Dat heb ik ook. Ik weet van mezelf dat ik een goede moeder ben, zeker niet perfect, maar wel een goede moeder voor mijn jongens. Dat is voor mij voldoende
Ja dat is zeker goed. Ik bedoel niet het perfecte plaatje van anderen of de maatschappij hoor! Maar mijn eigen perfecte plaatje. Ach ja.. loslaten begint al snel he! Maar ja, een perfecte moeder bestaat niet he..
ik vind huilen heel lastig.... je kunt er bij een ander gewoon geen oordeel over geven (zoals zoveel punten van opvoeding) Wij hebben onze kinderen laten huilen. Maar als alleen die zin daar staat klinkt het echt heel zielig... maar: onze kinderen slapen allebei niet als ze niet huilen. ze huilen zich dus áltijd in slaap. in bed, maar ook in de wandelwagen, auto en in de draagdoek.. Ik hoorde al heel snel wanneer het huilen van slaap was, of van iets anders... Ik laat haar niet huilen omdat ik zelf iets moet/wil, wat kan wachten. maar idd, afdrogen, handen leegmaken of iets.. Of als de oudste even eerst is, dan moet elize ook wel ooit wachten, en dus soms huilen... maar dat zijn geen lange momenten..
in de eerste periode lieten wij onze zoon ook niet huilen. hij huilde veel door zijn koemelkallergie en dus liep ik er dag in dag uit mee op mijn arm. dat was dodelijk vermoeiend, maar krijg ik hopelijk ooit een 2e en zou die hetzelfde doormaken, dan doe ik het weer net zo. ik heb gekozen voor een kindje en ik zal zorgen dat ik er voor hem ben. het heeft wel tot gevolg dat hij nu niet uit zichzelf in slaap wil vallen zonder te wiegen. daarodoor moet hij nu wel een tijdje huilen om in slaap te komen. we laten hem nu 5 minuten huilen en gaan hem dan troosten. daarna 10 minuten en zonodig daarna 15 minuten. langer dan 15 minuten word het niet. dat voelt echt niet fijn. als hij met 2 minuten al helemaal overstuur is dan ga ik hem gelijk troosten, want dan is er duidelijk iets aan de hand
Ik vind dat je als moeder écht eens moet proberen luisteren naar je innerlijke gevoel. Heb ik altijd gedaan en nog geen enkele keer spijt van gehad. Laten huilen wilde en kon ik niet, ten eerste omdat ik er ook van overtuigd ben dat mijn zoontje niet "zomaar" even huilt, hij huilt zelden, dus als hij huilt heeft hij ons nodig. Ten tweede ; omdat mijn stresslevels er énorm van omhoog schieten, ik kan echt zeggen dat ik me misselijk en ongelukkig voel als hij huilt, dus ik wil zo snel mogelijk dat het stopt. Zoals ik bij't begin zij, elke moeder zou gewoon moeten voortgaan op haar eigen moedelijke gevoel, want elk kind is anders, goede raad van anderen is wel eens handig, maar niet altijd toepasselijk op JOUW kindje. Uiteindelijk leer je de verschillende huiltjes en geluidjes ook heel goed herkennen. In principe ben ik tegen "laten huilen", mààr, ik heb het geluk dat ik een rustig zoontje heb. Ik besef ook heel goed dat een huilbaby onmogelijk elke keer getroost kan worden en heb dan ook héél veel respect voor de ouders van een huilertje!
hee wat leuk onze zoontjes zijn precies even oud. ik heb dat ook dat vervelende gevoel in mijn lijf als de kleine huilt. dan krijg ik me toch hartkloppingen. ik ben ook echt niet in staat om op mijn dooie gemakkie uit bed te komen als hij huilt. wauw dan zit ik meteen stijf overeind in bed. is weleens vervelend hoor. rustig wakker worden is er niet bij
Dat heb je mis Ik heb zelf borderline als diagnose gekregen een paar jaar geleden GGZ zei het na een paar psychologische testen Het was 100% borderline Totdat ik een jaar geleden naar een onafhankelijke psycholoog ging Ik heb paranoide persoonlijkheids stoornis Wat ik dus wil zeggen is GGZ gooide die tijd iedereen met die diagnose om de kop Ik heb met vele bordies contact gehad zelfs mijn broer is een bordie (Eigenlijk een narcist maar ja hij blijft bij de ggz) en van die mensen zijn er ook een paar van die ineens andere diagnoses kregen na een goeie psycholoog Mijn man heeft geen bordie maar anti sociale pers stoornis Een vriendin heeft geen bordie maar PTSS Zo kan ik wel doorgaan Je snapt nu hopelijk wel waar ik heen wil Borderline was een paar jaar geleden een hype iedereen kreeg die diagnose...
