Dit is mijn derde zwangerschap binnen een jaar. Voor deze zwangerschap heb ik dus 2 miskramen gehad. Mijn dochter van 13 heb ik erbij betrokken van begin af aan. Ik vond haar er oud genoeg voor. Bij de eerste zwangerschap deed ze super dramatisch en moest ze huilen. Ze vond het helemaal niet leuk dat ik zwanger was. Bij de tweede zwangerschap was ze ook niet blij en nu met deze begon het al wat beter, maar de laatste tijd wilt ze er niks over horen. Iedere keer als ze binnen loopt en mijn man en ik hebben het over de zwangerschap dingen die ermee te maken hebben, maakt ze zuchtende en klagende geluiden. Ze vindt het stom al dat gedoe, zegt ze. En ze ziet alleen maar nadelen, ondanks dat ze wel degelijk ziet dat het ook leuke kanten heeft (nichtjes en neefjes vindt ze heel schattig, jongste is pas 3 maanden oud). Ze zegt dat ze er niks meer aan heeft en het liefst wilt ze de koffers pakken en bij opa en oma gaan wonen als de kleine er is. Ze was altijd al een drama queen, maar nu overdrijft ze heel erg. We pushen haar niet dat ze het leuk moet vinden en proberen haar er niet teveel mee te confronteren, dat werkt alleen maar averechts. Maar niks zeggen of doen alsof er niks aan de hand is, is ook geen optie. Ok, ze zit midden in de pubertijd. Maar gaat dit gedrag over als de kleine er is of wordt het dan nog erger? Ze noemt het kindje 'het ding'. Ik kan er soms om lachen, maar meestal niet. Heeft iemand van jullie ervaring met pubers, die broer of zus worden/zijn geworden? Hoe gaan/gingen zij ermee om en hoe pakten jullie het aan om ze er aan te laten wennen en het te accepteren? Komt het uiteindelijk wel goed of kan het ook niet goed uitpakken?
Ik zou eens met haar gaan zitten en je gevoel uiten wat het met je doet. Daarbij kan zij ook haar gevoel uiten. Ik ken het van mijn zus toen mijn moeder zwanger was van onze jongste zus. (echter was zij wel 4 jaar jonger, maar een "vroege" prepuber). De hele zwangerschap vond ze het belachelijk. Ze wilde nog liever een hond, m'n moeder zou het niet aankunnen, ze had toch al 3 kinderen, ze zou er nooit van gaan houden noem maar op... Toen onze jongste zus was geboren sloeg het direct om. Zij is degene die het meest beschermend naar haar is. Het meeste hielp met de verzorging en er altijd als de kippen bij was. Ik denk dat het uiteindelijk wel losloopt. Maar blijf wel praten hoe kwetsend de dingen soms ook zijn die uit haar mond komen. Er zijn natuurlijk grenzen, maar pubers hun hersenen doen soms andere dingen dan ze willen. En dat betekent niet dat je alles maar hoeft te tolereren wat ze zegt natuurlijk.
Lijkt mij voor een stuk de leeftijd + dat ze al 13 jaar alleen is. Eens haar broer / zus er is zal ze de aandacht moeten delen. En zal het kleintje in begin behoorlijk veel aandacht opeisen. Je kan een neefje ook niet vergelijken met een echte broer of zus. Dat neefje gaat 's avonds ofzo naar huis, een broer of zus is voor altijd. Ik zou wel zorgen dat ze nog altijd haar portie aandacht "alleen" krijgt, ook als broer / zus geboren is. En dat het thuis niet continu over de zwangerschap gaat. Het kan overigens goed uitpakken, maar af en toe loopt het inderdaad iets minder goed helaas en kan het zijn dat ze na haar studies wel zo snel mogelijk het huis uitgaat. Kan ook zijn dat het eerst een tijd slecht gaat, maar dat eens haar broer / zus een echt "kind" wordt (geen baby meer) ze er meer open voor komt te staan omdat ze er dan meer mee kan. Of later meer een verwen-zus wordt eens ze bijvoorbeeld de deur uit is.
