Mijn jongste wordt deze maand 2 jaar en ik heb tot een maand geleden heel hard geroepen dat hier absoluut geen derde komt. Ik was voor mijn gevoel compleet en ik zag een newborn en alles wat er bij komt kijken gewoon echt niet meer zitten. Alleen ja nu.. Mijn lichaam schreeuwt om een zwangerschap en om weer een lief klein babytje te mogen verwelkomen. Weer die kraamtijd ervaren en gewoon lekker genieten van alles. Ik droom ook ontzettend vaak dat ik zwanger ben/net ben bevallen. Mijn verstand zegt gewoon nee het is goed zo. Ik heb 2 gezonde knullen en de slapenloze nachten zijn verleden tijd en ik snak ook wel weer een beetje naar weer wat tijd voor mezelf. Mocht er wel een derde komen moeten we de zolder verbouwen en moeten we ook op zoek naar een betaalde oppas. Plus mijn vriend vind het ook wel goed zo. Hebben jullie dit gevoel ook gehad of hebben jullie echt zo'n gevoel van het is goed zo we zijn echt compleet nu? En hoelang gaat dit gevoel duren?
Ik zou proberen te ontdekken of je nog een zwangerschap en een baby wil of een kind. De babytijd duurt maar relatief kort dus als je nog een kind wil moet je er samen met je vriend uit komen of julliebdan de gebroken nachten en intensieve zorg nog een keer zien zitten.
Hoi, Ik heb hetzelfde gevoel als jij... Wij hebben 2 kinderen (4 en bijna 6 jaar). De ene dag denk ik, het is goed zo.. Fijn dat ze al wat groter zijn, naar school gaan en ik op mijn "vrije" dag wat tijd voor mezelf heb. En de andere dag rammelen mijn eierstokken non stop. Kan ik aan niks anders denken dan een 3e kindje. In mijn hoofd richt ik het babykamertje in, zoek ik op internet naar kinderwagens, kinderkamers en auto's. Mijn verstand zegt niet doen. -Mijn man werkt onregelmatig (avonden/ nachten/ weekenden/ uitzendingen). Ik zorg grotendeels alleen voor de kinderen. - Ik vind het fijn dat ik tijd voor mezelf heb op mijn vrije dag. - Kinderen gaan naar school dus ik hoef in de ochtend niet nog eens extra te haasten om een kind naar de opvang te brengen. - Kosten. Aanschaf andere auto, opvang, babyspullen etc.. En mijn gevoel zegt JAAAAAAAAAAWEL.. En echt om redenen (te dom om op te noemen vind ik zelf ) - Ik zou graag nog een keer zwanger willen worden/ zijn/ bevallen. - Dit keer zou ik het geslacht niet willen weten. - Omdat het mij geweldig lijkt voor mijn zoon en dochter, ze zouden apetrots zijn. - Ik graag nog een baby/ kind liefde wil geven en opvoeden. - Ik mezelf met 3 kinderen aan tafel zie zitten. - We hebben nog een slaapkamer over. - Kosten. We hebben financieel de ruimte. (terwijl mijn verstand dus zegt dat ik het niet moet doen ). Daarnaast is man een "struikelblok".. Hij vindt het prima met 2 kinderen en moet er niet aan denken om weer een babytijd mee te maken (gebroken nachten/ doorkomende tandjes/ krampjes etc.). Verstand: ik weet dat het zo goed is. Gevoel: ik word verdrietig bij de gedachten dat er nooit een 3e kindje in ons gezin zal komen.
Wij zijn er net helemaal uit en zeker nu ik net een vroege miskraam heb gehad, manlief wilt ook heel graag een derde! Alle tegen argumenten (druk, ruimte, nieuwe auto, kamers opnieuw indelen en verhuizen, ) verliezen het tegen het verlangen naar nog een kindje in ons gezin. Dus niet alleen een baby maar een kind. Hier begon het ook rond de 2e verjaardag van de jongste maar 1,5 jaar later kwam manlief pas rond!
