Geen dochter, kan het niet verkroppen..

Ik denk dat je door een rouwproces gaat. Je bent blij met je twee zoons, maar je rouwt om de dochter die je nooit gehad hebt en nu ook nooit zult hebben. Het zal tijd kosten om dat te verwerken.

Ik denk dat je het beste kunt accepteren dat het voor jou nu eenmaal zo voelt. Het doet niets af aan de liefde voor je zoontjes dat een verlangen onvervuld blijft!

 

Ik vind het niet zo gek hoor

Het is het afscheid van een wens, van een droom...

 

kan ik me ergens wel voorstellen, ik had ook twee meidennamen en die zijn ook uitgekomen.. Heel dankbaar voor hoor! Jongensnamen had ik ook wel gezien we vernoemen, maar dat deed/doet me veel minder.. Ik zou er vast niet minder blij mee geweest zijn maar inderdaad, moeilijk zeg! Sterkte in ieder geval, denk aan wat je wel hebt

 

Heb zoiets ook gehad. Tot mijn jongens wat ouder werden en ik merkte hoe makkelijker alles weer werd. Behoefte aan een meisje/3e kindje/normaal zwanger zijn, was toen voorbij maar snap het gevoel wel dus. Ik heb mezelf in die tijd daarvoor iedere keer de vraag gesteld; wil ik echt nog een kind, of wil ik meer al die "luxe eisen"....

 

Heel herkenbaar hoor! Als ik zeker wist dat een derde een meisje zou worden, dan zou ik er gewoon voor gaan.
Hier ligt het nog ietsje complexer omdat mijn man sowieso wel een derde wil, maar ik eigenlijk alleen maar als het een meisje is...
Ik probeer er niet teveel aan te denken, maar het is moeilijk, want ineens worden er allemaal meisjes geboren om me heen! Nu is mijn beste vriendin zwanger van de derde; ze heeft al 2 jongens , en ik betrap me er afentoe op dat ik het moeilijk zou vinden als het een meisje zou zijn... Erg hè, ik schaam me diep..

 

Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Ik ben echt een jongensmoeder en kan me niets bij een meid voorstellen. Tijdens mijn Zwangerschap al nachtmerries over meisjes. En als iemand die zwanger is zegt ik krijg een meid dat moet ik er echt uitpersen goh wat leuk terwijl ik denk wat sneu. Nu we weer voor een tweede gaan hoop ik echt een jongen te krijgen. Het zou voor mij ook een soort rouwproces worden als t niet zo is. Denk dat mijn gedachtes over een meid wel veranderen als t zo zou zijn. Maar toch zou t wel betekenen om afscheid te nemen van mijn droom; een jongens gezin

 

Hier exact hetzelfde verhaal. Alleen heb ik 2 meiden en zou mijn "maar 2 kids" - gedachte zo omzetten als het zeker een jongen zou zijn. mijn man heeft er altijd 3 gewild, maar ik niet. Dilemma dus...

 

Ik krijg een derde jongetje En je wilt niet weten hoe vaak mensen een soort van medelijden met je hebben omdat je alleen "maar" jongens hebt. Vind ik zelf vrij vervelend.

Persoonlijk kan ik me er niets bij voorstellen alleen een derde kindje te nemen omdat je 1 geslacht wenst. Dan kun je het echt beter niet doen, want de kans is gewoon groot dat je nogmaals hetzelfde geslacht krijgt. En dan zou je "spijt" hebben dat je voor een derde gekozen hebt? Nee, met die gedachte zou ik geen derde kindje op de wereld willen zetten.
Ik kan me er wel in verplaatsen dat je het jammer vindt als je het echt bij 2 kinderen wilt houden, maar probeer het van de andere kant te bekijken. Hoe veel meiden moeders zouden wel niet heel graag een jongetje willen hebben? Dat soort zaken zijn helaas niet te plannen, voor niemand niet.

Had ik een meisje erbij leuk gevonden? Tuurlijk, we hebben nog geen meisje dus dat was zeker anders en leuk geweest. Maar ik krijg een derde, gezond wonder dat van ons samen is en ik geniet echt van mijn jongetjes. Het is ons vlees en bloed, wij hebben er voor gekozen.

