Mijn schoonmoeder is van hindoestaanse/surinaamse afkomst en zoekt weinig tot geen contact met ons. Toen mijn vriend en ik net iets met elkaar kregen en hij bij mij in kwam wonen was er al snel weinig contact tussen die twee. Maar dat dacht ik op te lossen door regelmatig een nachtje/weekend bij haar te gaan slapen en of een avondje bij haar te gaan eten. Als we daar dan waren was er weinig interesse in hoe het met ons en school/werken ging. Ik vond dat altijd maar een beetje raar maar oké... Een paar jaar later zijn wij gaan samenwonen en in het eerste jaar dat we samenwoonde hebben wij haar meerdere keren uitgenodigd om langs te komen. Ze is maar 1 keer geweest. Bellen en of sms'en deden mijn vriend en schoonmoeder niet met elkaar alleen als er iemand jarig was. Toen kwam ons eerste kindje, helemaal in de wolken was ze en ze claimden hem meteen (schoot bij mij verkeerd want je kijkt niet eens naar je eigen zoon om). Toch hebben wij haar vanaf dat onze zoon ongeveer 1 jaar was, 1 keer in de maand op laten passen. Ze deed niks met hem..zat zelf de hele tijd op de bank met haar telefoon en liet hem de hele dag alleen spelen voor de tv, ging niet eens even naar buiten en gaf hem IceT als drinken en als hij zijn middag slaapje ging doen nam ze hem naast haar in bed. Ze heeft hem ook 1 keer een klap voor zijn billen gegeven omdat hij niet luisterde. Vanaf het moment dat onze dochter werd geboren hebben wij de keus gemaakt dat ze niet op de kinderen mag passen. We willen dat ze eerst meer interesse toont in de kinderen. Als in langskomen of gewoon even een appje/bellen. Zij verwacht altijd dat wij naar haar toe komen. Maar daar zijn we klaar mee. In de afgelopen 2 jaar is ze 2 keer langs geweest. 1 keer op de verjaardag van onze zoon en 1 keer om ons nieuwe huis te bekijken. Ze is niet op de 1ste verjaardag van onze dochter geweest met als reden dat ze geen geld had, dus wou ze niet komen. Een week geleden heeft mijn vriend haar via de app met een leuke uitnodiging uitgenodigd voor de verjaardag van onze dochter. Tot op heden nog geen reactie op gehad. Dat is toch vaag?!?! Zo ik heb mijn frustratie er ook weer even uit gegooid! Haha kortom, ik ben klaar met mijn schoonmoeder en mijn vriend eigenlijk ook. Ik weet dat ze gek is op ons en de kinderen maar ze doet totaal geen moeite. Ik vraag mij af of die desinteresse (Als je het zo kan noemen) een cultuur iets is of is dit gewoon een aparte ongeïnteresseerde vrouw. Sorry voor het lange misschien ook wel een beetje onduidelijk verhaal.
Mijn moeder is ook Surinaamse maar dan creools. Ik heb juist het idee dat er meestal wel een sterke familieband is. Ik herken jouw verhaal in ieder geval niet. Weet niet of daar bij Hindoestanen andere dingen in mee kunnen spelen. Had jouw vriend voor jullie relatie wel een betere band zijn ouders? Vinden ze t vervelend dat jij niet Hindoestaans bent of speelt dat helemaal niet? Anders misschien toch gewoon iets van je schoonouders. In ieder geval kan ik me voorstellen dat het voor jou en jullie heel jammer is.
Ik denk dat het niet met cultuur te maken heeft. Mijn ouders (NL) komen hier ook weinig, ik moet ze echt op visite vragen. Het zelfde geld voor mijn broers daar komen ze ook weinig. Eerder had ik beter contact met mijn vader, mijn moeder belde ook vaker, maar de laatste paar jaar is er van alles gebeurd waar door wij ook zoiets hebben van zoek het maar uit.
Dat ik niet hindoestaanse ben speelt als het goed is niet mee. Haar ex (vader van haar kinderen) was zelf Nederlands en mijn vriend heeft voor mij ook Nederlandse vriendinnen gehad. Ik vind het heel erg jammer, had graag gezien dat zij een goeie band heeft met onze kinderen en ook zeker met haar eigen zoon! Hoe kan je nou niet naar je eigen zoon zijn leven vragen?!