lastig is dat.. wij hebben hetzelfde proces gehad. alleen hebben mijn kinderen autisme dus een dat maakte de beslissing meer beladen. Ik postte mijn dilemma hier op het forum en kreeg veel pb's van moeders met kinderen met oa ass en hoe zij een derde kindje beleefden.. en dat was niet enkel positief. Wij hebben de knoop doorgehakt en er komt geen derde hier. ik ben toen een rouw proces ingegaan. echt afscheid genomen van onze wens, heel hard gehuild bij het zien van baby's en meer gericht op de toekomst. en ondanks dat mijn lijf ook schreeuwt om een zwangerschap en ik nog jong ben sta ik er nu wel achter waardoor mijn lijf wel te negeren is. denk er goed over na, en zet je voors en tegens op papier. Financien en ruimte zijn mi minder belangrijk dan of je het aan kan bijv. (tenzij je echt niet rondkomt, maar das een ander verhaal )
Ik heb ook heel lang getwijfeld. Uiteindelijk wilden we toch graag een derde. Er zit tussen de oudste waren 5 en 7 toe ze geboren was. Het is echt geweldig en zou echt niet zonder haar kunnen. Maar praktisch is het niet (voor mij iig). Ik werk onder schooluren en dat betekend dus dat de jongste elke dag naar het kdv/oma noet wel maar een aantal uurtjes. Mijn man is van vroeg in de ochtend tot vroeg in de avond werken. De gehele zorg ligt bij mij en dat is af en toe wel pittig. Als ik ben afgewerkt is het kinderen halen en dan ia het of zwemmen, sporten, fysio of boodschappen. alles met 3 kinderen ze moeten altijd mee. Dan kom ik thuis eten maken opruimen etc. En owja die slapeloze nachten ben blij als die voorbij zijn. Maar goed ik zou het niet anders willen het is echt pittig maar ook geweldig. Ik zou zeggen denk er rustig over na!
Ons gezin is compleet met onze twee jongens. En nu kan ik allerlei praktische redenen opnoemen waarom het zo goed is, maar het is toch een gevoelskwestie. Een vriendin van mij heeft 4 kinderen en heeft dat gevoel nu pas. Als er inderdaad geen heel zwaarwegende praktische redenen zijn om het niet te doen (fysiek, financieel o.i.d) is het uiteindelijk toch een emotionele beslissing die je samen met je partner neemt.
Vroeger hoefde ik niet zo nodig kinderen, nu hebben we er 3 En voor nr 3 hebben we dik 2 jaar moeten knokken Hoewel we twee kinderen hadden, was het hier toch niet af. Niet compleet zeg maar. Nu met hem er bij is het goed, ik heb geen knagend gevoel meer. Mijn hart zegt nu ook dat het goed is. Dat vonden wij belangrijker dan alle tegens die er te bedenken waren. Er moest bij ons ook vanalles verbouwd worden. Wij zijn blij dat we alles uit de kast gehaald hebben om weer zwanger te kunnen worden.
Totaal geen last van gelukkig. Met 1 kind zijn we nu compleet en als ik een zwangere of een baby maar zie of hoor ben ik al blij dat ik dat nooit meer hoef te doen
Hier had ik dat gevoel ook even heel sterk (terwijl de gynaecoloog mij heeft afgeraden om ooit nog te bevallen) maar van het weekend was ik er even uit met 3 kinderen en serieus ik ben volledig genezen! Het enige wat ik dacht was ik heb maar 2 handen. De eerste wilde daar naartoe de 2e wilde juist weer de andere kant op en de 3e had ik in mijn armen. Man was wel mee maar ik vond het toch wel pittig. Ook het in de gaten houden.
