Ben niet wanhopig (alleen heeel soms ) maar toch wel erg nieuwsgierig hoe lang we er ongeveer op moeten rekenen dat de peuterpuberteit duurt? Hier een schat van een meid (bijna 3 jaar) die sinds een jaar druk is met de peuterpuberteit, het is momenteel een stuk minder erg dan voorheen en er zijn ook dagen dat alles prima gaat en geen vuiltje aan de lucht is. Helaas overheersen toch nog steeds de dagen met meerdere drama-momenten per dag (drama om niks), ze lijkt zichzelf ook niet altijd te begrijpen en heb t idee dat ze soms ook heel vervelend doet terwijl ze zelf niet eens weet waarom. Met veel afleiden, negatief gedrag negeren, positief gedrag belonen en consequent zijn kom ik een heel eind maar dat red je ook niet altijd. Kortom ik vroeg me af hoe lang de peuterpuberteit duurde, echt tot ze 4 jaar (of ouder) zijn of zwakt t steeds een beetje af of blijven t periodes van draakjes/engeltjes?
hier dacht ik met 2 van: oh het is begonnen.. Maar nu ze 3 is denk ik 'oef.. dat was pas een voorproefje' Het verschilt natuurlijk per kind. Maar het drama om niks herken ik heel erg. En expres a zeggen als ik b zeg... en als ze áltijd b zegt en ik zeg dat dus ook maar, wil ze ineens weer a...!
Hier begon het een beetje met 2,5 jaar, toen bedacht ze ook dat ze overdag niet meer wilde slapen . Met 3 jaar begon het echt tot ongeveer 3,5 jaar, nu is ze meestal weer een engeltje .
Mmm.. Hier begon het met 2,5 jaar. Het heeft ongeveer een jaar geduurd. Het is een enorm verschil zeg... Rustig overleggen en veel beter luisteren...Heerlijk Nog even doorbijten!
Nou, ik ben benieuwd! Tot nu toe vind ik haar eigenlijk alleen nog maar makkelijker worden sinds de geboorte.. Ja, ze vraagt veel aandacht, heeft een lange adem, is een flinke dramaqueen, alles moet op haar manier, luisteren, wat is dat? Ik leer er steeds beter mee omgaan. Maar ze slaapt sinds ze 2 is en geen middagslaapje meer doet, ten minste goed . En als ze dan eens wakker wordt, is t ff plassen, dikke knuffel en ze slaapt weer door, tot gemiddeld half 8. Heerlijk! Ik zal over een jaartje nog eens terugkijken
Het gaat een beetje in fases... het begint met ik ben 2 en zeg nee. En als ze dan rond de drie zijn is het het ergst. Tegen de tijd dat ze 3.5 zijn heb je het ergste wel gehad. Maar dan krijg je weer andere dingen... dat ze voor veel dingen al te groot zijn, maar ook voor dingen nog te klein (school bijv ) daar kunnen ze wel eens gefrustreerd van raken
Ik heb een heel lief zoontje, maar sinds 2 weken is het hier ook begonnen. Het is vooral dwarsigheid. Vraagt hij om sap, maak ik dat, wil hij in de stoel, zet ik wat leuks voor hem op, kom ik de sap brengen en dan nee! En dan armen boos over elkaar slaan en hoofd erop. Ik moet er soms erg om lachen, dat doe ik dan uiteraard niet in zijn bijzijn. Verder heeft hij nu ook het nee-woord uitgevonden. Broek aan nee, sokken aan nee, schoenen aan nee, lievelingsbloesje NEE-NEE-NEEHEE! Wil hij fietsen, zijn we twee meter op weg, nee-nee-nee loppe, loppe, loppuuuuuh MAMA!!! Douchen is altijd feest, zet ik de douche aan, rent hij gewoon de gang op! Neeeeee, niet douchen, OP (= stop? Ophouden?). Dan niet hoor, gaat ie lekker zo naar bed!