Ik heb al gereageert, maar toch even een aanvulling. Ik denk idd dat je naar je moedergevoel moet luisteren en goed moet kijken hoe het voor jezelf werkt. Ikzelf heb vermoedelijk (ze zijn het nog aan het onderzoeken welke) een spierziekte en kan hierdoor niet overal zomaar op inspringen. Hier kan het dus voorkomen dat mijn zoontje wat langer moet huilen omdat ik op dat moment even niet anders kan en als het niet zodanig dringend is, dan kan ik ook beter mijn energie sparen omdat ik anders later een minder leuke moeder ben. Dit zijn allemaal factoren die meespelen en waar je je keuzes in moet maken. Wat is belangrijk en hoe houd je de boel het beste draaiende zodat iedereen zo gelukkig mogelijk is. Ik lees dat sommige moeders zichzelf compleet wegcijferen op het moment dat een kindje huilt en schrik daar toch wel van. natuurlijk, als het goed voelt moet je dat gewoon doen, maar als je jezelf altijd wegcijfert is dat ook niet goed toch??? Daardoor kun je zelf minder goed in je vel komen te zitten en dat is op den duur volgens mij veel "schadelijker" voor je kind. Ook denk ik dat er veel verschil zit of het een eerste, tweede, derde enz..... kindje is. Bij mijn dochtertje hoefde ik alleen om haar te denken, maar nu met de 2e is er nog een kindje wat ook aandacht wil en nodig heeft. Helaas zal soms 1 van beiden toch echt even pas op de plaats moeten maken en moeten wachten totdat de tijd er voor is. Ik had een week na de geboorte van de 2e zo'n moment waarop ik echt even niet wist wat te doen. Mijn zoontje huilde hysterisch en mijn dochter liet een stuk speelgoed op haar teen vallen. Allebei helemaal overstuur, dus wie troost je dan eerst. Ik heb op dat moment voor mijn dochter gekozen, want zij had echt pijn, dat was duidelijk. En daarbij lag mijn zoontje veilig in de box en kon er verder niks gebeuren. Tja, tis een kwestie van keuzes maken soms en dit zijn dan uitzonderingen gelukkig, maar ik merk dat er toch best vaak zulk soort dingen voorvallen in het "klein".
maar ik heb een vriendin en die heeft haar kindje nooit een soort huiltje laten creeeren....die reageerd eop ELKE kik..werd haar kindje even tijdens het slapen wakker, hup uit bed etc etc...zij zit nu met een kindje dat zich niet goed kan uiten en om alles huilt! ehct om alles...en kan niet slapen... ik probeer te zeggen...je hebt huilen en huilen..wat de een erg vidn en niet om aan te horen is voor de ander maar jengelen... Zoals al meer is gezegd...het is kijken naar je eigen kindje...ja iederene die huilt vind ik zielig..als ik een oma of opa op tv zie huilen, schieten bij mij ook al de tranen in mn ogen... maar mn zoontje die roept om aandahct of al zn knuffels uit bed heeft gegooid, krijgt na 5 min ehct (nog)geen aandacht...
Ja, er natuurlijk een verschil tussen zeuren en huilen. Huilen = echt wenen, met weinig tussenpozes (voor mij dan) Zueren is af en toe een geluidje, maar je hoort vanzelf wel dat alles oké is. Ik spring niet bij elke zeur, maar als m'n zoontje echt huilt dan zal en moet ik hem troosten... Omdat ik weet dat ie dit niet zomaar doet.
He ja leuke leeftijd he?! Echt vervelend is het he, man begrijpt dat niet, heb het al 100 keren proberen uitleggen dat het een lichamelijke reactie is en dat ik me er dan echt rotslecht van voel. Maarja, mannen op dat gebied Mag mezelf wel gelukkig prijzen dat ons zoontje niet huilt als hij wakker wordt, 't is een babbelkont. Maar bijvoorbeeld ook, hij zit bij iemand op schoot en schrikt of doet zich pijn, begint te huilen... jah, dan moet ik als de bliksem m'n kind bij me hebben
hier ligt het echt aan het huiltje. Onze dochter heeft al echt onderscheidt tussen echt heel verdrietig zijn: lees: speen uitgevallen en dan niet in slaap kunnen komen Of zeurderig: ik spuug mijn speen uit en wil hem terug om hem vervolgens weer uit te spugen met een big smile en dit het liefst 10x achter elkaar. Bij het eerste huiltje gaan we heen, geven speen terug en laten haar weten dat we er zijn voor haar. Bij het 2e moet ze soms wel ff wachten, maar dan is ze na een minuutje ook wel stil omdat een ander speeltje in de box ook wel interessant is. Verder slaapt ze altijd in bij ons op de arm. Dat heeft ze nodig (ik ook...). Ze ligt dan nog wat te keuvelen en lachen en wordt heerlijk rustig en gaat dan lekker slapen. Wegleggen in de wieg om te gaan slapen wil madam niet, want dan zet ze het meteen op een krijsen. dus blijkbaar heeft ze mama (of papa) nodig om de dag te verwerken. douchen doen we hier samen. Ik zet haar in het wippertje en dan is ze heerlijk aan het rondkijken en wacht geduldig tot ik haar bij me pak. of ik wacht tot papa thuis is en dan douche ik zelf lekker uitgebreid. Gelukkig hebben wij geen huilbaby, want dan zou dit niet zo kunnen denk ik. Onze moeder verklaren ons ook voor gek, die vinden dat ze maar gewoon zelf in slaap moet komen en best wel mag huilen. maar wij kiezen daar niet voor. Ik kom overdag niet toe aan veel dingen, maar zodra man thuis is, doe ik alles ff snel en zorgt hij voor ons meissie. Ik denk dat iedere moeder het beste voor heeft met haar kind en het doet op de manier die goed voelt voor jullie.