Heb hier zowat hetzelfde Dochter van 14 en die was niet echt tevreden dat we spraken over een kleintje Hier is het wel nr4 en zij had zo meer iets van , waarom nog eentje je hebt er al 3 Kon het moeilijk uitleggen aan haar, t was meer een gevoel dat ons gezin nog niet volledig af was Vorige ronde waren we ook zwanger en toen is het fout gelopen, toen is bij haar ook die knop om gegaan .. Dat ze het zo jammer vond had ze niet verwacht Nu zijn we opnieuw zwanger en heb haar bewust betrokken bij de eerste echo enzo Nu is ze in zorgmodus .. ze kookt bv lekker dingen, stofzuigt enzoverder Ze is super lief en kijkt nu gelukkig wel mee uit naar nog een kleintje
Tsja, ik vind het een belachelijke reactie en ik zou hem hier nooit excuseren met 'ach, ze zit natuurlijk wel in de pubertijd'. Ik heb een stiefdochter van 16 en een stiefzoon van 13 die hier 50% vd tijd zijn. Goddank reageren zij normaal.
Heel eerlijk, als ik 13 jaar alleen zou zijn geweest zou ik er ook echt niet blij mee zijn. Natuurlijk heeft een puber er niks over te zeggen maar toch zou ik het wel wat meer van haar kant bekijken. En een neefje of nichtje is echt gewoon NIET te vergelijken. Ik zou er proberen heel rustig en eerlijk met haar over te praten, ook wat het met jou doet dat ze zo reageert, boos worden zou ik niet doen want dan jaag je haar alleen maar verder van je weg. Ps. Gefeliciteerd met je zwangerschap
Rare reactie. Iedereen reageert anders op een zwangerschap. Ik weet nog dat ik 12 was en mijn moeder vertelde dat ze opnieuw in verwachting was. Ik vond het ook stom. Schaamde me dood. Mijn moeder opnieuw zwanger. Dat betekent dat papa en mama samen .. aaahh!! Waar ik mij meer 'zorgen' om maak is het feit dat jij (TS) je dochter hier zo erg bij betrekt. 2 miskramen is niet niks. Ik vind het ongepast om je 13jarige dochter al zo vroeg bij een zwangerschap te betrekken en dus met de gevolgen. (mijn mening)
Ik kan het me heel goed voorstellen dat ze er geen bal aan vind. Op die leeftijd kan je er inderdaad meer last dan plezier van hebben. Een aantal van mijn (vroegere) leerlingen gaven vaak aan; het is soms wel leuk, maar als je huiswerk wilt maken lukt dat vaak niet goed. Ze worden ook te pas en te onpas als oppas gebruikt. Maar goed, om te voorkomen dat ze het negatieve gevoel blijft houden is het belangrijk haar serieus te nemen in haar gevoel en haar ook regelmatig (dus niet 1 x per maand) alleen aandacht te geven.
Kan me heel eerlijk gezegd wel een beetje voorstellen dat je dochter het niks vind. Natuurlijk is het voor jullie heel leuk en spannend en zou je dat het liefst delen met je dochter. Alleen probeer ook te bedenken waarom ze het niet leuk vindt. Het idee alleen al dat papa en mama met elkaar 'bezig zijn' om een kindje te maken vindt ze waarschijnlijk raar. Daarnaast is ze al 13 jaar alleen dus er komt een enorme verandering in haar leven. Als ze huiswerk wil maken zal de baby huilen en kan ze zich niet concentreren, als ze slaapt huilt de baby en kan ze niet genoeg slaap pakken, als jullie weggaan moet zij oppassen, ze kan niet te veel geluid maken want dan wordt de baby wakker enz. Dit is allemaal geen reden voor jullie om het niet te doen of wat dan ook hoor, maar meer dat jullie ook zien waarom ze zich zo gedraagt. Met haar erover praten is een goed idee want ze zal toch moeten accepteren dat je zwanger bent en dat er een kindje komt. Het kan wel zijn dat ze moeilijk blijft doen. Ik hoop voor jullie dat het zodra de baby er is helemaal omslaat en ze dol is op het kleintje.
