Ik ben inmiddels 28 weken zwanger. Geniet er volop van. Alleen hebben mijn man en ik het steeds vaker over het enige probleem wat wij hebben, namelijk zijn ouders. We zijn recent getrouwd. Daar is eigenlijk de contactbreuk met zijn ouders en broer mee begonnen. Onze relatie werd al jaren niet geaccepteerd, het is zelfs zo erg geweest, dat dit de reden is dat we zelfs uit elkaar geweest zijn. Maar de liefde was sterk en wij kwamen toch weer bij elkaar. Mijn man had besloten om verder een leven met mij op te bouwen, in principe wel met zijn familie erbij. Laat ik het zo zeggen we hebben alleen geen contact meer met zijn broer en ouders. Voor de bruiloft zijn er veel woorden gevallen. Mijn man heeft dit nog geprobeerd op te lossen, maar kreeg uiteindelijk een reactie, toen hij voorstelde om nog een aantal goede gesprekken te hebben voor de bruiloft met mij en mijn ouders, omdat er toch wel een hoop woorden waren gevallen, te horen. Dat zijn moeder geen zin meer had in hem, en afscheid nam van hem. Ze wilde een uitnodiging voor de bruiloft en gaf de belofte zich te gedragen. Hier is mijn man niet accoord mee gegaan. Hij had geen zin in poppenkast en een toneelstukje van kijk ons de goede ouders zijn en trots wezen op onze zoon. Terwijl ze niks met het huwelijk hadden. Daarna kregen wij ook nog eens een telefoontje van zijn broer, dat hij hem wel een keer zag als zijn ouders tussen 6 planken zou liggen of als mijn man daar zou liggen. Ennehm nog geen minuut later kregen we van zijn vader een smsje, mijn zoon is overleden, denkt een goede reden te hebben. Bij mij stond erbij veel levensgeluk met het lijk. We hebben toen besloten om hier niet meer op in te gaan. En het maar te laten gaan. Wat moesten we nog zeggen. We hebben nog wel contact met andere familie leden. Dan horen we dat zijn ouders zeggen dat het allemaal door mij komt, en ik zo slecht ben, ik allemaal sullen van vrienden heb en niet door hebben hoe vreselijk ik ben. Terwijl mijn man hier zelf een beslissing in heeft genomen en niet meer wilde dat zijn ouders en broer tussen ons in kwamen te staan. Als ze niet achter je relatie staan, is dat heel pijnlijk. Inmiddels ben ik zwanger, dit weten mijn schoonouders ook, want ze bellen nu wekelijks met Oma (daarvoor nooit) om over ons dingen te weten te komen. Nou zitten wij met een dillema: wel of geen geboortekaartje sturen als de kleine er is. Het geboortekaartje sturen doen we meer zodat Oma niet belast wordt. Mijn man wil absoluut geen contact in de kraamperiode met zijn ouders, en vraagt zich af daarna ook. Wil niet dat het kind er tussen komt te staan, en vind ook dat zijn ouders eerst moeten komen praten om dingen uit te leggen waarom ze zo gehandeld hebben. Eigenlijk weten we het niet zo goed wat te doen, wat zouden jullie doen in deze situatie? We gaan in het geboortekaartje wel vermelden dat als je langs wilt komen je van te voren berichtgeving moet doen.
Ik zou het wél doen. Als er dan ooit nog iets voorvalt kunnen jullie daar in ieder geval nooit op aangekeken worden! En je kunt natuurlijk ook voor jezelf stellen; Krijgen we helemaal geen reactie, dan is het voor ons écht klaar. Mits dat is wat je wilt natuurlijk.. Ik heb het ook zo gedaan (was een hele andere situatie, maar enigszins te vergelijken), en ik heb er tot op de dag van vandaag nooit spijt van gehad!
Ik zou het ook doen. Hou de eer aan jullie zelf. Mochten ze kontakt zoeken kun je uitleggen wat je van ze verwacht.
mmm ik vind deze moeilijke de ene kant zeg ik doen omdat je dan net wat er boven gezegt word nergens op aan gekeken kan worden en je kan bv apart in hun kaartje een briefje leggen dat jullie hier door geen contact willen.. de andere kant zeg ik nee want wat hebben ze jullie het moeilijk gemaakt en wat zijn ze gemeen geweest vooral om te zeggen dat hun eigen zoon dood is dat vind ik echt vreselijk hoe kan je dat nou doen als ouder zijnde kijk dat je bv niet blij bent met schoondochter/zoon oke tot daar aan toe maar ik vind dat je ten alle tijd de keuzes moet accepteren van je kind hij zal je niet voor niks uit hebben gekozen en niet voor niks gelukkig met je zijn meis wat is dit moeilijk eh succes en geniet met volle teugen van je mooi zwangerschap is zo voorbij
Ik zou het wel sturen, ze komen er toch wel achter dat het geboren is...nu hou je inderdaad de eer aan jullie zelf. Sterkte met deze vervelende situatie en nog een fijne zwangerschap gewenst
ik zou dat niet doen, als z al zo hard zijn om een sms te sturen dat hun zoon voor hen overleden is vind ik dat echt niet de bedoeling dat ze jullie kindje komen kijken... wie weet wat voor een gezeik je daarmee krijgt of wat ze over je kindje gaan rondbazuinen... je kraamtijd moet mooi zijn en met zulke mensen vrees is voor het ergste... geniet lekker van je kraamweek meid en laat het niet verpesten door zulke mensen!! je bent ze niks verplicht na wat ze allemaal geroepen hebben en jullie hebben dwars gezeten... van mij konden ze de schijt krijgen als ik jou was...
