Kan een relatie werken zonder fysieke aantrekkingskracht?

En als dit de verwachting van beiden is, hoe zouden jullie er dan mee omgaan als een van jullie een ander ontmoet waar wel een fysieke aantrekkingskracht mee is? Misschien niet voor een relatie, maar wel om af en toe mee het bed te delen. Is dat dan oke voor beiden? Dat je dus op lichamelijk vlak vrij bent om je heil elders te zoeken, naast de relatie? Of is het toch wel de bedoeling dat je dat dan niet doet, omdat dat verwarrend/pijnlijk zou zijn?

 

Dit is ook mijn mening.

Ik heb een oude collega waar ik het super mee kan vinden, we hebben alleen een blik nodig om elkaar te begrijpen, kan tot in de vroege uurtjes met hem praten, we kennen elkaar door en door, misschien wel meer dan manlief en ik
Maar nooit zal ik een relatie met hem kunnen hebben omdat er totaal geen aantrekkings kracht is.

 

Nee ik denk het niet.

 

Ik heb ooit 1 keer een hele leuke relatie gehad met een jongen...alles klopte...hij zag er leuk uit...lief, zelfde humor, leuke familie...

Maar ondanks dat het een knappe jongen was kon ik geen seks met hem hebben. Ik was echt niet tot hem aangetrokken. Dat zal met feromonen en geur te maken hebben. Ik weet wel dat heel veel vrouwen hem wel geweldig vonden.

Ik kan me niet voorstellen dat zoiets als fysieke aantrekkingskracht kan groeien.

Maar goed...wie niet waagt... je zet alleen wel veel op het spel. Maar dat doe je met een "gewone" relatie ook.

 

Ik zou het niet kunnen, voor mij horen fysieke aantrekkingskracht en seks echt bij een liefdesrelatie.

 

Ik vind dat bij een relatie wel aantrekkingskracht hoort. Want als je je man of vrouw niet meer knap en sexy vind dan leef je in feite als broer en zus. Ookal is de vriendschap perfect.

Wel denk ik dat vriendschap de beste basis is voor een relatie. Maar als je de ander echt op geen enkel front aantrekkelijk vind dat zou het voor mij een no go zijn..

 

Dapper dat je dit post en overweegt.

Zelf ben ik al jaren gelukkig met mijn beste vriend. Precies zoals jij omschrijft was onze situatie.
De eerste keer zoenen en zeker de eerste keer sex waren erg apart.
Ik ben altijd erg seksueel ingesteld geweest en was erg bang hem niet aantrekkelijk genoeg te vinden, zeker op de langere termijn.

Wij hebben de stap gezet, tegen elkaar gezegd; we zien wel.
Vanaf dag 1 Voelde het zo fijn en vertrouwd op het seksuele na. Da heeft echt moeten groeien. Intimiteit en genegenheid vind ik wat anders.
Daarvoor hoef je de ander niet woest aantrekkelijk te vinden.

Door de jaren heen zijn we zo-n twee eenheid geworden dat ik me geen leven zonder hem kan voorstellen.
Verliefd ben ik nooit geweest voordat wij een relatie kregen, we waren immers vrienden zonder die woeste aantrekkingskracht.
Maar nu, wanneer hij me soms aankijkt en zo liefdevol zegt hoe gelukkig we samen zijn, wanneer hij precies me op het juiste moment een knuffel geeft of zoals vorige week; mijn maatje, mijn beste vriend, met onze dochter in zijn armen, dat zijn de momenten dat ik spontaan verliefd wordt.

Wat betreft sex; daarin zijn we samen gegroeid. We Zijn open en eerlijk, hebben samen onze grenzen en fantasieen ontdekt.
Wanneer je zo op je gemak bent bij de ander, geeft dat ook weer een hele andere dimentie aan je sexleven.

Ik vind dat de keuze aan jou is, maar als ik nu moet kiezen tussen een goed huwelijk met een geweldige man of een heftige relatie met een woest aantrekkelijke man die me verder niet steunt, respecteerd en waardeert, dan ga ik voor langdurig geluk.

Hopelijk heb je wat aan deze visie op de zaak

 

Is dit iets dat ook bij hem speelt? Is hij wel verliefd op jou? Voelt hij zich fysiek aangetrokken?