 

Zo ia het ook hoor! Alleen voor de kans op zou ik het ook niet willen.
Vind het dan weer wel raar dat ik er voor onze 2e zo zeker was dat we hierna zouden stoppen en nu daar toch mijn twijfels over krijg.. Of dat te maken heeft dat we 2 dochters hebben weet ik niet. Eerst maar eens afwachten en iig niet zomaar die beslissing maken..
Tot die tijd bewaar ik wel alle babyspullen waar de jongste al niks meer mee kan

 

Herkenbaar!
Ik heb dan nog geen 2 kinderen. Nu net een zoon van 3 weken maar ik wilde ook heel graag een meisje. Toen de echo zei dat het een jongen zou worden was ik teleurgesteld. Dit kwam vooral omdat ik altijd een meisje in mn hoofd gehad heb, ook al jaaaaren een naam in mn hoofd en bij de nekplooimeting werd gezegd dat het een meisje zou worden. Mochten we voor een 2e gaan en dat blijkt ook een jongen te zijn zal ik er gelukkig mee zijn maar ook diep van binnen enorm teleurgesteld, verdrietig en ja misschien ook wel aan het rouwen. Ik kan me het dus goed voorstellen. Je hebt een bepaalde verwachting of hoop en die droom gaat geen werkelijkheid worden.
Je rouwt nu om iets wat je nooit zult krijgen. Ik kan me er heel goed iets bij voorstellen.
Sterkte!

 

Vroeger zag ik bij mijzelf een jongen en een meid. Eenmaal zwanger was het een jongen, helemaal happy. Wij gaan nu voor een tweede en het maakt ons niks uit wat het wordt. Leuk een jongen erbij, leuk een meisje! Wij zijn allang blij als een kindje ons nog een keer gegeven is. Het geslacht maakt ons gelukkig niks uit, het lijkt mij vervelend als dat het wel doet en of je daar vanaf laat hangen of je wel of niet voor een derde kindje gaat.
Het ligt bij mij sowieso gevoelig. Ik snap de voorkeur gewoon niet zo.

 

Hier een jongen en een meisje. Hartstikke leuk maar had er geen moeite mee als het twee jongens of twee meiden waren geweest.

Nu gedraagt mijn meisje zich wel als een jongen hahaha. Loopt alleen maar te knoeien met de metalen auto's van dr broer (die roze leuke bloemetjes meiden auto's moet ze niks van hebben) Poppen die gooit ze uit haar poppenwagen omdat alleen maar wil rondrijden met haar twee favo pluchen muizen. En als we buiten zijn rent ze net zo makkelijk als haar grote broer het bos in om in de modder te springen en in bomen te klauteren enz.

Voor mij maakt het echt niet uit wat onze tweede is geworden. In mijn omgeving een hoop "nare" dingen omtrent zwanger, miskraam, vroeggeboorte en geboorte en ik ben heel erg blij dat ons nog een tweede zwangerschap gegunt was waarbij alles goed gegaan is en dat er een gezond kindje gekomen is. En bij mij speelde ook in mn achterhoofd de bevalling van onze zoon waarbij er iets over het hoofd gezien was en ik er drie weken later bijna niet meer geweest was. Gelukkig de tweede bevalling geen sprake van geweest.

 

Twee jongens, en ik geniet... ik kreeg wel eens de vraag... niet jammer...?
Niet dus... ja ik zie wel eens leuke kleren voor een meisje... maar ik ben geen roze mama.. hahahaha en op de vraag jammer... ? is mijn antwoord, zodra we een hond nemen is het een teef... (waarschijnlijk letten we er dan niet meer op, maar het is een belachelijk antwoord voor een dito vraag)

Het lijkt me lastig... maar je komt er vast overheen... (geen vrienden met een dochter die je kan verwennen?)

 

Ik kan je gevoel wel een beetje begrijpen. Je bent dol op je jongens, maar als die wens/droom er al zolang is, is het inderdaad een soort rouwproces waar je doorheen moet. Zolang dat geen afbreuk doet aan de liefde voor je jongens, lijkt me dat ook geen 'probleem'.

Wat ik zelf zo mooi vindt, is dat de geslachtsbepaling wordt bepaald door moeder natuur. Je hebt er geen invloed op. Ik ben reuze benieuwd of ons gezin straks compleet wordt gemaakt met een broertje of een zusje. Oprecht geen voorkeur! Het lijkt me allebei even fantastisch.

Dikke knuffel voor jou TS!

 

Heel erg herkenbaar! Ik ben zwanger van het tweede jongentje.. intens gelukkig mee! Maar ik heb wel even moeten slikken toen ik bij de echo hoorde dat dit ook een jongentje was. Ik ben er echt even verdrietig om.geweest, en mocht van mezelf er 1 dag van balen/huilen/ afscheid nemen
Ik voelde me gelijk schuldig want het betekende absoluut niet dat een jongen niet gewenst is, maar wel dat je afscheid moet nemen van het feit dat het geen meisje is . Er heerst zo'n taboe op dat je het moeilijk bespreekbaar kunt maken.. het eerste wat je naar je hoofd krijgt is 'als het maar gezond js' en dat is absoluut het belangrijkste maar dat neemt de wens niet weg .