Ik heb geen contact meer met mijn vader en zus. Ik heb ze wel een kaartje gestuurd al is het maar om de eer aan je zelf te houden. Dus persoonlijk zou ik zeggen gewoon doen.
Ik zou het ook doen, waarschijnlijk met een begeleidend briefje erbij waarop ik zou zetten dat ze, ondanks alles wat gezegd en gebeurd is, ze een kaartje krijgen omdat ze toch opa en oma/ oom en tante zijn geworden. Daarmee geef je aan dat je niet vergeten bent wat er is gebeurd, maar dat je wel het fatsoen hebt om hun niet te vergeten. Maar... ik weet hoe moeilijk dat is. Zelf ook zoiets dergelijks meegemaakt en toch besloten wel een kaartje te sturen. We hadden de kaart al wel klaar, maar we zouden op het moment van versturen beslissen. En toen was ik zo emotioneel (lees: een brok hormonen) dat ik het wel heb gedaan en ook ik heb hier nooit spijt van gehad. Het is er trouwens alleen maar beter van geworden. Liefs Allistair
Ik zou het kaartje ook gewoon sturen. Bij ons in de familie speelt ook zoiets met mijn zwager en schoonzus, die hebben het contact verbroken met mijn schoonmoeder.( schoonzus is borderliner en heel extreem in alles) Ondanks dat er veel voorgevallen is vind ze het verschrikkelijk dat ze geen contact meer heeft met haar zoon. Je moet de eer aan jezelf houden, dan kunnen ze je niks verwijten. Je kunt als ze bellen nadrukkelijk aangeven dat je geen behoefte hebt aan bezoek ( wat natuurlijk ook niet makkelijk is)
Jemig wat lastig.. Aan de ene kant denk ik dat je het gewoon moet doen. Dan hou je de eer aan jezelf en ja..het is toch hun kleinkind. Maar aan de andere kant...als hun zoon letterlijk "dood" is voor hun en ze niet het lef hebben om via hun eigen zoon erachter te komen hoe het met jouw zwangerschap gaat, dan konden ze van mij de pot op. Wat een belachelijke reacties van zijn ouders! Ik snap dus dat het een moeilijke keuze is. Mocht je toch besluiten een kaart te sturen ter kennisgeving, zou ik wel duidelijke afspraken maken met je man over eventueel bezoek. Voor hetzelfde geld staan ze anders ineens op je stoep.
Ik zou hem ook gewoon sturen net als hierboven al gezegd werd de eer aan jezelf houden! Hoe moeilijk het ook moet zijn.
Mocht je man het bijv. graag willen, dan zou ik een kaartje sturen. Anders niet, ze horen het toch wel viavia en als zij zulke dingen over jullie zeggen en dat soort teksten sms-en, zou ik er niets meer mee te maken willen hebben.
voor ik je verhaal helemaal had gelezen dacht ik, ja wel doen! maar na dat stukje over dat smsje van die vader.. getver wat vuil!
Ik zou inderdaad gewoon wel een kaartje sturen zoals hier boven al werd gezegd de eer aan je zelf houden. Ze kunnen je daar dan nooit over aanvallen zeg maar. groetjes daphne
Ik denk dat jullie het wel moeten doen.. Zeker omdat je verhaal al aangeeft hoe dubbel jullie hier in staan.. Misschien ook wel voor jullie samen later.. Zo kan er tussen jullie ook geen wrok komen.. Ik weet wel dat dat nu niet speelt, maar later misschien.. Ik zou geen begeleidend briefje doen.. Gewoon een kaartje en als ze dan contact willen kun je altijd nog beslissen of je dat wilt. Het kaartje is geen uitnodiging, maar misschien wel een handreiking tot gesprek....
Mijn vriend heeft geen contact meer met zijn moeder en die hebben wij ook geen geboorte kaartje gestuurd, maar dat hij geen contact meer heeft is om hele andere redenen dan dat jij hier aangeeft... In deze situatie zal ik er denk ik toch voor kiezen om een kaartje te sturen! Daarmee hou je idd de eer aan jezelf en laat je je van de goede kant zien...
