Mijn peuter is net 2. Sinds een paar maanden heeft hij last van extreme verlatingsangst. Geen idee waarom of wanneer precies dat begonnen is. Er zijn geen grote gebeurtenissen geweest in zijn leventje zover ik weet. Maar als ik de deur uit ga, dan gilt en krijst hij alles bij elkaar. Hij blijft dan bij zijn vader en zus, dus dat is toch ook heel vertrouwd. Na de zomervakantie is hij begonnen op de psz. Hij vindt het echt leuk, maar dat afscheid.... Heeft iemand goede tips hoe hiermee om te gaan en de angst weg te nemen?
Gillen en krijsen als mama weg gaat is, zie je regelmatig op deze leeftijd volgens mij. Vraag is: hoe lang blijft je kind overstuur? Als hij bijvoorbeeld bij papa blijft, huilt hij dan nog een paar minuten, een kwartier, een half uur? Hoe gedraagt hij zich dan daarna? Mijn dames konden echt een vreselijk drama maken (gillen, krijsen, schoppen, tieren), degene bij wie ze moesten blijven kon hun echt van mij af pellen, ze zaten volledig aan mij vastgeplakt. Dan als ik uit het zicht was, waren ze nog 10-15 minuten overstuur en dan lieten ze zich afleiden en ging het verder wel goed. Hadden ze ook zonder mij een leuke tijd. Mijn oudste dochter had er dan een handje van om keihard te gaan huilen op het moment dat ze mij weer zag (ophalen). Bijna alsof ze nog even duidelijk wilde maken dat ze het echt niet fijn vond dat ik weg was. Of misschien wel opluchting/ontlading moment dat ik er wel weer was? Ik werk, dus afscheid is onvermijdelijk. Ik probeerde zelf kalm te blijven, het drama een beetje te negeren en dan kusje, knuffel, en hup in de armen van degene die voor haar ging zorgen. Rustig zwaaien alsof er niets aan de hand was en dan gewoon weglopen... Belangrijke tips: maak afscheid kort en duidelijk, straal uit dat er niets ergs aan de hand is, benoem dat je vanzelf weer terugkomt, zorg dat degene die achterblijft met je kind troost/geborgenheid biedt en je kind de tijd geeft om weer even tot zichzelf te komen. Bespreek/leg uit waar je heen gaat, wat je gaat doen in heel simpele termen, zodat ze zich daar langzaam een beeld van kunnen gaan vormen. Ze moeten zelf gaan ervaren dat mama heus wel weer terugkomt en dat de wereld niet vergaat zonder mama in nabijheid. Het is een fase, waar kinderen ook vanzelf weer uitgroeien. De een doet er langer over dan de ander. En de een reageert ook heftiger dan de ander ...
Mijne bleef zo langer als een uur huilen op de psz heb hem toen eraf gehaald want hun gaven ook aan geen raad te weten hij stopte gewoon niet Vanaf 3 jaar ging het zonder probleem Het is een fase