Bedankt voor jullie reacties en begrip voor beide situaties. Ik begrijp haar ook, alleen hoop ik dat het begrip ook op een gegeven moment van haar kant komt. Maar zoals de situatie er nu is, zullen we daar lang op moeten wachten. Gisteravond barstte weer de bom. Ze was eerst heel toegankelijk en helemaal niet anti, tot een bepaalde hoogte. De grens was in minder dan 1 seconde overtreden en sloeg ze helemaal om. Je kunt er echt geen pijl op trekken. Dat maakt het moeilijk. Ze wilt niet dat we haar niks meer vertellen, maar ook weer niet teveel vertellen. Ok, dat probeer ik ook. Vanmorgen (gisteren was het niet meer mogelijk) heb ik tegen haar gezegd dat ze duidelijker moet communiceren en haar grenzen moet aangeven ipv kinderachtige monotone geluiden te maken als een sirene (10 minuten lang!!!). Dan blijf ik namelijk alleen maar praten, omdat ik denk dat het haar dwars zit, wat ik van te voren zei. Maar nee, ze vond het vervelend dat ik überhaupt nog bleef praten. Ja, zeg dat dan!!! Pffff!! De miskramen kon ik moeilijk voor haar verbergen en wij praten nogal open over veel dingen (niet over alles!). Logisch, dat ik haar bij de zwangerschap wilde betrekken. Ik was ook al meer dan 7 weken zwanger bij de eerste en de tweede leefde eerst nog en na 9 weken ging het pas mis. Anders had ze zich afgevraagd wat er aan de hand is. Dat vonden wij ook niet eerlijk tegenover haar. Ze is daar oud genoeg voor. En logisch, dat ik haar dan ook moet vertellen dat het mis was. Helaas hebben de miskramen niks veranderd aan haar standpunt. Ik zou ook willen dat ze nu meer begrip zou hebben, omdat ze weet dat ik er veel verdriet van had. Ze zegt ook dat ze het begrijpt, maar gedraagt zich er absoluut niet naar. Na de dramaqueen actie van gisteravond zit ik te denken om dit verhaal te bespreken met een opvoeddeskundige. Mijn man en ik zijn het namelijk ook niet helemaal eens over de aanpak. Ik wil begrip tonen en hij wilt respect afdwingen. Eigenlijk moet het een mix zijn van allebei.
Hier ook een kleintje gekregen na 3 kinderen die al ouder zijn. Maar ook 3 miskramen voor deze goede zwangerschap. Hier was er niet omheen te draaien, zo ziek was ik van de zwangerschap, dat ze dus ook alle 3 de miskramen redelijk bewust hebben meegemaakt. 1 keer zelfs in de nacht naar het ziekenhuis en de oudste wakker gemaakt om dit te vertellen. Zij zou de ochtend de rest naar school krijgen... Dat heeft wel impact gehad maar ook de band met de kinderen verstevigd, ondanks twee pubers in huis hoed contact met ze. Heb geen tips voor TS want hier waren ze er wel blij mee. Vonden het ook wel een iewwwww idee dat papa en mama dan ... Hopelijk trekt je dochter bij als de kleine er is.
Ik lees net nog je laatste post, ik denk dat je met een mix verder komt dan alleen het standpunt van je man. En anders met begrijpt tonen , tot op zekere hoogte dan, kom je bij pubers verder.. Hier zijn ze ook nooit stil geweest voor de baby, oppassen doen ze alleen als ze zelf willen, anders regelen we wat anders. Ze gaan vaak zelf weg op zaterdagavond, dus zitten wij tot laat op, en hebben de volgende ochtend weer vroeg dienst voor de peuterpuber. Maar dat hebben we zelf gewild en hebben zij dus geen last van...