Wat fijn deze reacties: We hebben het er wel vaak over, mijn man mist ook zijn ouders af en toe. Het blijft je familie. Er waren ook goede tijden, al waren die schaars zoals hij dat zegt. Ik vind eigenlijk ook dat er een kaartje gestuurd moet worden als de kleine er is. Mijn man staat er nog anders in en het zijn zijn ouders. Kaartje erin stoppen van hiermee nodigen we jullie niet uit, daar voel ik niks voor. Er komt gewoon een tekst in te staan die voor iedereen hetzelfde is dat we graag gebeld willen worden vooraf. Maarja wat nu als ze gaan bellen en of op de stoep staan. Ik ben heel eerlijk tegen mijn man, ik wil in mijn kraamtijd niks met ze te maken hebben. Daarna eigenlijk ook niet meer. Dat heeft meer met de woorden te maken en de verhalen die ze nu over mij vertellen. Op het moment hebben ze aangegeven bij zijn zus en tante, dat mijn man na excuses wel weer binnen mag komen, maar ik kom er nooit meer in. Tja dan ben je een gezin. Daar voelen we niks voor. Daarmee merken wij ook dat dit niet goed komt. We hebben er 3 jaar lang veel energie in gestopt, volgens mijn man vooral dat ik dit gedaan heb. Hij was al eerder klaar met ze. Elke keer probeerde ik ze weer positief te benaderen, maar op de een of andere manier alles wat ik doe wordt een negatieve slag van gemaakt. Mijn schoonpa is heel dominant, alles moet volgens zijn regels, en hij chanteert, echt zo vaak. Hij zet iedereen onder druk. Behandeld zijn kinderen als kleuters, vertelt nog steeds hoe ze het moeten doen, terwijl hij geen eens kennis van die zaken heb. Daar ik een andere opvoeding heb gehad, en mijn ouders mij gelijkwaardig zien, en soms ook bellen van goh, wat doe jij als je dit op je werk tegenkom, wat moet ik doen. Daar verbeterd mijn schoonpa ons continue. Als er dingen voor zijn gevallen, dan ziet de hele wereld het verkeerd. Zo is het niet gegaan. Als je hem dan probeert uit te legeen dat mensen het wel zo kunnen voelen, en daar dan over te praten. Dan wordt hij nijdig, allemaal onzin, dat zijn geen feiten. Heb hem ook eens gevraagd om een andere bril aan te schaffen om eens een positieve blik op dingen te krijgen, dat de bril die hij nu heeft zo donker is. Daarop kreeg ik als antwoord, ik heb net een nieuwe gekocht, waar slaat dat op. Probeer je het hem uit te leggen, dan blijft hij maar roepen ik heb een hele goede opticien...... Zucht........ Bij mijn schoonzus, is hij laatst geweest, en heeft hij weer vreselijke dingen over mij tegen de kinderen gezegd. Zo akelig. Die kinderen worden er in gemengd, en dat wil ik dus echt niet. Als haar kinderen bij mij komen logeren en vragen waarom wij niet bij opa en oma komen vertellen wij wel heel eerlijk dat er hele lelijke woorden zijn gevallen en dat dit grote mensen dingen zijn, en er eerst sorry gezegd moet worden en gepraat. Ga niet elke keer een smoes op hangen van ja ik moet werken. Mijn nichtje begrijpt dit is een kleuter en zeg maar opa zegt ook wel hele lelijke dingen over jou hoor, ik mag je naam ook niet zeggen. Dat grijpt me naar mijn hart. Mijn schoonzus heeft eigenlijk hetzelfde haar man en kinderen worden ook niet echt geaccepteerd. Haar broer heeft een zoontje en daar gaan ze 100% voor. Als mijn schoonzus dit bij haar ouders zegt, dan is ze jaloers, maar hoe verklaar je dan dat je om de 2 weken wel dat ze bij het neefje zitten, en eigenlijk nooit langskomen bij mijn schoonzus en haar kinderen?!? Daarom vind het lastig, er is zoveer rust gekomen. Wat er nu bij mijn nichtjes gebeurd dat wil ik niet bij mijn kind. Mijn schoonpa heeft ook al eerder mijn nichtje apart genomen en gevraagd of zijn schoonzoon haar slaat, en of hij andere dingen met haar deed. Dat doe je toch niet als volwassenen. Kind is een week van slag geweest er was een geheimpje. Uiteindelijk vertelde mijn schoonpa tegen mijn man ja ik heb eens met je nichtje gepraat, want ze doet zo raar, volgens mij zit het daar niet goed thuis. Waarop mijn man had gezegd, pa als je dat vermoeden heb, doe dat dan via mijn zus en zwager en niet via mijn nichtje dat is laf!!! Snappen jullie ik ben erg bang dat deze dingen ook gaan voorvallen met mijn kind, en tja daar ben ik wel een moeder voor en mijn man vader, daar willen we ons kindje toch wel tegen beschermen. Dus als er weer contact komt, dan zal het nooit alleen zijn mijn mijn schoonouders..... Ach en het langskomen en bellen vind ik ook al lastig als ze dat gaan doen, want als ik ze weer, dan ben ik weer de kwade in het spel..... Dus vandaar de dubio. Tis echt een beerput, sorry voor de lange bericht.........
Zou het ook doen, misschien is het wel de reden dat het weer goed komt tussen jullie. En mocht het weer goedkomen in de toekomst, dan kan het niet versteuren van het kaartje, niet iets zijn wat nog tussen jullie instaat. Dus gooi dat kaartje op de bus, dan heb jij je ding gedaan.