Hallo meiden, Ik vraag me af of iemand nog tips heeft. In november is ons zoontje geboren en overleden na een zwangerschap van bijna 23 weken. Nu ben ik weer zwanger, nog heel pril maar ik word nu al gek van de onzekerheid. Dit is mijn derde zwangerschap, de eerste keer had ik een miskraam bij 8 weken doordat de placenta voor de uitgang lag en ik daardoor was gaan bloeden, de tweede keer is ons zoontje te vroeg geboren door een virus. Twee keer heb ik dus gewoon stomme pech gehad, het had geen verband met elkaar verzekerde de gynaecoloog. Maar waarom zou ik een derde keer geen pech hebben? Waarom zou het nu wel goed gaan? De derde zwangerschap en ik sta nog steeds met lege handen. Ik zou over anderhalve maand uitgerekend zijn van ons zoontje. Nu moet ik weer helemaal overnieuw beginnen, terwijl ik mijn zoontje nog elke dag mis. En hij in mijn buik hoort te zitten Pff ik voel mij zo slecht, ik ben zo doodsbang. Ik weet dat het nog pril is, maar ik heb het gevoel alsof ik een verlies niet nog een keer aan kan. Ik kom de dagen bijna niet door. En natuurlijk ben ik hartstikke blij dat ik zo snel weer zwanger kon worden. Maar als ik mij nu al zo voel, dan vraag ik mij echt af hoe ik de hele zwangerschap door zal komen. Over 22 dagen pas een echo met 8 weken, dus ben al bezig met aftellen...
Ik kan er niet over mee praten, maar ik wil je alvast heelveel succes wensen en hopen op een mooie goede echo!
Dit is mijn 4e zwangerschap en we hebben 1 gezonde dochter. Mijn 1e zwangerschap was een bbz en mijn 3e kindje is na 32 weken geheel onverwacht overleden in m'n buik. Zowel de bbz als t verlies van onze dochter zijn dikke pech geweest. Ben nu weer 13 weken zwanger maar ook onzeker hoor. Vooral de 1e 3 maanden maar nu ook nog hoor. Ben bij elke echo weer bang dat t hartje niet meer klopt. Toch probeer ik vertrouwen te houden. De kans dat t goed gaat is veel groter en dat probeer ik ook voor ogen te houden al lukt dat heus niet altijd. Veel sterkte en ik hoop echt op een goede zwangerschap voor jullie met uiteindelijk een wolk van een baby. Denk dat we pas gerust zullen zijn als het kindje gezond en wel op onze buik ligt.
Allereerst gecondoleerd met je enorme verlies. Daarbij ook gefeliciteerd, dat je zo snel weer zwanger kon raken! Ben jaloers hahah. Ik kan het me heel goed voorstellen dat je onzeker bent en dat je je blijft afvragen of dit wél goed zou gaan. Ik kan je eigenlijk geen tips geven. Probeer er van te genieten zoveel je kan en probeer eerlijk tegen jezelf te zijn. Er is kans dat er iets mis gaat, maar er is meer kans dat het goed gaat!
Wat een onzekerheid dan hè, kan ik me voorstellen. Het is lastig om blij te zijn terwijl je ook nog zo verdrietig bent. Probeer hoop te houden dat het goed gaat!