Hier twee kinderen van mijn man (toen einde pubertijd) die er helemáál niet op zaten te wachten een broertje of zusje erbij te krijgen. Zoonlief liep weg van het gesprek en dochterlief kon alleen maar huilen. We hebben het zo gelaten, niks geforceerd om ervoor te zorgen dat ze de baby zouden accepteren. Want ze wisten toch niet waar we het over hadden, hoe het zou zijn om een broertje of zusje te krijgen (net zoals ik me niet voor kon stellen hoe het is moeder te zijn). We hebben het er nooit meer over gehad, ze niks opgedrongen. We stonden wel open voor vragen uiteraard. Maar toen Alexandra geboren was, was het gelijk goed. Eigen bloed is eigen bloed, zegt mijn man Ze was gelijk een volwaardig zusje van ze waar ze voor door het vuur gaan. Met de zwangerschap van Frederique waren ze wél blij, omdat ze nu wisten wat het inhield. Bij jullie is het wellicht wat lastiger omdat ze zo aan het puberen is. Maar mijn advies zou zijn voor wat betreft de zwangerschap zelf nergens over te beginnen of haar te informeren maar alleen met antwoorden komen als ze erom vraagt. Ze weet gewoon nog niet hoe het zal zijn, waarom moet ze er nu al mee 'geconfronteerd' worden
Begrip tonen, niet voortdurend over de zwangerschap praten en haar ruimte geven. Ze komt vanzelf wel. Daarnaast ook hele duidelijke grenzen aangeven. Er zijn dingen die wel/niet gezegd of gedaan kunnen worden.
Precies, dat wilde ik ook gaan typen! Ik denk dat dat er voor een deel mee te maken heeft, je wilt er als puber echt niet aan denken dat je ouders seks hebben.
Eerlijk gezegd snap ik je dochter volkomen. Ze is 13 jaar alleen geweest, weet dat jullie een kindje willen en dat het eerder al fout is gegaan maar dat er nu toch een kindje komt en jullie zitten als ouders niet op een lijn. Je noemt dat ze beter moet communiceren en haar grenzen aan moet geven, maar dat geldt voor jou en jullie ook. Ze is, ondanks haar 13 jaar, gewoon een kind en ik denk echt dat je te veel van haar verwacht qua gedrag en emoties. Ik zou er ook niet aan moeten denken om na 13 jaar alleen te zijn geweest nog een broertje of zusje te krijgen. En angst van haar zal ook meespelen. Waar blijf ik straks, wanneer is er tijd voor mij? Ik wil je de tip mee geven om zorgvuldig af te wegen wat je gaat doen qua hulp want anders heb je straks kleine maar ben je je grote kind (deels) verloren. Sterkte!
Dit zou ook mijn voorkeur hebben. Toon begrip en geef haar wat tijd om aan het idee te wennen dat er nu echt een broertje of zusje gaat komen. Kan me goed voorstellen dat het allemaal verwarrend is voor een 13 jarige.... Eerst gaat het 2x mis Papa en mama geven verschillende signalen af Gaat de kleine haar plaats in het gezin innemen? Waarom moeten we steeds weer over de baby praten? Hoe gaat het als er een baby is? Kunnen we dan nergens meer heen? Op vakantie? En nu heef je haar misschien ook nog het gevoel dat ze een "probleem" is, want ze wil er niet over praten en is niet duidelijk. Een opvoeddeskindige zou ik persoonlijk dan ook even achterwege laten...
Tja, het is ook allemaal verwarrend en hoe vaak heb ik niet al verlangd naar een gebruiksaanwijzing voor mijn dochter (werd helaas niet mee geleverd ). Ik heb mij voorgenomen om eens rustig met haar te praten over wat haar nou precies op het hart ligt (behalve dat de timing niet goed is en dat de kleine haar veel lastig zal vallen). Er zit toch meer achter. Ik heb een mail gestuurd naar centrum voor jeugd en gezin en zij schrijven ook wat de meeste hier adviseren (niet zoveel erover hebben, veel begrijp tonen, niet alles positief proberen te maken, haar serieus nemen, maar ook dat zij het moet leren te accepteren). Wij hebben het sowieso al minder over de zwangerschap in haar bijzijn en ik probeer niet op alles te diep in te gaan wat zij zegt. Wel moet ze weten wat wel en niet gezegd mag worden. Denken mag ze uiteraard wat ze wilt, maar ik zeg ook niet alles wat in mij opkomt. Dat moet ze nog leren. Ze kan soms nogal kwetsende en directe dingen tegen mensen zeggen (sarcastische humor). Niets mis mee om direct te zijn, maar dan wel met respect. Ja, misschien zie ik haar soms al als halve volwassene en wil ik teveel met haar bespreken, waar ze nog niet aan toe is. Daarin zal ik mij wat beperken. Wel bedankt iedereen voor het mee denken!! Hier heb ik heel veel aan! Ook ervaringsberichten zijn fijn om te lezen.
