voorbeeld dat je als volwassene niet boos wordt waar je kind bij is, of niet boos reageert naar het kind toe.. Maar dat is het juist niet. Het is helemaal niet menselijk om nooit boos te worden. Het kan voor een kind heel verwarrend en onveilig voelen als hij zelf boosheid of kwaadheid voelt, maar dit gevoel helemaal niet herkent vanuit zijn basis (zijn ouders). Daarmee kan het kind meekrijgen dat: 1. boosheid een 'verkeerde' emotie is, je hoort dat niet te voelen; 2. hij zelf maar moet uitzoeken hoe je met die emotie moet omgaan. Van ouders hoort ie vaak alleen in woorden hoe het (niet) moet. Wij kregen als advies (en 1 van de beste opvoedingsadviezen tot nu toe) om juist eerlijk te zijn in eigen emoties naar het kind toe. En dan natuurlijk niet om flinke echtelijke ruzies of discussies te voeren waar een kind bij is, maar de boosheid dat je voelt naar het kind toe (en ja, ieder ouder voelt dit weleens) te uiten en daarmee een voorbeeld te geven aan het kind hoe je met zulke gevoelens omgaat. Ik ben wel vaker boos geworden op mijn kinderen als ze het te bont maakten, en dan zeg ik eerlijk [en op een boze toon]: 'ik ben nu heel boos, en wil even niet met je praten.' En ik loop dan echt weg en neem een moment voor mezelf. Ik heb ook weleens gehuild van boosheid, kwam door een situatie op het werk. En dat verberg ik niet voor mijn kinderen, ik probeer dan op hun niveau uit te leggen wat er aan de hand is, en wat het met mij doet. Wij hebben hierdoor als ouders ook veel over onszelf geleerd. Ik zie ons gedrag namelijk terug in onze kinderen. Mijn natuurlijke reactie bij boosheid is om weg te lopen en met rust gelaten willen worden. Als ik afgekoeld ben kom ik wel praten. Mijn man wil graag meteen uitleg en verklaring voor 'onrecht' dat hem gedaan is. En wij merken dat onze kinderen meestal 1 van deze manieren kiezen om boosheid te uiten. Vaak ook wel met huilen erbij natuurlijk. Ik heb wel vaker van de kids gehoord 'mama, ik ben nu erg boos, laat me even met rust' [volledig met een boze stem, pruillip en gekruiste handen, en stampend weglopen] Conclusie: Boosheid, onrecht, jaloezie, emotionele pijn enz enz zijn hele menselijke emoties. Elk kind komt hiermee in aanraking, door ze zelf te voelen EN door ze te veroorzaken bij een ander. Het veiligste voor een kind is om van zijn ouders te leren hoe je met deze emoties omgaat. En de beste leerschool is het gedrag van de ouder zelf.
Pedagogen hebben ook allemaal hun eigen visie en ideeën daarbij. Ik werk met 2 pedagogen regelmatig samen en zij zijn het bij lange na niet altijd eens. Zo kan de een dus zeggen dat boksen op een kussen niet goed is, een ander zal het vast aanmoedigen.
Adi, ik ben het helemaal met je eens en ik vind je reactie echt een eyeopener. Ikzelf heb namelijk een nogal driftig ongeduldig karakter. Als iets niet lukt of het duurt te lang, word ik snel nijdig (uit zich in stemverheffing en soms smijt ik iets weg...). Ik probeer als voorbeeld naar mijn zoontje eerst in mezelf tot tien te tellen, maar dit lukt niet altijd. Het gevolg is dat ik mijn zoontje vanmorgen ook zag smijten met speelgoed omdat iets niet lukte. Eerder heb ik al gezien dat hij heel weinig geduld heeft en dan ontzettend boos kan worden. Schaamde me dood omdat hij dat van mij heeft....de beste leerschool is dus inderdaad de ouders zelf. Ik zie veel positieve dingen terug in zijn gedrag, maar ook negatieve kanten van papa en mama....Door je hiervan bewust te zijn, kun je het zelf als ouder veranderen. En inderdaad eerlijk zijn in emoties naar je kind toe. Als ik huil om een reden, vraagt mijn zoontje " Wat is er mama?" Als ik dan zeg " niks", zie ik de blik in zijn ogen dat hij het niet begrijpt en niet weet wat hij moet doen (zo van...het is wel heel erg als mama huilt). Als ik daarentegen vertel op zijn niveau waarom ik verdrietig ben, zie ik dat hij anders reageert. Dit leert hem dat ook hij over emoties kan praten en zegt wat er is als hij verdrietig, boos of bang is.
