hier zijn geen woorden van....hooplijk vinden jullie de kracht om door t egaan. veel sterkte met dit onmenselijk verdriet!
heel veel sterkte, mijn zus is ook uitgerekend in maart en moet er niet aan denken dat er iets fout zou kunnen gaan. heel veel sterkte met dit grote verlies. weet niet zo goed wat ik moet zeggen want hier zijn ook echt geen woorden voor. je hebt je kindje mogen leren kennen en vol trots mogen dragen en dan wordt het zo accuut van de wereld afgenomen. nogmaals heel veel sterkte
He bah wat een verschrikkelijk nieuws. Wil jullie heel veel sterkte en kracht toewensen in deze moeilijke tijd!
wat erg... ik heb er geen woorden voor en dat ik weet hoe groot het verdriet is, daar hebben jullie helaas niks aan... wat is het leven oneerlijk! heel veel kracht toegewenst
Wat verschrikkelijk, weer een vlinder erbij en weer verdrietige ouders die worden verscheurd door verdriet. Niemand zou dit mee mogen maken Heel veel sterkte met alle moeilijke dingen die nog gaan komen en die er nu zijn.
Alle troost,kracht en liefde toegewenst. Niet alleen nu maar in ook in de tijd die komen gaat. Woorden schieten te kort...
hoi hoi jeetje niet weer een vlinder erbij elke keer schrik ik weer als ik zie dat er een nieuw topic is geopend in de vlinderhoek ik wens jou en je partner alle sterkte van de wereld jullie zijn nu mama en papa van het mooiste engeltje wat er is ik weet niet wat ik verder moet zeggen maar er word goed voor jullie engel gezorgd veel liefs nathalie
Dag lieve maart mama's. *zucht* heb even mijn moed verzameld om dit berichtje te schrijven. Zoals bekend is mijn dochtertje op 24-11-2008 om 01.36 geboren en ook weer overleden om 02.15... Op maandag 17-11-2008 begon een dag net zoals ieder ander. We waren een weekendje naar Center Parcs geweest, en deze dag kwamen we terug. We zijn gewoon tegen 23.00 uur naar bed gegaan. Wel had ik lichte buikpijn, maar ja, das normaal... Eenmaal in bed, voelde ik iets "nats" tussen mijn benen. Ik dacht, wat afscheiding, of misschien licht urineverlies. Vervolgens opgestaan en naar het toilet. Daarna gebeurde het ondenkbare: het "water" bleef maar stromen..... Ik wist gelijk wat het niet goed zat, en dat m'n water gebroken was..... In alle paniek mijn man wakker gemaakt, en de VK gebeld. Die adviseerde me om gelijk naar het ziekenhuis te gaan.... 00.00 uur aankomst ziekenhuis. Op dat moment gaan er verschillende gedachtes om je heen. Je bent bang, weet niet wat denken moet, en weert niet hoe dit gaat aflopen.... Nu was het wachten op een arts. s nachts heb ik nog een echo gehad, en onze Robin deed het goed. het hartje klopte.... De ochtend daarna volgde uitgebreide onderzoeken. Bloed afname, er werden wat kweekjes genomen, bloeddruk gemeten enz. Weer een echo gehad, en Robin deed het nog goed. Wel zagen ze dat er bijna geen vruchtwater meer aanwezig was..... Vruchtwater is in dit stadium zo belangrijk voor zo'n kleintje, vooral om de longetjes te oefenen om deze rijp te maken voor de buitenwereld. De doktoren gaven me voorzichtig aan, dat dit niet goed uit zag... Toch besef je op zo'n moment niet wat er daadwerkelijk kan gebeuen, je wilt het gewoon niet geloven. De dag daarna, ging voorals nog alles goed. Zolang Robin het goed zou doen, en lekker in mijn buik bleef zitten, zou ik dit nog best lang kunnen volhouden. Maar goed, gebroken vliezen, betekend natuurlijk ook