Mijn dochter was 11 toen ik zwanger werdt van haar broertje. Haar eerste reactie was positief. Maar gaandeweg de zwangerschap draaide dit ook volledig. Ze was bang dat haar band met haar stiefvader zou veranderen wanneer hij een kindje van zich zelf kreeg. Ze was bang dat de gezelligheid die we met zijn 3en hebben weg zou vallen. Elke x wanneer ze hierover begon heb ik geluisterd en alles met haar besproken. Dat zij nooit minder zou zijn als haar broertje en dat de band die we in de 11 jaar opgebouwd hebben altijd zo zou blijven. Dat moeten we met haar broertje nog opbouwen. (Zo bracht ik het) Nu is hij inmiddels een jaar en zit zij flink in de puberteit. Ze vind hem soms behoorlijk irritant. Maar vaak zie ik haar stiekem met hem knuffelen en gek doen. Het is niet niets voor je oudste kindje om na al die jaren ineens haar ouders te moeten gaan delen. Bespreek met haar dat je na de geboorte momenten gaat uittrekken om samen wat speciaals te gaan doen. Samen shoppen. Lunchen bij de hema. Even mama en dochter tijd.
Ik kan mij wel voorstellen dat een puber geen zin heeft in een baby. Is is (waarschijnlijk) haar hele leven enig kind geweest met alles wat daarbij komt. Alle tijd, geld en aandacht van jullie. Nu komt er opeens een baby waar ze zich nog geen voorstelling van kan maken. En waar ze (zeker in het begin) niets mee kan. Ze zal er meer nadelen van zien dan voordelen (een baby zal veel huilen, haar uit de slaap houden, veel aandacht krijgen van jullie, en het risico dat haar/jullie leven moet worden aangepast op de baby (denk aan uitstapjes, slaap- en voedingstijden etc). Voor een puber draait de wereld voornamelijk om zichzelf. Ze zal dan waarschijnlijk weinig voordelen zien. Daar komt bij dat ze mogelijk wel negatief commentaar hoort of krijgt uit haar omgeving. Jullie kiezen bewust voor dit kindje en je kunt er als een volwassene mee omgaan. Dochter heeft die keuze niet maar wordt voor een voldongen feit geplaatst. Wellicht dat ze zich schaamt om zich de opmerkingen aantrekt van anderen (jee beginnen je ouders daar nu nog aan, wat sneu voor jou, zijn je ouders niet te oud daarvoor etc). Een puber is erg gevoellig voor kritiek. Misschien kan je ook dit met haar bespreken ? Ik zou aanraden om het onderwerp zoveel mogelijk te laten rusten. Vertel er alleen af en toe wat over en laat het aan haar over om vragen te stellen. Accepteer dat je geen enthousiasme kunt afdwingen. De mening van je man (respect afdwingen) is dan ook onzin als het de baby betreft. Natuurlijk kan ze zich tegenover jullie wel normaal gedragen. Maar ze hoeft niet blij of betrokken te zijn over de baby. Het is immers jullie keuze niet die van haar. Wat helpt is dat je haar ruimte geeft. Zeg "ik begrijp dat je er niet blij mee bent. Als je vragen hebt kan je ons die stellen en antwoorden wij eerlijk (ook als dat negatief zou zijn). We beginnen er verder niet over". Ook zou je kunnen kijken of je haar kamer ook kunt vernieuwen aangezien de baby ook een nieuwe kamer met veel spullen krijgt. Maak straks ook heel bewust 1-op-1 tijd met haar (samen de stad in, meegaan bij een sportwedstrijd, uitstapje alleen met haar). Dus dingen die een van jullie doet zonder de baby erbij. De baby hoeft dus niet altijd overal mee naartoe te worden genomen en betrokken te worden. Zorg dat ze ook haar eigen tijd en aandacht blijft krijgen.