Ik snap je gevoel heel erg goed. Ik ben mijn dochter 'zomaar' verloren met 22+5 dagen zwangerschap..uit het niets begon mijn bevalling. Ze hebben niets kunnen vinden, dus geen extra kans dat het een volgende keer weer verkeerd zou gaan. Oke, dat snapte ik, maar dus ook niet de zekerheid dat het goed zou gaan. ik viond het erg moeilijk, leefde week na week. Probeerde steeds kleine mijlpalen te bedenken voor mezelf. Ik heb veel controles gehad. Met 6 weken, 8, 11, 14, 16, 18, 20 en vanaf de 20 weken elke week. Vanaf week 16 heb ik elke week proluton injecties gekregen om mijn baarmoeder rustig te houden. Vanaf week 18 hebben ze ook elke keer mijn baarmoedermond gemeten, gewoon voor de zekerheid. In het ziekenhuis begrepen ze mijn angst en mocht ik ten alle tijden bellen of langskomen wanneer ik het niet meer trok. Ze waren erg begripvol en het was ook geen probleem dat ik elke week een echo wilde vanaf de 20 weken. Daarnaast heb ik een angelsound gekocht. Wanneer ik op de bank zat en de angst me om mijn oren sloeg, pakte ik deze (vanaf 14 weken) zodat ik zelf het hartje kon luisteren. Vanaf week 20 vond ik het zelf heel zwaar, angst was enorm, de weken gingen voor mijn gevoel erg traag. 23 weken was een mijlpaal, die had ik de vorige keer niet gehaald. Vervolgens 24/25 dan kunnen ze weeenremmers geven, 27 is een kans, 28 beter, 29 nog beter en zo ging ik de weken door. Door er juist heel erg mee bezig te zijn, juist WEL dingetjes te kopen kreeg ik weer een beetje vertrouwen. Ik dwong mezelf het vertrouwen af, ik ging leuke kleertjes shoppen, want deze keer mocht hij (was een jongetje) wel bij ons blijven. Daardoor groeide het beetje bij beetje. Dat is de 32 weken had gehaald was een enorme opluchting! Daarna volgde de 34 weken, de kans op overleven was nu heel groot....Maar toen kwam de angst voor de bevalling, wat als.... Hij lag in stuit, maar ik wilde niets riskeren dus had een geplande keizersnee staan. Uiteindelijk is hij met 38 weken met een (niet-zo'n-erge-spoed- keizersnee) geboren doordat mijn vliezen braken. Pas op het moment dat ik hem hoorde huilen viel de angst echt weg. Het is een zware weg. Iedereen zal tegen je zeggen, je moet vertrouwen hebben...ja DUH, dat snap je zelf ook wel. Maar het is moeilijk om dat angst knopje uit te zetten. Ik vergeleek het met de zenuwen voor de tandarts...wil je ook niet hebben, maar je kan er niets aan doen! En dat maakt het zo moeilijk. Alleen degene in hetzelfde schuitje voelen hetelfde en zullen je angst volledig kunnen begrijpen. Ik heb veel steun gehad aan iemand die helaas ook vorig jaar haar zoontje had verloren met 23 weken en tegelijkertijd weer zwanger was. Wij begrepen elkaar en dat was heel erg fijn! Probeer kleine stapjes te zetten, de eerste is de echo met 8 weken. Wat leuke uitstapjes met vriendinnen, hoofd even op wat anders dan de zwangerschap (hoe moeilijk dat misschien ook is) afleiding is erg fijn! Ik hoop dat je het vertrouwen kunt vinden in je eigen lichaam. In het kleine wondertje wat er in je buik groeit momenteel! En wat mij tevens op de been hield was de gedachte dat mijn mooie meisje over haar broertje waakt! Want wat ben ik trots op mijn engeltje!
Hey luffy, Herkenbaar hoor, die onzekerheid. Hier weet ik ook sinds twee dagen dat ik weer zwanger ben, 4 mnd na de geboorte van A*. Heel dubbel, aan de ene kant heel blij, aande andere kant vooral bang. Wij hebben grote kans op herhaling ivm een erfelijke chromosoom afwijking Ik probeer toch te genieten van dat wat ons gegeven is, het is toch weer dee eerste aanzet om straks toch dat gewenste leven in je handen te hebben. Voor ons wordt de 11 weken vwp het meest stressvol, daar kunnen we bepalen of de afwijking (weer) is meegegeven of dat we weer gewoon kans hebben op een gezond kindje. Knuffel vanuit hier!
Wat heftig zeg!! Ik wens je toch een fijne zwangerschap toe met een mooie gezonde baby als gevolg!! Heel veel sterkte in deze lastige tijd.
Iedereen hier gecondoleerd met jullie verlies. Ik ben nu 19/20 weken zwanger en heb een afwachtende houding na het verlies van mijn dochter bij een zwangerschapsduur van 26+5 weken door een slecht werkende placenta. Dat probleem dient zich nu weer aan en ik zoek steun bij feiten op internet en ga kijken wat ik er zelf aan kan doen om het deze keer goed te laten gaan. En dan hopen dat de gynaecoloog een beetje met mij op één lijn wil zitten. Het enige wat ik jullie kan meegeven is LUISTER HEEL GOED naar jullie lijf. Spreek alles uit! Heel veel sterkte bij een nw zwangerschap en heel veel succes bij het opnieuw proberen voor degene die nog niet zwanger zijn.