Zo jammer ik vind een hechte familieband zo belangrijk. Ik snap dat je op een gegeven moment ook zoiets hebt van zoek het maar uit..
Dan klinkt het inderdaad of het toch iets is van haar zelf. Weet niet of het al een keer uitgesproken is dat jullie het jammer vinden? Als dat zo is dan kan je niet meer dan blijven uitnodigen en daar zelf af en toe langs gaan... Kan we goed voorstellen dat dat heel frustrerend is en je teleurgesteld bent. Maar ben bang dat je je er dan bij neer moet leggen.
Een neef van mij is ook getrouwd met een Hindoestaanse maar daar is de band met familie juist heel hecht... Hele warme familie en iedereen is welkom. Binnen de schoonmaakploeg op mn werk werken veel mensen van Surinaamse afkomst en bij hen heb ik ook altijd wel het idee dat het bij hun op dezelfde manier gaat. Denk dus niet dat het iets met cultuur te maken heeft maar meer met de persoon zelf.
Ik dacht ook altijd dat dat hele hechte families zijn en juist bij hun voor elkaar zorgen enz.. hoog staat. Ik vind het heel moeilijk om tegen haar te zeggen, dus ik heb het eigenlijk bij mijn vriend neergelegd maar die durft het niet te zeggen. Bang dat hij haar kwetst of niet goed oppakt. We zijn haar een half jaar geleden tegen gekomen op de markt en het eerste en enigste wat ze vroeg was "wanneer komen de kinderen logeren" daar reageerde mijn vriend een beetje geërgerd op met "wanneer kom jij eens langs?" Die leek ze te begrijpen want ze antwoorden met "Ja, je hebt gelijk" maar vervolgens niks meer van haar gehoord...
Mijn man is Surinaams (creools). Maar ik herken het totaal niet. Veel interesse in ons allemaal. Hebben ook Surinaams/Hindoestaanse vrienden en ook bij hen herken ik dit zeker niet. Denk echt dat dit (helaas) bij je schoonmoeder hoort. Jammer hoor, en lijkt me vooral erg kwetsend voor je man.
Onze schoonmaakster is hindoestaans Surinaams maar zij heeft het altijd over haar zoon hoor. Een collega van mij ook, enorme extended family en heel betrokken.
De vriendin van mijn vader is hindoestaans Surinaams. We zien haar niet heel vaak omdat ze niet erg dichtbij woont maar ze is echt een heel warm persoon. Ze is ook heel close met haar familie. Als wij daar zijn worden we ook door haar familie van harte welkom geheten en je hoort er echt bij. Ik denk dat dat juist het cultuur ding is, dat alles eigenlijk om familie draait en iedereen die daar bij hoort. Ik denk dat heet met jouw schoonmoeder dan haar karakter is misschien
Volgens mij zijn hun juist heel erg betrokken en hechten ze veel waarde aan familiebanden? Ik herken wel iets van jouw verhaal in mijn ouders. Dan vooral het stuk interesse. Mijn vader praat sowieso niet. Verder als het weer komt hij niet. Mijn moeder zal ook nooit vragen hoe het met je gaat, hoe het op mijn werk is of hoe het met de kinderen gaat. Ook tijdens mijn zwangerschap geen (verbale) interesse. Zij laat haar interesse / meeleven merken door dingen te kopen. Beide ouders komen uit een milieu waar niet gepraat werd. Vanuit dat punt kan ik het wel begrijpen (ik heb zelf ook moeten leren praten / gevoelens uiten en is nog niet mijn sterkste punt). Aan de andere kant kan ik het me niet voorstellen dat je niet benieuwd bent naar het leven van je eigen dochter / kleinkinderen. Ik weet niet hoe het bij je schoonmoeder zit? Misschien ook iets vanuit het verleden?
Ik ben het hier ook mee eens. Mijn man zijn aangetrouwde (overleden) tante was een hindoestaanse surinaamse en als wij bij zijn oom zijn en diens schoonfamilie er is (grote familie met broers/zussen/oma en een boel kinderen) is het altijd heel erg gezellig. We horen allemaal bij elkaar, het is heel warm en ook als we elkaar een poos niet hebben gezien vinden ze het altijd enorm leuk om ons weer eens te zien. Ik denk dus ook dat het echt aan jouw schoonmoeder haar karakter ligt.
