Gewoon nieuwsgierig hoe jullie daarin zijn, zoals de titel zegt: 'Ben je van het zekere voor het onzekere', of ben je juist goed in relativeren/ jezelf niet gek maken etc.. Recent is er bij mij een afwijking in mijn stoma gevonden, na 10 jaar word hier om de 2 jaar in gekeken omdat de kans op kwaadaardigheid percentueel dan iets groter word... Arts weet niet goed wat het is maar denkt niet direct aan kwaadaardigheid, optie om over 2 a 3 maand weer te kijken of nu dmv een kleine operatieve ingreep de afwijking te verwijderen. Gezien ik mezelf nogal goed gek kan maken, vind ik het idee van een paar maanden wachten dus echt niet relaxt en zal het binnenkort verwijderd worden. Ik dus team, het zekere voor het onzekere
In dit soort gevallen ben ik zeker ook team Zeker. Veel andere dingen die minder potentieel levensbedreigend zijn laat ik 't meer waaien.
Ik ben meer van: ik ga me pas zirgen maken en worst case scenario bedenken als de situatie zich voordoet. Scheelt vaak een hoop stress voor niks.
Sowieso team relativeren. Ik maak me om mijzelf bijna nooit zorgen. Slecht nieuws ? Oké hoe sta ik ervoor en door Als dokters zich zorgen maken en direct handelen ( wat ze bij mij, bij vermoeden van kanker direct deden), zal ik wel wat oplettender worden tijdens gesprekken. Bij zaken die kunnen wachten maak ik mij geen zorgen.
Team zeker!! Ik maak me snel zorgen en ben een echte doemdenker, dus daar maak ik gauw een eind aan de onzekerheid. Resoluut In jouw geval kan ik dat absoluut begrijpen. Succes met de ingreep!
Sinds ik kinderen heb is mijn mantra dat ik zelf niet ga tobben over gezondheidskwesties maar dat medisch oordeel gewoon lekker aan artsen overlaat. Alsin. Merk ik iets aan m’n baby op wat ik niet vertrouw? Dan bel ik voor overleg ipv zelf te gaan googelen. Voelde ik minder leven? Hop bellen. Boeren verstand daargelaten natuurlijk. Ik sluit liever zaken uit dan dat ik mijn kop in het zand steek. In jouw situatie nu kan ik me dus heel goed voorstellen dat je die ingreep naar voren hebt gehaald. Duimen dat alles goed is.
Dat ligt aan de situatie. Over het algemeen ben ik zekere voor het onzekere MAAR als het gaat over gezondheid volg ik snel professionals en ga ik me pas druk maken als er daadwerkelijk reden toe is.
Ik zit er tussenin. Vanwege mijn darmziekte heb ik ook meer kans op darmtumoren. Daarom moet ik om de 3 jaar een scopie. Zodra daar wat uitkomt mogen ze van mij direct een behandeling starten en de boel verwijderen. Echter stel ik mijn scopie al bijna een jaar uit, want het is zoveel gedoe en er zal toch wel niets zijn. Zodra er iets met mijn kinderen is trek ik trouwens wel direct aan de bel.
Oh ik ben voor mezelf echt veel te makkelijk. Dingen waarvan ik een ander zou zeggen dat ze eens zouden moeten laten kijken, laat ik voor mezelf vaak maar een beetje gaan (geen tijd, geen zin), en zolang het niet verandert zal het wel meevallen, en in het algemeen gaat het vanzelf over. Tot nu toe werkt dat prima. Yep, dokters zijn vreselijke patiënten. En zo nodig schrijf ik mezelf wat voor bij kleine kwalen. Bij de kinderen sla ik bij twijfel de NHG richtlijn erop na. Dan heb je uiteindelijk ook maar zelden een huisarts nodig bij gezonde kinderen zonder oren-ellende oid.
Met die dingen zekere voor t onzekere. Overigens had ik na 2 weken al af kunnen studeren op t onderwerp (ik ben zo'n graver). Zolang er prima alternatieven zijn met uitkomsten waar ik tevreden mee ben is t relativeren. Alleen wil ik wel van te voren weten wat die alternatieven zijn voor t geval ik er mee te maken ga krijgen. Je hebt mensen die altijd beren op de weg zien? Ik heb ze gps gegeven en geprofileerd, de beer op de weg houdt me niet zo zeer tegen maar als t dan toch gaat gebeuren dan kies ik wel voor de minst hongerige zonder kroost. (Ben benieuwd wie dat plaatje kan volgen )
Ligt wel aan de situatie, maar over het algemeen ben ik wel van het zekere voor het onzekere. In mijn hoofd denk ik ook altijd 10 stappen vooruit. Heel vermoeiend.
Relativeren! Maar in dit soort gevallen zekere voor het onzekere door ervaringen bij mensen om mij heen.
Exact dit En dat hebben mijn man en ik allebei. Onze kinderen zijn van de zielige categorie met ouders in de gezondheidszorg die zelf dus pas héél laat naar de dokter gaan met iets. Bij vrienden van ons ook wel een kind gehad dat 3 dagen met gebroken arm rondliep (papa zelf even naar gekeken, alles functioneert nog, zal wel meevallen), dat zou ons ook kunnen overkomen En voor mezelf heb ik ooit met een knobbeltje in mijn borst een maand gewacht omdat we toen net in een verhuizing zaten en het gewoon echt niet uit kwam. Plus dat mijn man zelf even had gevoeld en het qua vorm meer een cyste leek, en je volgens de NHG richtlijn ook een maand je cyclus kunt afwachten. Na die maand wel laten checken en was inderdaad een cyste. Toen ik dat naderhand aan mijn moeder vertelde was die furieus, hoe haalde ik het in mijn hoofd om zo lang te wachten én waarom had ik dat niet eerder verteld. Maar zij denkt echt bij ieder kwaaltje meteen het ergste... (En daarom dus precies de reden dat ik het pas achteraf vertelde.)