ik heb het absoluut niet over pamperen hoor. Ik heb 1 redelijk onzeker kind en 1 die denkt dat tie de wereld aan kan De oudste laat ik absoluut uit haar comfortzone komen, maar wel met respect voor haar karakter en de manier waarop zij het wil aanpakken. Sinds ze op school zit is ze al een aantal malen voor situaties gekomen die lastig voor haar waren...toch moet ze ze aanpakken van mij. Maar op haar manier en in haar tempo. En dat logeren vind ik zo'n grote BS....ouders vinden dat dat moet omdat ze dan de hort op kunnen. Hier hebben we het logeren van dreumes af aan geprobeerd. Is nooit goed gegaan....ze was er letterlijk tot overgeven aan ziek van. En nu op 6 jarige leeftijd kan ze heel goed verwoorden hoe en wat. Ze gaat overal bij iedereen slapen en op bed zolang ze de garantie krijgt dat wij haar s avonds/s nachts weer mee naar huis nemen.
Ik vind vooral "in haar tempo" treffend. Dat vind ik ook vreselijk belangrijk. Kinderen willen ook opgroeien en zelfstandig zijn maar ik geloof er heilig in dat ze iets doen wanneer ze het aankunnen, niet wanneer de ouders of omgeving vinden dat het moet. Dan ga je voorbij aan de kracht van elk kind, die kracht hebben ze namelijk allemaal als ze zich op eigen tempo 'mogen' ontwikkelen. Dan ervaren kinderen pas echt dat hun ouders vertrouwen in ze hebben en dat geeft moed voor alle keren erna. Hoe ontwikkel je meer zelfvertrouwen dan als je ervaart dat je ouders op je vertrouwen en naast je staan? Dan leert een kind echt vertrouwen op zijn eigen gevoel en niet op het oordeel van een ander. Het komt uiteindelijk allemaal altijd goed, geen kind wil blijven hangen in peuterleeftijd. Het is aan ouders om op ze te vertrouwen en rust te vinden in de tijd die kinderen nemen. Ik denk dat angst te vaak een raadgever is.
Tja je kunt natuurlijk ook je kind in alles gelijk geven en volledig met zijn gevoel meegaan. Dat is wel de weg van de minste weerstand. Maar of dat bewust opvoeden is vraag ik mij af. Of je daarmee een kind krijgt dat tegen een stootje kan (die het in deze maatschappij nog genoeg zal krijgen) vraag ik mij ook af. Dat heeft absoluut niets te maken met "lekker de hort op gaan". Maar wel met je kind helpen bij moeilijkheden en tegenslagen. Te leren om door te zetten als het even moeilijk is. Verder vind ik het zeker niet verkeerd om een kind te leren dat niet de hele wereld om hem/haar draait. Maar dat je soms dingen moet doen die moeilijk zijn of gewoon niet leuk. En dat je rekening leert te houden met anderen (broers en zussen, klasgenoten maar ook je ouders). Hoe gaat een kind dat later doen op school dan? Of met vrienden of op zijn werk? Daar buigt ook niet iedereen mee met jouw karakter en gevoel.
Tja laten we het er maar op houden dat iedere ouder het op zijn eigen manier doet. Iedereen heeft andere normen en waarden en staat anders in het leven.
Ik heb het topic helemaal doorgelezen en zie dat er veel ouders zijn die zoveel geduld hebben. Alles uitleggen aan de kinderen, troosten, sommige zelfs hele avonden bij de kind(eren) tot ze slapen, veel dingen doen met de kids. Geloof dat ik dan een aardig ontaarde moeder ben maar heb soms echt niet het geduld om alles rustig uit te leggen en in gesprek te gaan met ze of ze de hele tijd te vermaken. Als ze verdriet hebben ben ik er natuurlijk wel voor ze hoor. Kan alleen maar zeggen respect dat jullie dat kunnen hoor want bij mij ontbreekt daar soms echt wel de energie voor om zoveel geduld voor ze te kunnen opbrengen..
Ja, hier helemaal mee eens. Kinderen die moeten "leren" slapen, komt wel, echt. Mijn jongste slaapt nog bij mij in bed, dat blijft hij echt niet tot zijn 18e doen hoor. Komt helemaal goed.