Ja merk ook erg dat het in fases gaat, gelukkig door de verschillende topics hier op het forum weet je dat je niet de enige bent (merk dat moeders onderling in real life het soms toch iets mooier maken dan t werkelijk is Ben soms gewoon bang dat dit nog een jaar doorgaat beuh, het is nu al een jaar aan de gang!! Weet dat ik niks opschiet met me afvragen hoe lang t nog duurt maar onbewust ga je dat toch doen. Heb ook nog een baby van bijna een jaar dus als zij klaar is zal hij wel beginnen
Hier begon het iets voor haar 2e verjaardag, tot een paar weken na de geboorte van haar broertje. Sinds een maand of 2 is ze poeslief en lijkt het erop dat de heftige periode achter de rug is. Het kan natuurlijk nog terugkomen, maar het is al erg lang rustig
Hier is t ook rond de geboorte van haar broerte het heftigst geweest (logisch ook met zo'n grote verandering in hun kleine leventje) toen ook zo'n twee/drie maanden rustig (dacht viel nog best mee allemaal die peuterpuberteit) Maar helaas... wel is t wat beter in banen te leiden en duren de buien korter dan destijds rond de geboorte dus wie weet klimmen we weer omhoog
Het was hier meer op en af. Ergens voor de 2e verjaardag begon het al. Maar dan was het een paar weken drama, en dan weer een paar weken goed. Na zijn 3e verjaardag kalmeerde dat wel, dus buien waren er wel, maar we konden ze sneller ombuigen (door allebei heel consequent te zijn). Een paar maand voor zijn 4e verjaardag kwam het terug, nu ook anders dan als peuter. En dat is nu weer over, nu hij naar school mag..
Heb zelf twee meiden van nu 7 en 8 en bij hun viel het op zich mee. Duurde ongeveer een jaar bij hun. In vergelijking met mijn zoontje die nu 2 is vind ik het bij hem toch een stuk extremer. Hoewel mijn dochter van 7 nog wel eens boze buien heeft doet hij alles na wat zij ook doet als hij dan boos wordt. Het woordje nee is hier ook aan de orde van de dag. Als hij nee zegt tegen zijn drinken dan zet ik het buiten zijn bereik totdat de boze bui is afgekoeld en dan drinkt hij het meestal wel op zonder dat hij boos wordt. Het is de ene dag veel erger dan de andere. Het is bij hem ook zo dat hij nog niet goed kan praten en ik hem dus niet altijd begrijp en dan kan hij dus ook boos worden. Wie herkent het ook dat kinderen van 2 niet goed kunnen praten en ze dan sneller boos worden? Voor de rest is het een schattig ventje.
M'n oudste is nu 3 jaar en 5 maanden en ik durf echt niet te zeggen dat het nu over is. Al gaat het steeds vaker goed, hij heeft echt nog wel z'n momenten dat hij absoluut niet wil wat wij hem voorstellen, of dat hij me uitdaagt. Maar hij is steeds vaker voor rede vatbaar. 't Gaat de goede kant op dus!
Wat herkenbaar die verhalen allemaal. Waar ik heel erg mee zit en waar ik nog steeds niet mee weet om te gaan is het feit: Mijn zoontje van 2.5 jaar wil een puzzel maken. Oke hier heb je je puzzel. Ik wil Roosvicee, krijgt hij een beker roosvicee. Dan wil hij weer dit en dan wil hij weer dat. En als je een keertje zegt van nee dat mag nu niet want je hebt bijv net al je drinken op gaat hij stampvoeten en huilen. En dat is nu bijna met alles zo. Zodra hij zijn zin niet krijgt heb ik gekrijs in huis. Of als ik zeg, nee niet nu maar strakjes dan blijft hij het vragen.... Pffff wordt daar echt moedeloos van.
Bij de oudste twee waren de sprongen erg herkenbaar en dat leek met de peuterpubertijd net zo te zijn. Dan was het weer een paar weken drama en dan weer een paar weken niks aan de hand. De tweede heeft hier heftiger last van dan de eerste en de jongste lijkt nog nooit van sprongen te hebben gehoord. Hopelijk gaat hij net zo kalm de peuterpubertijd door