Erg jammer dit... Wat een overdreven reacties weer!!! Maar goed... Het blijven allemaal vrouwen bij elkaar en dan weet je dat het uit kan lopen op één grote kippenhok Gelukkig blijft TS er rustig onder en in tegenstelling tot andere topics blijft TS ook gewoon reageren dus thumbs up voor TS want sommige meningen zijn niet al te aardig... Mijn mening... Het ligt heel erg aan het huiltje. Is het jammeren, dan laat ik haar gewoon ff jammeren hoor. Ik herken het wel als er echt iets aan de hand is. Ik neem aan dat TS haar kleintje ook echt niet laat liggen als het helemaal overstuur in het ledikantje ligt. En er zijn heel veel baby's die even huilen voordat ze in slaap vallen... Doet ons meisje ook vaak. Ik ben eraan gewend dus sta dan echt niet al gelijk bij haar bedje hoor! Ik zal mijn meisje nooit laten liggen als het helemaal overstuur is maar ik kan begrijpen dat er vrouwen zijn die het even niet meer trekken en de kleine laten liggen. Dat kan je beter hebben dan dat je er doorheen zit en je woede of frustratie op je aldoor huilende baby richt. Helemaal in het begin (Isabella huilde in het begin heeeeel vaak en mijn keizersnede is alles behalve voorspoedig verlopen) heb ik haar ook wel eens even weggelegd terwijl ze flink huilde. Ik zou haar niets aandoen maar ik trok het gewoon even niet en moest op adem komen. En ben ik dan een slechte moeder? Vind ik niet...
Wat je hier zegt herken ik ook heel erg. Ik wordt soms gek van mijn eigen onzekerheid 'doe ik dit goed, kan dit zo, moet ik er wat mee, valt het mee of is er echt wat aan de hand'...ik vind het maar zoeken en tijdens dat zoeken ben ik soms bang dat ik grote steken laat vallen en ze daar inderdaad later last van krijgt. Maar als je kind altijd makkelijk was en dan ineens veel meer gaat jammeren, dan denk ik persoonlijk wel dat hij je iets duidelijk wil maken. Alleen, soms, dan moet je even zoeken.
Je wil mij aanvallen, en ik wil gewoon graag iets bespreekbaar maken. Als je mij persoonlijk wil aanvallen, graag pb.
suenne: ben jij een alleenstaande moeder? omdat je vroeg over aardappels op t vuur staan of jezelf klaar maken.bij ons moest papa even op de baby letten zodat ik snel kon douchen, hij heeft ook in de eerste weken gekokt. soms ook wel savonds onder de douche. ik drink wel perseee sochtends mijn koffie in de tuin terwijl mijn zoon in bed (wakker en niet huilend) ligt, en als hij huilt of er uit wilt kom ik niet binnen maar papa doet wat er nodig is. ik heb mijn koffie wel echt nodig.
Helaas, mijn dochter wil alleen maar gedragen worden als ik loop, de was ophang (door mijn knieen en weer omhoog), stofzuig enz. Dus, ik kreeg natuurlijk wel wat gedaan, maar ik vond het heel zwaar om haar te dragen en dan ook nog zulke klussen uit te voeren. Deed ik het rustiger aan, dan zette zij het op een flink krijssen, wat dat betreft is ze niet zo'n draagkindje. Ze vind het wel leuk om mee te kijken inmiddels, dus ik knoop nu wel eens opzij. Rug wil ze ook niet. Ik moet erbij vertellen dat ik een flink b12 te kort had, zonder dat ik het wist, wordt ik inmiddels voor behandeld, maar dat duurt nog even voordat het goed aanslaat. Ik kreeg namelijk nog wel eens de reactie dat dragen van zo'n kleintje niet zwaar zou moeten zijn...nou hemel, ik dacht echt bij mezelf 'ben ik dan zo'n zwakke kip'.... Dat is dus denk ik wel een beetje zo, dat ik niet zo'n heel sterk lijf heb. Ik vond het in ieder geval flink aanpoten om haar te dragen. Hield ik dus ook geen uren vol.