Hallo, mijn man en ik hebben om meerdere redenen besloten om het bij onze prachtige dochter te laten. Zij zal dus enig kind blijven, maar nu ik haar babyspullen aan het weggeven en verkopen ben heb ik het daar toch moeilijker mee dan gedacht. Bovendien ben ik een boek aan het lezen, waarin de hoofdpersoon zich als enig kind erg eenzaam heeft gevoeld. Dus dat zet me dan aan het denken... Zijn enig kinderen echt zo eenzaam? Kan en mag ik dit mijn dochter dan wel aan doen? Ik ben zo benieuwd naar echte ervaringen! Ben jij of heb jij één kind en zo ja, wat zijn voor jou de voordelen en wat de nadelen? Mis(-te) je iets als enig kind of heb je het idee dat je kind een broertje of zusje mist? Groetjes, Nati
Mijn vriend is enig kind (geadopteerd) en hij wil perse geen kinderen meer en het bij ons prachtige zoontje houden. Lichamelijk kan ik niet voor 2 zorgen maar ik zou toch heeeeel graag een 2e willen. Zelf voelt het ook niet goed dat ons zoontje alleen blijft en vooral ook omdat van mijn vriend zijn kant er geen neefjes of nichtjes zijn en van mijn kant ook niet en waarschijnlijk ook niet gaat komen. Mijn vriend vond het echt prima om alleen opgevoed te worden en heeft een leuke jeugd gehad. Hij mocht altijd een vriendje meenemen op vakantie of naar een pretpark. Heeft zich nooit alleen gevoeld.
Ik ben enigst kind en heb dit als kind nooit als vervelend of jammer ervaren. Ik mocht heel vaak als we ergens heen gingen een vriendinnetje mee nemen en verder had ik vooral de voordelen van het enigst kind zijn (scooter, rijbewijs, auto je kent het wel ) Pas nu, nu ik zelf kinderen heb besef ik dat mijn dochters maar 1 tante en 1 oom hebben (zus van vriend dus) en dat ik zelfs nooit 'suikertante' zal worden (nichtje van vriend zijn zus is toch anders dan van je eigen kant, denk ik). Ook blijf ik straks écht alleen over als mijn ouders er ooit niet meer zijn. Dat is wel een nare gedachten. Maar of dat een rede is om geen enigst kind te zijn? Nah... Ken ook veel broers/zussen die elkaar trouw zien voor verjaardagen en verder amper. En ook vaak genoeg ruzie onderling. Voorspellen kun je zoiets toch niet dus ik vind het niet egoïstisch om bewust te kiezen voor 1 kindje.
Ik heb een zus die 16 jaar ouder is dan mij. Ze ging samenwonen aan de andere kant van Nederland toen ik 5 jaar oud was, dus vrijwel als enig kind opgevoed. Ik heb er nooit problemen mee gehad. Ik wist niet beter. Ook is mijn vriend enig kind. En ik moet eerlijk zeggen dat ik dat wel jammer vind. Op die manier blijft je familie toch wel enigzins 'klein'. Maar ook hij vond het enig kind zijn geen probleem. Wij kiezen wel voor een tweede (of meer) mits dat ons gegund is, maar alleen omdat ik altijd al gedroomd heb van een grote gezellige familie. Niet omdat ik het zielig zou vinden voor J. Het lijkt me gewoon heerlijk als we later oud zijn, kleinkinderen hebben, die dan heerlijk op bezoek komen. Een gezellige drukke boel zeg maar
Als kind heeft mijn man het nooit als een gemis ervaren om enig kind te zijn maar nu hij ouder is en we zelf kinderen hebben vaker wel. Aan zijn kant zijn er nu geen ooms/tantes of neefjes & nichtjes voor onze kinderen en soms mist hij dat wel merk ik. Ook vind hij het jammer dat hij er bv. straks "alleen" voorstaat als zijn ouders overlijden en dat dan ook niet direct met een broer of zus kan delen. Tja, alles heeft gewoon voor en nadelen denk ik.
Ik ben enig kind en heb dat nooit als negatief ervaren. Mijn ouders waren actieve ouders en we ondernamen en reisden altijd veel. Iedereen was altijd welkom bij ons thuis. Nu mijn ouders ouder worden mis ik wel eens een broer of zus, zeker als mijn ouders mankerende zouden worden. Maar goed, een broer of zus is ook geen garantie voor een goede band. Ik heb een geweldige jeugd gehad als enige dochter.