dat je lichaam aan een bevalling wilt gaan beginnen. Later op de dag, ging ik op mijn gemak naar het toilet. Omdat ik uiteraard nog altijd wat vruchtwater verloor (kleine beetjes) droeg ik een maandverband. Met het toiletbezoek zat er bijna niets meer in. Gelukkig dacht ik. Totdat ik de schrik van m'n leven kreeg. Bij het afvegen zag ik wat dikker rood/bruin slijm. ik moes echt 3 x vegen, en toen zag ik iets blauws verschijnen..... In alle paniek zijn de verpleegsters gekomen, en zagen al gelijk was er aan de hand was. Dit was een stukje navelstreng. Op dat moment brak me hart. Nu wist ik: ik ga NU bevallen. Ik dacht, dit is over. Ik werd op bed gelegd en ze hebben m'n navelstreng ontsmet er weer terug naar binnen gestopt. In hoeverre dat mogelijk was, helemaal ik de baarmoeder ging niet. Mijn man was op dat moment thuis, dus die is hals over kop naar het ziekenhuis gekomen, in de veronderstelling dat het voorbij was, en dat de bevalling ging beginnen. Maar goed, voor bevallen heb je weeen nodig, en die had ik niet. Vanaf dat moment heb ik verplicht bedrust gehad. Ik durf niet meer op te staan, en wilde alleen maar liggen. Ook daarna heb ik weer een echo gehad, en Robin's hartje klopte nog steeds. Daar lig je dan, alweer die achtbaan in. Hoop, geen hoop, en daarna toch weer hoop. Probleem was, dat ik nog maar 24 weken was. Dus mocht de bevalling beginnen, konden ze niks voor me doen.... Dat is zo frustrerend... De artsen in ziekenhuis Heerlen waar ik lag, zijn de vrijdag gaan overleggen met de artsen in het academisch ziekenhuis in Maastricht. Daar zijn ze meer gespeciaiseerd in prematuur baby's. Maar ook die hebben een "beleid" van ong 25 weken zwangerschap. De zondag zou ik pas 25 weken zijn, maar de artsen in Maastricht wilde me al die vrijdag nog overgeplaatst hebben, om alvast wat onderzoeken te doen. Vrijdag dus per ambulance naar Maastricht. Ook daar heb ik weer echo's, onderzoeken, bloedafname gehad. Tevens hebben we gesprekken met kinderartsen gehad, over wat ALS ik zou bevallen. Wat zijn de gevolgen? Wat kunnen ze voor me betekenen enz.. Besproken werd, dat we vanaf zondag, de artsen er alles aan zouden doen om haar te redden. Belangrijk is wel, dat mijn man en ik wel besproken hebben, dat als ze toch eerder zou komen, en de artsen zouden zien dat het geen volwaardig leven zou hebben (zwaar gehandicapt) dat we dan haar niet men alle macht zouden moeten laten vechten. Hoe moeilijk dat ook klinkt, maar we wilde wel een enigzins goede toekomst voor haar. Tuurlijk hou je van je kind, en we kunnen met heel veel dingen leven , maar als ze zelf geen volwaardig leven zou hebben........ wat doe je dan? Ik starte die vrijdag ook gelijk met een spuitje om de longetjes eerder te laten rijpen. Deze spuitjes hebben een inwerkingstijd van ong 48 uur. Zaterdag heb ik het 2e spuitje gehad. Dus er was weer wat hoop. Zondag ging alles zover "goed". Alles was nog stabiel, en ik hoopte dat de spuitjes hun werk nog gingen doen. S midags kreeg ik weer wat lichte builpijn. Niks aan de hand dacht ik nog. Tegen 18.30 viel het mijn man op, dat ik steeds vaker "harde buiken" kreeg, om de zoveel minuten. Echt pijn deed het niet. Voor de zekerheid toch maar een verpleegster geroepen. Die haalde het echo apparaat weer, en kleine Robin deed het nog goed..... Totdat ze me het maandverbandje verschoonde, en zag wat groen achtige