Hoi allemaal, Ik weet niet of dit de juiste categorie was om mijn verhaal te delen Net 30 en mijn dagen zijn gevuld met twijfels, veel twijfels. Ga ik voor mijn kinderwens? Zal ik later geen spijt hebben dat ik kinderloos bleef? Allemaal vragen die in mijn hoofd spoken. Ik heb geen relatie. Mijn perfecte plaatje zou er als volgt uitzien, een lieve partner ontmoeten en aan kindje(s) beginnen uit liefde. Omdat ik maar niemand tegen het lijf loop met wie het klikt heb ik al een stap gezet richting bam-moederschap (heb al een intake gehad en vragenlijst). Ik vind het wel erg dat ik een vader ontneem voor mijn kind en heb enorme angst of ik dat wel zou aankunnen. Anderzijds weet ik zeker dat ik een boost zou krijgen als ik mama wordt en een DOEL. Iemand die zich hierin herkent. Reacties zijn welkom
Hoi! Ik ben bewust alleenstaande moeder dus kan hier wel iets over zeggen denk ik. Je moet vooral kijken naar waar jij je echt goed hij voelt. Als je alleen een kind krijgt en je voortdurend rot gaat voelen naar je kind, dan werkt het niet natuurlijk. Wat je moet weten is dat uit onderzoek is gebleken dat kinderen die opgroeien zonder vader net zo gelukkig zijn als kinderen met vader (even kort gezegd en uitzonderingen daargelaten natuurlijk). En ja, het alleen doen kan pittig zijn maar het heeft ook veel voordelen. Ik zeg altijd dat ik niet anders weet en voor mij lijkt een gezin met twee ouders juist vermoeiend. (Zo kan ik alles zelf beslissen en kies ik zelf wat ik s avonds kijk op de bank). Ik zou wel adviseren een groot social netwerk te creëren, als je ziek wordt is het fijn als je kind ergens terecht kan. Zoek eventueel een oppas zodat je soms iets voor jezelf kunt doen en zorg dat je mensen hebt waarmee je af en toe kunt sparren of waarbij je even je hart kunt luchten. Mijn zoon is intussen bijna 8 en ik geniet nog iedere dag. We hebben echt een gezinnetje samen, ontzettend leuk!