Mijn moeder is enig kind. Zij vond het toch altijd jammer dat ze geen broers of zussen had, en wij dus geen neefjes of nichtjes. Toen haar moeder ziek en dement werd, had ze het ook bijzonder zwaar omdat ze dat alleen moest dragen, alles zelf moest beslissen en de lasten niet kon delen. Ik heb gezien hoe moeilijk zij het daarmee had, en alleen al daarom wil ik twee kinderen. Maar enig kind zijn heeft natuurlijk ook heel veel voordelen, dus je moet gewoon doen waar jullie je goed bij voelen.
Ik had een zus en wilde dolgraag enig kind zijn, mijn beste vriendin was enig kind en wilde dolgraag een broertje of zusje Ik denk echt niet dat het een leuker of minder leuk is dan het ander, het heeft allebei voor- en nadelen. Dus doe wat voor jullie goed voelt!
Nou ik ben enigs kind. Verder ben ik ook alleen opgevoed door mijn moeder (gescheiden ouders) Mijn pa had een nieuw gezin gekregen en keek op een gegeven moment ook niet meer naar mij om. Ik heb het altijd leuk gevonden om enigs kind te zijn, maar sinds 5 jaar ongv denk ik toch eraan, wat nou als mijn moeder komt te overlijden, wat dan? IK kan op niemand terug vallen. Geen zussen, geen familie niemand.. Ik zeg dus, nee ik zou voor mijn dochter (nu 11 maanden) wel een broertje of een zusje willen. Maar nu voorlopig even nog niet.
Mijn moeder is enigst kind en overleden - mijn oma heeft nu dus geen kinderen meer: Alleen twee kleinkinderen. De zorg komt nu dus ook op mij te vallen. Mijn schoonmoeder is ook alleen en draagt ook zorg voor haar moeder: Die is inmiddels 92 een heeft veel mankementen waardoor zij eigenlijk van dokter naar tandarts en ziekenhuis moet....... Dagtaak heeft ze eraan. Ook alle feestdagen e.d. "moet" oma uitgenodigd worden want ergens anders komt ze niet...
Mijn vader komt uit een groot gezin, maar tussen broers en zussen is geen contact. Net zoals mijn schoonvader altijd voor zijn moeder heeft gezorgd, andere broers hielpen hem daar niet bij. Het hebben van broers en zussen is geen garantie voor goed contact.
Pfffieuw, jullie spreken precies aan waar ik me het meeste zorgen om maak: wat als mijn man en ik er later niet meer zijn of als we ziek worden en verzorging nodig hebben? Dan komt alles op mijn dochter neer. In mijn familie zijn verder ook geen kinderen. Geen neefjes en nichten, en die gaan er ook niet meer komen. Maar ik zie mezelf gewoon niet continu met twee kindjes lopen. Vriendjes en vriendinnetjes vind ik hartstikke gezellig en die zijn altijd welkom, maar ik ben zo iemand die dan s'avonds blij is als ze weer weg zijn en ik lekker rustig met mijn dochter op de bank kan kroelen. Ik denk dat ik nu een leuke mama ben, die leuke dingen kan doen met haar kind en ik vraag me serieus af of ik met twee kinderen nog net zo leuk zou kunnen zijn (denk het niet, heb best wat tijd voor mezelf nodig om goed in mijn vel te kunnen zitten). Vind dit best lastig en durf het ook niet zo goed met mijn man te bespreken, want zijn mening staat vast en hij denkt niet zo na over zulke dingen.
Dit denk ik ook weleens. Hoe vaak hoor je niet dat er in zulke situaties gezeur komt tussen broers en zussen. Ik hoop eigenlijk dat mijn dochter tegen die tijd een hele leuke man en een fijne vriendenkring heeft, die haar kunnen steunen (maar ook dat heb je niet in de hand).
Als je zo sterk aanvoelt dat je geen leuke mama-van-2 zou zijn, dan moet je niet voor een 2e gaan, denk ik. Je weet sowieso nooit wat de toekomst brengt. Je kan 10 broers of zussen hebben aan wie je niets hebt. En omgekeerd vindt je dochter mss wel iemand om de (eventuele!) zorgen wél te delen: een vriendin, een buurvrouw... Nadenken over die zaken is goed, maar je kan nu eenmaal niet alles controleren.
