Ik heb even een wat als vraag, niet dat ik hier persoonlijk mee te maken heb, maar we kwamen er laatst een keer over in gesprek. " wat als je vriend waarmee je al een tijdje bent, van wie je dacht dat hij ook wel kinderen wilde, van de een op de andere dag zegt: ik wil ECHT geen kinderen, ik heb er goed overnagedacht en ik wil het gewoon niet". Jij, die al vanaf jongsafaan het gevoel hebt ooit zeker moeder te willen worden moet gaan nadenken. Wat is belangrijker je relatie of je kinderwens? Ik ben heel benieuwd, ik vind het een hele lastige
tja das idd een moeilijke kwestie... kijk naar je gevoel hoe sterk de kinderwens is en is die heel sterk en vind jij hem belangrijker als je relatie nu dan zou ik kiezen voor je kinderwens maar goed dat is een persoonlijke keuze.
das heel moeilijk. Mijn beste vriendin zit in zo`n situatie. Zij wil idd al van jongsaf aan al kids, maar haar vriend wil het niet. Eerst dacht ze nog, dat komt vanzelf wel. De ellende is dat ze gewoon de perfecte relatie hebben, nooit ruzie, altijd lol, leuke dingen doen samen enz enz..... Als je relatie dan al niet zo soepel loopt, kun je denk ik makkelijker de relatie verbreken, maar zij doet het niet. Ze hebben nu pas geleden een huis gekocht, waar ik straks overig de housewarming van heb. Ik denk dat zij toch niet voor haar kinderwens kiest, maarja, de toekomst zal het leren
zou me voor kunnen stellen dat als je bij hem blijft je tegen de 35e toch echt wel denkt van hey... het kan nu nog.. zou er misschien altijd de hoop blijven dat de partner van gedachten veranderd? hoe zouden mannen dat doen die een relatie hebben met een meid die geen kinderwens heeft, kiest een man makkelijker voor zijn relatie dan voor zijn kinderwens?
Ik heb erin gezeten. Korte versie: Uiteindelijk zijn we gescheiden. Niet alleen daarom, want ik kreeg gevoelens voor een ander. Het was een heel verdrietig iets, afscheid nemen van een relatie en de dromen die ermee gepaard gaan. En achteraf denk ik, dat mijn onvervulde kinderwens ook zwaarder erin heeft gehakt dan ik eerst durfde toegeven. Ik vond het in eerste nstantie nl. best lullig van mezelf om mijn man te verlaten alleen daarom. Maar goed..het is gebeurd. En ik ben nu gelukkig met een schat van een man en voor de rest...zie mijn banner
heb je toen je ex man niet wilde misschien toch een klap overgehouden van het feit dat hij niet wilde en dat de relatie toen minder werd waardoor je verliefd werd op de ander? Kan me voorstellen dat dat heeft meegespeeld...
Ik zou voor mijn relatie kiezen en mijn kinderwens laten gaan. waarom? Omdat ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is om een goeie relatie te hebben met iemand.. dus als ik een "perfecte" relatie zou hebben en alleen mijn kinderwens zou niet vervuld worden.. dan zou ik echt kiezen voor mijn relatie.
Maar hoe perfect is je relatie als je partner je hartenwens niet in vervulling wilt laten gaan en zijn wens boven de jouwe stelt? Dat vraag ik mij dan weer af.
daar kun je op meerder manieren over denken. Dat is voor de man net zo....hij wil niet, kun je hem dan ook niet in zijn waarde laten. Waarom is de kinderwens bij een vrouw belangrijker dan geen kinderwens bij een man. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben onwijs blij met een man die net zo graag een kindje wil als ik. Maar ik denk dat het voor mannen zonder kinderwens ook moeilijk is. Wat ik alleen in de situatie van mijn vriendin niet begrijp is dat je er met hem ook niet over kan praten. Als zij erover wil praten zegt hij: ik wil het niet, klaar....en DAT vind ik wel egoistisch
Ik heb dit meegemaakt en de relatie verbroken. Die relatie was overigens niet helemaal perfect dus dan is het misschien ook wel makkelijker..