slijm/afscheiding. Dat voelde al niet goed. Het kon of een infectie zijn (omdat ik al die tijd sinds de navelstreng eruit geweest was een open verbinding gehad had) had ik dus een erg hoge kans op een infectie. Ze dachten dat het geen infectie was, omdat dit erg sterk zou ruiken, en dat deed het niet. Dus dachten ze dat Robin in het vruchtwater gepoept zou hebben. Maar goed, antwoord daarop kreeg ik niet. Vanaf 19.20 in mijn man gaan noteren hoevaak en hoelang ik weer buikpijn kreeg... Dit waren de weeen. Nu kon het nog 2 kanten uitgaan. Of de weeen zetten door, of ze zouden weer afnemen. Uit voorzorg werd ik naar de verloskamer gebracht. Er werd nog besproken om eventueel weeenremmers te gebruiken. Maar daar hebben we samen met arts overlegd om daar vanaf te zien. De keuze was, stel ik zou weeenremmers gebruiken: hoelang kon je dit rekken? De vraag was ook, omdit ik al een open verbinding had naar de baarmoeder, is de kans op infectie aan Robin of aan mezelf natuurlijk ontzettend groot. Ik wilde ook niet dat mijn baarmoeder aangetast zou worden daardoor, of dat Robin daar zieker van zou worden. Toen hebben we besloten om de natuur te moeten laten beslissen. De weeen werden steeds pijnlijker. De verpleegster had nog pijnbestrijding met me besproken. De eerste was een middel, maar dat kon een negatieve effect op Robin hebben. Dat wilde ik absoluut niet. Dat ze daar zwakker van zou worden. De andere mogelijkheid was een ruggeprik. Daar zou robin niks van merken. Tegen 00.00 had ik al 8 cm ontsluiting, dus een ruggeprik was al niet meer haalbaar. Mijn lichaam wilde gewoon niet meer. Robin moest gewoon geboren worden. Na heftige pijnen is ons engeltje dan om 01.36 geboren. Gelijk werd ze naar een team van kinderatrsen gebracht om te kijken wat ze voor haar nog konden betekenen. Na een paar minuyten kwamen ze al met haar terug... Het had niet zo mogen zijn. Ze was te zwak. Haar longetjes deden het niet, haar hartje was te zwak. De apgar score was haast 0. De spuitjes hebben haar dus in dit geval niet geholpen.... Op dat moment gaan er zoveel dingen door je heen. Vooral ongeloof. Het gekke is, en er ook een soort "rust" van ons afviel, heeeeeel raar. Het moment waar ik zo bang voor was, dat ze zou sterven in mij armen, was nu aan het gebeuren. Maar dat moment heb ik helemaal niet zo ervaren, en heb haar lekker bij me gehad. De 3 kwartier dat ze leefde waren de mooiste minuten van mijn leven. Wat een engel, wat een mooi kindje. ONS kindje. Compleet met alles erop er eraan. Nu spelen er dubbele gevoels. Ik heb er enerzijds vrede mee dat ze op dat moment gegaan is. Anderzijds niet. Ik bedoel: stel ze had en beetje kunnen ademen, en ze zou verder aan het beademing moeten liggen, en dat het aan een hartmachine zou moeten liggen. wat had ze dan voor toekomst gehad? Dan zou ze zó voor haar leventje moeten vechten. En hoe zou ze er dan uit zijn gekomen? áls ze er al boven op was gekomen. Wat dan praat je over maanden lang aan alle slangetjes en apparatuur. Ze was nog zo jong, de hersentjes waren nog niet volledig ontwikkeld, en al haar andere organen natuurlijk ook... Hoe zou dán haar toekomst hebben uitgezien? Dat blijft natuurlijk altijd de vraag. Waarom ? waarom zijn de vliezen gebroken? Niemand kan me daar een antwoord op geven. De doktoren wilde weten of we eventueel haar wilde laten onderzoeken (obductie). Om dat na te