Idd, die beste vriendin van me heeft ouders met veel goede vrienden waar ze altijd terecht zou kunnen, en ook zo dus toch 'neefjes en nichtjes' gehad, alleen dan zonder bloedband.
Ik ben enig kind en ik heb dat (en nog steeds) altijd heel erg gevonden. Vroeger snapte ik ook niet waarom mijn moeder niet gewoon een broer of zusje maakte voor mij, ik hoefde geen vader maar wilde zo graag een broertje of zusje. Nu mis ik het ook nog, gelukkig heeft mijn vriend een broer en zus waar ik heel erg dol op ben, maar ik mis die bloedband helaas wel.
Zo he, dat is een moeilijke! Ik twijfel echt ENORM of ik een 2de wil. Mijn vriend wel maar ik weet het niet. Als ik een 2de wil dan is het denk ik alleen om de redenen die hier genoemd worden, stel wij komen te overlijden, dan is onze prins alleen. Maarja is dat een reden om een 2de kindje te nemen? Immers is dit een gebeurtenis in de (als het goed is) verre toekomst wanneer onze uk zelf volwassen is. Zou ik daar nu dan mee rekening moeten houden terwijl mijn gevoel en mijn hart zegt dat ik eigenlijk geen 2de wil? Ik vind het heeeeeel moeilijk. Ik zeg nu dat ik geen 2de wil maar de deur staat op een kiertje. Ik ga in ieder geval geen 2de nemen alleen om bovengenoemde reden dat vind ik zo van: "ja je moest er maar bij anders was je broer alleen mocht ons iets gebeuren".
Haha, ja, dat dus. Zou voor mij op dit moment de enige reden zijn om voor een tweede kindje te gaan (en dan nog niet eens te weten of het bij ons überhaupt nog een keer zou lukken). Maar ik ben best huiverig dat mijn dochter mij later kwalijk gaat nemen dat ze geen broers of zussen heeft.
Ik ben ook enig kind, en ik heb er nooit moeite mee gehad! Vond het heerlijk, alleen met mn ouders. Nu ligt het er ook wel erg aan hoe je opgevoed wordt als enig kind denk ik.. Ik ben nooit echt verwend.. Als ik iets wou hebben moest ik daar maar voor gaan werken. Niet alles kwam zomaar aanwaaien. Natuurlijk gingen sommige dingen wel makkelijker.. Als mijn ouders een nieuwe tv kochten, kreeg ik de oude op mijn kamer.. Want er was niemand anders om hem mee te delen.. Maar of dat verwend is? Nee, vind ik niet.. Ook ben ik er heel sociaal van geworden. Op vakantie wilde ik altijd met andere kindjes spelen en mn ouders hebben dit altijd aangemoedigd. 'ga er maar heen, vraag maar of je mee mag spelen'.. Heb me nooit alleen gevoeld. En in vakanties mocht er altijd een vriendinnetje mee naar de dierentuin etc.. Ik vond het super om enig kind te zijn.. ben dan ook nog steeds aan het twijfelen of ik uberhaupt wel een 2e wil.. Gewoon omdat ik weet hoe het is om alleen te zijn.. Mijn man heeft 2 zussen en wil wel graag een broertje/zusje voor mees.. Hij kan zich enig kind zijn weer niet voorstellen..
Wij hebben 1 dochter, van nu 2 jaar. En voor ons gevoel is ons gezin nu 'compleet'. Dat wordt niet altijd begrepen, krijgen ook steeds vaker de vraag of/wanneer die tweede gaat komen. Kan altijd nog zijn dat ons gevoel in de toekomst veranderd, maar voor nu genieten wij van ons fijne, complete gezin. Naast dat gevoel, kijken wij er ook 'zakelijk' naar. Nu hebben wij het goed, heel goed zelfs. Kunnen bijv. 2x per jaar op vakantie, etc. Iets wat voor ons belangrijk is, en wat wij onze dochter willen 'geven'. (Is niet nodig, weet ik. Maar willen wij wel.) Als er een tweede bij komt, wordt die 'luxe' minder. Ik denk dat je in dit soort dingen gewoon je gevoel moet volgen. En niet teveel aantrekken van wat anderen zeggen. Het 'ideale' plaatje lijkt altijd een gezin met twee kinderen. Maar ken er ook wel die zich daar door hebben laten leiden, en nu toch spijt hebben...