Nu heb ik er echt rust in gevonden en kan ik nirt wachten tot de kleine man er is.. wie weet komt het net als bij jou wel weer terug na de geboorte,ewel we zullen zien hihi.

wat ik wel ontzettend storend vind is dat als mensen vragen welk geslacht dit kindje heeft en ik trots zeg, nog een jongentje! Ik alleen maar negatieve reacties heb gehad.. dat vond ik wel steken

 

Sorry maar ik kan me daar helemaal niets bij voorstellen dat je daarin teleurgesteld zou kunnen zijn, echt nog nooit bij me opgekomen.
Wij hebben wel niet zo verschrikkelijk veel ellende gehad, ziekenhuizen, operaties, ziek, wel, niet, wel, niet, toen kon er geen eigen kindje van mijn man komen, door moeilijke operatie toch iets gevonden en uiteindelijk zwanger door geworden. We hebben nu een kindje van ons samen, een biologisch eigen kind van ons beide! We hebben zoveel ellende gehad.
We zijn blij dat we überhaupt een kindje hebben, een gezond kindje dat ook nog eens biologisch van ons allebei is.

Ik zou er alles voor over hebben om 'gewoon' zwanger te mogen worden alles, maar dat gaat voor ons dus gewoon helaas nooit gebeuren en daar kan ik nog steeds om huilen nu vriendinnen zwanger worden van de tweede. Ik gun het ze allemaal, ben ook oprecht blij voor hun eerlijk waar maar ik had dat zelf ook zo graag gewild......
Het spijt me om te zeggen maar het schiet bij mij altijd behoorlijk in het verkeerde keelgat dat mensen 'liever' het andere gelacht hadden willen hebben ik kan me dat echt, echt, echt niet voorstellen.
Ben gewoon blij met wat je hebt wat maakt dat geslacht toch uit.
Ik zou tekenen voor een tweede zwangerschap maar die zal er nooit gaan komen. En het geslacht dat maakt me totaal niet uit, ik snap die voorkeur ook gewoon niet, sorry.

 

Bij ons is het zwanger blijven ook allemaal niet over rozen gegaan maar toen ik op mijn 37ste bij de 5 maanden echo te horen kreeg dat we een dochtertje zouden krijgen kwam mijn droom uit.

Ik schaam me er niet voor om te zeggen dat ik een voorkeur had wat overigens niet wil zeggen dat ik met een zoontje minder gelukkig geweest zou zijn, maar een meisje en alles wat er mee samen gaat, staat gewoon dichter bij me.

Dus ik kan me de gevoelens van ts best wel voorstellen.

 

Hier mama van 3 jongens, ik ben super blij met ze en zou ze voor geen goud willen ruilen. Dat neemt niet weg dat het leuk was geweest als ik een meisje had gekregen.

Ik keek altijd naar die schattige meisjes kleding, was dol op roze etc nu is het spijkerbroeken en blauw/groen. Mijn zus die tegelijk zwanger was heeft wel een meisje gekregen, ik moest daar echt wel even om slikken. Ik was er net achter dat wij een derde jongetje kregen en dat ik dus voor altijd af mag sluiten dat er ooit nog een meisje zou komen, omdat we nu klaar zijn. En zij vertelde dat ze het juist vreemd vond een meisje te krijgen, ze is nooit zo'n meisjes-meisje geweest en ze vroeg zich af hoe dat zou gaan. Later toen ze aan het idee gewend was vond ze het natuurlijk ook erg leuk om vervolgens allemaal toekomst ideeën te delen: samen shoppen, tutten, je dochter die trouwt en misschien haar eerste kindje mag krijgen. Dat is toch wel heel anders met een zoon. Ik heb daar echt wel even moeten huilen dat ik dat dus nooit zou hebben.

@juffie26: ik snap dat het moeilijk voor te stellen is als je zoveel moeite hebt moeten doen en zoveel mee hebt moeten maken om überhaupt een kindje te krijgen.
Tegelijk zeggen we niet dat we teleurgesteld zijn, volgens mij ts ook niet, ik ben heeeeel blij met mijn jongens. Maar het is meer het afsluiten van een droom/toekomstbeeld, waar je naar mijn mening best verdrietig om mag zijn.

Ik kijk absoluut niet naar mijn jongens op een manier van: was je maar een meisje geweest. Maar ik vind het wel jammer dat ik nooit kan tutten met een meisje.