Klopt, maar hoe dan ook, 1 moet veeeeel inleveren wat eigenlijk sowieso al niet eerlijk is. Ik denk dat het misschien ook helpt als zoiets al heel vroeg wordt besproken want als iemand dan al zegt 'nee voor mij nooit' heb je nog niet zodanig een band dat het moeite kost die te verbreken. Aan de andere kant, misschien verandert ie wel van gedachten. Of zegt ie ja en wordt het later alsnog een nee. Wat betreft je vriendin, dat zou ik dan weer niet pikken. Voor alles geldt, praten helpt. Misschien dat zij hem beter gaat begrijpen als ze weet waarom niet. Of dat hij haar gaat begrijpen maar op deze manier lukt dat natuurlijk niet.
hmm, zo perfect is die relatie dan toch niet als er niet over zoiets gesproken kan worden, is niet of je wel of geen kaas over je macaroni wil ofzo......*roll eyes* 'ik wil het gewoon niet!' Klinkt niet erg volwassen, als je iemand zoiets belangrijks wilt onthouden omdat je het zelf niet wilt zul je in mijn ogen toch hele goede argumenten moeten aandragen, mijn partner zou er niet komen met een simpel:'omdat ik het niet wil'
nee bij mij ook niet. Maar denk dat zij daar niet assertief genoeg voor is. En met perfecte relatie bedoelde ik meer de andere dingen. Het draait natuurlijk niet alleen om kinderen in een relatie. Ook om de dingen die je samen doet en waar je gelukkig van word.
Ik denk eerlijk gezegd dat mijn kinderwens te sterk zou zijn om nog gelukkig te zijn in een relatie met iemand die met stelligheid kan zeggen geen kinderen te willen. Ik heb in het begin van mijn relatie best in een spanning gezeten om dit onderwerp. Ik ben de eerste vriendin van mijn vriend (hij is 33 en best een einzelganger), en toen we net samen waren gaf hij regelmatig te kennen nog niet te weten of hij wel kinderen wilde. Ik had voor ik hem leerde kennen ook nog niet zo'n haast hoor. Ik was toen 25 en begon net met mijn carriere die nogal lastig combineert met babies. Maar sinds we samenwonen (nu 1.5 jaar) is die wens bij ons beiden gegroeid, eerst heel erg bij mij, en nu ook bij hem. Ik moet zeggen, ik had er altijd vertrouwen in omdat ik weet dat hij me niet aan het lijntje gehouden zou hebben als hij zeker wist dat hij het niet wilde... maar het is toch een enorm pak van mijn hart
Ben blij dat ik niet in zo'n situatie zit. Zou het daar heel moeilijk mee hebben, moest mijn man geen kinderen willen. Misschien dat ik toch wel voor mijn kinderwens zou gaan. Stel dat ik zijn keuze aanvaard en we blijven samen. Toch zal altijd dat gevoel blijven knagen. En wie weet na zo'n 30j verlaat je man je. Dan zal je altijd spijt hebben dat je toen niet voor je kinderwens hebt gekozen. En dan is het te laat.
Ik ben daar heel stellig in, dan kies ik voor de kinderwens. Die is bij mij altijd zo sterk geweest. En natuurlijk heeft iemand t recht om te zeggen; ik wil t niet. Maar de ander heeft net zo goed he trecht om te zeggen; ik wil t wel! En ik denk dat je uit eindelijk niet gelukkig wordt als je dit ''opgeeft'' voor een ander.
Dát hadden wij dus. Bovendien wist mijn ex man dat ik de zeer grote wens had. Hij was jonger dan ik en gaf destijds toen onze relatie serieuze vormen begon aan te nemen, aan, dat hij er toen nog even niet klaar voor was. Maar hij stond er niet afwijzend tegenover. Na 2 jaar vroeg hij mij ten huwelijk en een aantal maanden na ons huwelijk zei hij ineens dat ie er geen zin in had. Nou..als dat geen gigantische klap in het gezicht was voor me, dan weet ik het niet meer. En onze relatie was ook niet perfect..ik mocht het van hem nooit hebben over mijn verlangen en verdriet, Er was geen enkele ruimte voor discussie. Dus dat er dan ruimte ontstaat voor iemand anders in je leven, is niet zo vreemd. Niet dat ik dat heb gewild, overigens. Ik nam mijn huwelijksbeloften serieus. Maar mijn man nam mij alleen niet serieus...