Bij mij is de situatie heel anders. Ik heb 2 pubers (11 en 13 jaar oud) van mijn ex. Ben inmiddels 7,5 jaar samen met vl. Die heeft geen biologische kinderen. Al die jaren wilde hij dolgraag een kind, maar ik wilde absoluut niet. Ik vond het leuk om een baby vast te houden, maar net zo leuk om weer terug te geven. Wat was ik blij dat ik geen gebroken nachten meer had, geen rekening meer hoefde te houden met middagslaapjes etc. Daarnaast heeft met name de oudste behoorlijk wat extra aandacht nodig (ADHD/PDDNOS/ODD en aan het puberen). Sinds 2,5 jaar wijzigde dat ineens. Echter, ik heb ook een eigen zaak en met een verleden van bekkeninstabilteit zag ik dat allemaal niet zitten. Ruim een jaar geleden gingen we verhuizen en kreeg ik het bedrijf achter het huis. Toen begon het nog meer te kriebelen. 4-8-15 werd mijn neefje geboren. In de avond vroeg ik aan vl hoe het inmiddels met zijn kinderwens was, daar durfde hij het al een paar jaar niet meer over te hebben, ik was immers heel duidelijk en stellig geweest. Hij gaf aan dat nog steeds te willen. Na meerdere zaken besproken te hebben om zeker te weten dat we er hetzelfde instonden 2 dagen later gestopt met de pil en er voor gegaan. 16-12 testte ik positief, maar had 20-1 helaas een ma en 31-1 een curretage. Hierdoor zijn er nu meerdere op de hoogte dat we toch een poging aan het doen waren. Jullie kunnen je voorstellen dat ze erg verbaasd waren. Ze vinden het leuk voor ons, al hebben sommige ook wel gevraagd of we zeker wisten helemaal opnieuw te willen beginnen. Ja, is daarop ons antwoord. Tuurlijk zitten er mindere puntjes bij zoals bijv. weer het zwemles verhaal, of het zindelijk worden, of de middagslaapjes. Maar dat hebben we er allemaal voor over. We zijn nu alleen wel ouder (ik 38 en vl 43) dus we proberen het nog ongeveer tot de zomer, max einde jaar. Is het dan niet opnieuw gelukt zullen we weer afscheid moeten nemen van de wens, maar vanaf dat moment betitelen we onszelf als definitief te oud. Wat ik met dit verhaal probeerde aan te geven is dat het ook met de jaren nog kan wijzigen. Ik wilde eerder echt niet, had geen kriebels helemaal niets en moet je me nu zien. Neem de tijd. Is het niet nu, dan is het misschien later of gewoon helemaal niet. Voor alles zijn positieve punten en negatieve punten te bedenken. Maar als je het echt wilt en weer ziet zitten dan vind je wel een oplossing voor de negatieve punten. Succes.
Hier ook herkenbaar. Verstandelijk weet ik dat het misschien beter is om (toch zeker nu) nog niet aan een derde te beginnen. Ook mijn man was perfect tevree met hoe de situatie nu is, maar dat gevoel is er wel bij mij. De laatste tijd is het zelfs verergerd want ik was een pil vergeten en toen ik dit mijn man vertelde, meldde hij dat het niet zo erg zou zijn als ik zwanger zou geraken. Tja dan komt het verlangen wel ff heel hard terug. Bij mij zijn de tegenargumenten: - ik studeer nog fulltime - hieruit volgt dat ons inkomen niet heel breed is - We zijn net verhuisd en zitten nog volop in de verbouwingen - Ik heb psychische problemen en momenteel zit ik niet in mijn beste periode, daarbij komt dat ik volledig medicatievrij moet zijn om zwanger te worden en dat nu dus niet ideaal is. - Ik ben bezig met m'n paardje op te leren, als ik zwanger wordt komt dit weer stil te staan en mag ik na de bevalling van 0 opnieuw beginnen. - Onze oudste is heel erg druk en dit vergt soms al heel veel van me. - Ik ben nog heel jong - Ik zie op tegen de eerste periode van de zwangerschap (veel spugen enz) De argumenten voor: - Ik zie ons gezin met nog een kindje - Ik wil graag nog eens de beginperiode met een klein babytje meemaken - Ik ben psychisch heel stabiel geweest tijdens m'n afgelopen zwangerschappen. Mentaal voel ik me dan echt op m'n best. - Nu zwanger worden tijdens m'n studie zorgt dat ik meer tijd heb voor m'n baby na m'n bevalling en dat ik makkelijker thuis kan blijven als ik weer een zware zwangerschap heb. Iets wat moeilijker wordt als ik eenmaal werk. - Mijn leeftijd is ook een voordeel. Ik herstelde heel snel van mijn vorige zwangerschappen en kan nog lang van m'n kinderen genieten. - Ik wil niet teveel leeftijdsverschil tussen de kinderen. - Ik (wij) hebben nog meer dan genoeg liefde voor nog een kindje. De kinderen zijn ons grootste geluk en dat geluk wil ik graag uitbreiden.
Wij zijn er ook steeds serieuzer over aan het nadenken om voor een derde kindje te gaan. Wij hebben ook twijfels en zien ongeveer net zoveel voors als tegens net als veel meiden hier! Ik vind het ook best spannend om erover na te denken en erover te praten. Toch voelt het voor mij nog niet af/klaar/compleet. Heel spannend allemaal. Is er ook een soort forum of groep die op dit moment bezig zijn voor hun derde kindje? Succes allemaal met nadenken en besluiten!