Ik denk ook dat het niet aan de cultuur ligt maar aan je schoonmoeder. Mijn schoonmoeder is van een andere afkomst waar familie over het algemeen heel hecht is. Bij ons niet. Ik weet dat het er bij ons mee te maken heeft dat wij niet meedoen aan bepaalde tradities van haar cultuur. We zijn "te Nederlands". Het kan aan zoveel dingen liggen, uiteindelijk is het je schoonmoeder die zichzelf tekort doet want naarmate je kinderen ouder worden zullen ze zelf ook doorkrijgen dat ze oma wel weinig zien.
Speelt er misschien meer in haar leven? Hoeveel weten jullie van haar gemoedstoestand? Wat je beschrijft klinkt bijna als depressie/ borderline..
Het is dus gewoon haar karakter en of wat ze mee heeft gekregen van haar ouders. Geen idee, mijn vriend weet dat ook niet zeker. Ik weet alleen dat ze op haar 19de zwanger raakte van mijn vriend en toen uit huis is gezet, vervolgens een aantal jaar is genegeerd door haar ouders. Maar dat contact is sinds hij 4 is weer hersteld. Ik vind het gewoon zo jammer en onbegrijpelijk dat je geen interesse in je eigen kind toont. Mijn vriend liet met trots ons nieuwbouwhuis aan haar zien en hij kreeg 0,0 reactie. Niet eens van wat ben ik trots op je dat je nu zo ver bent gekomen of überhaupt wat een mooi huis. Hij denkt zelf dat ze jaloers is. Maarja... Wij werken er ook hard voor! Mijn vriend vind het overigens ook lastig om geïnteresseerd te zijn of over gevoelens te praten. Heb dat echt bij hem de afgelopen jaren erin gestampt. Daar is hij heel erg in gegroeid. Dus tsjah dat komt waarschijnlijk bij zijn moeder vandaan..
Uhm ik weet dat haar ex-man dus de vader van mijn vriend, toen mijn vriend 12 was, vreemd is gegaan. Ze heeft nooit alimentatie gehad en kon met moeite rondkomen. Paar jaar later is zij een affaire begonnen met een getrouwde man waarmee ze nu nog steeds een affaire heeft bijna 15 jaar later. Verder heeft ze altijd fulltime gewerkt. En heeft ze naar hoe het lijkt een oké leven. Ze gaat ook 2x per jaar op vakantie waarmee 1x met die man. En ze heeft nog een dochter waar het goed mee gaat.
Mijn schoonmoeder is ook Hindoestaan en ik herken wel delen van jouw verhaal. Vooral de interesse en zelf langskomen ed... Ze zal nooit haar eigen kinderen knuffelen bijv.. Ze is wel dol op onze kinderen en ze logeren er regelmatig! Dit gedrag komt ook echt voort uit haar leven en opvoeding in Suriname. Ik zie sommig gedrag terug bij mijn man ook. Ik wil wel verder erover uitwijden/kletsen maar liever in pb dan
Mijn ex is Surinaams Hindoestaans en ik herken het deels. Familieband is hecht, maar alleen als het goed uitkomt. Mijn huidige vriend is Antilliaans en zij hebben wel een hechte familieband. Wat beide gelijk hebben is dat ze niet zo knuffelig enzo met hun kinderen zijn. Mijn moeder, van Poolse afkomst, is dit ook niet. Wat dat betreft is het wel een cultuur dingetje denk ik
Precies dit. Mijn vader is Surinaams en ik herken het zo erg van zijn familie... De warmte is alleen naar de buitenkant maar als je dieper gaat graven dan merk je toch echt wel dat er een bepaalde afstand is. Zijn familie heeft mijn zoontje zelfs nog nooit gezien en ik vertik het om elke keer foto’s ed op te sturen, dus dan maar niet... Nu kan ik zo nog wel even doorgaan ook mbt de opvoeding van mijn vader maar dat wordt te persoonlijk