Dit inderdaad. Als ik kijk naar mijn eigen dochter, die wil ook leren zelfstandig te zijn. Ik mag haar met van alles al lang niet meer helpen. Ze wil graag overal bij helpen, zoals koken en schoonmaken. Ze klimt in de speeltuin zo de hoge glijbaan op en ik verbaas me regelmatig over wat ze allemaal kan en durft. Ik ben echt geen helikoptermoeder, ik laat haar ook haar gang gaan en zo veel mogelijk zelfstandig problemen oplossen. Alleen sommige dingen die in deze maatschappij al van een baby verwacht worden zoals zelfstandig in slaap vallen leert zij nu pas. Iedereen heeft het altijd over kinderen die op hun 14e nog bij hun ouders moeten slapen, en die uitzonderingen zullen er best wel zijn. Bij vrienden die hun kinderen op vergelijkbare wijze opvoeden zie ik echter andere dingen. Die verkassen uit eigen beweging naar hun eigen bed. Omdat ze er aan toe zijn. Ruim voor de puberteit. Ik denk ook gewoon dat onze opvoeding bij het karakter van onze dochter past. Misschien moet ik het voor de tweede wel helemaal anders doen.
ik herken mij helemaal in jouw verhaal en in mijn jongste...mama is voor hem een handige lift naar de psz verder is hij een " schrote jonge" Hij kleed zichzelf aan en durft heel veel. Alleen met slapen is hij blij dat hij de mogelijkheid heeft om s nachts in de cosleeper te komen liggen als hij dat wil.
Dat laatste ben ik met je eens! Ik denk dat het heel erg verschilt. Onze dochter ligt met haar ledikant naast ons bed maar wel in een eigen bedje. Daar heb ik dr nooit voor laten huilen ofzo. Ze slaapt er gewoon heerlijk in en alle afleiding (inclusief mama ) moet weg zodat ze haar rust kan nemen. Blijkbaar is ze er dan toch al aan toe. En als een ander kindje dat pas met 2 jaar is, dan zou je daar weer op moeten inspelen. Ik vind dat er geen goed of fout is.
En waarom kan dat niet samen gaan? Je kunt toch af en toe iets doen wat misschien even niet leuk is voor je kind maar wel goed voor jezelf. Je kind bijbrengen dat de wereld niet om hem maar met hem draait is ook belangrijk. Wil niet zeggen dat je perse elk weekend de hort op moet, maar af en toe iets voor jezelf doen lijkt me zeer gezond, ook voor ts..
Ik denk dat het van zoveel dingen afhankelijk is hoe je een kind opvoed. Zo hebben wij ervoor gekozen om financieel met minder genoegen te nemen en dat ik thuis blijf met de kleine voor in ieder gebal het eerste jaar, hoe graag je dat wel of niet wil is een van de dingen die wel maar net moet kunnen. Borstvoeding hetzelfde, ik geef het nu al een half jaar maar er zijn zoveel redenen waarom het niet kan/lukt... Ik denk dat het haast onmogelijk is om het in hokjes te plaatsen. Mensen oordelen zo makkelijk. Geef je potjes, dan "wil je geen moeite doen"; maak je alles zelf, dan "ben je vast zo'n bio-moeder"; wissel je af, dan "heb je geen discipline/ben je niet consequent"... Noem maar op. Het is ook nooit goed Met straffen en belonen hetzelfde. Straffen zou te hard zijn of juist nodig, belonen is te soft of juist goed voor het kind. Je wordt er soms horendol van... Voorlopig is mijn insteek om de kleine te volgen in zijn ritme: 's ochtends zelf wakker later worden, voeden verzoek etc. Maar ik heb wel een vaste tijd voor de warme hap en douchen (start avondritueel). Wanneer hij dan in bed ligt en slaapt wisselt nogal eens en tijd voor mezelf is soms (okee, vaak) schaars. En ja, soms is dat heel vervelend, dan zou ik ook weleens uit willen slapen en dat vl de fles kon geven, zou het mij ook fijn lijken om gezellig met collega's te praten in plaats van tegen een baby die niet antwoord. Maar altijd is het prachtig alles van zo dichtbij mee te mogen maken. Ik denk dat iedereen die het met liefde doet en het beste met het kind voor heeft het al heel goed doet, ook al is het soms op een wijze die ik zelf niet als eerste keuze zou hebben. Je weet niet hoe het is om in de schoenen van die ander te staan en daarom vind ik ook dat we voorzichtig moeten zijn met (ver)oordelen. Het is natuurlijk maar zeker niet makkelijk. Ik probeer altijd maar zo te denken dat "het maar een fase" is en dat elke dag er weer een is die we hebben over- en beleefd.