Mooi geschreven Adi. Ik ben het daar helemaal mee eens. Ik vind het ook heel belangrijk dat mijn zoontje zijn emoties onder woorden kan brengen en probeer hierin ook een voorbeeld te zijn. Mijn zoontje is net twee en zei laatst: mama, ik was verdrietig, dacht dat mama weg was. Dat vind ik zo mooi, dat hij nu al kan vertellen welke emotie hij voelt en waarom. Ik vraag hem voor het slapen gaan ook wat hij het leukste van de dag vond en het minst leuke en ik vertel dat zelf ook over mijn dag (hij kan dat natuurlijk nog niet echt vertellen, maar met een beetje hulp vertelt hij steeds meer) Voor mij mogen alle emoties er zijn, alleen kunnen er wel grenzen zijn aan de uiting van emoties (bijv slaan of blijven gillen)
Mooi geschreven adi..! Na een boek over de thomas gordon methode (kijk, luister en begrijo van jantine peters), een triple p cursus, contact met een orthopedagoog en een psycholoog.... Hebben we veel info bij elkaar. Het is moeilijk dingen te veranderen, maar niet onmogelijk. En soms super om te merken hoe mooi dingen kunnen werken. En daar hooren bij: uitleggen, je eigen emoties laten zien en in kindertaal uitleggen en laten zien hoe je ermee omgaat, excuses aanbieden waar nodig. Dat op de gang zetten mishandeling is..... Dat me echt te ver. Ik probeer het wel zo min mogelijk te doen. Liever uitleggen. Maar 10x gaat mij ook te ver. Maar soms vind ik het ook fijner om ze de optie te bieden even op hun kamer uit te rusten of bij te komen of uit te huilen. Dus niet als straf, maar als mogelijkheid. Maar soms is het natuurlijk gewoon nee, gewoon klaar en dan is er geen ruimte meer. Ik ben ook een mens, met grenzen! Maar waarom zou het werken met emoticons niet goed zijn? Als ondersteuning? Wij hebben deze tip ook al eens gekregen.
O my.... ik had een tijdje niet gelezen in dit topic maar echt... sommige reacties dan denk ik: a. of je hebt een gigantisch makkelijk kind of b. je hebt ALLE tijd van de wereld en doet overdag geen andere dingen als alleen maar met je kind bezig zijn.... Als ik elke keer dat mijn kind iets doet dat niet mag een paar minuten met haar in gesprek zou moeten dan ben ik bijna de hele dag bezig. Nou werk ik thuis, moet ik ook wel eens schoonmaken enz. Tuurlijk heb ik iedere dag wel tijd om met mijn kind te praten/knuffelen etc. maar serieus... een paar minuten praten na slecht gedrag? En hoe gaat dat in de supermarkt als je kind niet ophoud met ondeugend zijn? ga je dan ook midden in de supermarkt op je hurken voor hem/haar zitten praten? Ook heel sneu voor juffen en meesters. Denk maar niet dat die voor ieder kind zoveel tijd kunnen maken. Er zitten namelijk niet alleen lieve kinderen in de klas die na even praten doen wat je zegt. En iemand had het over 'dan moet je een gepaste straf verzinnen zoals speelgoed afpakken', maar een gepaste straf is niet altijd te verzinnen in alle situaties. Mijn eigen dochtertje is een pittig meisje. Erg aan het uitproberen en die heeft geen geduld om zo lang te luisteren naar mijn uitleg waarom iets niet mag. Ik denk dus dat je niet zomaar kan roepen dat we maar moeten blijven praten tot ze luisteren want ieder kind is anders. Heb jij een kind dat na een paar minuten met hem/haar praten niet meer stout gedrag vertoont, dan heb je een makkelijk kind. Misschien is praten voldoende als ze wat ouder is, maar op dit moment werkt het alleen als ik haar even apart zet in de gang. Gelukkig zijn we het wel allemaal met elkaar eens dat 'kind in de hoek zetten is mishandeling', erg overdreven is.