gaan of ze iets konden vinden, waardoor dit misschien kon gebeuren. Maar dat wilde we niet. We wilde niet er er aan ons engeltje iets gedaan zou worden. Ook al zouden ze iets vinden, wie kan mij dan zeggen dat het bij een volgende zwangerschap niet hetzelfde gebeurd? Uitsluiten konden ze het ook niet. Dus hebben we besloten haar uit respect te laten zoals ze is. Wel wordt mijn placenta nagekeken, kijken of ze daar iets aan kunnen ontdekken. Het is zo dubbel. De onzekerheid bij een volgende zwangerschap zal vanaf dag 1 daar zijn. Wat als? Volgens de artsen en vk heb ik gewoon de "domme pech" gehad dat mij dit is overkomen. Ikzelf denk, samen met de vk dat ook Robin niks gemankeerd zou hebben, maar dat het inderdaad domme pech is. Maar dat is zo moeilijk te accepteren. Nu pas besef ik dat kinderen krijgen zoiets bijzonders is. Nu pas begrijp ik dat het allemaal niet vanzelf gaat. Ik had DE perfecte zwangerschap vanaf dag 1. Nooit misselijk, nooit klachten, niets aan de hand. Nu besef ik pas hoe onbelangrijk het is of je nu een meisje of een jongetje krijg. Ik ging er altijd maar vanaf uit dat alles zo vanzelfsprekend is. Om je heen, bij je vrienden verloopt alles vlekkeloos, dat je niet denkt dat het ook mis kan gaan.... Ik wil jullie in ieder geval bedanken voor de steun. Via mijn vriendin begreep ik dat jullie contact hadden. dat vond ik fijn, ook al schreef ik niet actief mee met jullie. Ik zal niet vaak meer hier aanwezig zijn hier, omdat ik de confrontatie toch wel eng vind. Met de week zie ik dan hoe ver jullie zullen zijn, en dat doet me pijn. Begrijp me niet verkeerd: ik ben ontzettend blij voor jullie en hoop dat jullie allemaal gezonde baby's krijgen. Maar ik kan dat gewoon niet aan. Dan kwel ik mezelf...... Vandaag 27-11-2008 heb ik de crematie van haar gehad. Precies zoals we wilde. We hebben onze gevoels op papier gezet en laten voorlezen wat erg emotioneel was. Ik heb ontzettend veel steun aan mijn familie, maar vooral aan mijn vrienden gehad. Ongeloofelijk hoe iedereen toch met je meeleeft. Ik mis haar, gek hoeveel je al van iemand kan houden, die wat je nog maar zo kort kent. Ik hou me maar vast aan de gedachten dat haar zieltje bij ons is. Dit schrijven lucht ook wel op. Ik hoop dat ik verder met ons leven kan gaan, met Robin in ons hart. In 2009 gaan we er weer voor. We moeten. We moeten doorgaan, we willen zo graag een gezinnetje. Het zal geen vervanging voor haar zijn, maar wel een heel erg welkom broertje of zusje voor onze engel Robin. Ik heb foto's van Robin, ik zal kijken of ik een paar in mijn album zet, maar daar moet ik even over nadenken... Zo lieve maart mama's, ik ga jullie verlaten en probeer het een en ander te verwerken... Dikke kus, Wendy, mama van Robin* PS: ik zag dat er bij de vlinderlounge een onderwerp speciaal voor mij, en dat waardeer ik ontzettend. Ik zal dit bericht ook daar op kopieeren....
lieve Wendy en partner ik wil jullie heel veel sterkte wensen met dit grote verdriet hier zijn echt geen woorden voor sterkte liefs Bianca
Ik weet gewoon weg niet wat ik moet zeggen............... Heel heel veel sterkte deze tijd en de tijd die nog gaat komen. Liefs Nynke
Wat een enorm heftig verhaal. Ook ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. In ieder geval wil ik jullie heel veel kracht en sterkte wensen. De grootste nachtmerrie voor elke zwangere vrouw... Liefs