Ik vind zelf eerlijk gezegd dat veel mensen doorslaan in ofwel de ene kant op alles maar doen zoals het kind dat wil, maar ook anderzijds kan je doorslaan door altijd maar te eisen dat je kindje zich aanpast aan jou. Er is toch ook nog gewoon een middenweg?
haha, ja, blijkbaar Ach ja, ik snap wel dat sommige mensen het gewoon allemaal perfect willen doen, maar ik denk dan maar: volg gewoon je eigen gevoel en je eigen kindje en dan komt het heus wel goed Persoonlijk ken ik ook niemand met een gevoelig kindje die daar geen rekening mee houdt.... Alleen moeders van kindjes die niet zo gevoelig zijn en die er dus ook rekening mee hoeven houden... Ons zoontje gaat bijvoorbeeld overal mee naartoe, we houden er geen rekening mee dat hij misschien wel overprikkelt raakt ofzo.... maar dat komt ook omdat ik uit ervaring van het verleden weet dat hij er geen problemen mee heeft. Als hij dat wel had gehad, dan had ik anders gereageerd.... Dus sowieso is de ene opvoedstijl met de andere vergelijken al appels met peren vergelijken, want het ene kindje is een appel en de andder een peer
Ik erger me groen en geel aan termen als bewust ouderschap, respecteren van je kind, natuurlijk opvoeden, je kind begeleiden, er zijn voor je kind, geen straf maar consequenties, enzovoorts. Ouders die dat soort termen bezigen geven zichzelf een schouderklopje voor iets wat in concrete termen door de meeste ouders wordt gedaan. Namelijk nadenken voor je iets doet, luisteren en kijken naar je kind, opvoeden, aandacht geven, positief gedrag belonen/bevestigen en negatief gedrag bestraffen/afleren. Voor natuurlijk ouderschap heb ik trouwens geen concreet alternatief, die term mag van mij de prullenbak in. Ik heb ook geen idee wat het betekent overigens. Terug naar de natuur? Ik geloof niet dat er kinderen zijn die gelukkig worden van een opvoeding als wolvenmeisje als ze vervolgens als volwassene in de westerse maatschappij leven. Mijn mening is dat je als vader én moeder alleen kan geven wat je in je hebt en dat je alleen aan je kind kan overdragen wat aansluit op wat in hem zit. Eigenlijk het eerder aangehaalde nature/nurture. Als je als ouder niets in je hebt om aan je kind te geven (bijvoorbeeld een drugsverslaafde prostituee in een gewelddadige relatie), dan kan je rekenen op een verknipt kind. Als je als ouder veel in je hebt en dat toevallig (niet zo toevallig, want het is je kind) ook nog grotendeels aansluit op wat in je kind zit, dan maakt de wijze waarop je ouder bent minder uit. Die ouder die veel te bieden heeft met dat ontvankelijke kind zal geen heil hoeven zoeken in een extreme opvoedstijl (jezelf opofferen of je kind opofferen).
Is dat echt een vraag?? Ljjkt me toch logisch als je weet hoe belangrijk een goede slaap is. Dat je je kinderen niet op wilt zadelen met een (vaak levenslangs) slaapprobleem??
Nee maar dat doe ik ook niet. De gang/strafhoek is hier voor slaan, schoppen, bijten, krauwen, uitschelden etc. Of wanneer ik steeds waarschuw en ze er mee doorgaan. Bijv op de bank springen terwijl ik al 5 keer gezegd heb dat dat niet mag. Maar als mjjn kinderen bijv op de muur/tafel/bank tekenen pak ik ook de kleurtjes af en verder niks.
@Dormouse: mooi gezegd! Wij hanteren geen vaststaande opvoedstijl. We kijken naar wat past bij onze kinderen en bij ons. Onze oudste zoon had met enige regelmaat 's nachts behoefte aan samen slapen, geen probleem: papa op zolder en zoon bij mij in bed en iedereen sliep prima. Onze jongste zoon doe je hier absoluut geen plezier mee. Oudste zoon houdt van sociale interactie, minder van het zelfstandig spelen. Hem gaf ik vaak kleine 'opdrachtjes' om dit wat te stimuleren. Onze jongste zoon kan zichzelf zo een uur vermaken met een bak speelgoed. Hem pak ik dus heel bewust bij me om samen een boekje te lezen. Bij onze oudste zoon is straffen door hem ergens neer te zetten (hoek, trap o.i.d.) niet nodig. Hij luistert heel aardig en hij reageert goed op uitleg. Onze jongste zoon lijkt wat ondeugender. Wie weet wat hij nodig heeft als hij wat ouder is. Als moeder heb ik zeker mijn zwakke punten, ik ben niet perfect. Ik kan ongeduldig zijn. Mijn vriend is geen perfecte vader. Maar met wat gezond verstand komen we een heel eind.