Daag mijn lief kleintje

Ook ik heb een klein vlindertje en ondanks alles mis ik hem/haar nog steeds.

6 juni 2005 en tot mijn grote verbazing kijk ik naar de twee streepjes op mijn zwangerschapstest.
Na bijna 2 jaar is het ons dan eindelijk gelukt, we zijn zwanger.
We besluiten ons stil te houden totdat we de eerste echo hebben gehad en die staat gepland voor 11 juli (toevallig de verjaardag van mijn schoonvader die helaas al overleden is).

Ik ben wel wat misselijk maar niet echt noemenswaardig, heb geen buikpijn, geen bloedverlies maar zeg wel constant tegen mijzelf en mijn man, als het hartje maar klopt.

11 juli 2005
We zitten in de wachtkamer bij de verloskundige als het stelletje dat voor ons huilend naar buiten komen, ze gaan terug naar de assistent en omdat de muren niet al te dik zijn horen we dat er een afspraak voor een curritage voor ze gemaakt wordt.
Wij mogen naar binnen toe, we worden gefeliciteerd (ondertussen hadden we ook al een tasje met info gekregen van de assistent).
Ik mag op de tafel en de echo begint.
Eerst uitwendig, we zien een mooi rond vruchtzakje met vruchtwater maar waar is het kindje?
De verloskundige kijkt ons aan, hij zegt ik mag natuurlijk niet zo snel conclusies trekken maar dit is niet goed.
Mijn man knikt.
Er wordt nu een inwendige echo gemaakt, alles wordt goed bekeken en na veel speurwerk zien we een miniscuul klein plekje.
Conclusie: of ik ben veel (heel veel) later bevrucht of het kindje is met 5 weken al gestopt met groeien.
Over twee weken moeten we terug komen voor nog een echo om er zeker van te zijn dat het kindje niet meer groeit.
Het tasje met info leveren we weer in en we maken een afspraak voor over twee weken.

Precies een week later verlies ik wat bloed en na 3 dagen krijg ik (zo weet ik nu) weeën.
Ben alleen thuis, man is op het werk, schilders zijn buiten aan het schilderen, ik zit op de wc en voel het kindje (vruchtzakje) mijn lichaam verlaten.
Ik vang alles op en bel de verloskundige en mijn schoonmoeder (wil niet langer alleen zijn)
Even na mijn schoonmoeder arriveerd ook de verloskundige, hij bekijkt het zakje en het vruchtje (het is necrotisch- zwart dus).
Ondertussen verga ik van de pijn (naweeën) en de verloskundige stopt mij in bed met een hete kruik tegen mijn buik en een doosje paracetamol naast mij.
Ondertussen heb ik mijn man gebeld en ook hij is thuis gekomen, ik lig te janken in bed van de opluchting omdat het voorbij is en van de pijn die de naweeën veroorzaken.

Na 5 dagen zit ik weer bij de verloskundige, ik mag een echo om te kijken hoe het binnen gesteld is.
Alles is netjes weg en de verloskundige kan zien dat mijn baarmoeder zich alweer hersteld heeft en dat mijn cyclus weer netjes op gang is gekomen.

De maanden erna ben ik erg persimistisch, als ik ergens een ooievaar in de tuin zie denk ik bij mezelf; Ja dat zullen wij nooit meemaken.
Als we langs de verloskundigepraktijk rijden denk ik dat ik daar wel nooit meer naar toe hoef.
Na een tijdje begint dit wat minder te worden en tot mijn grote verbazing zit ik op 13 december 2005 weer naar het echo scherm te kijken alwaar een kindje van 1 cm te zien is met een mooi hartslagje.

En o 20 augustus werd ik moeder van een tastbaar kind.
Een tastbaar kind ja want voor mijn gevoel was ik al moeder alleen had ik geen tastbaar kind. En mijn kleine vlindertje, het klinkt raar, maar ik mis hem/haar nog steeds.

Groetjes anita