Alleen eerste post gelezen. Bizar. Mijn oom & tante hebben een praat-opvoeding gegeven aan de kinderen: nichtje is op haar 16e zwanger geraakt, ging voor abortus maar was al 4 maanden dus helaas. Neef heeft kind met vrouw waar hij niet naar omkijkt wat overal wordt gedumpt en de ander is zwaar depressief. Lijkt me dus echt een perfecte opvoeding ja!
Nou aan de hand van de tips hier ook wat meer over gelezen en aan de slag gegaan en ik moet zeggen dat hoewel het gedrag nog niet veranderd is, ik me wel beter voel over de aanpak. Ik pak m'n dochter nu bij me als ze van frustratie? aan het krijsen is. Eerst begreep ik het niet, en werd ik er ook gefrustreerd van en boos, nu merk ik dat ze sneller rustiger wordt als ik haar beetpak en laat merken dat ik er ben. En geen waardeoordeel aan haar uitbarsting hang. Ook met emoties zijn we aan het oefenen. Laatst merkte ik dus ook dat ze ze nog gewoon niet zo goed herkent. Ik was verdrietig en aan het huilen. Dochter kan dan benoemen dat mijn gezicht rood is, maar kan niet vertellen dat ik verdrietig ben. Het heeft mij in ieder geval meer inzicht gegeven in het feit dat ze dus niet koud of warm wordt van boosheid en verdriet van iemand anders. Maar dus ook niet met haar eigen emoties goed weet om te gaan.
Wat een mooi topic om te lezen. Ik heb het net in 1 ruk uitgelezen en ga zeker iets doen met sommige tips, die ik hier zag. (Andere pas ik al toe) Nu heb ik nog een vraag aan de moeders die kinderen niet op de gang zetten en bijv. de puzzel weghalen als het kindje de stukjes niet wil opruimen. Welke consequentie zit er dan aan bijvoorbeeld bijtgedrag van een bijna 3-jarige. Het gaat nu gelukkig heel goed, maar heel soms wil hij toch nog bijten uit frustratie. Welk alternatief kan ik hem bieden om zijn frustratie te uiten? Even voor de duidelijkheid, ik ben gastouder, dus er zijn altijd veel kinderen in huis naast mijn eigen drietal en ze zitten dan aan 'zijn' speelgoed voor zijn gevoel. Ik heb speelgoed waar de gastkindjes niet mee mogen spelen en dat echt van hem is, maar hij beschouwt al het speelgoed op dit moment van hem. Ook heb ik een gastkindje dat heel goed is in hem, soms op een stiekeme manier, te frustreren. En dat resulteert dan van zijn kant in bijten.
Ik ben juf. En je houding maakt een wereld van verschil. Ik ben er van overtuigd dat je ook in de klas zonder time outs kunt werken hoor!
Mishandeling vind ik het niet. Zelf straf ik niet, ik kijk naar hun behoefte. Willen ze van de tafel springen dan gaan we gewoon naar buiten of ik pak een matras waar ze even op kunnen ravotten. Ieder kind is anders, ik had 2 meiden met een flink gedrag toen ik ze strafte, maar sinds een maand of 2 ben ik ermee gestopt en heb ik me verdiept in Alfie Kohn. Het gaat hartstikke goed, ze hebben geen rare "onhandelbare" buien meer! Ze voelde zich gewoon onbegrepen.
Kyra als mijn kind niet wil opruimen doe ik het, of maken we er een spel van wie het snelst op kan ruimen bijv. Voorleven is wat wij doen en we leven ook met elkaar, hun meningen tellen ook.